Η Ουτοπία

Κώστας Γκιώνης

Οταν μεγαλώσεις πολύ, και πριν γίνεις λίπασμα και χωνευτείς στο χώμα, χρόνια πριν σ’ έχεικαταπιεί η πολυθρόνα των αναμνήσεων σου. Αυτά που θ’ αναπολείς θα είναι ένα φιλί, έναν έρωτα, ένα ηλιοβασίλεμα, μια θάλασσα, τα γέλια με κάποιους φίλους, τους αγώνες που έκανες για μια κοινωνία πιο δίκαιη, τη βοήθεια που ’δωσες σ’ έναν άνθρωπο που το είχε ανάγκη. Όλα τζάμπα!

Δεν θα θυμάσαι τίποτε άλλο. Δεν θα θυμάσαι ούτε το ακριβό σου τζιν, που δούλευες μισό μήνα να τ’ αγοράσεις, ούτε την led flat τηλεόραση των 55 ιντσών, ούτε το πανάκριβο smartphone ή το super ουάου αυτοκίνητο, ή το σπίτι των πολλών τετραγωνικών, που σκλάβωσες όλη σου τη ζωή για να τ’ αποκτήσεις. Όλα αυτά θα έχουν ανακυκλωθεί ή ξεχαστεί στο μπαούλο της λησμονιάς.

Η ζωή είναι μια σπίθα που λάμπει μια στιγμή ανάμεσα σε δύο ατελείωτες νύχτες, όπως έλεγε κι ο Νίκος Καζαντζάκης. Mια μικρή λεπτομέρεια στην αιωνιότητα. Μια μικρή υποτυπώδης ρυτίδα του χρόνου. Δεν αξίζει να την ξοδεύεις για πράγματα που δεν έχουν ουσία.

Αυτό που θ’ αφήσεις πίσω σου δεν θα είναι τα υλικά αγαθά που απέκτησες – αυτά θα ξεχαστούν 2-3 γενιές αργότερα, κανείς δεν θα σε μνημονεύει, γιατί δεν θα σ’ έχει γνωρίσει.

Μην περιμένεις ο κόσμος ν’ αλλάξει με ευχές, ούτε να περιμένεις τους άλλους να το κάνουν για σένα. Φασόν λύσεις για τέτοια θέματα δεν υπάρχουν. Πρέπει εσύ ν’ αλλάξεις: «Δεν συντρίβει κανείς τις πέτρινες βεβαιότητες του παρελθόντος αν δεν τις σφυροκοπήσει με ιδέες ικανές να κονιορτοποιήσουν τις παλαιές κοινοτοπίες και να ανοίξουν δρόμους που το μέλλον θα καταστήσει τελικά κοινόχρηστους».[1]

Πέταξε από πάνω σου το ιλουστρασιόν προσωπείο σου, ξέρασε από μέσα σου το πρασινοκίτρινο χυλό της βιτριολικής αδιαφορίας σου, νιώσε τις ανάγκες του άλλου. Σταμάτα να καταναλώνεις άχρηστα προϊόντα: η υπερκατανάλωση είναι ένα είδος καλπάζοντα μεταστατικού καρκίνου για τις κοινωνίες και πηγή υπερκερδών για τους λίγους: «Το ανθρώπινο ον αναχαιτίστηκε στο εμβρυικό στάδιο. Ο εμπορευματικός πολιτισμός το εμπόδισε να γεννηθεί. Μετέτρεψε τον άνθρωπο σ’ ένα γκροτέσκο εξάμβλωμα».[2]

Η ουτοπία είναι η μόνη εφικτή λύση, ο μόνος και αδιαπραγμάτευτος στόχος: «Σ’ ένα χάρτη του κόσμου που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία, δεν αξίζει να ρίξεις ούτε μία ματιά, γιατί δεν περιέχει τη μόνη χώρα στην οποία βρίσκει καταφύγιο η ανθρωπότητα. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της ουτοπίας».[3]



[1] Ραούλ Βανεγκέμ, «Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται», σελ. 14.
[2] ό.π., σελ. 47.
[3] Όσκαρ Ουάιλντ, «Η ψυχή του ανθρώπου στον σοσιαλισμό».

Πηγή:edromos.gr

---

Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη

---