Kόσμος
Είναι γνωστό ότι οι Ναζί μισούν... Όπως ήταν φυσικό, το μίσος στρεφόταν και κατά της μουσικής (εκτός των εμβατηρίων και των ελαφρών, ακίνδυνων σουξέ), πόσον μάλλον κατά της jazz που, σύμφωνα με τη γενικότερη ιδεολογία και τις απόψεις τόσο της ναζιστικής ηγεσίας όσο και των κατά τόπους γκαουλάιτερ (κυβερνήτες), ήταν υποδεέστερη, ήταν η μουσική των "νέγρων υπανθρώπων".
Είναι γνωστό ότι οι Ναζί μισούν... Μισούσαν τότε, μισούν τώρα και θα μισούν για πάντα. Το μίσος τους δεν απευθυνόταν μόνο προς τους ανθρώπους σαν φυσικές παρουσίες, αλλά και στα καλλιτεχνικά δημιουργήματά τους, εφόσον δεν συμφωνούσαν με τις επιταγές της "ανώτερης" Άριας φυλής. Όπως ήταν φυσικό, το μίσος στρεφόταν και κατά της μουσικής (εκτός των εμβατηρίων και των ελαφρών, ακίνδυνων σουξέ), πόσον μάλλον κατά της jazz που, σύμφωνα με τη γενικότερη ιδεολογία και τις απόψεις τόσο της ναζιστικής ηγεσίας όσο και των κατά τόπους γκαουλάιτερ (κυβερνήτες), ήταν υποδεέστερη, ήταν η μουσική των "νέγρων υπανθρώπων". Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δέκα κανόνες που είχε συντάξει ο ναζί γκαουλάιτερ του Προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας και που σύμφωνα με τον συντάκτη του ιστορικού αμερικανικού περιοδικού The Atlantic (ιδρ. το 1857 και εξακολουθεί να εκδίδεται μέχρι σήμερα) JJ Gould "αποτελεί το μοναδικό αξιοσημείωτο παράδειγμα ύβρεως του ολοκληρωτισμού εναντίον της jazz".
(μετάφραση: Πάνος Τομαράς)
Oι "κανονισμοί" των ναζί
1. Τα κομμάτια σε ρυθμό φόξτροτ (ή σουίνγκ, όπως λέγονται) δεν πρέπει να ξεπερνούν το 20% του ρεπερτορίου στις ορχήστρες ελαφριάς και χορευτικής μουσικής.
2. Σ’ αυτό το αποκαλούμενο τζαζ ρεπερτόριο πρέπει να προτιμώνται συνθέσεις σε ματζόρε κλίμακες και με στίχους που εκφράζουν χαρά για τη ζωή, όχι με καταθλιπτικούς, εβραϊκούς στίχους.
3. Όσον αφορά το τέμπο, πρέπει να προτιμώνται ζωηρές συνθέσεις, όχι αργές (τα αποκαλούμενα μπλουζ). Ωστόσο, ο ρυθμός δεν πρέπει να ξεπερνάει έναν συγκεκριμένο βαθμό αλέγκρο, όπως αρμόζει στην αίσθηση πειθαρχίας και μέτρου της Άριας φυλής. Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ανεκτές νεγροειδείς υπερβολές στο τέμπο (η αποκαλούμενη χοτ τζαζ) ή στα σόλο (τα αποκαλούμενα μπρέικ).
4. Στις αποκαλούμενες τζαζ συνθέσεις, η συγκοπή στον ρυθμό δεν πρέπει να ξεπερνά το 10%. Το υπόλοιπο ποσοστό θα πρέπει να περιλαμβάνει φυσικό λεγκάτο, χωρίς υστερικές ρυθμικές αναφορές που παραπέμπουν στη μουσική των βάρβαρων φυλών και ξυπνούν σκοτεινά ένστικτα, ξένα προς τον γερμανικό λαό (τα αποκαλούμενα ριφ).
5. Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση οργάνων που είναι ξένα προς το γερμανικό πνεύμα (τα αποκαλούμενα κουδούνα, φλεξ-α-τόουν, σκουπάκια κλπ), καθώς και όλες οι σουρντίνες που μετατρέπουν τον ευγενή ήχο των χάλκινων πνευστών οργάνων σε εβραιομασονικό ουρλιαχτό (το αποκαλούμενο γουα-γουα κλπ).
6. Απαγορεύονται τα αποκαλούμενα γεμίσματα στα ντραμς που ξεπερνούν το μισό μέτρο σε ρυθμό τεσσάρων τετάρτων (εκτός αν πρόκειται για στυλιζαρισμένα στρατιωτικά εμβατήρια).
7. Το κοντραμπάσο πρέπει να παίζεται αποκλειστικά με δοξάρι στις αποκαλούμενες τζαζ συνθέσεις. Απαγορεύεται το «τσίμπημα» των χορδών γιατί μπορεί να φθείρει το όργανο και γιατί είναι επιζήμιο για τη μουσικότητα της Άριας φυλής. Αν ένα πιτσικάτο εφέ κρίνεται απολύτως επιθυμητό για τον χαρακτήρα της σύνθεσης, θα πρέπει να δοθεί η μέγιστη προσοχή έτσι ώστε να μην χτυπήσει η χορδή στο σιγαστήρα, πράγμα το οποίο απαγορεύεται στο εξής.
8. Απαγορεύεται να σηκώνεται κάποιος όρθιος με προκλητικό τρόπο κατά τη διάρκεια ενός σόλο.
9. Επίσης, απαγορεύεται οι μουσικοί να κάνουν φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς (το αποκαλούμενο σκατ).
10. Συστήνεται σε όλες τις ορχήστρες ελαφριάς και χορευτικής μουσικής να περιορίσουν τη χρήση των σαξοφώνων όλων των κλειδιών και να τα αντικαταστήσουν με βιολοντσέλα, βιόλες ή πιθανώς με κάποιο κατάλληλο παραδοσιακό όργανο.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ SWING
Οι Swingjugend (Τα Παιδιά του Swing), ένα όνομα σε αντιδιαστολή του ονόματος της Χιτλερικής Νεολαίας-Hitlerjugend) ήταν ομάδες Γερμανών νέων (γνωστών και ως Edelweisspiraten), συνήθως ηλικίας 14-18 ετών, που λάτρευαν την αμερικανική μουσική και κουλτούρα και, ασφαλώς, την jazz και το swing. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '30 και σε πείσμα των χιτλερικών, έπαιζαν σε ιδιωτικές λέσχες, σε νοικιασμένες αίθουσες και σε κλαμπ κυρίως στο Αμβούργο και το Βερολίνο, αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις του Τρίτου Ράιχ. Πέρα από την αγάπη τους για τη μουσική, δεν είχαν συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις πέρα από την απέχθειά τους απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς και την ρατσιστική ιδεολογία του. Ντύνονταν σύμφωνα με την "αγγλική μόδα" της εποχής και αποτελούσαν πρόκληση για την πλειοψηφία των Γερμανόπαιδων που έσπευδαν να καταταγούν στη Χιτλερική Νεολαία. Τον Αύγουστο του 1941 οι ναζί εξαπέλυσαν προγκρόμ εναντίον τους συλλαμβάνοντας περισσότερα από 300 παιδιά. Αφού τα κούρεψαν τα έστειλαν στο σχολείο υπό στενή παρακολούθηση, ενώ οι θεωρούμενοι ως ηγέτες φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συνεπεία τούτου, μεγάλο μέρος των Swingjugend ανέλαβαν πολιτική αντιφασιστική δράση, διανέμοντας αντικαθεστωτικά προπαγανδιστικά φυλλάδια. Στις 2 Ιανουαρίου 1942 ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ ζήτησε από τον Ράινχαρντ Χάινριχ την καταστολή των ηγετών του "κινήματος", συνιστώντας τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με ξυλοδαρμούς και καταναγκαστική εργασία. Ακολούθησαν επιδρομές σε παράνομα κλαμπ και ιδιωτικές λέσχες και οι συλληφθέντες στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου πολλοί έχασαν τη ζωή τους.
* Πάνος Τομαράς: O Πάνος Τομαράς είναι μουσικός και μεταφραστής. Ως μπασίστας σήμερα κατοικοεδρεύει στους Swing Shoes, στους Happy Dog Project, στους. Οι Χτισμένες των Θεμελίων και στους Βabi Bone, ενώ στο παρελθόν συμμετείχε στα θρυλικά πλέον συγκροτήματα των Honeydive, των Engine V και των Earthbound.
Είναι γνωστό ότι οι Ναζί μισούν... Όπως ήταν φυσικό, το μίσος στρεφόταν και κατά της μουσικής (εκτός των εμβατηρίων και των ελαφρών, ακίνδυνων σουξέ), πόσον μάλλον κατά της jazz που, σύμφωνα με τη γενικότερη ιδεολογία και τις απόψεις τόσο της ναζιστικής ηγεσίας όσο και των κατά τόπους γκαουλάιτερ (κυβερνήτες), ήταν υποδεέστερη, ήταν η μουσική των "νέγρων υπανθρώπων".
Είναι γνωστό ότι οι Ναζί μισούν... Μισούσαν τότε, μισούν τώρα και θα μισούν για πάντα. Το μίσος τους δεν απευθυνόταν μόνο προς τους ανθρώπους σαν φυσικές παρουσίες, αλλά και στα καλλιτεχνικά δημιουργήματά τους, εφόσον δεν συμφωνούσαν με τις επιταγές της "ανώτερης" Άριας φυλής. Όπως ήταν φυσικό, το μίσος στρεφόταν και κατά της μουσικής (εκτός των εμβατηρίων και των ελαφρών, ακίνδυνων σουξέ), πόσον μάλλον κατά της jazz που, σύμφωνα με τη γενικότερη ιδεολογία και τις απόψεις τόσο της ναζιστικής ηγεσίας όσο και των κατά τόπους γκαουλάιτερ (κυβερνήτες), ήταν υποδεέστερη, ήταν η μουσική των "νέγρων υπανθρώπων". Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δέκα κανόνες που είχε συντάξει ο ναζί γκαουλάιτερ του Προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας και που σύμφωνα με τον συντάκτη του ιστορικού αμερικανικού περιοδικού The Atlantic (ιδρ. το 1857 και εξακολουθεί να εκδίδεται μέχρι σήμερα) JJ Gould "αποτελεί το μοναδικό αξιοσημείωτο παράδειγμα ύβρεως του ολοκληρωτισμού εναντίον της jazz".
(μετάφραση: Πάνος Τομαράς)
Oι "κανονισμοί" των ναζί
1. Τα κομμάτια σε ρυθμό φόξτροτ (ή σουίνγκ, όπως λέγονται) δεν πρέπει να ξεπερνούν το 20% του ρεπερτορίου στις ορχήστρες ελαφριάς και χορευτικής μουσικής.
2. Σ’ αυτό το αποκαλούμενο τζαζ ρεπερτόριο πρέπει να προτιμώνται συνθέσεις σε ματζόρε κλίμακες και με στίχους που εκφράζουν χαρά για τη ζωή, όχι με καταθλιπτικούς, εβραϊκούς στίχους.
3. Όσον αφορά το τέμπο, πρέπει να προτιμώνται ζωηρές συνθέσεις, όχι αργές (τα αποκαλούμενα μπλουζ). Ωστόσο, ο ρυθμός δεν πρέπει να ξεπερνάει έναν συγκεκριμένο βαθμό αλέγκρο, όπως αρμόζει στην αίσθηση πειθαρχίας και μέτρου της Άριας φυλής. Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ανεκτές νεγροειδείς υπερβολές στο τέμπο (η αποκαλούμενη χοτ τζαζ) ή στα σόλο (τα αποκαλούμενα μπρέικ).
4. Στις αποκαλούμενες τζαζ συνθέσεις, η συγκοπή στον ρυθμό δεν πρέπει να ξεπερνά το 10%. Το υπόλοιπο ποσοστό θα πρέπει να περιλαμβάνει φυσικό λεγκάτο, χωρίς υστερικές ρυθμικές αναφορές που παραπέμπουν στη μουσική των βάρβαρων φυλών και ξυπνούν σκοτεινά ένστικτα, ξένα προς τον γερμανικό λαό (τα αποκαλούμενα ριφ).
5. Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση οργάνων που είναι ξένα προς το γερμανικό πνεύμα (τα αποκαλούμενα κουδούνα, φλεξ-α-τόουν, σκουπάκια κλπ), καθώς και όλες οι σουρντίνες που μετατρέπουν τον ευγενή ήχο των χάλκινων πνευστών οργάνων σε εβραιομασονικό ουρλιαχτό (το αποκαλούμενο γουα-γουα κλπ).
6. Απαγορεύονται τα αποκαλούμενα γεμίσματα στα ντραμς που ξεπερνούν το μισό μέτρο σε ρυθμό τεσσάρων τετάρτων (εκτός αν πρόκειται για στυλιζαρισμένα στρατιωτικά εμβατήρια).
7. Το κοντραμπάσο πρέπει να παίζεται αποκλειστικά με δοξάρι στις αποκαλούμενες τζαζ συνθέσεις. Απαγορεύεται το «τσίμπημα» των χορδών γιατί μπορεί να φθείρει το όργανο και γιατί είναι επιζήμιο για τη μουσικότητα της Άριας φυλής. Αν ένα πιτσικάτο εφέ κρίνεται απολύτως επιθυμητό για τον χαρακτήρα της σύνθεσης, θα πρέπει να δοθεί η μέγιστη προσοχή έτσι ώστε να μην χτυπήσει η χορδή στο σιγαστήρα, πράγμα το οποίο απαγορεύεται στο εξής.
8. Απαγορεύεται να σηκώνεται κάποιος όρθιος με προκλητικό τρόπο κατά τη διάρκεια ενός σόλο.
9. Επίσης, απαγορεύεται οι μουσικοί να κάνουν φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς (το αποκαλούμενο σκατ).
10. Συστήνεται σε όλες τις ορχήστρες ελαφριάς και χορευτικής μουσικής να περιορίσουν τη χρήση των σαξοφώνων όλων των κλειδιών και να τα αντικαταστήσουν με βιολοντσέλα, βιόλες ή πιθανώς με κάποιο κατάλληλο παραδοσιακό όργανο.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ SWING
Οι Swingjugend (Τα Παιδιά του Swing), ένα όνομα σε αντιδιαστολή του ονόματος της Χιτλερικής Νεολαίας-Hitlerjugend) ήταν ομάδες Γερμανών νέων (γνωστών και ως Edelweisspiraten), συνήθως ηλικίας 14-18 ετών, που λάτρευαν την αμερικανική μουσική και κουλτούρα και, ασφαλώς, την jazz και το swing. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '30 και σε πείσμα των χιτλερικών, έπαιζαν σε ιδιωτικές λέσχες, σε νοικιασμένες αίθουσες και σε κλαμπ κυρίως στο Αμβούργο και το Βερολίνο, αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις του Τρίτου Ράιχ. Πέρα από την αγάπη τους για τη μουσική, δεν είχαν συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις πέρα από την απέχθειά τους απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς και την ρατσιστική ιδεολογία του. Ντύνονταν σύμφωνα με την "αγγλική μόδα" της εποχής και αποτελούσαν πρόκληση για την πλειοψηφία των Γερμανόπαιδων που έσπευδαν να καταταγούν στη Χιτλερική Νεολαία. Τον Αύγουστο του 1941 οι ναζί εξαπέλυσαν προγκρόμ εναντίον τους συλλαμβάνοντας περισσότερα από 300 παιδιά. Αφού τα κούρεψαν τα έστειλαν στο σχολείο υπό στενή παρακολούθηση, ενώ οι θεωρούμενοι ως ηγέτες φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συνεπεία τούτου, μεγάλο μέρος των Swingjugend ανέλαβαν πολιτική αντιφασιστική δράση, διανέμοντας αντικαθεστωτικά προπαγανδιστικά φυλλάδια. Στις 2 Ιανουαρίου 1942 ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ ζήτησε από τον Ράινχαρντ Χάινριχ την καταστολή των ηγετών του "κινήματος", συνιστώντας τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με ξυλοδαρμούς και καταναγκαστική εργασία. Ακολούθησαν επιδρομές σε παράνομα κλαμπ και ιδιωτικές λέσχες και οι συλληφθέντες στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου πολλοί έχασαν τη ζωή τους.
* Πάνος Τομαράς: O Πάνος Τομαράς είναι μουσικός και μεταφραστής. Ως μπασίστας σήμερα κατοικοεδρεύει στους Swing Shoes, στους Happy Dog Project, στους. Οι Χτισμένες των Θεμελίων και στους Βabi Bone, ενώ στο παρελθόν συμμετείχε στα θρυλικά πλέον συγκροτήματα των Honeydive, των Engine V και των Earthbound.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου