Λίλα Μήτσουρα
Αυτός έμοιαζε καλό παιδί, γελαστό, ευγενικό, καλός σύντροφος, καλός πατέρας….
Έμοιαζε…
«Πώς σου φαίνεται;» Με ρώτησε η φίλη μου την πρώτη φορά που τον είδα.
«Πολύ καλός» της απάντησα, ‘μια χαρά παιδί φαίνεται και φαίνεται πώς σε νοιάζεται, σε βοηθάει σε όλα» είπα εγώ, η επισκέπτρια ,την πρώτη φορά, δίχως να ξέρω.
Δίχως να ξέρω ότι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να δείχνει την τέλεια εικόνα, μέχρι που μου είπε η φίλη μου «κάτσε κάτω να στα πω».
Και τα έμαθα και τα είδα με τα μάτια μου.
Είδα τι θα πει ζωή μαρτύριο, με απειλές, εκφοβισμούς, λεκτικούς τραμπουκισμούς, παρακολουθήσεις συνεχώς.
Αποφασίζει να χωρίσει, φοβάται πολύ, αυτός απειλεί θεούς και δαίμονες, μέχρι στη ΓΑΔΑ είχα πάει κρυφά για να ζητήσει άρση απορρήτου του κινητού της τηλεφώνου η οποία φυσικά δεν έγινε ποτέ.
Την παρακολουθεί την βρίζει, την βρίζει αισχρά στα παιδιά της, ανήλικα παιδιά, μικρά.
Χαράματα να ψάχνει αυτός πετρέλαιο για να την κάψει ζωντανή…
Δουλεύει σαν το σκυλί, σερβιτόρα σε κυλικείο και όταν τελειώνει πάει και κάνει μεροκάματα σε σπίτια.
Χρειάζεται λεφτά και αυτός δεν δίνει δεκάρα ούτε για τα παιδιά του, μόνο για το γάλα αμυγδάλου που πίνει ο ίδιος και ότι άλλο θέλει, δικά του προσωπικά.
Γιατί αυτή είναι πουτάνα και δεν δουλεύει όσο πρέπει και χαλάει τα λεφτά της με τους γκόμενους.
Τα λόγια του είναι αυτά…
Αποφασίζει να χωρίσει, όπως είπα παραπάνω. Όλο αυτό πρέπει να γίνει κρυφά, να μη το πάρει χαμπάρι αυτός.
Κοιμάται με τα παιδιά της το βράδυ στο δωμάτιό τους. Στο μαξιλάρι της κρύβει αιχμηρό αντικείμενο για προστασία. Κυρίως των παιδιών της. Αν τολμήσει και τα αγγίξει…
Αυτός την κυνηγάει, μέχρι και για να την βιάσει.
Φοβάται.
Είναι μικρή κοπέλα, άβγαλτη, δουλεύει από μικρό παιδί, δεν έχει εμπειρίες.
Το μόνο που έχει και ξεχωρίζει για αυτό, είναι αστείρευτη καλοσύνη.
Ένας άγγελος είναι ,λέω εγώ και το εννοώ.
Μαζεύει τα ρούχα τους, τα δικά της και των παιδιών της, κρυφά και τα κρύβει όπου βρει.
Κάθε μέρα κάτι μαζεύει και τα πάει σε σπίτια φίλων.
Φίλοι και γνωστοί συμπαραστέκονται σε αυτό το πλάσμα το αγγελικό με το χαμόγελο.
Που παρόλα τα προβλήματά της δεν έπαψε να στηρίζει και να συντρέχει όποιον είχε ανάγκη.
Ψάχνει σπίτι, οικονομικό φυσικά, γιατί με 600 ευρώ τον μήνα και δύο παιδιά που ανατρέφει εντελώς μόνη της, δεν μπορεί να συντηρήσει σπίτι καλύτερων προδιαγραφών.
Τα ετοιμάζει όλα στα κρυφά, ρωτάει δικηγόρους, τρέχει, ψάχνει, ρωτάει, μαθαίνει, τι πρέπει να κάνει.
Και όταν ήρθε η ώρα, καθόλα νόμιμη φεύγει,αφού πρώτα έχει μιλήσει στα παιδιά της,έχουν συζητήσει όσο γίνεται,γιατί όταν υπάρχουν παιδιά δεν παίρνεις απλά τη βαλίτσα σου και φεύγεις.(Για όσους έχουν εύκολες τις κρίσεις)
Σε ένα σπίτι, μικρό, παλιό, γεμάτο υγρασία, με μεταχειρισμένα έπιπλα που έψαχνε παντού.
Αλλά είναι το δικό της σπίτι, έχει ηρεμία, γαλήνη, αγάπη.
Δεν έχει θέρμανση. Του λείπουν πολλά είναι η αλήθεια, αλλά είναι όμορφο, αλήθεια λέω.
Είναι ζεστό με έναν τρόπο. Είναι παλατάκι, έτσι φαντάζει στα δικά μου μάτια.
Και βγαίνει το διαζύγιο επιτέλους.
Θεώρησε ότι ξεμπέρδεψε ότι θα ησυχάσει επιτέλους και αυτή και τα παιδιά της από το συνεχές αισχρό βρίσιμο και τις απειλές στην ίδια και στα παιδιά.
Όλα αυτά γίνονται πάντα δημόσια. Γιατί όπου τους βρει ,στο δρόμο ή όπου είναι, σταματά και τους βρίζει ,δημόσια, πρόστυχα, γιατί είναι μάγκας αυτός.
Και πάει στην αστυνομία.
Και μία φορά και δύο φορές και πολλές φορές.
Τους μιλάει, την ακούνε και φεύγει όπως λέει και η ίδια.
Την τελευταία φορά έκανε μήνυση.
Θέλει να πάρει ασφαλιστικά μέτρα.
Το παλεύει δηλαδή.
Ήταν στο αυτοκίνητό της, σε μεγάλη λεωφόρο και πήγαινε επίσκεψη, ώσπου στο δρόμο συναντάει αυτόν τον «μάγκα» με το αυτοκίνητό του, το πανάκριβο αυτοκίνητο του που πήρε αμέσως μετά το διαζύγιο, ενώ έλεγε πώς δεν είχε λεφτά και δίνει μόνο 250 ευρώ για τα παιδιά του.
Ενώ τους άφηνε στο κρύο να τρέμουν στο σπίτι τους, δίχως να νοιαστεί αν τα παιδιά του είχαν ζέστη, ρούχα, χρήματα, φαγητό.
Και μη ρωτήσετε γιατί δεν δίνει παραπάνω… Γιατί είναι καλυμμένος από παντού και σε ένα απλό κείμενο δεν μπορούν να ειπωθούν όλα.
Γιατί ας πρόσεχε που ήθελε να φύγει. Έτσι να τιμωρηθεί, γιατί τόλμησε να τον χωρίσει.
Την συναντά στο δρόμο λοιπόν, την κυνηγάει, με το μικρό του παιδί μαζί συνοδηγό, την σταματά και κει δημόσια, αρχίζει να βρίζει τόσο άσχημα, τόσο πρόστυχα, τόσο, τόσο….
Δεν έχει χαρακτηρισμό όλο αυτό. Δυο χρόνια μετά το διαζύγιο τους.
Και φυσικά αν τολμήσει και βρει άλλον, θα την σκοτώσει.
Είναι κάτι που δηλώνει συνεχώς.
«Σώπα βρε! αν ήταν να το κάνει θα το είχε κάνει όταν έφυγες» Είναι κάτι που ακούει συχνά. Συνεχώς όμως τον βρίσκει μπροστά της να την παρακολουθεί, να την κυνηγά.
Να κάνει εφόδους έξω από το σπίτι της, νύχτα.
Να παίρνει τηλέφωνο τα παιδιά και να βρίζει την μάνα τους, ό,τι ώρα να είναι ειδικά μόλις πιει.
Και κάνει τη μήνυση και τι έγινε?
ΤΙΠΟΤΑ!
Και τα ασφαλιστικά μέτρα κοστίζουν,800 ευρώ της είπε δικηγόρος, φιλική τιμή.
Πού να τα βρει;
Θα δώσει ο ένας φίλος 50 ευρώ, ο άλλος 30,κάποιος άλλος 100 ,να ναι καλά, αλλά 800 ευρώ είναι πολλά!
Και έτσι περιμένει να δει αν θέλει ο πρώην να ζήσει ή όχι.
Γιατί το κράτος δεν το ενδιαφέρει αν θα ζήσει αυτή η μάνα. Δεκάρα δεν δίνει.
Η αστυνομία απλά κοιτάει.
Για την δική της ζωή αποφασίζει ο πρώην σύζυγος. Αυτός είναι ο θεός. Κάνει ότι γουστάρει με τις ευλογίες του κράτους.
Και οι οργανώσεις που υπάρχουν δεν βοηθούν. Γιατί για να σε βοηθήσουν πρέπει να ζεις στη ψάθα.
Τελικά αυτές οι γυναίκες είναι μόνες τους. Με τον πανικό τους, τον φόβο τους, την ανίσχυρη οργή τους.
Και όλα αυτά θολώνουν την σκέψη.
Και η καλοσύνη των ξένων δεν βοηθά σε αυτό. Όσο και αν θέλουν να βοηθήσουν έμπρακτα.
Για αυτό πριν κρίνεις δες από κοντά μια περίπτωση τέτοια.
Μη κρίνεις με βάση το δικό σου χαρακτήρα, αλλά προσπάθησε να μπεις στη θέση αυτών των πλασμάτων που ο φόβος είναι μόνιμος σύντροφός τους.
Προσπάθησε να νιώσεις το ελάχιστο από τα συναισθήματά τους.
Δεν είναι η ζωή η δική τους που τις νοιάζει .Είναι που η ζωή των παιδιών τους είναι πάνω από αυτές. Όχι δεν μιλούν για επιβίωση, ονειρεύονται να ζήσουν καλά τα παιδιά τους.
Και δεν μιλούν για οικονομικά καλή ζωή. Μιλούν για ζωή με αγάπη, ηρεμία, αξίες, γαλήνη.
Πόσο δύσκολο είναι τελικά αυτό;
Θα κλείσω με τα λόγια της που είπε στην αστυνομία:
«Δηλαδή, μου λέτε ότι δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα και να περιμένω να με σκοτώσει…»
ΥΓ: Για την συναισθηματική μου φόρτιση ζητώ συγνώμη ταπεινά, αλλά αυτή είναι μια ιστορία που ζω από κοντά και αυτό το αγγελικό πλάσμα που δεν χάνει το χαμόγελο του ποτέ, το αγαπώ πολύ. Ήθελα απλά να καταθέσω μια ακόμη ιστορία μέσα στις χιλιάδες, για να βοηθήσω στο ελάχιστο και γω να γίνουν γνωστά τα προβλήματά τους .
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Αυτός έμοιαζε καλό παιδί, γελαστό, ευγενικό, καλός σύντροφος, καλός πατέρας….
Έμοιαζε…
«Πώς σου φαίνεται;» Με ρώτησε η φίλη μου την πρώτη φορά που τον είδα.
«Πολύ καλός» της απάντησα, ‘μια χαρά παιδί φαίνεται και φαίνεται πώς σε νοιάζεται, σε βοηθάει σε όλα» είπα εγώ, η επισκέπτρια ,την πρώτη φορά, δίχως να ξέρω.
Δίχως να ξέρω ότι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να δείχνει την τέλεια εικόνα, μέχρι που μου είπε η φίλη μου «κάτσε κάτω να στα πω».
Και τα έμαθα και τα είδα με τα μάτια μου.
Είδα τι θα πει ζωή μαρτύριο, με απειλές, εκφοβισμούς, λεκτικούς τραμπουκισμούς, παρακολουθήσεις συνεχώς.
Αποφασίζει να χωρίσει, φοβάται πολύ, αυτός απειλεί θεούς και δαίμονες, μέχρι στη ΓΑΔΑ είχα πάει κρυφά για να ζητήσει άρση απορρήτου του κινητού της τηλεφώνου η οποία φυσικά δεν έγινε ποτέ.
Την παρακολουθεί την βρίζει, την βρίζει αισχρά στα παιδιά της, ανήλικα παιδιά, μικρά.
Χαράματα να ψάχνει αυτός πετρέλαιο για να την κάψει ζωντανή…
Δουλεύει σαν το σκυλί, σερβιτόρα σε κυλικείο και όταν τελειώνει πάει και κάνει μεροκάματα σε σπίτια.
Χρειάζεται λεφτά και αυτός δεν δίνει δεκάρα ούτε για τα παιδιά του, μόνο για το γάλα αμυγδάλου που πίνει ο ίδιος και ότι άλλο θέλει, δικά του προσωπικά.
Γιατί αυτή είναι πουτάνα και δεν δουλεύει όσο πρέπει και χαλάει τα λεφτά της με τους γκόμενους.
Τα λόγια του είναι αυτά…
Αποφασίζει να χωρίσει, όπως είπα παραπάνω. Όλο αυτό πρέπει να γίνει κρυφά, να μη το πάρει χαμπάρι αυτός.
Κοιμάται με τα παιδιά της το βράδυ στο δωμάτιό τους. Στο μαξιλάρι της κρύβει αιχμηρό αντικείμενο για προστασία. Κυρίως των παιδιών της. Αν τολμήσει και τα αγγίξει…
Αυτός την κυνηγάει, μέχρι και για να την βιάσει.
Φοβάται.
Είναι μικρή κοπέλα, άβγαλτη, δουλεύει από μικρό παιδί, δεν έχει εμπειρίες.
Το μόνο που έχει και ξεχωρίζει για αυτό, είναι αστείρευτη καλοσύνη.
Ένας άγγελος είναι ,λέω εγώ και το εννοώ.
Μαζεύει τα ρούχα τους, τα δικά της και των παιδιών της, κρυφά και τα κρύβει όπου βρει.
Κάθε μέρα κάτι μαζεύει και τα πάει σε σπίτια φίλων.
Φίλοι και γνωστοί συμπαραστέκονται σε αυτό το πλάσμα το αγγελικό με το χαμόγελο.
Που παρόλα τα προβλήματά της δεν έπαψε να στηρίζει και να συντρέχει όποιον είχε ανάγκη.
Ψάχνει σπίτι, οικονομικό φυσικά, γιατί με 600 ευρώ τον μήνα και δύο παιδιά που ανατρέφει εντελώς μόνη της, δεν μπορεί να συντηρήσει σπίτι καλύτερων προδιαγραφών.
Τα ετοιμάζει όλα στα κρυφά, ρωτάει δικηγόρους, τρέχει, ψάχνει, ρωτάει, μαθαίνει, τι πρέπει να κάνει.
Και όταν ήρθε η ώρα, καθόλα νόμιμη φεύγει,αφού πρώτα έχει μιλήσει στα παιδιά της,έχουν συζητήσει όσο γίνεται,γιατί όταν υπάρχουν παιδιά δεν παίρνεις απλά τη βαλίτσα σου και φεύγεις.(Για όσους έχουν εύκολες τις κρίσεις)
Σε ένα σπίτι, μικρό, παλιό, γεμάτο υγρασία, με μεταχειρισμένα έπιπλα που έψαχνε παντού.
Αλλά είναι το δικό της σπίτι, έχει ηρεμία, γαλήνη, αγάπη.
Δεν έχει θέρμανση. Του λείπουν πολλά είναι η αλήθεια, αλλά είναι όμορφο, αλήθεια λέω.
Είναι ζεστό με έναν τρόπο. Είναι παλατάκι, έτσι φαντάζει στα δικά μου μάτια.
Και βγαίνει το διαζύγιο επιτέλους.
Θεώρησε ότι ξεμπέρδεψε ότι θα ησυχάσει επιτέλους και αυτή και τα παιδιά της από το συνεχές αισχρό βρίσιμο και τις απειλές στην ίδια και στα παιδιά.
Όλα αυτά γίνονται πάντα δημόσια. Γιατί όπου τους βρει ,στο δρόμο ή όπου είναι, σταματά και τους βρίζει ,δημόσια, πρόστυχα, γιατί είναι μάγκας αυτός.
Και πάει στην αστυνομία.
Και μία φορά και δύο φορές και πολλές φορές.
Τους μιλάει, την ακούνε και φεύγει όπως λέει και η ίδια.
Την τελευταία φορά έκανε μήνυση.
Θέλει να πάρει ασφαλιστικά μέτρα.
Το παλεύει δηλαδή.
Ήταν στο αυτοκίνητό της, σε μεγάλη λεωφόρο και πήγαινε επίσκεψη, ώσπου στο δρόμο συναντάει αυτόν τον «μάγκα» με το αυτοκίνητό του, το πανάκριβο αυτοκίνητο του που πήρε αμέσως μετά το διαζύγιο, ενώ έλεγε πώς δεν είχε λεφτά και δίνει μόνο 250 ευρώ για τα παιδιά του.
Ενώ τους άφηνε στο κρύο να τρέμουν στο σπίτι τους, δίχως να νοιαστεί αν τα παιδιά του είχαν ζέστη, ρούχα, χρήματα, φαγητό.
Και μη ρωτήσετε γιατί δεν δίνει παραπάνω… Γιατί είναι καλυμμένος από παντού και σε ένα απλό κείμενο δεν μπορούν να ειπωθούν όλα.
Γιατί ας πρόσεχε που ήθελε να φύγει. Έτσι να τιμωρηθεί, γιατί τόλμησε να τον χωρίσει.
Την συναντά στο δρόμο λοιπόν, την κυνηγάει, με το μικρό του παιδί μαζί συνοδηγό, την σταματά και κει δημόσια, αρχίζει να βρίζει τόσο άσχημα, τόσο πρόστυχα, τόσο, τόσο….
Δεν έχει χαρακτηρισμό όλο αυτό. Δυο χρόνια μετά το διαζύγιο τους.
Και φυσικά αν τολμήσει και βρει άλλον, θα την σκοτώσει.
Είναι κάτι που δηλώνει συνεχώς.
«Σώπα βρε! αν ήταν να το κάνει θα το είχε κάνει όταν έφυγες» Είναι κάτι που ακούει συχνά. Συνεχώς όμως τον βρίσκει μπροστά της να την παρακολουθεί, να την κυνηγά.
Να κάνει εφόδους έξω από το σπίτι της, νύχτα.
Να παίρνει τηλέφωνο τα παιδιά και να βρίζει την μάνα τους, ό,τι ώρα να είναι ειδικά μόλις πιει.
Και κάνει τη μήνυση και τι έγινε?
ΤΙΠΟΤΑ!
Και τα ασφαλιστικά μέτρα κοστίζουν,800 ευρώ της είπε δικηγόρος, φιλική τιμή.
Πού να τα βρει;
Θα δώσει ο ένας φίλος 50 ευρώ, ο άλλος 30,κάποιος άλλος 100 ,να ναι καλά, αλλά 800 ευρώ είναι πολλά!
Και έτσι περιμένει να δει αν θέλει ο πρώην να ζήσει ή όχι.
Γιατί το κράτος δεν το ενδιαφέρει αν θα ζήσει αυτή η μάνα. Δεκάρα δεν δίνει.
Η αστυνομία απλά κοιτάει.
Για την δική της ζωή αποφασίζει ο πρώην σύζυγος. Αυτός είναι ο θεός. Κάνει ότι γουστάρει με τις ευλογίες του κράτους.
Και οι οργανώσεις που υπάρχουν δεν βοηθούν. Γιατί για να σε βοηθήσουν πρέπει να ζεις στη ψάθα.
Τελικά αυτές οι γυναίκες είναι μόνες τους. Με τον πανικό τους, τον φόβο τους, την ανίσχυρη οργή τους.
Και όλα αυτά θολώνουν την σκέψη.
Και η καλοσύνη των ξένων δεν βοηθά σε αυτό. Όσο και αν θέλουν να βοηθήσουν έμπρακτα.
Για αυτό πριν κρίνεις δες από κοντά μια περίπτωση τέτοια.
Μη κρίνεις με βάση το δικό σου χαρακτήρα, αλλά προσπάθησε να μπεις στη θέση αυτών των πλασμάτων που ο φόβος είναι μόνιμος σύντροφός τους.
Προσπάθησε να νιώσεις το ελάχιστο από τα συναισθήματά τους.
Δεν είναι η ζωή η δική τους που τις νοιάζει .Είναι που η ζωή των παιδιών τους είναι πάνω από αυτές. Όχι δεν μιλούν για επιβίωση, ονειρεύονται να ζήσουν καλά τα παιδιά τους.
Και δεν μιλούν για οικονομικά καλή ζωή. Μιλούν για ζωή με αγάπη, ηρεμία, αξίες, γαλήνη.
Πόσο δύσκολο είναι τελικά αυτό;
Θα κλείσω με τα λόγια της που είπε στην αστυνομία:
«Δηλαδή, μου λέτε ότι δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα και να περιμένω να με σκοτώσει…»
ΥΓ: Για την συναισθηματική μου φόρτιση ζητώ συγνώμη ταπεινά, αλλά αυτή είναι μια ιστορία που ζω από κοντά και αυτό το αγγελικό πλάσμα που δεν χάνει το χαμόγελο του ποτέ, το αγαπώ πολύ. Ήθελα απλά να καταθέσω μια ακόμη ιστορία μέσα στις χιλιάδες, για να βοηθήσω στο ελάχιστο και γω να γίνουν γνωστά τα προβλήματά τους .
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου