Ελλάδα
Το άθλιο κατασκεύασμα των «δύο άκρων», η προσπάθεια εξίσωσης φασισμού - κομμουνισμού, αξιοποιείται ξανά τις μέρες αυτές ως «πολυεργαλείο» από την κυβέρνηση και το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Μπροστά στην εξόφθαλμη δολοφονική δράση φασιστικών εγκληματικών ομάδων, που δρουν «στο σκοτάδι», κυβερνητικά στελέχη, παράγοντες της Τοπικής Διοίκησης, δημοσιογράφοι και άλλοι παρατρεχάμενοι επαναφέρουν με κάθε αφορμή την ανιστόρητη θεωρία και με ύπουλες συκοφαντίες περί «ολοκληρωτισμών» αθωώνουν τη δράση των ναζιστών, δίνοντας ρεσιτάλ αντικομμουνισμού, άλλοτε ωμά και άλλοτε πιο «ραφιναρισμένα».
Με τις πλάτες κρατικών και άλλων μηχανισμών, όπως έδειξε και το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης, τα φασιστοειδή «ανασυντάσσονται» ενάντια σε όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους σε μόρφωση - δουλειά - ζωή, ενάντια σε όσους αποκαλύπτουν τους κινδύνους και παλεύουν ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Η δράση τους αξιοποιείται πολύμορφα για την καλλιέργεια φόβου στη νεολαία και στον λαό, αλλά και για να στήνονται ξεθωριασμένες, κάλπικες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, την ώρα που η πραγματικότητα - παρά τις όποιες επιμέρους διαφορές - τους τοποθετεί στην ίδια όχθη: Σ' αυτήν των υπερασπιστών του σάπιου συστήματος, που γεννά τον φασισμό και τον ταΐζει με ανιστόρητες θεωρίες εξίσωσης με τον κομμουνισμό, παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας.
Στο στόχαστρο βρίσκονται οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές, που πρωτοστατούν στην πάλη για σύγχρονα δικαιώματα και φωτίζουν τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα που φορτώνει ο καπιταλισμός στην πλάτη του λαού.
Η ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων» δεν εμφανίστηκε τώρα. Είναι επίσημη πολιτική της ΕΕ, η οποία αποτελεί σήμερα τον καλύτερο «σπόνσορα» των φασιστικών δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτό: Ενθαρρύνονται κράτη της Βαλτικής, που ανήκουν στην ΕΕ, να αποκαθιστούν τους φασίστες συνεργάτες των ναζί, να κρατούν στην παρανομία Κομμουνιστικά Κόμματα, να διατηρούν σε καθεστώς απαγόρευσης τα σύμβολά τους και να γκρεμίζουν αντιφασιστικά μνημεία.
Στηρίχτηκε η δράση των ένοπλων φασιστικών δυνάμεων και συνολικά το πραξικόπημα στην Ουκρανία. Διοργανώνονται αντικομμουνιστικά συνέδρια και φιέστες. Χρηματοδοτούνται ΜΚΟ, κινηματογραφικές ταινίες και άλλα προπαγανδιστικά έργα και μηχανισμοί, ενταγμένα στην αντικομμουνιστική εκστρατεία.
Προωθούνται η διαστρέβλωση της Ιστορίας και η συκοφάντηση του σοσιαλισμού μέσω της επίσημης εκπαιδευτικής διαδικασίας, στα σχολικά θρανία και τα εκπαιδευτικά έδρανα.
«Εμβληματική» για την παραχάραξη της Ιστορίας είναι και η προσπάθεια να καθιερωθεί η Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, που ο Κόκκινος Στρατός συνέτριψε τον ναζισμό, ως «Μέρα της ΕΕ» και η 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Μέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων».
Την πολιτική αυτή της ΕΕ στηρίζουν όλες οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα. Το ζήσαμε και στη χώρα μας με όλες τις κυβερνήσεις, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καλεί τώρα ξανά σε αντιδεξιά - αντιφασιστικά μέτωπα, κρύβοντας τη μήτρα που γεννάει τον φασισμό, δηλαδή τον σάπιο καπιταλισμό και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που και ο ίδιος υπερασπίζεται.
Τα αντικομμουνιστικά μνημόνια της ΕΕ συμπληρώνει η βρώμικη δουλειά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που πρωτοστατεί στο ξαναγράψιμο της Ιστορίας και επιδιώκει να περάσει την άποψη στη νεολαία ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα «ανελεύθερο και ολοκληρωτικό καθεστώς», σε αντίθεση με τον καπιταλισμό που είναι «όαση ελευθερίας και δημοκρατίας», έστω και με «ελαττώματα».
Σήμερα, έναν χρόνο από την καταδίκη της εγκληματικής Χρυσής Αυγής, ο λαός είναι πιο έμπειρος για να δει πως με τον φασισμό δεν ξεμπερδέψαμε και ότι δεν χωράει κανείς εφησυχασμός. Οτι είναι όπλο του συστήματος και σαν τέτοιο «παίρνει τα πάνω του» σε περιόδους κρίσης, ή και σε περιόδους όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά, για να παίξει ρόλο «εμπροσθοφυλακής» ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και την πρωτοπορία του.
Και όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ, «ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για τον φασισμό, όταν δεν θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί;».
Το άθλιο κατασκεύασμα των «δύο άκρων», η προσπάθεια εξίσωσης φασισμού - κομμουνισμού, αξιοποιείται ξανά τις μέρες αυτές ως «πολυεργαλείο» από την κυβέρνηση και το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Μπροστά στην εξόφθαλμη δολοφονική δράση φασιστικών εγκληματικών ομάδων, που δρουν «στο σκοτάδι», κυβερνητικά στελέχη, παράγοντες της Τοπικής Διοίκησης, δημοσιογράφοι και άλλοι παρατρεχάμενοι επαναφέρουν με κάθε αφορμή την ανιστόρητη θεωρία και με ύπουλες συκοφαντίες περί «ολοκληρωτισμών» αθωώνουν τη δράση των ναζιστών, δίνοντας ρεσιτάλ αντικομμουνισμού, άλλοτε ωμά και άλλοτε πιο «ραφιναρισμένα».
Με τις πλάτες κρατικών και άλλων μηχανισμών, όπως έδειξε και το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης, τα φασιστοειδή «ανασυντάσσονται» ενάντια σε όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους σε μόρφωση - δουλειά - ζωή, ενάντια σε όσους αποκαλύπτουν τους κινδύνους και παλεύουν ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Η δράση τους αξιοποιείται πολύμορφα για την καλλιέργεια φόβου στη νεολαία και στον λαό, αλλά και για να στήνονται ξεθωριασμένες, κάλπικες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, την ώρα που η πραγματικότητα - παρά τις όποιες επιμέρους διαφορές - τους τοποθετεί στην ίδια όχθη: Σ' αυτήν των υπερασπιστών του σάπιου συστήματος, που γεννά τον φασισμό και τον ταΐζει με ανιστόρητες θεωρίες εξίσωσης με τον κομμουνισμό, παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας.
Στο στόχαστρο βρίσκονται οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές, που πρωτοστατούν στην πάλη για σύγχρονα δικαιώματα και φωτίζουν τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα που φορτώνει ο καπιταλισμός στην πλάτη του λαού.
Η ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων» δεν εμφανίστηκε τώρα. Είναι επίσημη πολιτική της ΕΕ, η οποία αποτελεί σήμερα τον καλύτερο «σπόνσορα» των φασιστικών δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτό: Ενθαρρύνονται κράτη της Βαλτικής, που ανήκουν στην ΕΕ, να αποκαθιστούν τους φασίστες συνεργάτες των ναζί, να κρατούν στην παρανομία Κομμουνιστικά Κόμματα, να διατηρούν σε καθεστώς απαγόρευσης τα σύμβολά τους και να γκρεμίζουν αντιφασιστικά μνημεία.
Στηρίχτηκε η δράση των ένοπλων φασιστικών δυνάμεων και συνολικά το πραξικόπημα στην Ουκρανία. Διοργανώνονται αντικομμουνιστικά συνέδρια και φιέστες. Χρηματοδοτούνται ΜΚΟ, κινηματογραφικές ταινίες και άλλα προπαγανδιστικά έργα και μηχανισμοί, ενταγμένα στην αντικομμουνιστική εκστρατεία.
Προωθούνται η διαστρέβλωση της Ιστορίας και η συκοφάντηση του σοσιαλισμού μέσω της επίσημης εκπαιδευτικής διαδικασίας, στα σχολικά θρανία και τα εκπαιδευτικά έδρανα.
«Εμβληματική» για την παραχάραξη της Ιστορίας είναι και η προσπάθεια να καθιερωθεί η Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, που ο Κόκκινος Στρατός συνέτριψε τον ναζισμό, ως «Μέρα της ΕΕ» και η 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Μέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων».
Την πολιτική αυτή της ΕΕ στηρίζουν όλες οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα. Το ζήσαμε και στη χώρα μας με όλες τις κυβερνήσεις, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καλεί τώρα ξανά σε αντιδεξιά - αντιφασιστικά μέτωπα, κρύβοντας τη μήτρα που γεννάει τον φασισμό, δηλαδή τον σάπιο καπιταλισμό και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που και ο ίδιος υπερασπίζεται.
Τα αντικομμουνιστικά μνημόνια της ΕΕ συμπληρώνει η βρώμικη δουλειά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που πρωτοστατεί στο ξαναγράψιμο της Ιστορίας και επιδιώκει να περάσει την άποψη στη νεολαία ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα «ανελεύθερο και ολοκληρωτικό καθεστώς», σε αντίθεση με τον καπιταλισμό που είναι «όαση ελευθερίας και δημοκρατίας», έστω και με «ελαττώματα».
Σήμερα, έναν χρόνο από την καταδίκη της εγκληματικής Χρυσής Αυγής, ο λαός είναι πιο έμπειρος για να δει πως με τον φασισμό δεν ξεμπερδέψαμε και ότι δεν χωράει κανείς εφησυχασμός. Οτι είναι όπλο του συστήματος και σαν τέτοιο «παίρνει τα πάνω του» σε περιόδους κρίσης, ή και σε περιόδους όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά, για να παίξει ρόλο «εμπροσθοφυλακής» ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και την πρωτοπορία του.
Και όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ, «ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για τον φασισμό, όταν δεν θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου