Γιάννης Ρίτσος
Φεύγει το θέρος
μα το τραγούδι μένει.
Όμως εσύ που δεν έχεις φωνή
πού θα σταθείς ν'απαγγιάσεις;
Πώς θα σμίξεις το φως με το χώμα;
Άνοιξε τα παράθυρα
να μπει το φως
η ατίθαση ριπή του ανέμου
το αψύ χνώτο
των μεγαλόπρεπων βουνών
Κοίτα
χαμογελάει το ανεξάντλητο
μπροστά στα σταυρωμένα χέρια
Λύσε τα χέρια.
Άνοιξε τα παράθυρα
να δεις το σύμπαν ανθισμένο
μ'όλες τις παπαρούνες του αίματός μας
-να μάθεις να χαμογελάς.
Δε βλέπεις;
Καθώς απομακρύνεται η άνοιξη
πίσω της έρχεται η νέα μας άνοιξη.
Νάτος ο ήλιος
πάνω απ'τις μπρούτζινες πολιτείες
πάνω από απ'τους πράσινους αγρούς
μες στην καρδιά μας.
Νιώθω στους ώμους
τα βαθύ μυρμήγκιασμα
καθώς φυτρώνουν
όλο πιο νέα και πιο μεγάλα
τα φτερά μας.
Ύψωσε τα ματόκλαδα.
Αστράφτει ο κόσμος
έξω απ'τη λύπη σου
φως και αίμα
τραγούδι και σιωπή.
Καλοί μου άνθρωποι
πώς μπορείτε
να σκύβετε ακόμη;
Πώς μπορείτε
να μη χαμογελάτε;
Ανοίχτε τα παράθυρα.
Νίβομαι στο φως
βγαίνω στον εξώστη
γυμνός
ν'αναπνεύσω βαθιά
τον αιώνιο αγέρα
με τ'αδρά μύρα
του νοτισμένου δάσους
με την αλμύρα
της απέραντης θάλασσας.
Αστράφτει ο κόσμος
ακούραστος
Κοιτάχτε.
ΥΓ: Σαν σήμερα, 11 Νοέμβρη του 1990, ο Γιάννης Ρίτσος, ο αταλάντευτος κομμουνιστής, ο διεθνιστής ποιητής της Ρωμιοσύνης και της παγκόσμιας ειρήνης, έφευγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών.
Επιμέλεια: Σφήκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου