Οι μέρες σκοτεινές, σχεδόν αόρατες, μπαινοβγαίνουν στις ζωές μας χωρίς να τις καταλαβαίνουμε, χωρίς να τις ρουφάμε ως το μεδούλι, χωρίς ούτε καν να προλαβαίνουμε ν’ αντικρύσουμε το ηλιοβασίλεμα πίσω από τα μισοκατεβασμένα και κουρασμένα ματοτσίνορα μας.Πριν λίγες μέρες είχαμε την επέτειο των 48 χρόνων της εξέγερσης των φοιτητών ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Μια σιδερόφρακτη δικτατορία. Μια δικτατορία που χρειαζόταν βασανιστήρια, φυλακές και φόνους για να σε κάνει να υποκύψεις.
Στις μέρες μας ζούμε επίσης μια δικτατορία. Μια δικτατορία πολύπλευρη. Πολλών μορφών και ιδιοτήτων. Πολύ πιο έξυπνη από τις κλασικές δικτατορίες. Δεν χρειάζεται να κουράσει τα χέρια της σπάζοντάς σου τα κόκκαλα και επιστρατεύοντας κάθε ψυχοπαθή αμόρφωτο να τρώει εκατοντάδες ή και χιλιάδες εργατοώρες για να σε κάνει ν’ αλλάξεις.
Ο Μιχαήλο Μάρκοβιτς πολύ σωστά έλεγε: «Ποτέ οι άνθρωποι δεν χειραγωγήθηκαν επιτυχέστερα από σήμερα, χάρη στην εξαιρετική τελειοποίηση των τηλεπικοινωνιακών συστημάτων και στην εντατικότερη χρησιμοποίηση όλων των μορφών και των μεθόδων της προπαγάνδας. Και ποτέ οι άνθρωποι δεν γνώριζαν λιγότερο ότι τους γίνεται μια χρήση σα να είναι πράγματα». (*)
Η ανάγκη είναι το πιο μικρό και πιο σκληρό καβούκι απομόνωσης. Κλείνεσαι μέσα αυτοβούλως και παλεύεις να επιβιώσεις. Τα διλήμματα που σου τίθενται μ’ ένα αριστοτεχνικό τρόπο είναι τα σύρματα περιμετρικά από σένα και τη ζωή. Την πραγματική ζωή.
Ζούμε λοιπόν τη δικτατορία της ανάγκης και των διλημμάτων. Γλύψε αυτό το ξεροκόμματο γιατί μπορεί αύριο να μην υπάρχει ούτε αυτό, σου λένε οι ειδικοί. Το ξεροκόμματο στα μάτια σου λαμβάνει θεϊκές διαστάσεις, γιατί σου εξασφαλίζει την οριακή επιβίωση σου. Κλείσου στο σπίτι, απολύμανε τα πάντα για να σωθείς, σου λένε οι ειδικοί. Η μάσκα και το απολυμαντικό γίνονται το άγγιγμα του θεού στην απελπισία σου.
Η μιζέρια του καθημερινού αδιεξόδου ράβει σταυροβελονιά τα στόματα, σταματάει τους λεπτοδείκτες του χρόνου, το κεφάλι γίνεται αποθηκευτικός χώρος παλιών αναμνήσεων, η καρδιά κτυπά περισσότερο από συνήθεια, η ζωή ακουμπισμένη σε μια σκονισμένη κουνιστή πολυθρόνα περιμένει τη λύτρωση.
Η μετάβαση από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας προϋποθέτει το πράγμα να γίνει κοινωνικοποιημένος άνθρωπος. Με δυο λόγια, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το τέρας ατομικά, γιατί θα σε συντρίψει. Μόνο η συλλογική αντιμετώπιση μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Μόνο όταν οι πολλές ανάγκες ενωθούν και γίνουν ένα βουνό ρευστό, μόνο τότε τα ιερατεία των φόβων μας θα συντριβούν κάτω από τις κατολισθήσεις των δίκαιων απαιτήσεων μας.
* Μιχαήλο Μάρκοβιτς, «Αυτοδιαχείριση», σελ. 16.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου