Ελλάδα
Έχουν περάσει δυο βδομάδες από το 48ωρο του τρόμου σε Αττική Οδό και σιδηροδρόμους, στα παγωμένα χωρίς ρεύμα σπίτια και στους δρόμους - παγοδρόμια στο κέντρο της Αθήνας. Και όποιος αναρωτιέται ακόμα και σήμερα «πού χάθηκε το κράτος», δεν έχει παρά να δει τις εικόνες από τη χτεσινή απεργία στην COSCO, στα «Πετρέλαια Καβάλας» πριν λίγο καιρό, ή να κοιτάξει τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στη Λάρισα και σε άλλες περιοχές της Θεσσαλίας.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το κράτος φάνηκε «πανέτοιμο» για μία ακόμα φορά να σταθεί απέναντι στον «εχθρό λαό»: Τους εργαζόμενους της COSCO που απεργούν για Συλλογική Σύμβαση, τους βιοπαλαιστές αγρότες που παλεύουν για την επιβίωσή τους, τους εργαζόμενους των «Πετρελαίων» που παλεύουν για τη δουλειά τους. Το ίδιο κράτος είναι που έστειλε τελεσίγραφο στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ ότι θα απολυθούν και θα ξεσπιτωθούν από την περιοχή τους.
Στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, το κράτος εμφανίστηκε ως καλοκουρδισμένος μηχανισμός, ανεξάρτητα αν και εδώ «τα βρήκε σκούρα» απέναντι στην αποφασιστικότητα του συλλογικού αγώνα και στη δύναμη της αλληλεγγύης. Η απεργία έγινε κανονικά, τα μπλόκα πολλαπλασιάζονται και ενισχύονται, οι εργαζόμενοι στην Καβάλα δεν κάνουν πίσω.
Το κράτος συνεχίζει να είναι εδώ και λειτουργεί ρολόι, με προσανατολισμό να θωρακίζει τα συμφέροντα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Εδώ δεν «ολιγωρεί», δεν «αποπροσανατολίζεται», δεν «τα χάνει», δεν «αποσυντονίζεται», όπως συνέβη το βράδυ του χιονιά, όπως συνέβη και σε άλλες τραγωδίες και καταστροφές.
Είναι το ίδιο κράτος που διαχειρίζεται την πανδημία με κριτήριο την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας, που θέλει την υγεία εμπόρευμα. Το ίδιο κράτος που ανοίγει νέα πεδία κερδοφορίας, με αβέρτα προνόμια στους ομίλους και με τους «αναπτυξιακούς» νόμους όλων διαδοχικά των κυβερνήσεων. Είναι το ίδιο κράτος που συντηρεί τη σαπίλα και τη διαφθορά, τις πολυπλόκαμες σχέσεις των διαφόρων «θεσμών» του με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ενώ την ίδια στιγμή ο νόμος πέφτει σαν πέλεκυς όταν πρόκειται για τον λαό.
Είναι το ίδιο κράτος που αφήνει ανεξέλεγκτη την εργοδοτική αυθαιρεσία στους χώρους δουλειάς, που καλύπτει την έλλειψη μέτρων υγείας και ασφάλειας, αλλά δρα αστραπιαία για να κηρύξει η Δικαιοσύνη του παράνομη κάθε απεργιακή κινητοποίηση. Που δεν μπορεί να κρατήσει ανοιχτούς δρόμους διαφυγής - όπως έγινε στην Αττική Οδό και στο Μάτι - σε κρίσιμες για το λαό συνθήκες, αλλά αντιμετωπίζει με τρομοκρατία και αυταρχισμό κάθε λαϊκή κινητοποίηση, στο όνομα της «παράνομης κατάληψης οδοστρώματος».
Αυτό είναι το κράτος, ίδιο με κάθε κυβέρνηση, όποιο «χρώμα» κι αν έχει, όπως κι αν χαρακτηρίζεται. Είτε «επιτελικό κράτος» της ΝΔ, είτε «δίκαιο κοινωνικό κράτος» του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το κράτος έχει συνέχεια, όπως άλλωστε οι ίδιοι ομολογούν με κάθε ευκαιρία και υπενθυμίζουν ο ένας στον άλλο. Εχει συνέχεια στους νόμους, στους μηχανισμούς, πάνω απ' όλα στον αντιλαϊκό χαρακτήρα και προσανατολισμό του.
Δεν είναι κράτος «για όλους», όπως προσπαθούν να το εμφανίζουν. Είναι κράτος των λίγων, των επιχειρηματικών ομίλων, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των «εμβληματικών επενδύσεων», και αυτό επιβεβαιώνεται διαρκώς!
Γι' αυτό και δεν διορθώνεται, δεν υπάρχει «σωτήρας» που θα το κάνει να λειτουργεί προς όφελος των εργαζομένων και του λαού και ταυτόχρονα προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων. Γιατί, πολύ απλά, αυτά τα συμφέροντα δεν «παντρεύονται». Κάθε νόμος, κάθε μηχανισμός, κάθε λειτουργία με κριτήριο τα συμφέροντα των λίγων θα θίγει τα συμφέροντα των πολλών, της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.
Τελικά, και η πείρα των αγώνων που βρίσκονται σε εξέλιξη επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα που βασανίζει τους εργαζόμενους και το οποίο να μην τους φέρνει αντιμέτωπους με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τις επιδιώξεις του, με το κράτος που τα «φροντίζει» και τα περιφρουρεί, με τις κυβερνήσεις που τα υλοποιούν.
Επομένως, και ο αγώνας για τη Συλλογική Σύμβαση, για το μεροκάματο, την Κοινωνική Ασφάλιση, το δικαίωμα στη δουλειά, για μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια, για την προστασία της υγείας του λαού, για το εισόδημα και την επιβίωση, αντικειμενικά φέρνει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τα σωματεία και τους φορείς σε αναμέτρηση με αυτά τα συμφέροντα.
Σε αυτήν την πάλη ο λαός μπορεί να μετράει θετικά βήματα, να έχει επιτυχίες, να μην τους «περνάει», να αντιπαλεύει μηχανισμούς, νόμους, κυβερνήσεις. Είναι κρίσιμο μέσα από αυτές τις μάχες σήμερα να δυναμώνει η αυτοπεποίθηση, η πίστη στη δύναμη του οργανωμένου συλλογικού αγώνα, της αντίστασης, της διεκδίκησης, της υπεράσπισης δικαιωμάτων και της αλληλεγγύης. Να σπάνε οι αυταπάτες για νέους και παλιούς «σωτήρες», να ωριμάζει η προοπτική της επίθεσης, στον δρόμο της ανατροπής αυτού του σάπιου κράτους και των συμφερόντων που υπερασπίζεται.
Πηγή:rizospastis.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Έχουν περάσει δυο βδομάδες από το 48ωρο του τρόμου σε Αττική Οδό και σιδηροδρόμους, στα παγωμένα χωρίς ρεύμα σπίτια και στους δρόμους - παγοδρόμια στο κέντρο της Αθήνας. Και όποιος αναρωτιέται ακόμα και σήμερα «πού χάθηκε το κράτος», δεν έχει παρά να δει τις εικόνες από τη χτεσινή απεργία στην COSCO, στα «Πετρέλαια Καβάλας» πριν λίγο καιρό, ή να κοιτάξει τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στη Λάρισα και σε άλλες περιοχές της Θεσσαλίας.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το κράτος φάνηκε «πανέτοιμο» για μία ακόμα φορά να σταθεί απέναντι στον «εχθρό λαό»: Τους εργαζόμενους της COSCO που απεργούν για Συλλογική Σύμβαση, τους βιοπαλαιστές αγρότες που παλεύουν για την επιβίωσή τους, τους εργαζόμενους των «Πετρελαίων» που παλεύουν για τη δουλειά τους. Το ίδιο κράτος είναι που έστειλε τελεσίγραφο στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ ότι θα απολυθούν και θα ξεσπιτωθούν από την περιοχή τους.
Στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, το κράτος εμφανίστηκε ως καλοκουρδισμένος μηχανισμός, ανεξάρτητα αν και εδώ «τα βρήκε σκούρα» απέναντι στην αποφασιστικότητα του συλλογικού αγώνα και στη δύναμη της αλληλεγγύης. Η απεργία έγινε κανονικά, τα μπλόκα πολλαπλασιάζονται και ενισχύονται, οι εργαζόμενοι στην Καβάλα δεν κάνουν πίσω.
Το κράτος συνεχίζει να είναι εδώ και λειτουργεί ρολόι, με προσανατολισμό να θωρακίζει τα συμφέροντα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Εδώ δεν «ολιγωρεί», δεν «αποπροσανατολίζεται», δεν «τα χάνει», δεν «αποσυντονίζεται», όπως συνέβη το βράδυ του χιονιά, όπως συνέβη και σε άλλες τραγωδίες και καταστροφές.
Είναι το ίδιο κράτος που διαχειρίζεται την πανδημία με κριτήριο την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας, που θέλει την υγεία εμπόρευμα. Το ίδιο κράτος που ανοίγει νέα πεδία κερδοφορίας, με αβέρτα προνόμια στους ομίλους και με τους «αναπτυξιακούς» νόμους όλων διαδοχικά των κυβερνήσεων. Είναι το ίδιο κράτος που συντηρεί τη σαπίλα και τη διαφθορά, τις πολυπλόκαμες σχέσεις των διαφόρων «θεσμών» του με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ενώ την ίδια στιγμή ο νόμος πέφτει σαν πέλεκυς όταν πρόκειται για τον λαό.
Είναι το ίδιο κράτος που αφήνει ανεξέλεγκτη την εργοδοτική αυθαιρεσία στους χώρους δουλειάς, που καλύπτει την έλλειψη μέτρων υγείας και ασφάλειας, αλλά δρα αστραπιαία για να κηρύξει η Δικαιοσύνη του παράνομη κάθε απεργιακή κινητοποίηση. Που δεν μπορεί να κρατήσει ανοιχτούς δρόμους διαφυγής - όπως έγινε στην Αττική Οδό και στο Μάτι - σε κρίσιμες για το λαό συνθήκες, αλλά αντιμετωπίζει με τρομοκρατία και αυταρχισμό κάθε λαϊκή κινητοποίηση, στο όνομα της «παράνομης κατάληψης οδοστρώματος».
Αυτό είναι το κράτος, ίδιο με κάθε κυβέρνηση, όποιο «χρώμα» κι αν έχει, όπως κι αν χαρακτηρίζεται. Είτε «επιτελικό κράτος» της ΝΔ, είτε «δίκαιο κοινωνικό κράτος» του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το κράτος έχει συνέχεια, όπως άλλωστε οι ίδιοι ομολογούν με κάθε ευκαιρία και υπενθυμίζουν ο ένας στον άλλο. Εχει συνέχεια στους νόμους, στους μηχανισμούς, πάνω απ' όλα στον αντιλαϊκό χαρακτήρα και προσανατολισμό του.
Δεν είναι κράτος «για όλους», όπως προσπαθούν να το εμφανίζουν. Είναι κράτος των λίγων, των επιχειρηματικών ομίλων, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των «εμβληματικών επενδύσεων», και αυτό επιβεβαιώνεται διαρκώς!
Γι' αυτό και δεν διορθώνεται, δεν υπάρχει «σωτήρας» που θα το κάνει να λειτουργεί προς όφελος των εργαζομένων και του λαού και ταυτόχρονα προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων. Γιατί, πολύ απλά, αυτά τα συμφέροντα δεν «παντρεύονται». Κάθε νόμος, κάθε μηχανισμός, κάθε λειτουργία με κριτήριο τα συμφέροντα των λίγων θα θίγει τα συμφέροντα των πολλών, της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.
Τελικά, και η πείρα των αγώνων που βρίσκονται σε εξέλιξη επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα που βασανίζει τους εργαζόμενους και το οποίο να μην τους φέρνει αντιμέτωπους με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τις επιδιώξεις του, με το κράτος που τα «φροντίζει» και τα περιφρουρεί, με τις κυβερνήσεις που τα υλοποιούν.
Επομένως, και ο αγώνας για τη Συλλογική Σύμβαση, για το μεροκάματο, την Κοινωνική Ασφάλιση, το δικαίωμα στη δουλειά, για μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια, για την προστασία της υγείας του λαού, για το εισόδημα και την επιβίωση, αντικειμενικά φέρνει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τα σωματεία και τους φορείς σε αναμέτρηση με αυτά τα συμφέροντα.
Σε αυτήν την πάλη ο λαός μπορεί να μετράει θετικά βήματα, να έχει επιτυχίες, να μην τους «περνάει», να αντιπαλεύει μηχανισμούς, νόμους, κυβερνήσεις. Είναι κρίσιμο μέσα από αυτές τις μάχες σήμερα να δυναμώνει η αυτοπεποίθηση, η πίστη στη δύναμη του οργανωμένου συλλογικού αγώνα, της αντίστασης, της διεκδίκησης, της υπεράσπισης δικαιωμάτων και της αλληλεγγύης. Να σπάνε οι αυταπάτες για νέους και παλιούς «σωτήρες», να ωριμάζει η προοπτική της επίθεσης, στον δρόμο της ανατροπής αυτού του σάπιου κράτους και των συμφερόντων που υπερασπίζεται.
Πηγή:rizospastis.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου