Βασίλης Μακρίδης
- Σε όσους/-ες ανησυχούν (στα σοβαρά, στα αστεία ή μεταξύ σοβαρού και αστείου) για τα «κύματα προσφύγων» που θα κατακλύσουν (και) τη χώρα μας σε περίπτωση που ξεκινήσει πόλεμος ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία (κάτι που, όπως δεν έχω κουραστεί να επαναλαμβάνω, βρίσκεται μόνο στη ζωηρή φαντασία των ΝΑΤΟϊκών και των Ουκρανών λακέδων τους, «φιλοδυτικών» τε και νεοναζιστών, αλλά όχι στα σχέδια της Ρωσίας), να αναφέρω δυο-τρία νούμερα και να κάνω άλλα τόσα σχόλια, προς κατανόηση της κατάστασης:
- Σε όσους/-ες ανησυχούν (στα σοβαρά, στα αστεία ή μεταξύ σοβαρού και αστείου) για τα «κύματα προσφύγων» που θα κατακλύσουν (και) τη χώρα μας σε περίπτωση που ξεκινήσει πόλεμος ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία (κάτι που, όπως δεν έχω κουραστεί να επαναλαμβάνω, βρίσκεται μόνο στη ζωηρή φαντασία των ΝΑΤΟϊκών και των Ουκρανών λακέδων τους, «φιλοδυτικών» τε και νεοναζιστών, αλλά όχι στα σχέδια της Ρωσίας), να αναφέρω δυο-τρία νούμερα και να κάνω άλλα τόσα σχόλια, προς κατανόηση της κατάστασης:
1) Ο πληθυσμός της Ουκρανίας τη στιγμή της διάλυσης της ΕΣΣΔ έφτανε περίπου τα 52 εκατομμύρια κατοίκους, σε μια έκταση 602 χιλιάδων τετρ. χλμ., δηλαδή σαν τη Γαλλία με τις Κάτω Χώρες ή την Πορτογαλία μαζί (στο περίπου). Σήμερα ο πληθυσμός στη χώρα υπολογίζεται μεταξύ 38 και 42 εκατομμυρίων κατοίκων, ακόμη και αν συνυπολογιστούν σε αυτόν τα περίπου 4 εκατομμύρια των κατοίκων που έχουν απομείνει στο Ντονμπάς (γύρω στα 7,5 εκατομμύρια ήταν αθροιστικά ο πληθυσμός των περιφερειών Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ τα «καλά» χρόνια). Για τα 2,5 εκατομμύρια κατοίκους της Κριμαίας δεν μιλάω καν, καθώς de facto έχουν προστεθεί πλέον στον πληθυσμό της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
2) Εν ολίγοις, ένας όγκος πληθυσμού που εκτιμάται από 10 έως 14 εκατομμύρια κατοίκους (δηλαδή από 20 έως 28% του πληθυσμού της το 1991) έχει ήδη χαθεί για τη χώρα, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του πριν ξεκινήσει ο εμφύλιος πόλεμος στο Ντονμπάς. Δύο είναι οι κύριοι λόγοι που έχει συμβεί αυτό: α) Η μαζική φυγή Ουκρανών πολιτών προς χώρες με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο για εξασφάλιση πόρων προς το ζην (οικονομική μετανάστευση, δηλαδή) και β) Η υπογεννητικότητα που δημιουργείται ως αποτέλεσμα των κακών συνθηκών διαβίωσης και ο φόβος της γέννησης νέων ανθρώπων σε ένα περιβάλλον ασταθές και ανασφαλές.
Από αυτά τα 10 έως 14 εκατομμύρια ανθρώπους, το μεγαλύτερο ποσοστό κατευθύνθηκε (πού νομίζετε;;;) στην... «εχθρική» Ρωσία, όπου πάνω από 4 εκατομμύρια Ουκρανοί πολίτες (χωρίς να υπολογίζουμε αυτούς που μετοίκησαν από το Ντονμπάς ως πρόσφυγες πολέμου) ζουν και εργάζονται στη Ρωσία, χωρίς να έχουν απαρνηθεί ούτε την εθνική τους ταυτότητα, ούτε την ιδιότητα του Ουκρανού πολίτη. Δεύτερη χώρα σε ποσοστό υποδοχής οικονομικών μεταναστών από την Ουκρανία είναι η Πολωνία, όπου βρίσκονται γύρω στα 2,5 εκατομμύρια άτομα (περίπου το 1 εκατομμύριο, είναι αλήθεια, μετανάστευσε εκεί μετά την απόφαση της ΕΕ να επιτρέψει στους Ουκρανούς πολίτες να ταξιδεύουν εντός των χωρών της χωρίς βίζα).
Σημαντικό αριθμό Ουκρανών μεταναστών διατηρούν η Γερμανία και ο Καναδάς, ενώ περίπου 1 εκατομμύριο μοιράζεται σε όλους τους υπόλοιπους πιθανούς προορισμούς (και στη χώρα μας). Και γύρω στα 4 (από 3 έως 5 είναι οι διάφορες εκτιμήσεις) εκατομμύρια ψυχές είναι η «φυσική φθορά» που προήλθε από την υπογεννητικότητα και τη δραστική μείωση του προσδόκιμου ζωής των Ουκρανών κατά τα τελευταία 30 και κάτι χρόνια...
3) Συμπέρασμα 1ο: Δεν χρειάζεται κανένας πόλεμος για να επιτευχθεί η «αιμορραγία» πληθυσμού από την Ουκρανία. Έχει ήδη συντελεστεί εδώ και χρόνια, προοδευτικά και σταδιακά, χωρίς καμία ανάγκη πολέμου. Συμπέρασμα 2ο) Το μεγαλύτερο ποσοστό Ουκρανών μεταναστών στο εξωτερικό προέρχεται από περιοχές που δεν είχαν, δεν έχουν, ούτε πρόκειται να έχουν καμία σχέση με στρατιωτικές συγκρούσεις. Γιατί το βασικό αίτιο της φυγής τους από την πατρίδα τους δεν είναι ο πόλεμος, αλλά η φτώχεια. Στην οποία έχει προστεθεί τα τελευταία χρόνια και η ανυπόφορη δυσωδία ανελευθερίας του νεοναζιστικού καθεστώτος και ο διαρκής φόβος να βρεθεί κάποιος σε χαντάκι ή πίσω από τα σίδερα της φυλακής, εάν κάνει κάτι από αυτά που «δεν πρέπει», κατά το δοκούν της αυταρχικής χουντικής εξουσίας (και που έχουν γίνει, πλέον, πολλά - ΠΑΡΑ πολλά!...).
- Τελικό συμπέρασμα, τουλάχιστον γι' αυτή τη φάση: Μόνο μια πολιτική απελευθέρωση του ουκρανικού λαού από τα δεσμά του νεοναζιστικού, φιλοδυτικού και ρωσόφοβου καθεστώτος που «κατσικώθηκε» στην εξουσία στις 22 Φλεβάρη 2014 μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη όχι μόνο για την ευημερία του ίδιου του ουκρανικού λαού, αλλά και για την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρύτερη «γειτονιά» μας. Κάθε χείρα βοηθείας στους νεοναζί που διοικούν τα τελευταία 8 χρόνια από το Κίεβο τη νεοπαγή ΝΑΤΟϊκή αποικία με το όνομα Ουκρανία, στην πράξη υπονομεύει την ίδια την ειρήνη και την ασφάλεια στην Ευρώπη και στον κόσμο. Προς γνώση και συμμόρφωση των θιασωτών του παλαιοκαραμανλικού δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «πάση θυσία "Ευρώπη"» (πάση θυσία, ρεμάλια, ε;;;)...
- ΥΓ: Και να ευχόμαστε να μη σκάσει η «χειροβομβίδα» στα χέρια της «μαϊμούς», εάν με εννοείτε (που με εννοείτε)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου