Ένας αξιοπρεπής πρόλογος του κειμένου θα μπορούσε να είναι η παράθεση της μετάφρασης ενός αποσπάσματος του βιβλίου (Μακροοικονομική Ανάλυση). Οι συγγραφείς του διδάσκουν στα αντίστοιχα πανεπιστήμια, G. Mankiw (στο Χάρβαντ), ο M. Taylor (στο Ουάσιγκτον) και ο A. Ashin (στο Hull).
Είναι ένα από τα βιβλία που με αυτά εκπαιδεύονται οι «δικοί μας άριστοι» και οι υπόλοιποι νεοφιλελεύθεροι γενίτσαροι οικονομολόγοι.
Ο Άνταμ Σμιθ και το «αόρατο» χέρι: «Το 1776 ο Adam Smith δημοσίευσε μια έρευνα για τη Φύση και τα αίτια του Πλούτου των Εθνών. «Ο άνθρωπος βρίσκεται σε διαρκή ανάγκη της βοήθειας των συνανθρώπων του, αλλά είναι μάταιο να την περιμένεις μόνο από την καλοσύνη των άλλων....Δεν περιμένουμε το δείπνο μας από την καλοσύνη του κρεοπώλη, του ζυθοποιού ή του αρτοποιού, αλλά την έγνοια που έχουν για το δικό τους συμφέρον. Κάθε άτομο ... ούτε επιδιώκει την προώθηση του κοινωνικού, ούτε γνωρίζει κατά πόσο το προωθεί....επιδιώκει μονάχα το δικό του κέρδος και καθοδηγείται σ’ αυτήν και σε άλλες περιπτώσεις από ένα αόρατο χέρι στο να προωθήσει σκοπούς τους οπίους δεν είχε πρόθεση να προωθήσει».
Η λαθροχειρία
Ο Α. Σμιθ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο θεωρητικός του βιομηχανικού καπιταλισμού. Είναι όμως ο θεωρητικός του ελεύθερου εμπορίου και των αυτορρυθμίζόμενων αγορών της προβιομηχανικής εποχής. Ο ίδιος μάλιστα δεν χρησιμοποίησε ποτέ τη λέξη «καπιταλισμός». Όμως ο καπιταλισμός προϋποθέτει την ύπαρξη των αγορών οι οποίες περιλαμβάνουν σχεδόν τους τομείς της οικονομικής ζωής. Κατά συνέπεια μπορεί να υποστηριχθεί ότι ο Ά. Σμιθ είναι ο πρώτος μεγάλος θεωρητικός του καπιταλισμού. Δεν υπερασπίζεται όμως ρητά τα συμφέροντα της αστικής τάξης ή οποιοσδήποτε άλλης κοινωνικής τάξης, με εξαίρεση τα συμφέροντα των καταναλωτών. Σε κάποια σημεία, μάλιστα, επικρίνει δριμύτατα, ακόμη και με ακραίους χαρακτηρισμούς («απάνθρωπη αρπακτικότητα») την ακόρεστη απληστία πολλών επιχειρηματιών, που συχνά συνωμοτούν εναντίον των μισθωτών ή εκμεταλλεύονται την πολιτική επιρροή τους για να διαμορφώσουν υπερβολικά υψηλές τιμές εις βάρος των καταναλωτών.
Οι επικρίσεις, όμως, αυτές δεν απέτρεψαν η ανερχόμενη αστική τάξη να κάνει «σημαία» της τον Πλούτο των Εθνών, για τον απλούστατο λόγο ότι το βιβλίο αυτό τεκμηριώνει θεωρητικά και επιστημονικά το βασικό οικονομικό αίτημα των επιχειρηματιών, που δεν ήταν άλλο από την ανεμπόδιστη διενέργεια του εσωτερικού και εξωτερικού εμπορίου, μέσα από την ελεύθερη επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος.
Η Αρχαιοελληνική ηθική, του Αριστοτέλη αλλά και των υπόλοιπων Ελλήνων αρχαίων φιλοσόφων και η άποψη τους περί του τρόπου απόκτησης του πλούτου και μάλιστα του χρηματηριακού πλούτου, «Γι΄αυτό πόλύ εύλογα η τοκογλυφία είναι μισητή, επειδή το κέρδος προέρχεται από το ίδιο το νόμισμα και όχι από τη χρήση για την οποία προορίστηκε. Ενώ επινοήθηκε για χάρη της συναλλαγής, το νόμισμα πολλαπλασιάζεται από τον τόκο......Επομένως απ’ όλους τους τους τρόπους απόκτησης πλούτου βασικά αυτός είναι ο πιο αφύσικος (Αριστοτέλης, Πολιτικά, Τόμος Α, 1258b, 5).
Σήμερα δε το κέρδος και ο πλούτος θεωρούνται κοινωνικές αρετές.
Η επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος στις οικονομικές συναλλαγές όχι μόνο δεν οδηγεί σε οικονομικό χάος, αλλά, αντίθετα, προάγει το γενικό συμφέρον και την κοινωνική ευημερία.! Πρόκειται για μεγαλειώδη θεωρητική σύλληψητου Α. Σμιθ που προσδίδει τεράστιο ηθικό και κοινωνικό κύρος στους επιχειρηματίες της εποχής του, οι οποίοι από περιφρονημένοι παρίες μετατρέπονται σε βασικούς στυλοβάτες της κοινωνίας. Η κοινωνική αυτή αναβάθμιση νομιμοποιεί και το επαναστατικό εγχείρημα της ανατροπής του παλαιού καθεστώτος της φεουδαρχίας. Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο Πλούτος των Εθνών αποτελεί το «Κοράνι» του σύγχρονου καπιταλισμού. Και αυτό αντικειμενικά, πέρα από τα καλά ή κακά αισθήματα που έτρεψε ο συγγραφέας για τους επιχειρηματίες της εποχής του.
Όμως ο καπιταλισμός του 1770 με τον σημερινό έχει τεράστιες διαφορές. Τότε η ανερχόμενη αστική τάξη ήταν επαναστατική δύναμη και ο αντικαταστάτης της σαπισμένης φεουδαρχίας.
Τα τελευταία χρόνια δε με την επικράτηση των νεοφιλελεύθερων στην Ευρώπη αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο περνάει ο καιρός εκτός από τις αναδυόμενες αναθυμιάσεις της σαπίλας του, γίνεται και πιο απάνθρωπος.
Τι είναι πληθωρισμός: Είναι η συνεχής αύξηση του γενικού επιπέδου τιμών μιας οικονομίας σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, που προκαλεί πτώση στην αγοραστική δύναμη, καθώς κάθε μονάδα χρήματος (π.χ. €) αγοράζει λιγότερα αγαθά και υπηρεσίες.
· Αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη του πληθωρισμού είναι η μεταβολή προς τα πάνω των τιμών.
· Ο πληθωρισμός υπολογίζεται συνήθως από την ποσοστιαία(%) μεταβολή του δείκτη τιμών καταναλωτή στη διάρκεια του χρόνου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΔΤΚ παρακολουθεί ένα δείγμα αγαθών και υπηρεσιών και όχι το σύνολο που είναι διαθέσιμα στην αγορά.
Σχολές σκέψης στη μακροοικονομική. Σήμερα, στον καπιταλισμό δύο σχολές σκέψης και αντίστοιχα δύο θεωρίες. Την μονεταριστική (κλασική) και την Κεϋνσιανή.
Οικονομικές Θεωρίες του Πληθωρισμού
Μονεταρισμός και Ακραίοι Νεοφιλελεύθεροι
Κλασική σχολή. Η θεμελιώδης αποδοχή ή το βασικό χαρακτηριστικό της κλασικής σχολής, του κλασικού μακροοικονομικού υποδείγματος, όπως αποκαλείται συνήθως, είναι ότι οι τιμές και οι μισθοί μεταβάλλονται ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στην αγορά. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν εύκολα και γρήγορα να αυξηθούν ή να μειωθούν. Η ευελιξία και η ευκαμψία τιμών και μισθών έχει ως αποτέλεσμα την αυτόματη προσαρμογή της οικονομίας. Συνεπώς, δεν χρειάζονται κρατικές παρεμβάσεις στη λειτουργία της οικονομίας, οι οποίες, όταν γίνονται, χειροτερεύουν, αντί να βελτιώνουν, την κατάσταση. Οι οικονομολόγοι της κλασικής σχολής υποστηρίζουν ότι, μακροχρονίως, η οικονομία βρίσκει τη θέση ισορροπίας με πλήρη απασχόληση χωρίς να υπάρχει ανάγκη παρεμβάσεων.
Το σύνθημα και το σύμβολο των μονεταριστών ήταν και είναι: «Το χρήμα έχει σημασία». Μάλιστα, οι υποστηρικτές της νέας εκδοχής της ποσοτικής θεωρίας βάζουν ένα ιδιαίτερο, κρυφό νόημα σε αυτή τη φράση. Κατά κανόνα, ερμηνεύουν το χρήμα όχι απλώς ως σημαντικό οικονομικό παράγοντα, αλλά ως το κύριο, κεντρικό στοιχείο του οικονομικού συστήματος, το οποίο ουσιαστικά καθορίζει την κατάσταση της οικονομικής κατάστασης και ολόκληρη την πορεία της οικονομικής διαδικασίας. Οι μονεταριστές προώθησαν ενεργά τη θεωρία του «βιώσιμου χρήματος», που έχει μακρά παράδοση στην ιστορία της μη μαρξιστικής οικονομικής σκέψης. Οι μονεταριστές προέρχονται από μια στενή αιτιώδη σχέση μεταξύ της «νομισματικής σταθερότητας» και της γενικής οικονομικής κατάστασης, βλέποντας τις νομισματικές παραβιάσεις ως την κύρια αιτία των οικονομικών κρίσεων.
Αυτή είναι η ουσία του μονεταρισμού ως θεωρητικού δόγματος. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα θεωρητικό εφαλτήριο για επίθεση στις θέσεις των Κεϋνσιανών, οι οποίοι, σύμφωνα με τους μονεταριστές, αγνόησαν τον σημαντικό ρόλο του χρήματος στην οικονομική διαδικασία. Η μονεταριστική σχολή πρόβαλε τον ηγέτη και μόνιμο ηγέτη της τον Μ. Φρίντμαν. Η επιρροή του στη επικτατούσα σύγχρονη οικονομική σκέψη είναι τόσο μεγάλη που πολλοί συγγραφείς αποκαλούν το νέο δόγμα «αντεπανάσταση του Φρήντμαν».
Οι βασικές αρχές του μονεταρισμού είναι:
1) Η οικονομία της αγοράς είναι σταθερή, αυτορυθμίζεται και προσπαθεί για σταθερότητα. Οι τιμές είναι ο κύριος ρυθμιστής.
2) Η κρατική παρέμβαση στην οικονομία δεν είναι απαραίτητη.
3) Οι χρηματικοί παράγοντες είναι πάντα πρώτοι.
4) Ποιες είναι οι συστάσεις; Πουλήστε ό,τι μπορείτε. Βάλτε το μονοπώλιο, προωθήστε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.Οι αγορές πρέπει να απελευθερωθούν, για να διασφαλιστεί η ελεύθερη ροή κεφαλαίων.
5) Η λύση θα μπορούσε να είναι ένα αντιπληθωριστικό μπλοκ, άμεσα συνδεδεμένο με την αύξηση της προσφοράς. Δεν χρειαζόταν επιπλέον επενδύσεις.
6) Το πιο αποτελεσματικό αντιπληθωριστικό φάρμακο είναι ο περιορισμός της ζήτησης. Μειώστε το χρηματικό ποσό που διατίθεται στους κατοίκους της χώρας. Τότε η συνολική ζήτηση θα μειωθεί. Αλλά αυτή είναι μια πολύ «ριζοσπαστική μέθοδος».
7) Μια άλλη ιδέα είναι να αυξηθεί το κόστος των δανείων. Μερικοί από τους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις που επιθυμούν να κάνουν χρήσηθα εξαλειφθούν αμέσως. Μόνο ισχυροί παραγωγοί θα παραμείνουν στην οικονομία. Θα γεμίσουν γρήγορα την αγορά και αυτό θα οδηγήσει σε πτώση των τιμών (αυτό θα το «θυμηθούμε αργότερα).
Ο Πληθωρισμός και οι μονεταριστές.
1) Υποστηρίζουν ότι η αιτία του πληθωρισμού είναι η υπέρβαση του ρυθμού ανάπτυξης ολόκληρης της οικονομίας από την αύξηση του χρήματος. Στην αρχή, ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται την άνοδο των τιμών ως «αρχή του τέλους». Νομίζουν ότι είναι προσωρινό. Και συνεχίζουν να κρατούν το νόμισμα χρειάζονται μετρητά για να παρέχουν στον εαυτό τους όλα όσα χρειάζονται για τη ζωή.
Σχόλιο: Μας θεωρούν ως καταναλωτές ηλίθιους. Δεν αντιλαμβάνομαστε!
2) Τι γίνεται όμως όταν οι τιμές συνεχίζουν να ανεβαίνουν; Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι προσωρινό. Ωστόσο, εκείνη την περίοδο, η αγοραστική τους δύναμη είναι ήδη μειωμένη. Τα χρήματά τους είναι απλώς ένας ακριβός τρόπος αποθήκευσης περιουσιακών στοιχείων. Φυσικά, οι άνθρωποι αρχίζουν να μειώνουν το ποσό των μετρητών που διατηρούν.
Σχόλιο: Πως να έχεις όταν δεν έχεις, όταν απλά δεν τα έχεις.
3) Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Αύξηση τιμών, ονομαστικών εισοδημάτων και μισθών (το τελευταίο, δυστυχώς, σε συμβολικό ποσό). Τα οικονομικά υπόλοιπα μειώνονται. Και είναι σε αυτό το στάδιο που οι τιμές αυξάνονται πολλές φορές πιο γρήγορα από την προσφορά χρήματος.
Αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια. Συνήθως ο πληθωρισμός είναι υψηλός. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, οι τιμές αυξάνονται πολλές φορές πιο έντονα από τον νομισματικό όγκο. Αυτό μειώνει το πραγματικό εισόδημα.
Ως προς τα κοινωνικά επιδόματα,οι δύο βασικές ιδέες τους:
· Οι άνθρωποι προτιμούν να λαμβάνουν επιδόματα από την εργασία, είναι ικανοποιημένοι με αυτήν την αποζημίωση. Σύσταση: ακυρώστε την πληρωμή τους. Θα κάνει τους ανθρώπους να δουλέψουν. Εξαίρεση αποτελούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
· Πρέπει να σταματήσουμε να τονώνουμε την οικονομική ανάπτυξη αυξάνοντας τη ζήτηση. Υπάρχει μια τεράστια απόχρωση εδώ: αυτό θα οδηγήσει σε απότομη επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου. Το κοινωνικό περιβάλλον θα είναι καταστροφικό.
Μπορεί να μην έγιναν πράξη μέχρι σήμερα όλες αυτές οι απάνθρωπες απόψεις τους σε όλη τους την έκταση, αλλά πολλές από αυτές έχουν γίνει ήδη πράξη και οι υπόλοιπες είναι σε εξέλιξη.
Τα βασικά χαρακτηριστικά της Κεϋνσιανής σχολής.
· Θεμελιώδης υπόθεση της κεϋνσιανής σχολής, του κεϋνσιανού υποδείγματος, είναι ότι οι τιμές και κυρίως οι μισθοί παρουσιάζουν ακαμψία λόγω των θεσμών που υπάρχουν στην οικονομία, όπως π.χ. οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η ακαμψία τιμών και μισθών δεν επιτρέπει την εύκολη και γρήγορη προσαρμογή της οικονομίας, π.χ. την απορρόφηση της ανεργίας. Συνεπώς, οι οικονομολόγοι αυτών των πεποιθήσεων υποστηρίζουν ότι είναι αναγκαία η παρέμβαση του κράτους με κατάλληλα δημοσιονομικά και νομισματικά μέτρα. Προτείνουν δηλαδή την εφαρμογή δημοσιονομικών και νομισματικών πολιτικών για τον περιορισμό των επιδράσεων των υφέσεων.
Σχόλιο: Ποια συνδικάτα και ποιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
· Σύμφωνα με την Κεϋνσιανή οικονομική, οι οικονομικές κρίσεις προκαλούνται από ανεπαρκή δαπάνη και μπορούν να μετριαστούν με την παρέμβαση του κράτους.
· Η νομισματική πολιτική χρησιμοποιεί τις μεταβολές στην ποσότητα του χρήματος για να μεταβάλει τα επιτόκια και να επηρεάσει τη συνολική δαπάνη. Εν ολίγοις η νομισματική πολιτική αναφέρεται σε δράσεις που αναλαμβάνει η Κεντρική Τράπεζα για να επηρεάσει τη συνολική ζήτηση μέσω της μεταβολής των επιτοκίων.
· Η δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης είναι ο σχεδιασμός της για τις δαπάνες και την φορολογία. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ωθήσει την συνολική ζήτηση προς την επιθυμητή κατεύθυνση.
Μια μαρξιστική προσέγγιση της σημερινής κρίσης
Ας ξεφύγουμε από τα στενά όρια της θεωρητικής προσέγγισης (για την σημερινή οικονομική κρίση του καπιταλισμού) από το φαύλο κύκλο των τιμών και των κερδών που ορίζει η πολιτική τους οικονομία. Θα πρέπει να «κολυμπήσουμε» μέσα στον κεντρικό πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος.
Η συγκρότηση της θεωρίας με βάση την οποία θα ερμηνεύσουμε τον πληθωρισμό συνεπάγεται τη διατύπωση της εξής υπόθεσης: Οι αυξήσεις των τιμών συνιστούν την προσπάθεια του κεφαλαίου να βελτιώσει το ποσοστό κέρδους σε συνθήκες κρίσης αναπαραγωγής του κεφαλαίου (βασικό συστατικό της οποίας είναι η υποαπασχόληση του ήδη επενδεδυμένου κεφαλαίου και η ανεργία), μέσω αναδιανομής του εισοδήματος αφενός, δηλαδή αναδιανομής μεταξύ της εργατικής τάξης και των καπιταλιστών, και αφετέρου μέσω της διαφοροποίησης της κατεύθυνσης του κεφαλαίου σε άλλους πιο επικερδείς τομείς και κλάδους (πολιτική καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης για την έξοδο από την κρίση). Η υπόθεση καταλήγει ότι ο πληθωρισμός είναι συνέπεια της κρίσης αναπαραγωγής και η εξουδετέρωση του εξαρτάται από την επιτυχία της πολιτικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Ο Μαρξ στον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου αναφέρει: «Η πραγματική αιτία όλων των πραγματικών κρίσεων παραμένει πάντα η φτώχεια και ο περιορισμός της κατανάλωσης των μαζών, που αντιτίθεται στην τάση της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής να αναπτύσσει έτσι τις παραγωγικές δυνάμεις, λες και το όριό της αποτελείται μόνο από την απόλυτη ικανότητα κατανάλωσης της κοινωνίας» («Το Κεφάλαιο», III, σ. 610).
Σε άλλο σημείο αναφέρει: ««Τότε μια κρίση θα μπορούσε να εξηγηθεί μόνο με τις δυσαναλογίες της παραγωγής σε διάφορους κλάδους, και από τη δυσαναλογία ανάμεσα στην κατανάλωση των ίδιων των κεφαλαιοκρατών και στη συσσώρευση τους» («Το Κεφάλαιο», III, σ. 609).
Η μαρξιστική προσέγγιση για τα αίτια του πληθωρισμού, εδράζονται σε δύο παραδοχές:
α) Την ύπαρξη μονοπωλιακών ή ολιγοπωλιακών συνθηκών στην παραγωγή ή και στην αγορά αγαθών και χρήματος και
β) Τις κατάλληλες συνθήκες στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Ο Μαρξ στον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου και στην ενότητα «Για την εξέλιξη των εσωτερικών αντιφάσεων του νόμου» (της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους) θα διατυπώσει κάποιες θέσεις για την καπιταλιστική κρίση που δικαιολογούν απόλυτα την υιοθέτηση του όρου «κρίση υπερσυσσώρευσης»: «Το αληθινό όριο της καπιταλιστικής παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο, είναι το γεγονός ότι το κεφάλαιο και η αυτοαξιοποίησή του εμφανίζονται σαν αφετηρία και τέρμα, σαν κίνητρο και σκοπός της παραγωγής» (.«Το Κεφάλαιο», III, σ. 316).
«Η παραγωγή σταματάει, όχι επειδή έχουν ικανοποιηθεί σε ανάγκες, αλλά όταν το σταμάτημα αυτό το απαιτούν η παραγωγή του κέρδους και η πραγματοποίηση του».
Με βάση αυτό το πλαίσιο θέσεων ο Μαρξ θα επιχειρήσει να ορίσει την κρίση.
Στην κρίση «η πληθώρα αυτή του κεφαλαίου απορρέει από τις ίδιες συνθήκες που γεννούν έναν σχετικό υπερπληθυσμό, και γι' αυτό αποτελεί ένα φαινόμενο, που συμπληρώνει αυτόν τον τελευταίο, παρ' όλο που και οι δύο βρίσκονται σε αντιτιθέμενους πόλους, αναπασχόλητο κεφάλαιο στη μια πλευρά, και αναπασχόλητος εργατικός πληθυσμός στην άλλη. Υπερπαραγωγή κεφαλαίου, και όχι ξεχωριστών εμπορευμάτων αν και η υπερπαραγωγή κεφαλαίου περιλαβαίνει πάντα την υπερπαραγωγή εμπορευμάτων δεν σημαίνει λοιπόν τίποτα άλλο από υπερσυσσώρευση κεφαλαίου».
'Εδώ λοιπόν, διαμορφώνεται και η τάση του να αυξηθούν οι τιμές μέσα στην κρίση σαν μέσο ενάντια στη διαδικασία απαξιοποίησης, που συνοδεύει την κρίση και την πτώση του ποσοστού κέρδους. Η δυνατότητα όμως μιας τέτοιας αύξησης των τιμών είναι γενικά περιορισμένη από τον ξέφρενο ανταγωνισμό των κεφαλαίων μέσα στην κρίση και κυρίως, από την περιορισμένη δυνατότητα πραγματοποίησης των τιμών.
Η καλύτερη απόδειξη ότι ο πληθωρισμός και οι κρίσεις είναι σύμφυτες του καπιταλισμού, αποτελεί ότι οι λεγόμενες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα. Εκεί πράγματι το φαινόμενο του πληθωρισμού ήταν ανύπαρκτο. Ο λόγος είναι ότι δεν ίσχυε η βασική συνθήκη της κατοχής των μέσων παραγωγής από ιδιώτες, αλλά ήταν κρατικές.
Φυσικά το σύστημα αυτό κατέρρευσε όχι λόγω αδυναμίας στην κατανομή αλλά διότι δεν έλυσε το θέμα της παραγωγής και για άλλους λόγους που δεν είναι του παρόντος.
Τα Πολιτικο-Οικονομικά Όρια των Δυο Οικονομικών Θεωριών
Επειδή τις τελευταίες ημέρες ακούγονται λόγω πληθωρισμού διάφορες κραυγές από την αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ), θεωρείται σκόπιμο να τους θυμίσουμε μια πραγματικότητα που ίδιοι επέβαλλαν. Αυτή του κοινού νομίσματος, του ευρώ. Γνωρίζουμε όλοι, ότι η οικονομική πολιτική ασκείται από την νεοφιλεύθερη Γερμανοκρατούμενη Ε.Κ.Τ.
Η επικεφαλής της ΕΚΤ στην τελευταία συνεδρίαση (03/02/2022) δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να υπάρξει εν τέλει αύξηση επιτοκίων εντός του έτους. Εδώ, το ορατότατο χέρι των μονεταριστών επεμβαίνει, ας θυμηθούμε:
7) «Μια άλλη ιδέα είναι να αυξηθεί το κόστος των δανείων. Μερικοί από τους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις που επιθυμούν να κάνουν χρήση θα εξαλειφθούν αμέσως........
Αυτά για τα όρια των «φιλολαικών» μέτρων για την αντιμετώπιση του πληθωρισμού, από τους ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ. Η πρώτη θεωρία, έχει πολιτικούς εκφραστές. Οι μεν είναι θρασύτατοι και οι δε οι λεγόμενοι «ντροπαλοί».
Το μήνυμα είναι σαφέστατο. Η σοσιαλδημοκρατία απεβίωσε εδώ και χρόνια.
Η ζωή όμως συνεχίζεται και απαιτεί λύσεις. Λύσεις για τους πολίτες της πατρίδας μας, αλλά και εμάς. Γι’ αυτούς τους πολίτες, τους τουλάχιστον 5.800.000 (4.546.313+1.259.623).
Αυτές είναι οι τρείς θεωρίες περί πληθωρισμού. Ο καθείς επιλέγει αυτή που του «ταιριάζει»!.Αφού λάβει βέβαια υπόψη του τα σημερινά δεδομένα. Ότι ο πληθωρισμός σήμερα τρέχει με 6,2% και την διαθεσιμότητα του εισοδήματος που είναι πολύ χειρότερη από το 2019:
Το κενό μιας πολύμορφης και δημοκρατικής κυβερνώσας Αριστεράς είναι εμφανέστατο από ποτέ. Τι κάνουμε;;;;;
Γιάννης Περάκης-Οικονομολόγος
Φοιτητής του μεταπτυχιακού του ΕΚΠΑ, «Φιλοσοφία και Διοίκηση (Philosophy and Management)»
Αυτά για τα όρια των «φιλολαικών» μέτρων για την αντιμετώπιση του πληθωρισμού, από τους ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ. Η πρώτη θεωρία, έχει πολιτικούς εκφραστές. Οι μεν είναι θρασύτατοι και οι δε οι λεγόμενοι «ντροπαλοί».
Το μήνυμα είναι σαφέστατο. Η σοσιαλδημοκρατία απεβίωσε εδώ και χρόνια.
Η ζωή όμως συνεχίζεται και απαιτεί λύσεις. Λύσεις για τους πολίτες της πατρίδας μας, αλλά και εμάς. Γι’ αυτούς τους πολίτες, τους τουλάχιστον 5.800.000 (4.546.313+1.259.623).
Αυτές είναι οι τρείς θεωρίες περί πληθωρισμού. Ο καθείς επιλέγει αυτή που του «ταιριάζει»!.Αφού λάβει βέβαια υπόψη του τα σημερινά δεδομένα. Ότι ο πληθωρισμός σήμερα τρέχει με 6,2% και την διαθεσιμότητα του εισοδήματος που είναι πολύ χειρότερη από το 2019:
| Φορολογικό Έτος 2019 | ||||
|---|---|---|---|---|
| Κλιμάκιο - Περιγραφή | ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΝ | ΔΗΛΩΘΕΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑ | ||
| Σύνολο | Επί % του Συνόλου | Σύνολο | Επί % του Συνόλου | |
| Από 0-12.000 | 4.546.313 | 71,31% | 19.376.324.440 | 31,34% |
| Από 12.001-20.000 | 1.259.623 | 19,48% | 19.782.642.099 | 32,00% |
| Από 20.001-50.000 | 599.096 | 9,26% | 16.249.274.400 | 26,28% |
| Από 50.001-100.000 | 47.455 | 0,73% | 3.128.503.561 | 5,06% |
| Από 100.001 και άνω | 14.008 | 0,22% | 3.292.306.312 | 5,32% |
| Γενικό σύνολο | 6.466.495 | 101,00% | 61.829.050.812 | 100,00% |
| ΕΤΗΣΙΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ (ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΕΤΟΣ-2019) Α.Α.Δ.Ε., https://www.aade.gr/sites/default/files/2021-11/etisio_stats_fysikwn_forologikou_2019.xlsx-Επεξεργασία Γιάννης Περάκης | ||||
Το κενό μιας πολύμορφης και δημοκρατικής κυβερνώσας Αριστεράς είναι εμφανέστατο από ποτέ. Τι κάνουμε;;;;;
Γιάννης Περάκης-Οικονομολόγος
Φοιτητής του μεταπτυχιακού του ΕΚΠΑ, «Φιλοσοφία και Διοίκηση (Philosophy and Management)»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου