Του Ερρίκου Φινάλη
Στις 21 Ιανουαρίου ο Λορέντσο Παρέλι, τελειόφοιτος τεχνικού λυκείου στο Ούντινε, σκοτώθηκε ενώ πραγματοποιούσε «επαγγελματική κατάρτιση» σε εργοστάσιο (πρόκειται για ένα σύστημα «εναλλαγής θεωρητικής και πρακτικής εκπαίδευσης» που εισήγαγε εδώ και χρόνια η ιταλική Κεντροαριστερά ως δώρο στους εργοδότες: οι μαθητές-εργάτες δεν πληρώνονται…). Μία μεταλλική ράβδος του συνέτριψε το κεφάλι, καθώς στο εργοστάσιο δεν τηρούνταν τα μέτρα ασφαλείας και η εργοδοσία είχε επιβάλλει εντατικούς ρυθμούς εργασίας. Ας σημειωθεί ότι η Ιταλία μετρά επισήμως πάνω από 3 θανάτους κάθε μέρα σε χώρους εργασίας. Το «ατύχημα» προκάλεσε την οργή των συμμαθητών του Λορέντσο, η οποία γρήγορα εξαπλώθηκε από το Ούντινε σε όλο τον ιταλικό Βορρά κι έπειτα σε ολόκληρη τη χώρα. Η μαθητική νεολαία, απηυδισμένη από τη διάλυση του δημόσιου σχολείου (που κορυφώθηκε στη διάρκεια της πανδημίας) κι από την άγρια εκμετάλλευση των «καταρτιζόμενων», έπιασε στον ύπνο την «οικουμενική» κυβέρνηση Ντράγκι κι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.
Οι αρχικές αυθόρμητες και διάσπαρτες καταλήψεις και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας γρήγορα μετεξελίχθηκαν σε ένα πανεθνικό κίνημα – χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το συντονιστικό όργανο που πραγματοποίησε την περασμένη Κυριακή την πρώτη του συνέλευση στη Ρώμη, με 500 εκπροσώπους σχολείων από όλη την Ιταλία, εκλεγμένους από γενικές συνελεύσεις. Το κίνημα πήρε το όνομα La Lupa, Η Λύκαινα (θυμίζοντας παλιότερα μαθητικά κινήματα, σαν τους Πάνθηρες του 1989-1990 και το Ανώμαλο Κύμα του 2008-2010), και υιοθέτησε συνθήματα όπως «Ήρθε η ώρα της λύτρωσης» και «Η Λύκαινα βγήκε από το κλουβί». Πέρα από τον θυμό για την κατάσταση της εκπαίδευσης, το κίνημα εκφράζει και την ανάγκη των νέων να βρεθούν ξανά όλοι μαζί μετά από δύο χρόνια καταναγκαστικών περιορισμών (αυτή η ανάγκη δεν αφορά βέβαια μόνο τους νέους: χαρακτηριστική είναι η υπαίθρια γιορτή που έστησαν, πάλι την περασμένη Κυριακή, χιλιάδες υποστηρικτές του κινήματος No Green Pass σε κεντρική πλατεία του Τορίνο).
Οι αρχικές αυθόρμητες και διάσπαρτες καταλήψεις και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας γρήγορα μετεξελίχθηκαν σε ένα πανεθνικό κίνημα – χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το συντονιστικό όργανο που πραγματοποίησε την περασμένη Κυριακή την πρώτη του συνέλευση στη Ρώμη, με 500 εκπροσώπους σχολείων από όλη την Ιταλία, εκλεγμένους από γενικές συνελεύσεις. Το κίνημα πήρε το όνομα La Lupa, Η Λύκαινα (θυμίζοντας παλιότερα μαθητικά κινήματα, σαν τους Πάνθηρες του 1989-1990 και το Ανώμαλο Κύμα του 2008-2010), και υιοθέτησε συνθήματα όπως «Ήρθε η ώρα της λύτρωσης» και «Η Λύκαινα βγήκε από το κλουβί». Πέρα από τον θυμό για την κατάσταση της εκπαίδευσης, το κίνημα εκφράζει και την ανάγκη των νέων να βρεθούν ξανά όλοι μαζί μετά από δύο χρόνια καταναγκαστικών περιορισμών (αυτή η ανάγκη δεν αφορά βέβαια μόνο τους νέους: χαρακτηριστική είναι η υπαίθρια γιορτή που έστησαν, πάλι την περασμένη Κυριακή, χιλιάδες υποστηρικτές του κινήματος No Green Pass σε κεντρική πλατεία του Τορίνο).
Καρότο, μαστίγιο και συνενοχή
Μετά το πρώτο σάστισμα, η κυβέρνηση Ντράγκι (που μόλις είχε αποσοβήσει την πτώση της χάρη στην επανεκλογή του γηραιού Ματαρέλα στην προεδρία της Δημοκρατίας) πέρασε στην αντεπίθεση. Τα συστημικά ΜΜΕ, που αρχικά έδιναν δημοσιότητα στις μαθητικές κινητοποιήσεις, τις πέρασαν στα ψιλά ή άρχισαν να τις χαρακτηρίζουν «υπερβολικές». Οι υπουργοί έκαναν μασάζ στην κοινή γνώμη, αποκαλώντας «ανώριμους» τους μαθητές. Αυτοί απάντησαν στην επόμενη μαζική πορεία τους στη Ρώμη με ένα πανό που έγραφε «Ανώριμοι είστε και φαίνεστε», και συνέχισαν να κινητοποιούνται με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα σε δεκάδες ιταλικές πόλεις. Τότε τη σκυτάλη πήρε η παλιά καλή καταστολή: στο Παλέρμο, το Τορίνο, τη Ρώμη, το Μιλάνο και αλλού τα «οικουμενικά» ΜΑΤ του Ντράγκι αμολήθηκαν ενάντια στις πορείες, στέλνοντας σοβαρά τραυματισμένους στα νοσοκομεία δεκάδες μαθητές…
Έτσι προσπαθεί το ιταλικό πολιτικό σύστημα να πνίξει εν τη γενέσει του ένα νεολαιίστικο ξέσπασμα το οποίο πράγματι μπορεί να εξελιχθεί σε σοβαρή απειλή για τη συνέχιση της «οικουμενικά» συμφωνημένης αντιδραστικής και καταπιεστικής πολιτικής – πόσο μάλλον αν δεθεί στενότερα με τις διαρκείς κινητοποιήσεις ενάντια στο «πράσινο πάσο» και συνολικά στην κυβέρνηση Ντράγκι. Η απειλή διογκώνεται από το γεγονός ότι το πολιτικό-επιχειρηματικό κατεστημένο διαπερνιέται από βαθιές αντιθέσεις και είναι απονομιμοποιημένο στα μάτια των Ιταλών. Το μόνο που τους σώζει, πέρα από τον «κοινής αποδοχής» Ντράγκι (που κι αυτού η δημοφιλία κατρακυλά), είναι η συνένοχη στάση των πάλαι ποτέ ριζοσπαστών Πέντε Αστέρων και της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εκπρόσωποι του «Δικτύου Μαθητών», σχήματος που τελεί υπό την ηγεμονία του συνδικάτου CGIL, διώχτηκαν από τις μαθητικές κινητοποιήσεις αφού «πήραν την πρωτοβουλία» να συναντηθούν με τον υπουργό Παιδείας Πατρίτσιο Μπιάνκι ώστε να υπάρξει «εκτόνωση της έντασης»…
Μετά το πρώτο σάστισμα, η κυβέρνηση Ντράγκι (που μόλις είχε αποσοβήσει την πτώση της χάρη στην επανεκλογή του γηραιού Ματαρέλα στην προεδρία της Δημοκρατίας) πέρασε στην αντεπίθεση. Τα συστημικά ΜΜΕ, που αρχικά έδιναν δημοσιότητα στις μαθητικές κινητοποιήσεις, τις πέρασαν στα ψιλά ή άρχισαν να τις χαρακτηρίζουν «υπερβολικές». Οι υπουργοί έκαναν μασάζ στην κοινή γνώμη, αποκαλώντας «ανώριμους» τους μαθητές. Αυτοί απάντησαν στην επόμενη μαζική πορεία τους στη Ρώμη με ένα πανό που έγραφε «Ανώριμοι είστε και φαίνεστε», και συνέχισαν να κινητοποιούνται με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα σε δεκάδες ιταλικές πόλεις. Τότε τη σκυτάλη πήρε η παλιά καλή καταστολή: στο Παλέρμο, το Τορίνο, τη Ρώμη, το Μιλάνο και αλλού τα «οικουμενικά» ΜΑΤ του Ντράγκι αμολήθηκαν ενάντια στις πορείες, στέλνοντας σοβαρά τραυματισμένους στα νοσοκομεία δεκάδες μαθητές…
Έτσι προσπαθεί το ιταλικό πολιτικό σύστημα να πνίξει εν τη γενέσει του ένα νεολαιίστικο ξέσπασμα το οποίο πράγματι μπορεί να εξελιχθεί σε σοβαρή απειλή για τη συνέχιση της «οικουμενικά» συμφωνημένης αντιδραστικής και καταπιεστικής πολιτικής – πόσο μάλλον αν δεθεί στενότερα με τις διαρκείς κινητοποιήσεις ενάντια στο «πράσινο πάσο» και συνολικά στην κυβέρνηση Ντράγκι. Η απειλή διογκώνεται από το γεγονός ότι το πολιτικό-επιχειρηματικό κατεστημένο διαπερνιέται από βαθιές αντιθέσεις και είναι απονομιμοποιημένο στα μάτια των Ιταλών. Το μόνο που τους σώζει, πέρα από τον «κοινής αποδοχής» Ντράγκι (που κι αυτού η δημοφιλία κατρακυλά), είναι η συνένοχη στάση των πάλαι ποτέ ριζοσπαστών Πέντε Αστέρων και της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εκπρόσωποι του «Δικτύου Μαθητών», σχήματος που τελεί υπό την ηγεμονία του συνδικάτου CGIL, διώχτηκαν από τις μαθητικές κινητοποιήσεις αφού «πήραν την πρωτοβουλία» να συναντηθούν με τον υπουργό Παιδείας Πατρίτσιο Μπιάνκι ώστε να υπάρξει «εκτόνωση της έντασης»…
Δεν συμβαίνει κάθε μέρα… αλλά συμβαίνει
Γράφει στη διαδικτυακή εφημερίδα Contropiano o Αλεσάντρο Πέρι: «Δεν συμβαίνει κάθε μέρα οι αντιθέσεις που γεννά ένα κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο το οποίο βασίζεται στην εκμετάλλευση των “από κάτω” να διογκώνονται σε τέτοιο βαθμό ώστε η κυρίαρχη εξουσία και η άρχουσα τάξη, της οποίας τα συμφέροντα υπηρετεί, να κινδυνεύουν να χάσουν τον έλεγχο. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα διότι οι “από πάνω” μπορούν να βασίζονται στην εμπειρία δύο τουλάχιστον αιώνων καλά εξοπλισμένων μηχανισμών καταπίεσης, συνένοχων αντιπροσωπευτικών θεσμών, και επικοινωνιακών μηχανισμών εκπαιδευμένων να ψεύδονται συστηματικά. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα… Τώρα όμως μαθητές από δεκάδες πόλεις γεμίζουν τις πλατείες και υψώνουν τη φωνή τους ενάντια σε μια κυβέρνηση επιλεκτικά κουφή, εξυπηρετικά τυφλή, και με δολοφονικές τάσεις… Δύο χρόνια πανδημίας που η διαχείρισή της ήταν όσο χειρότερη μπορούσε να είναι, με ανοιγοκλείσιμο των σχολείων σαν να είναι εμπορικά κέντρα, με πλήρη απομόνωση των μαθητών από το σχολείο… Και τώρα γκλομπ… Οι φωτογραφίες των πρωτοσέλιδων δείχνουν πάλι ματωμένα μαθητικά πρόσωπα, μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι δακρυσμένα ή φοβισμένα: έχουν καταλάβει τι παίζεται κι έχουν επιλέξει πλευρά».
Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί και κατά πόσο θα εξαναγκάσει την ελίτ σε υποχωρήσεις, το μαθητικό ξέσπασμα προκαλεί το ενδιαφέρον και τη συμπάθεια πολλών ανθρώπων και εκτός Ιταλίας – κι ας θάβεται ή συκοφαντείται από τα συστημικά ΜΜΕ. Διότι ντε φάκτο ενισχύει την πεποίθηση ότι μια αντίσταση που δεν χωρά στις στημένες αντιπαραθέσεις για δευτερεύοντα θέματα (αφού στα βασικά όλοι συμφωνούν, και τα υλοποιούν από κοινού…) είναι και αναγκαία και δυνατή. Επιβεβαιώνει ότι δεν είναι μόνιμη ούτε ακαταμάχητη η κατάσταση διατεταγμένης ύπνωσης και καλά σχεδιασμένης σαστισμάρας που καλλιεργούν οι ελίτ, βομβαρδίζοντας τους «υπηκόους» με παραπληροφόρηση και φόβο. Η Λύκαινα μπορεί να βγει από το κλουβί!
Γράφει στη διαδικτυακή εφημερίδα Contropiano o Αλεσάντρο Πέρι: «Δεν συμβαίνει κάθε μέρα οι αντιθέσεις που γεννά ένα κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο το οποίο βασίζεται στην εκμετάλλευση των “από κάτω” να διογκώνονται σε τέτοιο βαθμό ώστε η κυρίαρχη εξουσία και η άρχουσα τάξη, της οποίας τα συμφέροντα υπηρετεί, να κινδυνεύουν να χάσουν τον έλεγχο. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα διότι οι “από πάνω” μπορούν να βασίζονται στην εμπειρία δύο τουλάχιστον αιώνων καλά εξοπλισμένων μηχανισμών καταπίεσης, συνένοχων αντιπροσωπευτικών θεσμών, και επικοινωνιακών μηχανισμών εκπαιδευμένων να ψεύδονται συστηματικά. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα… Τώρα όμως μαθητές από δεκάδες πόλεις γεμίζουν τις πλατείες και υψώνουν τη φωνή τους ενάντια σε μια κυβέρνηση επιλεκτικά κουφή, εξυπηρετικά τυφλή, και με δολοφονικές τάσεις… Δύο χρόνια πανδημίας που η διαχείρισή της ήταν όσο χειρότερη μπορούσε να είναι, με ανοιγοκλείσιμο των σχολείων σαν να είναι εμπορικά κέντρα, με πλήρη απομόνωση των μαθητών από το σχολείο… Και τώρα γκλομπ… Οι φωτογραφίες των πρωτοσέλιδων δείχνουν πάλι ματωμένα μαθητικά πρόσωπα, μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι δακρυσμένα ή φοβισμένα: έχουν καταλάβει τι παίζεται κι έχουν επιλέξει πλευρά».
Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί και κατά πόσο θα εξαναγκάσει την ελίτ σε υποχωρήσεις, το μαθητικό ξέσπασμα προκαλεί το ενδιαφέρον και τη συμπάθεια πολλών ανθρώπων και εκτός Ιταλίας – κι ας θάβεται ή συκοφαντείται από τα συστημικά ΜΜΕ. Διότι ντε φάκτο ενισχύει την πεποίθηση ότι μια αντίσταση που δεν χωρά στις στημένες αντιπαραθέσεις για δευτερεύοντα θέματα (αφού στα βασικά όλοι συμφωνούν, και τα υλοποιούν από κοινού…) είναι και αναγκαία και δυνατή. Επιβεβαιώνει ότι δεν είναι μόνιμη ούτε ακαταμάχητη η κατάσταση διατεταγμένης ύπνωσης και καλά σχεδιασμένης σαστισμάρας που καλλιεργούν οι ελίτ, βομβαρδίζοντας τους «υπηκόους» με παραπληροφόρηση και φόβο. Η Λύκαινα μπορεί να βγει από το κλουβί!
Τι «σχολείο» προωθεί η ελίτ
Οι Ιταλοί βιομήχανοι ήδη έχουν χωθεί βαθιά μέσα στο ιταλικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η καθιέρωση της «εναλλαγής θεωρητικής και πρακτικής εκπαίδευσης», που προσφέρει τζάμπα εργατικό δυναμικό στην εργοδοσία, είναι παράδειγμα που βγάζει μάτι. Αλλά αυτό δεν τους αρκεί: τώρα θέλουν να θέσουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια εκπαίδευση – και για να το πετύχουν δεν χρειάζεται να προσφύγουν σε μια αντιδημοφιλή ανοιχτή ιδιωτικοποίηση: αρκεί να υλοποιηθούν μια σειρά σχέδια της κυβέρνησης Ντράγκι. Το πρώτο αφορά ένα νέο τύπο δευτεροβάθμιων σχολείων που θα είναι «άμεσα συνδεδεμένα με την Ψηφιακή και Πράσινη Μετάβαση». Οι πολυεθνικές θα συμμετέχουν στη διαμόρφωση και υλοποίηση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και θα προωθούν «πειραματικές μεθόδους διδασκαλίας»! Ήδη έχει δημιουργηθεί ένα επιχειρηματικό κονσόρτσιουμ για την υλοποίηση του σχεδίου, στο οποίο συμμετέχουν μεταξύ άλλων η πολεμική βιομηχανία Leonardo, η εταιρία ενοικίασης εργαζομένων ManPower, το δίκτυο Autogrill, η DHL και η πετρελαϊκή εταιρία ENI: αυτοί θα διδάξουν τους μαθητές τι είναι Μετάβαση… Για τους ανεπίδεκτους μαθήσεως, η κυβέρνηση Ντράγκι προωθεί ένα άλλο σχέδιο: τη «συνέργεια» μεταξύ σχολείων και ενόπλων δυνάμεων! Το σχέδιο άρχισε να εφαρμόζεται πειραματικά στη Σικελία, όπου οι σχολικές αρχές υπέγραψαν ήδη μνημόνιο συνεργασίας με το εκεί εδρεύον 62ο Σύνταγμα Πεζικού: σε αυτό θα στέλνουν μαθητές του Λυκείου για «πρακτική εξάσκηση» σε επισκευή επικοινωνιακού εξοπλισμού και οχημάτων, σε διαχείριση αποθηκών, σε υπηρεσίες σίτισης κ.λπ. Και όλα «δένουν» ωραία στην Ιταλική (μετα)Δημοκρατία…
Οι Ιταλοί βιομήχανοι ήδη έχουν χωθεί βαθιά μέσα στο ιταλικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η καθιέρωση της «εναλλαγής θεωρητικής και πρακτικής εκπαίδευσης», που προσφέρει τζάμπα εργατικό δυναμικό στην εργοδοσία, είναι παράδειγμα που βγάζει μάτι. Αλλά αυτό δεν τους αρκεί: τώρα θέλουν να θέσουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια εκπαίδευση – και για να το πετύχουν δεν χρειάζεται να προσφύγουν σε μια αντιδημοφιλή ανοιχτή ιδιωτικοποίηση: αρκεί να υλοποιηθούν μια σειρά σχέδια της κυβέρνησης Ντράγκι. Το πρώτο αφορά ένα νέο τύπο δευτεροβάθμιων σχολείων που θα είναι «άμεσα συνδεδεμένα με την Ψηφιακή και Πράσινη Μετάβαση». Οι πολυεθνικές θα συμμετέχουν στη διαμόρφωση και υλοποίηση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και θα προωθούν «πειραματικές μεθόδους διδασκαλίας»! Ήδη έχει δημιουργηθεί ένα επιχειρηματικό κονσόρτσιουμ για την υλοποίηση του σχεδίου, στο οποίο συμμετέχουν μεταξύ άλλων η πολεμική βιομηχανία Leonardo, η εταιρία ενοικίασης εργαζομένων ManPower, το δίκτυο Autogrill, η DHL και η πετρελαϊκή εταιρία ENI: αυτοί θα διδάξουν τους μαθητές τι είναι Μετάβαση… Για τους ανεπίδεκτους μαθήσεως, η κυβέρνηση Ντράγκι προωθεί ένα άλλο σχέδιο: τη «συνέργεια» μεταξύ σχολείων και ενόπλων δυνάμεων! Το σχέδιο άρχισε να εφαρμόζεται πειραματικά στη Σικελία, όπου οι σχολικές αρχές υπέγραψαν ήδη μνημόνιο συνεργασίας με το εκεί εδρεύον 62ο Σύνταγμα Πεζικού: σε αυτό θα στέλνουν μαθητές του Λυκείου για «πρακτική εξάσκηση» σε επισκευή επικοινωνιακού εξοπλισμού και οχημάτων, σε διαχείριση αποθηκών, σε υπηρεσίες σίτισης κ.λπ. Και όλα «δένουν» ωραία στην Ιταλική (μετα)Δημοκρατία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου