Kώστας Γκιώνης
Πηγή:
Για την παγκόσμια ημέρα ποίησης
Ο κόσμος
Αυτός ο κόσμος αδελφέ μου
πού περπατά μηχανικά
με άδειο βλέμμα
στάζοντας απαξία
δεν είναι ικανός
να ξαναπάρει πίσω τη ψυχή του
πού την πούλησε στο διάολο
για λίγη φτιασιδωμένη βαρβαρία
για το μόνο πού είναι ικανός
είναι να λικνίζεται
σαν ξεπεσμένη πόρνη
ψάχνοντας τη συγκατάθεση
του νταβατζή της
μήπως και χαλαρώσει λίγο
τους συρμάτινους φράχτες
πού πιέζουν τη ψυχή της
άχρηστη
καταδικασμένη να πεθάνει
άσχημη, γεροφαφούτα
σε κάποιο παρηκμασμένο
κρεοπωλείο ψυχών
Πολλές φορές θέλω να κλάψω
αλλά τα δάκρυα
βγαίνουν σαν περιττώματα
καθρεπτίζοντας τον κόσμο
γιατί σκατένιος
είναι ετούτος ο κόσμος
πού προσπαθεί
να σώσει το τομάρι του
αλλά όχι τη ψυχή του
να μου το θυμηθείς
τίποτα δεν θα μείνει όρθιο!
ΥΓ:Από την ποιητική συλλογή του Κώστα Γκιώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου