Μαξίμ Γκόρκι
Ο Παβέλ πρέπει να μην άκουσε. Σκεφτικός και κατσουφιασμένος έκανε αργές βόλτες στην κάμαρα, με το κεφάλι χαμηλωμένο και στιγμή είπε:
-Να αυτή είναι η ζωή! Βλέπεις πως έχουν ταχθεί οι άνθρωποι ο ένας απέναντι στον άλλον; Δε θέλεις, κι όμως χτυπάς! Και ποιόν; Έναν όμοιον με σένα άνθρωπο, στερημένο από δικαιώματα. Κι αυτός είναι πιο δύστυχος από σένα, γιατί είναι και ανόητος. Η αστυνομία, οι χωροφύλακες, οι χαφιέδες και οι καταδότες, όλοι αυτοί είναι εχθροί μας. Και όμως είναι όμοιοι με μας άνθρωποι. Και απ’αυτούς με τον ίδιο τρόπο ρουφάνε το αίμα και με τον ίδιον τρόπο δεν τους λογαριάζουν για ανθρώπους. Παντού,τα ίδια.Και να που παρατάξανε τους ανθρώπους έτσι που οι μισοί να στέκουν αντιμέτωποι στους άλλους μισούς, τους τύφλωσαν με την βλακεία και το φόβο, τους δέσανε χειροπόδαρα, σφιχτά και τους βυζαίνουν, τους πνίγουν και χτυπάνε τους μισούς με τους άλλους μισούς. Μετατρέψανε τους ανθρώπους σε ραβδιά, σε πέτρες και λένε: «Αυτό είναι το κράτος!...»
Ήρθε πιο κοντά στη μάνα και συνέχισε:
-Αυτό είναι έγκλημα, μάνα! Είναι η πιο φρικαλέα δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων, δολοφονία ψυχών… Καταλαβαίνεις… την ψυχή σκοτώνουν. Βλέπεις τη διαφορά ανάμεσα σ’αυτούς και σε μας. Χτύπησε ο άνθρωπος και νιώθει σιχαμάρα, ντροπή, πόνο. Το κυριότερο είναι η σιχαμάρα! Εκείνοι όμως σκοτώνουν κατά χιλιάδες ψύχραιμα, χωρίς την παραμικρή λύπη, χωρίς ένα σκίρτημα στην καρδιά τους, σκοτώνουν με ευχαρίστηση! Και καταπνίγουν όλους και όλα ως το θάνατο, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν στα χέρια τους ασήμι, το χρυσάφι, όλα τα μηδαμινά χαρτιά, όλα αυτά τα θλιβερά παλιοπράγματα που τους εξασφαλίζουν την εξουσία πάνω στους ανθρώπους. Σκέψου, δεν πασχίζουν να προφυλάξουν τον εαυτό τους οι άνθρωποι όταν υπερασπίζουν τον εαυτό τους σκοτώνοντας τον λαό, παραμορφώνοντας τις ψυχές των ανθρώπων, δεν τα κάνουν όλα αυτά για να φυλαχτούν οι ίδιοι. Τα κάνουν για την περιουσία τους.Προστατεύουντον εαυτό τους απ’εξω και όχι από μέσα…
Πήρε τα χέρια της, έγειρε μπροστά και τινάζοντάς τα είπε:
-Αν συναισθανόσουν όλην αυτήν την ποταπότητα και την επαίσχυντη σαπίλα, θα καταλάβαινες την αλήθεια μας, θα’βλεπες πόσο είναι μεγάλη και φωτεινή!...
Η μάνα σηκώθηκε ταραγμένη, γεμάτη θέληση να σμίξει τη δική της καρδιά και την καρδιά του γιου της σε μια φωτιά.
-Περίμενε, Παβλούσα, περίμενε! Μουρμούρισε λαχανιαστά. Τα συναισθάνομαι…Περίμενε!...
Ο Παβέλ πρέπει να μην άκουσε. Σκεφτικός και κατσουφιασμένος έκανε αργές βόλτες στην κάμαρα, με το κεφάλι χαμηλωμένο και στιγμή είπε:
-Να αυτή είναι η ζωή! Βλέπεις πως έχουν ταχθεί οι άνθρωποι ο ένας απέναντι στον άλλον; Δε θέλεις, κι όμως χτυπάς! Και ποιόν; Έναν όμοιον με σένα άνθρωπο, στερημένο από δικαιώματα. Κι αυτός είναι πιο δύστυχος από σένα, γιατί είναι και ανόητος. Η αστυνομία, οι χωροφύλακες, οι χαφιέδες και οι καταδότες, όλοι αυτοί είναι εχθροί μας. Και όμως είναι όμοιοι με μας άνθρωποι. Και απ’αυτούς με τον ίδιο τρόπο ρουφάνε το αίμα και με τον ίδιον τρόπο δεν τους λογαριάζουν για ανθρώπους. Παντού,τα ίδια.Και να που παρατάξανε τους ανθρώπους έτσι που οι μισοί να στέκουν αντιμέτωποι στους άλλους μισούς, τους τύφλωσαν με την βλακεία και το φόβο, τους δέσανε χειροπόδαρα, σφιχτά και τους βυζαίνουν, τους πνίγουν και χτυπάνε τους μισούς με τους άλλους μισούς. Μετατρέψανε τους ανθρώπους σε ραβδιά, σε πέτρες και λένε: «Αυτό είναι το κράτος!...»
Ήρθε πιο κοντά στη μάνα και συνέχισε:
-Αυτό είναι έγκλημα, μάνα! Είναι η πιο φρικαλέα δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων, δολοφονία ψυχών… Καταλαβαίνεις… την ψυχή σκοτώνουν. Βλέπεις τη διαφορά ανάμεσα σ’αυτούς και σε μας. Χτύπησε ο άνθρωπος και νιώθει σιχαμάρα, ντροπή, πόνο. Το κυριότερο είναι η σιχαμάρα! Εκείνοι όμως σκοτώνουν κατά χιλιάδες ψύχραιμα, χωρίς την παραμικρή λύπη, χωρίς ένα σκίρτημα στην καρδιά τους, σκοτώνουν με ευχαρίστηση! Και καταπνίγουν όλους και όλα ως το θάνατο, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν στα χέρια τους ασήμι, το χρυσάφι, όλα τα μηδαμινά χαρτιά, όλα αυτά τα θλιβερά παλιοπράγματα που τους εξασφαλίζουν την εξουσία πάνω στους ανθρώπους. Σκέψου, δεν πασχίζουν να προφυλάξουν τον εαυτό τους οι άνθρωποι όταν υπερασπίζουν τον εαυτό τους σκοτώνοντας τον λαό, παραμορφώνοντας τις ψυχές των ανθρώπων, δεν τα κάνουν όλα αυτά για να φυλαχτούν οι ίδιοι. Τα κάνουν για την περιουσία τους.Προστατεύουντον εαυτό τους απ’εξω και όχι από μέσα…
Πήρε τα χέρια της, έγειρε μπροστά και τινάζοντάς τα είπε:
-Αν συναισθανόσουν όλην αυτήν την ποταπότητα και την επαίσχυντη σαπίλα, θα καταλάβαινες την αλήθεια μας, θα’βλεπες πόσο είναι μεγάλη και φωτεινή!...
Η μάνα σηκώθηκε ταραγμένη, γεμάτη θέληση να σμίξει τη δική της καρδιά και την καρδιά του γιου της σε μια φωτιά.
-Περίμενε, Παβλούσα, περίμενε! Μουρμούρισε λαχανιαστά. Τα συναισθάνομαι…Περίμενε!...
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μαξίμ Γκόρκι "Η μάνα", σελίδες 169, 170, 171
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου