Νίκος Μπελογιάννης
Η αρχαία μυθολογία μας ότι αυτοί οι θεοί του Ολύμπου κατέβαιναν να δικαστούν στα δικαστήρια της Αρχαίας Αθήνας. Αυτό λεγόταν, για να εξαρθεί το ύψος το οποίο έπρεπε να βρίσκονται τα αρχαία δικαστήρια. Αν όμως αυτοί οι θεοί συνέβαινε να υπάρχουν σήμερα και να είναι πολιτικοί αντίπαλοι των μετά την απελευθέρωση ελληνικών κυβερνήσεων, τότε ασφαλώς θάφευγαν πολύ μακριά από την Ελλάδα, για να σωθούν από τα δικαστήρια σκοπιμότητος, τα οποία λειτουργούν σαν εργοστάσια και βγάζουν τυποποιημένες αποφάσεις εναντίον των δημοκρατικών πολιτών.
Μέσα σε 5 χρόνια, 1945-1950, εκδόθηκαν περίπου 50.000 καταδικαστικές αποφάσεις και γύρω στις 5.000 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο! Απ’αυτούς περίπου 2.000 εκτελέστηκαν, μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες, γρηές, ακόμη και κοπέλες 17 χρονών. Αυτού του είδους τα δικαστήρια θα μπορούσαν ίσως να δείξουν κατανόηση σ’έναν κοινό, απατεώνα, δολοφόνο, κλέφτη κ.λ.π. Αλλά για τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους δεν υπάρχει έλεος. Ιδού ένα πρόχειρο παράδειγμα: Δύο άριστοι εκπαιδευτικοί της χώρας μας, οι Σωτήρης Σουκαράς και Νίκος Κισκύρας, καταδικάστηκαν σε θάνατο.Κατάφεραν όμως να γίνει αναθεώρηση της δίκης των από τα ταχτικά ποινικά δικαστήρια και αθωώθηκαν! Τέτοιες περιπτώσεις πολλές!
Γεννιέται όμως τώρα το ερώτημα: Ποιά είναι τα αίτια της πρωτοφανούς αυτής αγριότητας; Η Ελλάδα είναι χώρα φτωχή, γιατί οι ηγετικές τάξεις που κυβερνούσαν ως τα σήμερα τη χώρα βασίστηκαν κυρίως στα παρασιτικά δεκανίκια των εξωτερικών δανείων και όχι στην αναπτύξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας. Το γεγονός αυτό είχε σαν συνέπεια να μη βελτιωθεί καθόλου το βιοτικό επίπεδο του εργαζομένου λαού. Και όσον καιρό η οικονομική καθυστέρηση εσυμβάδιζε με την πολιτική καθυστέρηση των λαϊκών μαζών, η ολιγαρχία του πλούτου μπορούσε να κυβερνά καινα εκμεταλλεύεται το λαό με μια σχετική άνεση, χωρίς σοβαρούς κοινωνικούς τρανταγμούς. Περίπου όπως συνέβαινε στην Αγγλία πριν ν’ αρχίσει το κίνημα των χαρτιστών.
Στην περίοδο όμως της χιτλερικής σκλαβιάς, η ένοπλη αντίσταση του λαού κατά των καταχτητών έκανε πιο ώριμο και τον αγώνα του για τη ριζική βελτίωση της ζωής του και για την ουσιαστική συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας. Από τη στιγμή αυτή αρχίζουν σοβαρές κοινωνικές συγκρούσεις, που κορυφώνονται αμέσως μετά την απελευθέρωση. Η γνωστή συμφωνία της Βάρκιζας, που την εγγυήθηκαν και οι Άγγλοι, παραβιάστηκε από την Δεξιά, που άρχισε έναν μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο κατά των οπαδών των δημοκρατικών κομμάτων.Χιλιάδες πολίτες δολοφονήθηκαν άνανδρα και πολλές εκατοντάδες υποχρεώθηκαν να πάρουν τα βουνά. Έτσι άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος, που τελείωσε ύστερα από τα 3 χρόνια με την αποχώρηση των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού, μπροστά στη συντριπτική υπεροχή των κυβερνητικών δυνάμεων σε έμψυχο και άψυχο ιδίως υλικό, όπου η υπεροχή αυτή έφτανε το 1 προς 50.
Όμως έως σήμερα, αν και πέρασαν πια 3 σχεδόν χρόνια, η ελληνική Δεξιά, οι έμποροι του μίσους και του αίματος που χύθηκε και από τις δυο μεριές, με την ενίσχυση των Αμερικανών, συνεχίζουν εναντίον των πολιτικών και ιδεολογικών τους αντιπάλων ένα μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο, που τον έχουν ντύσει με μια δικονομική βιτρίνα. Έφτιασαν έναν αναγκαστικό νόμο- τον περίφημο 509- σύμφωνα με τον οποίο όποιος ανήκε σε αριστερή οργάνωση υποτίθεται ότι επιδιώκει «την βιαίαν ανατροπήν του καθεστώτος» και για αυτό συλλαμβάνεται, παραπέμπεται σε έκτακτα στρατοδικεία και καταδικάζεται σε θάνατο συνήθως ή σε ισόβια δεσμά!
Τον τελευταίο καιρό, κάτω από την πίεση των δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας και του εξωτερικού, οι θεωρούμενοι παραβάτες αυτού του νόμου παραπέμπονται στα κοινά εφετεία, όπου όση κι αν είναι η αντιδραστικότητα των δικαστών, οι ποινές που επιβάλλονται δεν είναι τόσο βαριές. Το γεγονός αυτό υποχρεώνει την έξαλλη Δεξιά, η οποία κρατάει ακόμη στα χέρια της όλα τα κλειδιά της κρατικής μηχανής, να αλλάξη ταχτική.
Έτσι, αφού μας δίκαζαν προ 6 μηνών σε θάνατο για παράβαση του νόμου 509, τώρα σκέφθηκαν να μας ξαναδικάσουν μ’έναν τερατώδη αναγκαστικό νόμο της μεταξικής διχτατορίας-τον 375- ο οποίος τιμωρεί την κατασκοπεία με θάνατο ή ισόβια δεσμά- χωρίς όμως να ορίζει ποιες πράξεις είναι κατασκοπεία!
Το δικαστήριο αποτελέστηκε από αξιωματικούς που σαν δικασταί και στα έκτακτα στρατοδικεία είχαν στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα δεκάδες και εκατοντάδες πολίτες.Μάρτυρες κατηγορίας προσήλθαν οι από 30ετίας διώκται μας, οι οποίοι στο δικαστήριο έβγαλαν την θεωρία ότι: κάθε αριστερός ή κομμουνιστής, εφόσον είναι φίλος της Σοβ. Ένωσης, είναι κατάσκοπος!
Για να μπορέσουμε να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας, μας είχαν επί πολλούς μήνες κλεισμένουν στα απομονωτήρια της Ασφάλειας, απαγορεύοντάς μας τα πάντα- από εφημερίδα μέχρι χαρτί και μολύβι! Και από κει μας πηγαινόφερναν στη δίκη, με κουστωδίες αστυνομικών, σαν πρόβατα επί σφαγήν, απογορεύοντάς μας μια άνετη συζήτηση με τους συνηγόρους μας!
Ως πειστήρια προσκομίστηκαν δυο ασύρματοι, με τους οποίους, κατά τους μάρτυρες κατηγορίας, η εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ και του Αγρ. Κόμματος της Ελλάδας επικοινωνούσε με το εδώ κλιμάκιο της.Και επίσης μερικά «τηλεγραφήματα» ασήμαντα ως πληροφορίες, τα οποία κανένα δικαστήριο δεν θάπαιρνε υπόψη του, γιατί οι διώκται μας ισχυρίστηκαν ότι τάπιαναν στον αέρα, όταν στέλνονταν προ ενός έτους, και τα αποκρυπτογράφησαν όταν, μετά την «ανακάλυψη» των ασυρμάτων, βρήκαν έναν κώδικα! Η υπόθεση είναι μία μικρογραφία της περίφημης « επιστολής Ζηνόβιεφ». Γιατί οποιοσδήποτε μπορούσε να φέρει όσα σήματα ήθελε, λέγοντας ότι τάπιασε πέρυσι και τα αποκρυπτογράφησε φέτος! Ποιός να τον ελέγξει;Πώς ν’αποδείξεις ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μαγειρείο σημάτων;
Το πιο καταπληκτικό όμως είναι ότι αυτά τα «ένοχα» σήματα έχουν ημερομηνία « Άνοιξις του 1951» ενώ εγώ και η Ιωαννίδου βρισκόμαστε σε αυστηρή φυλάκιση από το 1950! Και όμως αυτό δεν τους εμπόδισε να μας καταδικάσουν σε θάνατο, επειδή δεν αποκηρύξαμε την ιδεολογία μας. Ενώ θ’αρκούσε μια μόνο λέξη μας, όπως έκανε ο Γαλιλαίος, για να μη μας δικάσουν! Γιατί η ιδεολογία μας είναι και η πραγματική αιτία της καταδίκης μας.
Η κατηγορία για κατασκοπεία είναι άτιμη και συκοφαντική και δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό στοιχείο. Και η ίδια η ζωή μου τους διαψεύδει. Από ηλικία 17 χρονών, σπουδαστής ακόμη, πίστεψα στα ιδανικά του σοσιαλισμού και από τότε, 20 ολόκληρα χρόνια, η ζωή μου είναι αφιερωμένη στον αγώνα για τον εκδημοκρατισμό, την ανεξαρτησία και ευημερία της πατρίδας μου. Για την ιδεολογία μου, οι αντιδραστικοί μ’έδιωξαν από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με εξόρισαν, με εφυλάκισαν στον καιρό της μεταξικής δικτατορίας. Αντί να διαλέξω τη ζωή της καριέρας- και μπορούσα εύκολα να δημιουργήσω τέτοια- προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πόνους και δάκρυα. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί καταχτητές μ’έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Κατάφερα να φύγω και τους πολέμησα, μ’όλη μου την δύναμη, συνεργαζόμενος συχνά με τις αγγλικές αποστολές. Μετά την απελευθέρωση συνέχισα τους πολιτικούς αγώνες μου. Συγχρόνων «χρημάτισα διευθυντής στο πολιτικό-οικονομικό περιοδικό «Ελευθέρος Μωριάς». Η ανάπαυλα του 1945 μούδωσε την δυνατότητα να συνεχίσω διάφορες μελέτες μου και να τελειώσω και δύο βιβλία μου: «Η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας» και « Η ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας», που όμως είναι ακόμη και τα δύο ανέκδοτα, γιατί οι νέοι διωγμοί εμπόδισαν την έκδοσή τους.
Από το τέλος του 1946 με καταδιώκουν πάλι. Η οικογένειά μου όλη εξοντώνεται. Και τώρα η ίδια τύχη περιμένει και μένα. Η περίπτωσή μου δεν είναι μοναδική. Είναι και άπειρες άλλες. Αυτός ο μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος κατά των οπαδών της Αριστεράς θα φέρει νέες μεγάλες συμφορές στην Ελλάδα. Ενώ, αν υπήρχε καλή θέληση από την πλευρά της Δεξιάς, το πρόβλημα της σωτηρίας της άτυχης χώρας μας και του λαού μας θα ήταν αρκετά απλό, γιατί περικλείεται στις λέξεις: δημοκρατία, γενική αμνηστία, ειρήνευση και μέτρα για την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού.
Αλλά ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα;
12/3/52
Νίκος Μπελογιάννης
Υστερόγραφο: Οι γραμμές αυτές γράφονται πρόχειρα και βιαστικά, από το κελί των μελλοθανάτων, όπου βρίσκομαι απομονωμένος, περιμένοντας το θάνατο. Ίσως όταν θα τις διαβάζετε να μη ζω πια. Θα ευχόμουνα το αίμα μας να συντελούσε στην ειρήνευση της πολύπαθης αυτής χώρας.Δυστυχώς όμως θα συμβεί το αντίθετο. Κι αυτό γιατί η Δεξιά ποτέ δεν θέλησε την ειρήνευση και τη συμφιλίωση του λαού μας. Εν πάση περιπτώσει, ό,τι και να γίνει, θα θυμάμαι μέχρι τις τελευταίες μου στιγμές,με απέραντη ευγνωμοσύνη τις ευγενικές προσπάθειες των ανθρώπων, που προσπάθησαν και προσπαθούν να μας σώσουν από το δήμιο.
Ο ίδιος
Από το βιβλίο "ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΚΕΣ", Η δίκη του Μπελογιάννη.σελίδες 157,158,159,160,161.
Η αρχαία μυθολογία μας ότι αυτοί οι θεοί του Ολύμπου κατέβαιναν να δικαστούν στα δικαστήρια της Αρχαίας Αθήνας. Αυτό λεγόταν, για να εξαρθεί το ύψος το οποίο έπρεπε να βρίσκονται τα αρχαία δικαστήρια. Αν όμως αυτοί οι θεοί συνέβαινε να υπάρχουν σήμερα και να είναι πολιτικοί αντίπαλοι των μετά την απελευθέρωση ελληνικών κυβερνήσεων, τότε ασφαλώς θάφευγαν πολύ μακριά από την Ελλάδα, για να σωθούν από τα δικαστήρια σκοπιμότητος, τα οποία λειτουργούν σαν εργοστάσια και βγάζουν τυποποιημένες αποφάσεις εναντίον των δημοκρατικών πολιτών.
Μέσα σε 5 χρόνια, 1945-1950, εκδόθηκαν περίπου 50.000 καταδικαστικές αποφάσεις και γύρω στις 5.000 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο! Απ’αυτούς περίπου 2.000 εκτελέστηκαν, μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες, γρηές, ακόμη και κοπέλες 17 χρονών. Αυτού του είδους τα δικαστήρια θα μπορούσαν ίσως να δείξουν κατανόηση σ’έναν κοινό, απατεώνα, δολοφόνο, κλέφτη κ.λ.π. Αλλά για τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους δεν υπάρχει έλεος. Ιδού ένα πρόχειρο παράδειγμα: Δύο άριστοι εκπαιδευτικοί της χώρας μας, οι Σωτήρης Σουκαράς και Νίκος Κισκύρας, καταδικάστηκαν σε θάνατο.Κατάφεραν όμως να γίνει αναθεώρηση της δίκης των από τα ταχτικά ποινικά δικαστήρια και αθωώθηκαν! Τέτοιες περιπτώσεις πολλές!
Γεννιέται όμως τώρα το ερώτημα: Ποιά είναι τα αίτια της πρωτοφανούς αυτής αγριότητας; Η Ελλάδα είναι χώρα φτωχή, γιατί οι ηγετικές τάξεις που κυβερνούσαν ως τα σήμερα τη χώρα βασίστηκαν κυρίως στα παρασιτικά δεκανίκια των εξωτερικών δανείων και όχι στην αναπτύξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας. Το γεγονός αυτό είχε σαν συνέπεια να μη βελτιωθεί καθόλου το βιοτικό επίπεδο του εργαζομένου λαού. Και όσον καιρό η οικονομική καθυστέρηση εσυμβάδιζε με την πολιτική καθυστέρηση των λαϊκών μαζών, η ολιγαρχία του πλούτου μπορούσε να κυβερνά καινα εκμεταλλεύεται το λαό με μια σχετική άνεση, χωρίς σοβαρούς κοινωνικούς τρανταγμούς. Περίπου όπως συνέβαινε στην Αγγλία πριν ν’ αρχίσει το κίνημα των χαρτιστών.
Στην περίοδο όμως της χιτλερικής σκλαβιάς, η ένοπλη αντίσταση του λαού κατά των καταχτητών έκανε πιο ώριμο και τον αγώνα του για τη ριζική βελτίωση της ζωής του και για την ουσιαστική συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας. Από τη στιγμή αυτή αρχίζουν σοβαρές κοινωνικές συγκρούσεις, που κορυφώνονται αμέσως μετά την απελευθέρωση. Η γνωστή συμφωνία της Βάρκιζας, που την εγγυήθηκαν και οι Άγγλοι, παραβιάστηκε από την Δεξιά, που άρχισε έναν μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο κατά των οπαδών των δημοκρατικών κομμάτων.Χιλιάδες πολίτες δολοφονήθηκαν άνανδρα και πολλές εκατοντάδες υποχρεώθηκαν να πάρουν τα βουνά. Έτσι άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος, που τελείωσε ύστερα από τα 3 χρόνια με την αποχώρηση των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού, μπροστά στη συντριπτική υπεροχή των κυβερνητικών δυνάμεων σε έμψυχο και άψυχο ιδίως υλικό, όπου η υπεροχή αυτή έφτανε το 1 προς 50.
Όμως έως σήμερα, αν και πέρασαν πια 3 σχεδόν χρόνια, η ελληνική Δεξιά, οι έμποροι του μίσους και του αίματος που χύθηκε και από τις δυο μεριές, με την ενίσχυση των Αμερικανών, συνεχίζουν εναντίον των πολιτικών και ιδεολογικών τους αντιπάλων ένα μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο, που τον έχουν ντύσει με μια δικονομική βιτρίνα. Έφτιασαν έναν αναγκαστικό νόμο- τον περίφημο 509- σύμφωνα με τον οποίο όποιος ανήκε σε αριστερή οργάνωση υποτίθεται ότι επιδιώκει «την βιαίαν ανατροπήν του καθεστώτος» και για αυτό συλλαμβάνεται, παραπέμπεται σε έκτακτα στρατοδικεία και καταδικάζεται σε θάνατο συνήθως ή σε ισόβια δεσμά!
Τον τελευταίο καιρό, κάτω από την πίεση των δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας και του εξωτερικού, οι θεωρούμενοι παραβάτες αυτού του νόμου παραπέμπονται στα κοινά εφετεία, όπου όση κι αν είναι η αντιδραστικότητα των δικαστών, οι ποινές που επιβάλλονται δεν είναι τόσο βαριές. Το γεγονός αυτό υποχρεώνει την έξαλλη Δεξιά, η οποία κρατάει ακόμη στα χέρια της όλα τα κλειδιά της κρατικής μηχανής, να αλλάξη ταχτική.
Έτσι, αφού μας δίκαζαν προ 6 μηνών σε θάνατο για παράβαση του νόμου 509, τώρα σκέφθηκαν να μας ξαναδικάσουν μ’έναν τερατώδη αναγκαστικό νόμο της μεταξικής διχτατορίας-τον 375- ο οποίος τιμωρεί την κατασκοπεία με θάνατο ή ισόβια δεσμά- χωρίς όμως να ορίζει ποιες πράξεις είναι κατασκοπεία!
Το δικαστήριο αποτελέστηκε από αξιωματικούς που σαν δικασταί και στα έκτακτα στρατοδικεία είχαν στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα δεκάδες και εκατοντάδες πολίτες.Μάρτυρες κατηγορίας προσήλθαν οι από 30ετίας διώκται μας, οι οποίοι στο δικαστήριο έβγαλαν την θεωρία ότι: κάθε αριστερός ή κομμουνιστής, εφόσον είναι φίλος της Σοβ. Ένωσης, είναι κατάσκοπος!
Για να μπορέσουμε να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας, μας είχαν επί πολλούς μήνες κλεισμένουν στα απομονωτήρια της Ασφάλειας, απαγορεύοντάς μας τα πάντα- από εφημερίδα μέχρι χαρτί και μολύβι! Και από κει μας πηγαινόφερναν στη δίκη, με κουστωδίες αστυνομικών, σαν πρόβατα επί σφαγήν, απογορεύοντάς μας μια άνετη συζήτηση με τους συνηγόρους μας!
Ως πειστήρια προσκομίστηκαν δυο ασύρματοι, με τους οποίους, κατά τους μάρτυρες κατηγορίας, η εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ και του Αγρ. Κόμματος της Ελλάδας επικοινωνούσε με το εδώ κλιμάκιο της.Και επίσης μερικά «τηλεγραφήματα» ασήμαντα ως πληροφορίες, τα οποία κανένα δικαστήριο δεν θάπαιρνε υπόψη του, γιατί οι διώκται μας ισχυρίστηκαν ότι τάπιαναν στον αέρα, όταν στέλνονταν προ ενός έτους, και τα αποκρυπτογράφησαν όταν, μετά την «ανακάλυψη» των ασυρμάτων, βρήκαν έναν κώδικα! Η υπόθεση είναι μία μικρογραφία της περίφημης « επιστολής Ζηνόβιεφ». Γιατί οποιοσδήποτε μπορούσε να φέρει όσα σήματα ήθελε, λέγοντας ότι τάπιασε πέρυσι και τα αποκρυπτογράφησε φέτος! Ποιός να τον ελέγξει;Πώς ν’αποδείξεις ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μαγειρείο σημάτων;
Το πιο καταπληκτικό όμως είναι ότι αυτά τα «ένοχα» σήματα έχουν ημερομηνία « Άνοιξις του 1951» ενώ εγώ και η Ιωαννίδου βρισκόμαστε σε αυστηρή φυλάκιση από το 1950! Και όμως αυτό δεν τους εμπόδισε να μας καταδικάσουν σε θάνατο, επειδή δεν αποκηρύξαμε την ιδεολογία μας. Ενώ θ’αρκούσε μια μόνο λέξη μας, όπως έκανε ο Γαλιλαίος, για να μη μας δικάσουν! Γιατί η ιδεολογία μας είναι και η πραγματική αιτία της καταδίκης μας.
Η κατηγορία για κατασκοπεία είναι άτιμη και συκοφαντική και δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό στοιχείο. Και η ίδια η ζωή μου τους διαψεύδει. Από ηλικία 17 χρονών, σπουδαστής ακόμη, πίστεψα στα ιδανικά του σοσιαλισμού και από τότε, 20 ολόκληρα χρόνια, η ζωή μου είναι αφιερωμένη στον αγώνα για τον εκδημοκρατισμό, την ανεξαρτησία και ευημερία της πατρίδας μου. Για την ιδεολογία μου, οι αντιδραστικοί μ’έδιωξαν από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με εξόρισαν, με εφυλάκισαν στον καιρό της μεταξικής δικτατορίας. Αντί να διαλέξω τη ζωή της καριέρας- και μπορούσα εύκολα να δημιουργήσω τέτοια- προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πόνους και δάκρυα. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί καταχτητές μ’έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Κατάφερα να φύγω και τους πολέμησα, μ’όλη μου την δύναμη, συνεργαζόμενος συχνά με τις αγγλικές αποστολές. Μετά την απελευθέρωση συνέχισα τους πολιτικούς αγώνες μου. Συγχρόνων «χρημάτισα διευθυντής στο πολιτικό-οικονομικό περιοδικό «Ελευθέρος Μωριάς». Η ανάπαυλα του 1945 μούδωσε την δυνατότητα να συνεχίσω διάφορες μελέτες μου και να τελειώσω και δύο βιβλία μου: «Η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας» και « Η ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας», που όμως είναι ακόμη και τα δύο ανέκδοτα, γιατί οι νέοι διωγμοί εμπόδισαν την έκδοσή τους.
Από το τέλος του 1946 με καταδιώκουν πάλι. Η οικογένειά μου όλη εξοντώνεται. Και τώρα η ίδια τύχη περιμένει και μένα. Η περίπτωσή μου δεν είναι μοναδική. Είναι και άπειρες άλλες. Αυτός ο μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος κατά των οπαδών της Αριστεράς θα φέρει νέες μεγάλες συμφορές στην Ελλάδα. Ενώ, αν υπήρχε καλή θέληση από την πλευρά της Δεξιάς, το πρόβλημα της σωτηρίας της άτυχης χώρας μας και του λαού μας θα ήταν αρκετά απλό, γιατί περικλείεται στις λέξεις: δημοκρατία, γενική αμνηστία, ειρήνευση και μέτρα για την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού.
Αλλά ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα;
12/3/52
Νίκος Μπελογιάννης
Υστερόγραφο: Οι γραμμές αυτές γράφονται πρόχειρα και βιαστικά, από το κελί των μελλοθανάτων, όπου βρίσκομαι απομονωμένος, περιμένοντας το θάνατο. Ίσως όταν θα τις διαβάζετε να μη ζω πια. Θα ευχόμουνα το αίμα μας να συντελούσε στην ειρήνευση της πολύπαθης αυτής χώρας.Δυστυχώς όμως θα συμβεί το αντίθετο. Κι αυτό γιατί η Δεξιά ποτέ δεν θέλησε την ειρήνευση και τη συμφιλίωση του λαού μας. Εν πάση περιπτώσει, ό,τι και να γίνει, θα θυμάμαι μέχρι τις τελευταίες μου στιγμές,με απέραντη ευγνωμοσύνη τις ευγενικές προσπάθειες των ανθρώπων, που προσπάθησαν και προσπαθούν να μας σώσουν από το δήμιο.
Ο ίδιος
Από το βιβλίο "ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΚΕΣ", Η δίκη του Μπελογιάννη.σελίδες 157,158,159,160,161.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου