Τη στιγμή που η κυβέρνηση διαμηνύει σε όλους τους τόνους και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι οδεύουμε σε πλήρη άρση των περιοριστικών μέτρων για την πανδημία, με ορίζοντα το Πάσχα, στο μέτωπο των υγειονομικών που τελούν ακόμη σε αναστολή, δεν προβλέπεται κάποια αλλαγή. Με τον τρόπο αυτό φανερώνεται ο τιμωρητικός χαρακτήρας του μέτρου απέναντι στους «απείθαρχους» υγειονομικούς, αλλά και η σκοπιμότητά του για την αποδυνάμωση του ΕΣΥ, καθώς πλέον ακόμη και σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα δεν συντρέχει κανένας λόγος για τη συνέχιση της αναστολής εργασίας τους.
Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιος έγκριτος φορέας που να αναφέρεται ακόμη στην εμβολιαστική ανοσία –ειδικά έπειτα από την παραλλαγή Όμικρον–, ενώ ο εμβολιασμός θεωρείται πλέον χρήσιμος μόνο για την αποφυγή της βαριάς νόσησης καθώς είναι αποδεδειγμένο πως ούτε 2, ούτε 3 δόσεις του εμβολίου επαρκούν για την αποφυγή της διασποράς και της νόσησης από τον Covid-19. Επιπλέον, το νέο πρωτόκολλο που εφαρμόστηκε από την αρχή της χρονιάς επιτρέπει στους εργαζόμενους να επιστρέφουν στις δουλειές τους ακόμη και αν είναι θετικοί, αρκεί να μην έχουν συμπτώματα. Οπότε έχουμε φτάσει στο σημείο, ενώ η νόσηση από τον ιό είναι δεδομένη τόσο για εμβολιασμένους όσο και για ανεμβολίαστους και ενώ κάποιος μπορεί να είναι στο πόστο του όντας θετικός στον κορωνοϊό, οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί να τελούν σε καθεστώς αναστολής-απόλυσης με τη δικαιολογία ότι είναι πιθανό να μεταδώσουν τη νόσο στα νοσοκομεία! Μάλιστα όχι απλώς η αναστολή δεν προβλέπεται να αρθεί, αλλά παρατάθηκε μέχρι το τέλος του 2022.
Οι λόγοι για την επιμονή της κυβέρνησης στην τιμωρία των υγειονομικών θα πρέπει να αναζητηθούν σε δύο επίπεδα. Αφενός στα κυβερνητικά σχέδια για την αποδυνάμωση και ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ ή υπηρεσιών του, πράγμα που προχώρησε σημαντικά μέσα στο καθεστώς της πανδημίας και αναμένεται να συνεχιστεί, οπότε και μέτρα που εναρμονίζονται με αυτό το σχέδιο δεν παίρνονται πίσω. Αφετέρου, στην ίδια τη στάση των υγειονομικών καθώς οι ίδιοι παρότι τελούν σε καθεστώς απόλυτης εγκατάλειψης και συκοφάντησης, δεν έπαψαν ούτε στιγμή όλους αυτούς τους μήνες να αγωνίζονται, ενώ τώρα φτάνοντας στο ύστατο σημείο πέντε από αυτούς προχώρησαν σε απεργία πείνας έξω από το υπ. Υγείας. Από μεριάς μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον δίκαιο αγώνα τους, που ακόμη και τώρα έχει σημασία να λάβει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη στήριξη και προβολή.
Πανδημία: Άρση μέτρων εν μέσω σιωπηλής αποτυχίας
Παρόλα αυτά η συζήτηση για την πανδημία και ο χώρος που λαμβάνει στα ΜΜΕ έχει μειωθεί δραματικά και πλέον θεωρείται δεδομένο πως θα ζήσουμε με τον ιό. Αυτό όμως που μένει εκτός συζήτησης δεν είναι η επερχόμενη άρση των μέτρων αλλά η ήδη συντελεσμένη αποτυχία τους. Ουσιαστικά από το περασμένο καλοκαίρι και έπειτα όλα τα αποτελέσματα που υπόσχονταν η πολιτική διαχείρισης της πανδημίας δεν πραγματοποιήθηκαν, παρότι οι στόχοι για το επίπεδο εμβολιασμού πιάστηκαν αλλά και τα ίδια τα μέτρα εφαρμόστηκαν μέχρι κεραίας. Αρχικά κατέρρευσε το αφήγημα για την επίτευξη ανοσίας μέσα από τον εμβολιασμό –που εξαρχής ήταν σαθρό– με την περίπτωση όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και χωρών με εμβολιαστική κάλυψη πάνω από 80% να μπαίνουν σε ένα οξύ πανδημικό κύμα. Έπειτα, σειρά πήραν οι διαχωρισμοί που τάχα θα απέτρεπαν την περαιτέρω μετάδοση, με τους covid-free χώρους να αποτελούν σημεία υπερδιασποράς. Τέλος ακόμη και το ιδιαίτερο καθεστώς διαχείρισης με βάση την εμφάνιση της Όμικρον που προκαλεί ηπιότερη νόσηση, αποδείχτηκε καταστροφικό μέσα από την εμπειρία των τελευταίων μηνών που όχι απλά ήταν οι φονικότεροι για την πανδημία –παρά την απόλυτη επικράτηση της νέας μετάλλαξης– αλλά και η αποκλιμάκωση της πίεσης στα συστήματα υγείας είναι εξαιρετικά αργή διεθνώς. Ακόμη όμως και χώρες όπως η Αυστρία και η Γερμανία, που πρωτοστάτησαν στον αυταρχισμό και την περιθωριοποίηση των ανεμβολίαστων, δεν κατάφεραν να έχουν σημαντικά αποτελέσματα. Επί της ουσίας, όλο το μοντέλο διαχείρισης της πανδημίας όπως εφαρμόστηκε στον δυτικό κόσμο, απέτυχε παταγωδώς.
Υπό αυτό το καθεστώς αποτυχίας οδεύουμε στην άρση των μέτρων, σταδιακή και εξίσου παράλογη και αυταρχική όπως και η εφαρμογή τους. Έτσι πρώτα θα αρθούν τα μέτρα για τα τεστ ή τη χωρητικότητα των γηπέδων και όχι το υγειονομικό πάσο, που δεν επιτελεί πλέον κανένα σκοπό. Πρώτα θα μπουν μπροστά οι οικονομικοί δείκτες και θα ανοίξει η πρόσβαση στην εστίαση και η διασφάλιση μιας ομαλής τουριστικής περιόδου και έπειτα θα αρθούν τα διχαστικά μέτρα και το καθεστώς διαρκούς τεσταρίσματος –με το αζημίωτο πάντα– αποκλειστικά των ανεμβολίαστων. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η άρση του μέτρου για το πρόστιμο στους άνω των 60, μέτρο εκ των πραγμάτων ανεφάρμοστο με βάση τις νέες οικονομικές συνθήκες αλλά και σκανδαλώδες. Αλλά ακόμη και αυτή η άρση, διαμηνύεται πως θα είναι προσωρινή, ίσως μέχρι το επόμενο φθινόπωρο, όπου αν χρειαστεί και αν οι πολιτικές συνθήκες το επιτρέπουν (όχι οι πανδημικοί δείκτες, αυτοί θεωρούνται πλέον περιττοί) η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα επανέλθει. Αυτό άλλωστε θέλουν να γίνει και ορισμένοι ειδικοί-τηλεαστέρες που ήδη επικρίνουν τις ανακοινώσεις για άρση των μέτρων και ειδικά του πιστοποιητικού, αφού όπως λένε αυτό το καθεστώς οδηγεί τους πολίτες να εμβολιαστούν για να είναι ελεύθεροι. Έτσι απλά, ανοικτά και αυταρχικά, έπειτα από 2 χρόνια πανδημίας, λέγεται πως είναι σωστό να αποτελεί προϋπόθεση να εμβολιαστείς για να είσαι ελεύθερος, ακόμη και αν δεν ισχύει κανένα από τα επιχειρήματα που συνόδευσαν την εφαρμογή αυτού του καθεστώτος.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΕΟ καθεστώς ελευθερίας υπό προϋποθέσεις, ο διχασμός, το μαρκάρισμα και η περιθωριοποίηση όσων δεν συμμορφώνονται, είναι ένα μόνο από τα «κουσούρια» που αφήνει πίσω της η πολιτική που εφαρμόστηκε στην πλάτη της πανδημίας. Επιπλέον, μαζί μας θα μείνει και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που αποδείχθηκε ότι είναι ένα χρήσιμό όπλο στη φαρέτρα των ελίτ για «φυσικές» και όχι μόνο καταστροφές και αναμένεται να χρησιμοποιείται συχνά από εδώ και πέρα με διάφορες δικαιολογίες. Υπάρχουν όμως και υλικά αποτελέσματα που θα μείνουν παρά την άρση των μέτρων, τέτοιο είναι και το καθεστώς διάλυσης του ΕΣΥ με το προσωπικό του να βρίσκεται σε καθεστώς ολιγόμηνων συμβάσεων, αναστολών και σίγουρα burnout, η μερική ιδιωτικοποίησή του, η εκχώρηση λειτουργιών του σε ιδιώτες όπως τα τεστ για τους ανεμβολίαστους, αλλά και η εμφάνιση μίνι-μάρκετ υγείας όπως είναι πλέον τα φαρμακεία-ραπιντάδικα, που όχι απλά δεν ιχνηλατούν –άλλωστε δεν είναι μυστικό ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, ο πολίτης μπορεί να ζητήσει να μην καταχωρηθούν τα αποτελέσματά του– αλλά επί της ουσίας πουλάνε βεβαιώσεις διά μέσω των τεστ. Αυτό το σχέδιο προχώρησε σημαντικά εντός της πανδημίας και αναμένεται να προχωρήσει ακόμη περισσότερο την επόμενη περίοδο, είναι χαρακτηριστική η εσωτερική ενημέρωση προς τους γιατρούς από τη διοίκηση του ΑΧΕΠΑ που απαγορεύει τη νοσηλεία ασθενών χωρίς την σύμφωνη γνώμη της διοίκησης αλλιώς το κόστος της ιατρικής πράξης θα βαραίνει τον θεράποντα ιατρό. Αυτά και αρκετά άλλα «κουσούρια» για να αποτιναχτούν απαιτείται ένα μεγάλο ποιοτικό ανέβασμα της συνείδησης της κοινωνίας μας, που να μας προμηθεύσει με τα απαραίτητα αντισώματα απέναντι στον διχασμό και τον αυταρχισμό.
Παρόλα αυτά η συζήτηση για την πανδημία και ο χώρος που λαμβάνει στα ΜΜΕ έχει μειωθεί δραματικά και πλέον θεωρείται δεδομένο πως θα ζήσουμε με τον ιό. Αυτό όμως που μένει εκτός συζήτησης δεν είναι η επερχόμενη άρση των μέτρων αλλά η ήδη συντελεσμένη αποτυχία τους. Ουσιαστικά από το περασμένο καλοκαίρι και έπειτα όλα τα αποτελέσματα που υπόσχονταν η πολιτική διαχείρισης της πανδημίας δεν πραγματοποιήθηκαν, παρότι οι στόχοι για το επίπεδο εμβολιασμού πιάστηκαν αλλά και τα ίδια τα μέτρα εφαρμόστηκαν μέχρι κεραίας. Αρχικά κατέρρευσε το αφήγημα για την επίτευξη ανοσίας μέσα από τον εμβολιασμό –που εξαρχής ήταν σαθρό– με την περίπτωση όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και χωρών με εμβολιαστική κάλυψη πάνω από 80% να μπαίνουν σε ένα οξύ πανδημικό κύμα. Έπειτα, σειρά πήραν οι διαχωρισμοί που τάχα θα απέτρεπαν την περαιτέρω μετάδοση, με τους covid-free χώρους να αποτελούν σημεία υπερδιασποράς. Τέλος ακόμη και το ιδιαίτερο καθεστώς διαχείρισης με βάση την εμφάνιση της Όμικρον που προκαλεί ηπιότερη νόσηση, αποδείχτηκε καταστροφικό μέσα από την εμπειρία των τελευταίων μηνών που όχι απλά ήταν οι φονικότεροι για την πανδημία –παρά την απόλυτη επικράτηση της νέας μετάλλαξης– αλλά και η αποκλιμάκωση της πίεσης στα συστήματα υγείας είναι εξαιρετικά αργή διεθνώς. Ακόμη όμως και χώρες όπως η Αυστρία και η Γερμανία, που πρωτοστάτησαν στον αυταρχισμό και την περιθωριοποίηση των ανεμβολίαστων, δεν κατάφεραν να έχουν σημαντικά αποτελέσματα. Επί της ουσίας, όλο το μοντέλο διαχείρισης της πανδημίας όπως εφαρμόστηκε στον δυτικό κόσμο, απέτυχε παταγωδώς.
Υπό αυτό το καθεστώς αποτυχίας οδεύουμε στην άρση των μέτρων, σταδιακή και εξίσου παράλογη και αυταρχική όπως και η εφαρμογή τους. Έτσι πρώτα θα αρθούν τα μέτρα για τα τεστ ή τη χωρητικότητα των γηπέδων και όχι το υγειονομικό πάσο, που δεν επιτελεί πλέον κανένα σκοπό. Πρώτα θα μπουν μπροστά οι οικονομικοί δείκτες και θα ανοίξει η πρόσβαση στην εστίαση και η διασφάλιση μιας ομαλής τουριστικής περιόδου και έπειτα θα αρθούν τα διχαστικά μέτρα και το καθεστώς διαρκούς τεσταρίσματος –με το αζημίωτο πάντα– αποκλειστικά των ανεμβολίαστων. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η άρση του μέτρου για το πρόστιμο στους άνω των 60, μέτρο εκ των πραγμάτων ανεφάρμοστο με βάση τις νέες οικονομικές συνθήκες αλλά και σκανδαλώδες. Αλλά ακόμη και αυτή η άρση, διαμηνύεται πως θα είναι προσωρινή, ίσως μέχρι το επόμενο φθινόπωρο, όπου αν χρειαστεί και αν οι πολιτικές συνθήκες το επιτρέπουν (όχι οι πανδημικοί δείκτες, αυτοί θεωρούνται πλέον περιττοί) η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα επανέλθει. Αυτό άλλωστε θέλουν να γίνει και ορισμένοι ειδικοί-τηλεαστέρες που ήδη επικρίνουν τις ανακοινώσεις για άρση των μέτρων και ειδικά του πιστοποιητικού, αφού όπως λένε αυτό το καθεστώς οδηγεί τους πολίτες να εμβολιαστούν για να είναι ελεύθεροι. Έτσι απλά, ανοικτά και αυταρχικά, έπειτα από 2 χρόνια πανδημίας, λέγεται πως είναι σωστό να αποτελεί προϋπόθεση να εμβολιαστείς για να είσαι ελεύθερος, ακόμη και αν δεν ισχύει κανένα από τα επιχειρήματα που συνόδευσαν την εφαρμογή αυτού του καθεστώτος.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΕΟ καθεστώς ελευθερίας υπό προϋποθέσεις, ο διχασμός, το μαρκάρισμα και η περιθωριοποίηση όσων δεν συμμορφώνονται, είναι ένα μόνο από τα «κουσούρια» που αφήνει πίσω της η πολιτική που εφαρμόστηκε στην πλάτη της πανδημίας. Επιπλέον, μαζί μας θα μείνει και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που αποδείχθηκε ότι είναι ένα χρήσιμό όπλο στη φαρέτρα των ελίτ για «φυσικές» και όχι μόνο καταστροφές και αναμένεται να χρησιμοποιείται συχνά από εδώ και πέρα με διάφορες δικαιολογίες. Υπάρχουν όμως και υλικά αποτελέσματα που θα μείνουν παρά την άρση των μέτρων, τέτοιο είναι και το καθεστώς διάλυσης του ΕΣΥ με το προσωπικό του να βρίσκεται σε καθεστώς ολιγόμηνων συμβάσεων, αναστολών και σίγουρα burnout, η μερική ιδιωτικοποίησή του, η εκχώρηση λειτουργιών του σε ιδιώτες όπως τα τεστ για τους ανεμβολίαστους, αλλά και η εμφάνιση μίνι-μάρκετ υγείας όπως είναι πλέον τα φαρμακεία-ραπιντάδικα, που όχι απλά δεν ιχνηλατούν –άλλωστε δεν είναι μυστικό ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, ο πολίτης μπορεί να ζητήσει να μην καταχωρηθούν τα αποτελέσματά του– αλλά επί της ουσίας πουλάνε βεβαιώσεις διά μέσω των τεστ. Αυτό το σχέδιο προχώρησε σημαντικά εντός της πανδημίας και αναμένεται να προχωρήσει ακόμη περισσότερο την επόμενη περίοδο, είναι χαρακτηριστική η εσωτερική ενημέρωση προς τους γιατρούς από τη διοίκηση του ΑΧΕΠΑ που απαγορεύει τη νοσηλεία ασθενών χωρίς την σύμφωνη γνώμη της διοίκησης αλλιώς το κόστος της ιατρικής πράξης θα βαραίνει τον θεράποντα ιατρό. Αυτά και αρκετά άλλα «κουσούρια» για να αποτιναχτούν απαιτείται ένα μεγάλο ποιοτικό ανέβασμα της συνείδησης της κοινωνίας μας, που να μας προμηθεύσει με τα απαραίτητα αντισώματα απέναντι στον διχασμό και τον αυταρχισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου