Στη Θεσσαλονίκη το «πιτόγυρο» είναι, ας πούμε, το παραδοσιακό λαϊκό έδεσμα. Σιτίζει φοιτητές, εργαζόμενους, περαστικούς, τουρίστες (αν έμεινε κανένας…) και γενικώς αποτελεί αυτό που λέμε γρήγορο και πρόχειρο φαγητό. Παράλληλα, κινεί και την οικονομία της πόλης σ’ ένα σημαντικό ποσοστό, αφού εκατοντάδες μαγαζιά (γυράδικα) ασχολούνται με αυτού του είδους την παραγωγή απασχολώντας χιλιάδες εργαζόμενους (χασάπηδες, ψητάδες, σερβιτόρους, ντελίβερι…).
Ο κλάδος, παρά τα προβλήματα της οικονομίας ακόμη και στην κρίση, άντεχε. Ενα «πιτόγυρο» κόστιζε μέχρι πριν από λίγες μέρες από 2 έως 2,80 ευρώ. Εδινε ο φοιτητής 2,80, έτρωγε ένα παραγεμισμένο σάντουιτς και χόρταινε.
Περνούσε το μεσημέρι ή το βράδυ του. Από προχθές όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Ξαφνικά το «πιτόγυρο» εκτοξεύτηκε στα 3,90 ευρώ! Ούτε χρυσός να ‘ταν. Οι καταναλωτές «μούδιασαν». Ειδικά στη Θεσσαλονίκη νομίζω. Τα γυράδικα το εισέπραξαν αυτό, αυτές τις πρώτες μέρες τουλάχιστον. Είναι περίπου άδεια. Τα ηλιέλαια που χρησιμοποιούν και οι πρώτες ύλες αυξήθηκαν, κάποιες σχεδόν διπλασιάστηκαν. Τα παιδιά με τα «παπάκια» που έκαναν τη διανομή στις παραγγελίες γέμιζαν το ντεπόζιτο με 10 ευρώ, τώρα θέλουν τουλάχιστον 12-13. Αλλά τα μεροκάματα δεν ακολουθούν το ράλι της ακρίβειας που επιφύλαξε η κυβέρνηση για την κοινωνία και ειδικά για τα λαϊκά στρώματα.
Η βενζίνη απογειώθηκε στα 2+ ευρώ. Στο σουπερμάρκετ μπαίνεις με τρόμο. Ρεύμα και φυσικό αέριο έχουν γίνει καταναλωτικά αγαθά μόνο για την κοινωνική τάξη του κ. Στουρνάρα. Αλλά μήπως αυτοί σιτίζονται με «πιτόγυρο»; Από σούσι κι απάνω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου