Αλγέρι, Αύγουστος 2018… Κάθε Παρασκευή πηγαίνουμε όλοι μαζί για τα ψώνια της εβδομάδας. Πρώτη στάση η υπαίθρια αγορά «1er Mai» που στην πραγματικότητα είναι σ’ ένα κομμάτι της σκεπαστή, και σ’ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της, καλυμμένη με τέντες, γιατί αντιλαμβάνεστε ότι με τέτοιο ήλιο και θερμοκρασίες Αφρικής, τον Αύγουστο, κανένα βρώσιμο προϊόν δεν θα άντεχε.
Είναι “όλα σε ένα”: ψαραγορά, κρεαταγορά, αγορά μπαχαρικών και λαχαναγορά. Επίσης λαϊκή αγορά για ρούχα και παπούτσια. Είναι μια τεράστια σε έκταση αγορά με εκατοντάδες, μάλλον με χιλιάδες καταναλωτές, κάθε Παρασκευή.
Δεν είναι το ιδανικότερο μέρος για επίσκεψη για έναν αυτιστικό…
Όμως, εμείς το τολμάμε γιατί ο Μιχάλης έχει κατακτήσει ένα επίπεδο να μπορεί να το αντιμετωπίσει, και γιατί έχουμε στην συγκεκριμένη μάχη ένα σημαντικό πλεονέκτημα… και εξηγώ: ο Μιχάλης λατρεύει τα μπαχάρια, τις υφές, τις μυρωδιές και τις γεύσεις, οπότε τον αφήνω για αρκετή ώρα να χαζεύει, να ψωνίζει και να το απολαμβάνει. Σε αντιστάθμισμα, κάνει υπομονή για όλο το υπόλοιπο κομμάτι της αγοραστικής εξόρμησης.
Εκείνη την Παρασκευή είχαμε κουραστεί όλοι, η αλήθεια είναι. Ζέστη που σε παραλύει, κοσμοσυρροή αλλά και αρκετή καθυστέρηση σε κάθε συναλλαγή. Και ενώ ο Μιχάλης στερεοτυπούσε με τα χέρια του, προσπαθώντας να ισορροπήσει και να αυτορυθμιστεί, ήρθε δίπλα μου ένας μανάβης που είχε πάγκο και πουλούσε μόνο αυγά και μαρούλια. Τυπικός Αλγερινός, ηλιοκαμένος, αψύς, χωρίς άνεση με τις γυναίκες. Φαινόταν όμως ότι καιγόταν να μου μιλήσει.
Εγώ μιλάω λίγα γαλλικά, εκείνος μιλούσε ελάχιστα αγγλικά… συνεννόηση με ματιές και χειρονομίες ..
-«Αυτισμός;», μου ρωτά, δείχνοντας το γιο μου.
-«Ναι», απαντώ.
Συνεχίζει, και μου λέει ότι κι αυτός έχει αυτιστικό γιο.
-«Πόσων χρονών;» ρωτάω.
-«12»,μου απαντά.
Σχεδόν συνομήλικα τα αγόρια μας λοιπόν ..
-«Πώς τον λένε;» ρωτάω..
-«Σουφιέν».
-«Πάει σχολείο;» με ρωτά..
-«Στην Ελλάδα, ναι. Τώρα έχουμε διακοπές..»
Και μου δείχνει στο κινητό του φωτογραφίες και ένα βίντεο από ένα πανέμορφο, μελαχρινό αγόρι να πεταρίζει τα χέρια του και να φωνάζει ακατάληπτα.
-«Μόνο σπίτι. Η μαμά του δεν θέλει να βγαίνει. Εσύ μπράβο που πάτε σχολείο»…
-«Καθόλου σχολείο;» ρωτάω..
-«Όχι σχολείο, μόνο μαμά, μόνο σπίτι..».
Φανταστείτε το. Όχι… αλήθεια… προσπαθήστε να το φανταστείτε…
Μια ζωή μέσα στο σπίτι, με κλειστά παντζούρια. Σε τέσσερις τοίχους, ζωή φυλακή. Για τη μάνα του Σουφιέν από επιλογή, εκούσια. Για τον Σουφιέν ακούσια, κατ’ επιβολή.
Μούδιασα και δεν του είπα αυτά που πέρασαν απ’ το μυαλό μου: «Τί σαχλαμάρες λες; σιγά που αποφασίζει εκείνη, και δεν μπορείς να πας να γράψεις το παιδί σου στο σχολείο, κάπου… σιγά που δεν μπορείς να το βγάλεις απ’το σπίτι εσύ, ο μπαμπάς του… δεν θες… ούτε εσύ θες, ντρέπεσαι… φέρτον εδώ στο τέλος-τέλος, αυγά και μαρούλια, πόσο δύσκολο είναι πια, μόνο αυγά και μαρούλια.. Και ας γελάνε και ας κοροϊδεύουν οι άλλοι πωλητές, που στατιστικά να το πάρεις, στοιχηματίζω το δεξί μου χέρι ότι, μέσα σ’ αυτή την Αλγερινή Βαβέλ, σίγουρα και κάποιος άλλος θα έχει αυτιστικό μέλος στην οικογένεια του».
Αμέσως να τον κρίνω. Έκανα αυτό που καταδικάζω… Ντράπηκα και που τα σκέφτηκα.
Μια ζωή μέσα στο σπίτι, με κλειστά παντζούρια. Σε τέσσερις τοίχους, ζωή φυλακή. Για τη μάνα του Σουφιέν από επιλογή, εκούσια. Για τον Σουφιέν ακούσια, κατ’ επιβολή.
Μούδιασα και δεν του είπα αυτά που πέρασαν απ’ το μυαλό μου: «Τί σαχλαμάρες λες; σιγά που αποφασίζει εκείνη, και δεν μπορείς να πας να γράψεις το παιδί σου στο σχολείο, κάπου… σιγά που δεν μπορείς να το βγάλεις απ’το σπίτι εσύ, ο μπαμπάς του… δεν θες… ούτε εσύ θες, ντρέπεσαι… φέρτον εδώ στο τέλος-τέλος, αυγά και μαρούλια, πόσο δύσκολο είναι πια, μόνο αυγά και μαρούλια.. Και ας γελάνε και ας κοροϊδεύουν οι άλλοι πωλητές, που στατιστικά να το πάρεις, στοιχηματίζω το δεξί μου χέρι ότι, μέσα σ’ αυτή την Αλγερινή Βαβέλ, σίγουρα και κάποιος άλλος θα έχει αυτιστικό μέλος στην οικογένεια του».
Αμέσως να τον κρίνω. Έκανα αυτό που καταδικάζω… Ντράπηκα και που τα σκέφτηκα.
Και υποτίθεται ότι εγώ είμαι η διαβασμένη, εγώ είμαι αυτή που το ζω. Και θα έπρεπε πρώτα από όλα, να μην κρίνω. Έχω ακόμα πολλά να μάθω.
Πήγε και αγκάλιασε τον γιο μου, τον φίλησε και παρακάλεσε τον άντρα μου να δεχτεί αυγά και μαρούλια, σαν δώρο, χωρίς να τα πληρώσουμε. Και κάθε Παρασκευή, μα κάθε Παρασκευή, περιμένει, φωνάζει από μακριά τον άντρα μου και τον ρωτάει:
-«Mike? Ca va?» και του δείχνει φωτογραφίες του Σουφιέν… στο σαλόνι, στην κουζίνα, στον καναπέ…
Ο αυτισμός είναι παντού, δεν έχει χρώμα, δεν έχει φύλο, δεν έχει κοινωνική τάξη, δεν κάνει διακρίσεις… Ενημερωθείτε.
Μπορεί να έχει λεφτά ή να μην έχει καθόλου, μπορεί να είναι αφεντικό, μπορεί να είναι πρόσφυγας, μπορεί να είναι ακριβώς σαν εσένα. Ενημερωθείτε.
Είναι στο σχολείο σας, στο χωριό σας, στη δουλειά σας, στη γειτονιά σας. Ενημερωθείτε.
Για κάθε Μιχάλη και κάθε αυτιστικό αγόρι και κορίτσι αυτής της γης. Ενημερωθείτε.
Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη, και χρέος… Όλων μας.
Πηγή:nevronas.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Πήγε και αγκάλιασε τον γιο μου, τον φίλησε και παρακάλεσε τον άντρα μου να δεχτεί αυγά και μαρούλια, σαν δώρο, χωρίς να τα πληρώσουμε. Και κάθε Παρασκευή, μα κάθε Παρασκευή, περιμένει, φωνάζει από μακριά τον άντρα μου και τον ρωτάει:
-«Mike? Ca va?» και του δείχνει φωτογραφίες του Σουφιέν… στο σαλόνι, στην κουζίνα, στον καναπέ…
Ο αυτισμός είναι παντού, δεν έχει χρώμα, δεν έχει φύλο, δεν έχει κοινωνική τάξη, δεν κάνει διακρίσεις… Ενημερωθείτε.
Μπορεί να έχει λεφτά ή να μην έχει καθόλου, μπορεί να είναι αφεντικό, μπορεί να είναι πρόσφυγας, μπορεί να είναι ακριβώς σαν εσένα. Ενημερωθείτε.
Είναι στο σχολείο σας, στο χωριό σας, στη δουλειά σας, στη γειτονιά σας. Ενημερωθείτε.
Για κάθε Μιχάλη και κάθε αυτιστικό αγόρι και κορίτσι αυτής της γης. Ενημερωθείτε.
Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη, και χρέος… Όλων μας.
Πηγή:nevronas.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου