Λίλα Μήτσουρα
Παρέα πάει σε ένα σουβλατζίδικο στο Ζούμπερι.
Μήπως να πω καλύτερα σουβλακερί; Θα καταλάβετε το γιατί παρακάτω.
Πάει που λέτε, ετοιμάζεται να κάτσει σε ένα από τα τραπέζια, «κάθονται οι άνθρωποι στα τραπέζια; Στις καρέκλες κάθονται,χε χε…»όπως λέει και ο Μπρίλης στα κίτρινα γάντια.
Για αυτές τις καρέκλες ο λόγος λοιπόν.
Πάνω στα τραπέζι είχε ένα καρτελάκι .
Ρωτάει η παρέα βλέποντας το, αν το τραπέζι είναι «ρεζερβέ» όπως λέμε και σε άπταιστα ελληνικά, δηλαδή κρατημένο από άλλους.
«Όχι δεν είναι ρεζερβέ, απλά σε αυτό το τραπέζι πληρώνετε και τις καρέκλες»
«Γιατί μαζί μας θα τις πάρουμε;» ήρθε η απάντηση
«Είναι πιο αναπαυτικές για αυτό και τις πληρώνετε, αλλιώς μπορείτε να καθίσετε στις άλλες που είναι σιδερένιες».
Ρε μπας και ήταν ανάκλιντρα βελούδινα που αντί για σταφύλια τρώνε σουβλάκια και δεν το κατάλαβαν;
Αυτή η ιστορία δεν είναι μυθοπλασία, δυστυχώς.
Συνέβη πριν λίγες μέρες ,στο σωτήριο έτος 2022,τον μήνα Μάιο, μετά από μία πανδημία και δύο καραντίνες που γονάτισαν όλους μας σχεδόν, ψυχολογικά και οικονομικά.
Πώς να το ονομάσω λοιπόν; Σουβλατζίδικο η σουβλακερί;
Μήπως είναι αισχροκέρδεια, κερδοσκοπία εις βάρος ανθρώπων που δεν φταίνε, που και αυτοί δεινοπάθησαν οικονομικά ;
Μήπως είναι ένας ακόμα κακομοίρης που αντί να χτυπήσει αυτόν που του φταίει, χτυπάει έναν αδύναμο, γιατί πολύ απλά αυτόν μπορεί, ενώ στον άλλον φοβάται και πέφτει στα τέσσερα;
Μήπως είναι ένας ακόμα συνειδητά ηλίθιος που δεν ξέρει σε ποια τάξη ανήκει και βγάζει τα απωθημένα του πάνω σε άλλους που όμως είναι στην ίδια τάξη και αυτοί;
Μήπως ο έρμος νόμισε πως με ένα μαγαζάκι ανήκει στους ολιγάρχες της χώρας ,οπότε ξεχωρίζει την πλέμπα από τους ημίθεους;
Πάω και σε ένα ακόμα γεγονός που συνέβη και αυτό πολύ πρόσφατα και αφορά μία σύσκεψη εταιρείας που ασχολείται με την συστηματική εστίαση σε εταιρείες, νοσηλευτικά ιδρύματα κλπ.
Σε αυτή την σύσκεψη λοιπόν με όλους τους υπαλλήλους εκεί, δόθηκε σαφής εντολή .
Να βάζουν λιγότερο καφέ στον εσπρέσο .Τόσο απλά
Και όταν υπάλληλος διαμαρτυρήθηκε για αυτό ήρθε και η αγενής απάντηση:
«Και εσένα τι σε νοιάζει; Θα βάζετε λιγότερο καφέ και λιγότερα παγάκια για να μην αραιώνει».
Θα πληρώνουμε δηλαδή έναν καφέ δίχως καφέ, θα πληρώνουμε και το ποτηράκι και το καπάκι του και θα κάνουμε πώς απολαμβάνουμε έναν καφέ που πληρώνουμε ακριβά όμως.
Μπράβο! Αυτός δεν είναι καφές! Θα λέμε σε μια παράφραση παλαιάς διαφήμησης.
Ο θάνατός σου η ζωή μου, γίναμε.
Μόνο που όλοι είμαστε μαζί σε αυτή την βάρκα που βουλιάζει.
Και όσο και αν με πατάς επάνω μου για να σωθείς εσύ ,το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βουλιάξουμε και οι δυο μας.
Και επειδή όλοι μας έχουμε αγγίξει τα όρια μας, το πιο πιθανό είναι εγώ η πλέμπα που με βάζεις να καθίσω σε σιδερένια φτηνή καρέκλα για να μην την πληρώσω και συ που μου δίνεις να αγοράσω καφέ δίχως καφέ, θα βρω άλλα μαγαζιά με συνείδηση εργατική που σέβονται τον φτωχό βιοπαλαιστή και δεν τον γδέρνουν για να επιβιώσουν αυτοί.
Εγώ θα τα καταφέρω όμως, ακόμα και αν πάω σε παγκάκι με το καφέ φερμένο από το σπίτι μου, ακόμα και αν κάτσω να φτιάξω τα σουβλάκια μόνη μου.
Θα τα καταφέρω στον εγγυώμαι!
Παρέα πάει σε ένα σουβλατζίδικο στο Ζούμπερι.
Μήπως να πω καλύτερα σουβλακερί; Θα καταλάβετε το γιατί παρακάτω.
Πάει που λέτε, ετοιμάζεται να κάτσει σε ένα από τα τραπέζια, «κάθονται οι άνθρωποι στα τραπέζια; Στις καρέκλες κάθονται,χε χε…»όπως λέει και ο Μπρίλης στα κίτρινα γάντια.
Για αυτές τις καρέκλες ο λόγος λοιπόν.
Πάνω στα τραπέζι είχε ένα καρτελάκι .
Ρωτάει η παρέα βλέποντας το, αν το τραπέζι είναι «ρεζερβέ» όπως λέμε και σε άπταιστα ελληνικά, δηλαδή κρατημένο από άλλους.
«Όχι δεν είναι ρεζερβέ, απλά σε αυτό το τραπέζι πληρώνετε και τις καρέκλες»
«Γιατί μαζί μας θα τις πάρουμε;» ήρθε η απάντηση
«Είναι πιο αναπαυτικές για αυτό και τις πληρώνετε, αλλιώς μπορείτε να καθίσετε στις άλλες που είναι σιδερένιες».
Ρε μπας και ήταν ανάκλιντρα βελούδινα που αντί για σταφύλια τρώνε σουβλάκια και δεν το κατάλαβαν;
Αυτή η ιστορία δεν είναι μυθοπλασία, δυστυχώς.
Συνέβη πριν λίγες μέρες ,στο σωτήριο έτος 2022,τον μήνα Μάιο, μετά από μία πανδημία και δύο καραντίνες που γονάτισαν όλους μας σχεδόν, ψυχολογικά και οικονομικά.
Πώς να το ονομάσω λοιπόν; Σουβλατζίδικο η σουβλακερί;
Μήπως είναι αισχροκέρδεια, κερδοσκοπία εις βάρος ανθρώπων που δεν φταίνε, που και αυτοί δεινοπάθησαν οικονομικά ;
Μήπως είναι ένας ακόμα κακομοίρης που αντί να χτυπήσει αυτόν που του φταίει, χτυπάει έναν αδύναμο, γιατί πολύ απλά αυτόν μπορεί, ενώ στον άλλον φοβάται και πέφτει στα τέσσερα;
Μήπως είναι ένας ακόμα συνειδητά ηλίθιος που δεν ξέρει σε ποια τάξη ανήκει και βγάζει τα απωθημένα του πάνω σε άλλους που όμως είναι στην ίδια τάξη και αυτοί;
Μήπως ο έρμος νόμισε πως με ένα μαγαζάκι ανήκει στους ολιγάρχες της χώρας ,οπότε ξεχωρίζει την πλέμπα από τους ημίθεους;
Πάω και σε ένα ακόμα γεγονός που συνέβη και αυτό πολύ πρόσφατα και αφορά μία σύσκεψη εταιρείας που ασχολείται με την συστηματική εστίαση σε εταιρείες, νοσηλευτικά ιδρύματα κλπ.
Σε αυτή την σύσκεψη λοιπόν με όλους τους υπαλλήλους εκεί, δόθηκε σαφής εντολή .
Να βάζουν λιγότερο καφέ στον εσπρέσο .Τόσο απλά
Και όταν υπάλληλος διαμαρτυρήθηκε για αυτό ήρθε και η αγενής απάντηση:
«Και εσένα τι σε νοιάζει; Θα βάζετε λιγότερο καφέ και λιγότερα παγάκια για να μην αραιώνει».
Θα πληρώνουμε δηλαδή έναν καφέ δίχως καφέ, θα πληρώνουμε και το ποτηράκι και το καπάκι του και θα κάνουμε πώς απολαμβάνουμε έναν καφέ που πληρώνουμε ακριβά όμως.
Μπράβο! Αυτός δεν είναι καφές! Θα λέμε σε μια παράφραση παλαιάς διαφήμησης.
Ο θάνατός σου η ζωή μου, γίναμε.
Μόνο που όλοι είμαστε μαζί σε αυτή την βάρκα που βουλιάζει.
Και όσο και αν με πατάς επάνω μου για να σωθείς εσύ ,το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βουλιάξουμε και οι δυο μας.
Και επειδή όλοι μας έχουμε αγγίξει τα όρια μας, το πιο πιθανό είναι εγώ η πλέμπα που με βάζεις να καθίσω σε σιδερένια φτηνή καρέκλα για να μην την πληρώσω και συ που μου δίνεις να αγοράσω καφέ δίχως καφέ, θα βρω άλλα μαγαζιά με συνείδηση εργατική που σέβονται τον φτωχό βιοπαλαιστή και δεν τον γδέρνουν για να επιβιώσουν αυτοί.
Εγώ θα τα καταφέρω όμως, ακόμα και αν πάω σε παγκάκι με το καφέ φερμένο από το σπίτι μου, ακόμα και αν κάτσω να φτιάξω τα σουβλάκια μόνη μου.
Θα τα καταφέρω στον εγγυώμαι!
Εσύ όμως αδίστακτε κερδοσκόπε θα το κλείσεις το μαγαζάκι σου καθώς θα μείνει άδειο.Και τότε πήγαινε να ζητήσεις βοήθεια από τους φίλους σου τους ολιγάρχες,την τάξη σου δηλαδή που νομίζεις ότι εκεί ανήκεις.
Γιατί κάνεις το λάθος να θεωρείς τον κόσμο ηλίθιο. Και αυτός ο «ηλίθιος» θα σου γυρίσει την πλάτη και αν πρόσκαιρα χαρεί για το βέβαιο πάθημά σου, μετά θα λυπηθεί για σένα.
Γιατί δεν σου μοιάζει αυτός που πας πονηρά να κοροιδέψεις.
Γιατί η πλέμπα έχει συνείδηση και ανθρωπιά.
Κατάλαβες γιαλαντζή ολιγάρχη;
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Γιατί κάνεις το λάθος να θεωρείς τον κόσμο ηλίθιο. Και αυτός ο «ηλίθιος» θα σου γυρίσει την πλάτη και αν πρόσκαιρα χαρεί για το βέβαιο πάθημά σου, μετά θα λυπηθεί για σένα.
Γιατί δεν σου μοιάζει αυτός που πας πονηρά να κοροιδέψεις.
Γιατί η πλέμπα έχει συνείδηση και ανθρωπιά.
Κατάλαβες γιαλαντζή ολιγάρχη;
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου