Νεκρή ζώνη, ουδέτερη ζώνη, γκρίζα ζώνη, γη των ξεχασμένων, γη του κανενός.
Ανάμεσα στο τίποτα και το μηδέν, μεταξύ της σιωπής και της κραυγής που σωπαίνει, περίπου ζωντανοί, περίπου νεκροί, γεννημένοι αγέννητοι.
Θύμιος, Δήμητρα, Ζακ και….ο άστεγος που τον κατάπιε ο κάδος απορριμμάτων.
Ο κάδος απορριμμάτων!!
Τι πιο αδιανόητα πραγματικό από αυτό.
Τι πιο συντριπτικά συμβολικό.
Πρόσωπα δίχως χαρακτηριστικά, άνθρωποι δίχως όνομα.
Γεννήθηκαν και μόνο για λίγο υπήρξαν, όσο μια μάνα τους πήρε αγκαλιά.
Πέραν τούτου ουδέν.
Δεν ανταποκρίθηκαν στο ορθό, το γνώριμο, το σύνηθες. Κανονική όψη, αποδεκτές συνήθειες, μη ενοχλητικές ή προκλητικές προτιμήσεις. Τίποτα απ’ όλα αυτά… Αλλά μονίμως στο απέναντι πεζοδρόμιο για να τους δείχνουν οι “κανονικοί” με το δάχτυλο, να ψιθυρίζουν ένοχα και να τους λοιδορούν με θράσος.
Αλλά πριν εκείνοι γίνουν “διαφορετικοί” το ίδιο το κράτος, ως καλή ορντινάτσα ενός ακραία εκμεταλλευτικού συστήματος είχε αποφασίσει να λειτουργεί με τον τρόπο της εξαίρεσης και του αποκλεισμού…
Διότι πώς ο “καλός νοικοκυραίος” και εν δυνάμει αξιοσέβαστος “κανίβαλος” θα λοιδορούσε και θα απειλούσε και θα πετούσε πέτρες στον αποσυνάγωγο, εάν το κράτος δεν τον επιβράβευε διά των πράξεων και των παραλείψεών του και κυρίως δια της φανερής και κρυφής βίας που ασκεί.
Πώς ο αποσυνάγωγος θα ήταν ήταν αποσυνάγωγος, πως ο απόκληρος θα βρισκόταν δίχως μια σπιθαμή γης, εάν δεν είχε τεθεί εκτός συναγωγής από μια βάναυση, βάρβαρη, κτηνώδη εκμεταλλευτική τάξη;
Ποιος ελεεινός και τρισάθλιος τζάμπα μάγκας θα έκανε τον μάγκα στον Θύμιο, τη Δήμητρα, τον Ζακ, εάν ο Θύμιος, ο Ζακ, η Δήμητρα είχαν δουλειά για δουλέψουν, σπίτι για να μείνουν, δομές να απευθυνθούν, γιατρούς, κράτος να τους εξασφαλίσει τα μέσα για μια αξιοπρεπή ζωή.
Μη γελιόμαστε… η τάξη που όπλιζε ναζί για να ανοίγουν φούρνους για τους εβραίους, για τους τσιγγάνους, είναι η ίδια που δημιουργεί απόκληρους και κυνηγημένους και τους εξοντώνει διά του αργού θανάτου εν καιρώ υποτιθεμένης ειρήνης, αλλά πραγματικού καπιταλιστικού πολέμου.
Είναι η ίδια τάξη που φτιάχνεις Μανωλάδες για τους μετανάστες, “σκοτώνει” εργάτες σε σκαλωσιές, συλλαμβάνει γριούλες που πουλάνε παντόφλες στο δρόμο, δέρνει τα παιδιά μας στις πλατείες και αφού τα δείρει τα πετάει έξω από το Πανεπιστήμιο. Λογικό… η μόρφωση είναι επικίνδυνο πράγμα και οπωσδήποτε μη συμβατή με το μέλλον που διαγράφεται για τα παιδιά μας… Φτηνός κιμάς στις κρεατομηχανές της ανάπτυξης.
Ναι….
Ο Θύμιος, η Δήμητρα, ο Ζακ, ο Παύλος, ο Βασίλης Μάγγος, η Ελένη, οι γυναίκες που δολοφονούνται, ο Δημήτρης που τον έκοψε στη μέση η γερανογέφυρα της Cosco, ο άστεγος που τον κατάπιε ο σκουπιδοτενεκές, το παιδί που του κόβουν τα όνειρα αρπακτικά του Χάρβαρντ και αδίστακτοι ψεύτικοι διαδικτυακοί κόσμοι με κέρδη κάποια αμέτρητα δις. Δολάρια, βρέθηκαν σε έναν κόσμο όπου για να ζήσουν πρέπει να φοβούνται. Σε έναν κόσμο όπου το πραγματικό ανάστημα, εκείνο που ξεκινάει από εκεί που σταματάει το ύψος του ανθρώπου, αναμετράται καθημερινά με την θλιβερότητα εκείνων που φέρουν τόση ηθική όση ένα σκουλήκι που σέρνεται. Σε έναν κόσμο όπου διά την ύπουλης μεταφυσικής όλα είναι αποτέλεσμα της φύσης και συνεπώς τι φταίνε εκείνοι που γεννήθηκαν με το γονίδιο του Μωυσή και άλλοι με το γονίδιο ψυκτικού.
Η ισότητα δεν είναι στην ανθρώπινη φύση, λένε…
Ισως γιατί δεν είδαν ποτέ να περνούν τα φουσκωμένα ποτάμια των κολασμένων όλης της γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου