Κόσμος
Σε διθυραμβικούς τόνους ήταν η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη συμφωνία μεταξύ των εκπροσώπων του και του Συμβουλίου, την περασμένη Δευτέρα, «σχετικά με τους κανόνες της ΕΕ για τον καθορισμό επαρκών κατώτατων μισθών». Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, «η συμφωνηθείσα νομοθεσία έχει στόχο να διασφαλίσει ότι οι κατώτατοι μισθοί σε όλες τις χώρες της ΕΕ θα εγγυώνται αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης για τους εργαζομένους».
Η είδηση αναπαράχθηκε με πηχυαίους τίτλους και στην Ελλάδα, κυρίως από Μέσα που δεν χάνουν ευκαιρία να «ξεπλύνουν» την αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική της ΕΕ και τις ευθύνες της για το σημερινό χάλι των μισθών, την «ευελιξία» στην αγορά εργασίας και την κατάργηση επί της ουσίας των Συλλογικών Συμβάσεων και διαπραγματεύσεων. Διαφημίζουν ταυτόχρονα ως «απάντηση» στην ακρίβεια και στα χαμηλά εισοδήματα την πολιτική διαχείρισης και ανακύκλωσης της φτώχειας από την ΕΕ και όλα τα κράτη - μέλη, για να ενσωματώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει.
* * *
Αυτό ακριβώς κρύβει από πίσω της και η συμφωνία για τους «επαρκείς κατώτερους μισθούς», που ακούγεται μόνο σαν ανέκδοτο όταν μιλάμε για την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη μείωση του κατώτατου μισθού και τη θέσπιση του υποκατώτατου με τα μνημόνια των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και τον καθορισμό του κατώτατου επί ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου; Ολοι αυτοί οι αντεργατικοί νόμοι έχουν τη σφραγίδα των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, για τη συγκράτηση (βλέπε μείωση) του λεγόμενου «κόστους εργασίας», μέσα από την καθήλωση και του μέσου μισθού. Με τους νόμους αυτούς στην Ελλάδα ο μέσος μισθός μειώθηκε τα προηγούμενα χρόνια κατά 25%! Αυτοί είναι οι ...επαρκείς μισθοί που επαγγέλλονται τα γεράκια των μονοπωλιακών ομίλων.
Ποιος δεν θυμάται τη «Λευκή Βίβλο», τη στρατηγική δηλαδή της ΕΕ στα Εργασιακά, που ψηφίστηκε αμέσως μετά το Μάαστριχτ, για να γίνει η οικονομία της η «πιο ανταγωνιστική» σε όλο τον κόσμο; Εγραφε αυτό το άθλιο, αντεργατικό «ευαγγέλιο» των κομμάτων και των κυβερνήσεων του κεφαλαίου: «Η ακαμψία αυτή είναι αίτιο του σχετικά υψηλού κόστους εργασίας, το οποίο αυξήθηκε στην Κοινότητα με πολύ ταχύτερο ρυθμό από ό,τι στους κύριους εταίρους (...) Η ανάπτυξη και η ευελιξία πρέπει να αντανακλώνται στις κανονιστικές ρυθμίσεις και στα συστήματα συλλογικής διαπραγμάτευσης, διευκολύνοντας τη βελτίωση της προσαρμογής στα χαρακτηριστικά των τοπικών αγορών και των επιχειρήσεων (...) Για να διευκολύνεται η απασχόληση των νέων, προτείνεται να καθιερωθεί μεγαλύτερη ευελιξία ως προς τον ελάχιστο μισθό, τις μειωμένες κοινωνικές εισφορές ή άλλους όρους της σύμβασης».
* * *
Οι ίδιοι λοιπόν που ψήφισαν/στήριξαν/εφάρμοσαν αυτές τις κατευθύνσεις και τους νόμους, ρίχνοντας στα Τάρταρα μισθούς, ωράρια, δικαιώματα και συμβάσεις, εμφανίζονται σήμερα, σε συνθήκες απανωτών οικονομικών κρίσεων, ακρίβειας, αλλά και συσσώρευσης αμύθητου πλούτου από τα μονοπώλια, με πρωτοφανή ένταση της εκμετάλλευσης, να υπερασπίζονται τον «επαρκή» κατώτατο μισθό, για την εξασφάλιση μιας «αξιοπρεπούς» - όπως λένε - διαβίωσης. Τι ορίζουν όμως ως τέτοιον; «Επαρκής» μισθός για την ΕΕ είναι αυτός που φτάνει το 60% του διάμεσου μισθού. Οσος ήταν δηλαδή ο κατώτατος μισθός στη χώρα μας την εποχή των μνημονίων!
Σε ποιον τα λένε αυτά; Ποιους καλούν να συμβιβαστούν με μια τέτοια μίζερη ζωή, να κρεμάσουν τις ελπίδες τους για μια ανάσα στις οδηγίες και τους νόμους της ΕΕ και των κομμάτων της; Τα λένε σε εργαζόμενους και βιοπαλαιστές που στενάζουν από τη μεγάλη ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς. Στην ΕΕ, το 9,4% ή 20,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι αντιμετώπιζαν το 2018 τον κίνδυνο της (στατιστικής) φτώχειας, ενώ το 5,7% του πληθυσμού αντιμετώπιζε «σοβαρή υλική υστέρηση». Ενας στους έξι εργαζόμενους παίρνει μισθό χαμηλότερο από τα δύο τρίτα του μέσου εθνικού μισθού (Εκθεση Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου). Ενώ στη χώρα μας, τουλάχιστον ένας στους τρεις εργαζόμενους επιβιώνει με μισθό γύρω από τα 400 ευρώ μεικτά και μόλις τον περασμένο Απρίλη, οι αμειβόμενοι με τον κατώτατο μισθό έχασαν το 18% της αγοραστικής τους δύναμης και οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση το 28%!
* * *
Ούτε ...παρηγοριά στον άρρωστο δεν είναι επομένως τα «νέα» σχέδια της ΕΕ για τον κατώτατο μισθό, τα οποία εντάσσονται άλλωστε στον «Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων». Τι προβλέπει αυτός ο «πυλώνας»; Τη δημιουργία μηχανισμών που θα μπορούν «να απορροφούν τους μακροοικονομικούς κραδασμούς και να διαδραματίζουν έναν ρόλο αυτόματου σταθεροποιητή!».
Να λοιπόν ποιος είναι ο στόχος τους: Βλέποντας την κατάσταση για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να επιδεινώνεται τα επόμενα χρόνια και τα αδιέξοδα αυτού του σάπιου συστήματος να μεγαλώνουν για τον λαό, στήνουν «δίχτυα προστασίας» από την απόλυτη εξαθλίωση, ανακυκλώνοντας τη φτώχεια ανάμεσα στους περισσότερο και στους λιγότερο φτωχούς. Την ίδια ώρα, συνεχίζει να μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στο πώς ζει η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία και στο πώς θα μπορούσε και πρέπει να ζει με βάση τα σύγχρονα δεδομένα της επιστήμης, της τεχνικής, της παραγωγικότητας της εργασίας.
Καμιά ανοχή λοιπόν στις διάφορες διαχειριστικές παραλλαγές της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, που υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις. Η διέξοδος για να πάρει ανάσα ο λαός βρίσκεται στον αγώνα για συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, στην πάλη για σύγχρονα δικαιώματα. Ο αγώνας αυτός είναι ο μόνος ελπιδοφόρος για μια καλύτερη ζωή, ο μόνος που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για να απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι όλο τον πλούτο που παράγουν.
Ζ. Κ.
Πηγή:rizospastis.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Σε διθυραμβικούς τόνους ήταν η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη συμφωνία μεταξύ των εκπροσώπων του και του Συμβουλίου, την περασμένη Δευτέρα, «σχετικά με τους κανόνες της ΕΕ για τον καθορισμό επαρκών κατώτατων μισθών». Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, «η συμφωνηθείσα νομοθεσία έχει στόχο να διασφαλίσει ότι οι κατώτατοι μισθοί σε όλες τις χώρες της ΕΕ θα εγγυώνται αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης για τους εργαζομένους».
Η είδηση αναπαράχθηκε με πηχυαίους τίτλους και στην Ελλάδα, κυρίως από Μέσα που δεν χάνουν ευκαιρία να «ξεπλύνουν» την αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική της ΕΕ και τις ευθύνες της για το σημερινό χάλι των μισθών, την «ευελιξία» στην αγορά εργασίας και την κατάργηση επί της ουσίας των Συλλογικών Συμβάσεων και διαπραγματεύσεων. Διαφημίζουν ταυτόχρονα ως «απάντηση» στην ακρίβεια και στα χαμηλά εισοδήματα την πολιτική διαχείρισης και ανακύκλωσης της φτώχειας από την ΕΕ και όλα τα κράτη - μέλη, για να ενσωματώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει.
* * *
Αυτό ακριβώς κρύβει από πίσω της και η συμφωνία για τους «επαρκείς κατώτερους μισθούς», που ακούγεται μόνο σαν ανέκδοτο όταν μιλάμε για την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη μείωση του κατώτατου μισθού και τη θέσπιση του υποκατώτατου με τα μνημόνια των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και τον καθορισμό του κατώτατου επί ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου; Ολοι αυτοί οι αντεργατικοί νόμοι έχουν τη σφραγίδα των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, για τη συγκράτηση (βλέπε μείωση) του λεγόμενου «κόστους εργασίας», μέσα από την καθήλωση και του μέσου μισθού. Με τους νόμους αυτούς στην Ελλάδα ο μέσος μισθός μειώθηκε τα προηγούμενα χρόνια κατά 25%! Αυτοί είναι οι ...επαρκείς μισθοί που επαγγέλλονται τα γεράκια των μονοπωλιακών ομίλων.
Ποιος δεν θυμάται τη «Λευκή Βίβλο», τη στρατηγική δηλαδή της ΕΕ στα Εργασιακά, που ψηφίστηκε αμέσως μετά το Μάαστριχτ, για να γίνει η οικονομία της η «πιο ανταγωνιστική» σε όλο τον κόσμο; Εγραφε αυτό το άθλιο, αντεργατικό «ευαγγέλιο» των κομμάτων και των κυβερνήσεων του κεφαλαίου: «Η ακαμψία αυτή είναι αίτιο του σχετικά υψηλού κόστους εργασίας, το οποίο αυξήθηκε στην Κοινότητα με πολύ ταχύτερο ρυθμό από ό,τι στους κύριους εταίρους (...) Η ανάπτυξη και η ευελιξία πρέπει να αντανακλώνται στις κανονιστικές ρυθμίσεις και στα συστήματα συλλογικής διαπραγμάτευσης, διευκολύνοντας τη βελτίωση της προσαρμογής στα χαρακτηριστικά των τοπικών αγορών και των επιχειρήσεων (...) Για να διευκολύνεται η απασχόληση των νέων, προτείνεται να καθιερωθεί μεγαλύτερη ευελιξία ως προς τον ελάχιστο μισθό, τις μειωμένες κοινωνικές εισφορές ή άλλους όρους της σύμβασης».
* * *
Οι ίδιοι λοιπόν που ψήφισαν/στήριξαν/εφάρμοσαν αυτές τις κατευθύνσεις και τους νόμους, ρίχνοντας στα Τάρταρα μισθούς, ωράρια, δικαιώματα και συμβάσεις, εμφανίζονται σήμερα, σε συνθήκες απανωτών οικονομικών κρίσεων, ακρίβειας, αλλά και συσσώρευσης αμύθητου πλούτου από τα μονοπώλια, με πρωτοφανή ένταση της εκμετάλλευσης, να υπερασπίζονται τον «επαρκή» κατώτατο μισθό, για την εξασφάλιση μιας «αξιοπρεπούς» - όπως λένε - διαβίωσης. Τι ορίζουν όμως ως τέτοιον; «Επαρκής» μισθός για την ΕΕ είναι αυτός που φτάνει το 60% του διάμεσου μισθού. Οσος ήταν δηλαδή ο κατώτατος μισθός στη χώρα μας την εποχή των μνημονίων!
Σε ποιον τα λένε αυτά; Ποιους καλούν να συμβιβαστούν με μια τέτοια μίζερη ζωή, να κρεμάσουν τις ελπίδες τους για μια ανάσα στις οδηγίες και τους νόμους της ΕΕ και των κομμάτων της; Τα λένε σε εργαζόμενους και βιοπαλαιστές που στενάζουν από τη μεγάλη ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς. Στην ΕΕ, το 9,4% ή 20,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι αντιμετώπιζαν το 2018 τον κίνδυνο της (στατιστικής) φτώχειας, ενώ το 5,7% του πληθυσμού αντιμετώπιζε «σοβαρή υλική υστέρηση». Ενας στους έξι εργαζόμενους παίρνει μισθό χαμηλότερο από τα δύο τρίτα του μέσου εθνικού μισθού (Εκθεση Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου). Ενώ στη χώρα μας, τουλάχιστον ένας στους τρεις εργαζόμενους επιβιώνει με μισθό γύρω από τα 400 ευρώ μεικτά και μόλις τον περασμένο Απρίλη, οι αμειβόμενοι με τον κατώτατο μισθό έχασαν το 18% της αγοραστικής τους δύναμης και οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση το 28%!
* * *
Ούτε ...παρηγοριά στον άρρωστο δεν είναι επομένως τα «νέα» σχέδια της ΕΕ για τον κατώτατο μισθό, τα οποία εντάσσονται άλλωστε στον «Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων». Τι προβλέπει αυτός ο «πυλώνας»; Τη δημιουργία μηχανισμών που θα μπορούν «να απορροφούν τους μακροοικονομικούς κραδασμούς και να διαδραματίζουν έναν ρόλο αυτόματου σταθεροποιητή!».
Να λοιπόν ποιος είναι ο στόχος τους: Βλέποντας την κατάσταση για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να επιδεινώνεται τα επόμενα χρόνια και τα αδιέξοδα αυτού του σάπιου συστήματος να μεγαλώνουν για τον λαό, στήνουν «δίχτυα προστασίας» από την απόλυτη εξαθλίωση, ανακυκλώνοντας τη φτώχεια ανάμεσα στους περισσότερο και στους λιγότερο φτωχούς. Την ίδια ώρα, συνεχίζει να μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στο πώς ζει η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία και στο πώς θα μπορούσε και πρέπει να ζει με βάση τα σύγχρονα δεδομένα της επιστήμης, της τεχνικής, της παραγωγικότητας της εργασίας.
Καμιά ανοχή λοιπόν στις διάφορες διαχειριστικές παραλλαγές της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, που υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις. Η διέξοδος για να πάρει ανάσα ο λαός βρίσκεται στον αγώνα για συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, στην πάλη για σύγχρονα δικαιώματα. Ο αγώνας αυτός είναι ο μόνος ελπιδοφόρος για μια καλύτερη ζωή, ο μόνος που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για να απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι όλο τον πλούτο που παράγουν.
Ζ. Κ.
Πηγή:rizospastis.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου