Μεγάλωσα την εποχή που τα τραγούδια του τα ακούγαμε τις νύχτες όταν παρέες νέων έκαναν καντάδες στις αγαπημένες τους.
Τέτοια μάτια γαλανά, Ένας κορίτσαρος, Για μας κελαηδούν τα πουλιά, Άστα τα μαλλάκια σου, Λίγες καρδιές αγαπούνε.
Από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές ήταν ο Φώτης Πολυμέρης. Μάλιστα πάντα όποτε μπορούσα παρακολουθούσα τις σχετικές εκπομπές στο ραδιόφωνο. Εκείνη την εποχή το περιοδικό «Ράδιο πρόγραμμα» δεν έγραφε μόνο τον τίτλο κάθε εκπομπής αλλά και όλα τα τραγούδια που θα έπαιζαν στη διάρκειά της. Έτσι ήξερα πότε και τι θα ακούσω.
Όσο και να πέρασαν τα χρόνια ποτέ δεν ξέχασα εκείνες τις μελωδίες και τους στίχους. Έτσι όταν τον Ιανουάριο του 2011 έμαθα ότι ο Φώτης Πολυμέρης -τότε στα 91 του- θα έκανε μια μεγάλη συναυλία ζήτησα να του κάνω μια συνέντευξη.
Δέχθηκε με χαρά και μου μίλησε και για την τέχνη αλλά και για τα όνειρά του.
Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του τραγούδησε πριν και μετά τον πόλεμο γύρω στα 400 τραγούδια. Όσα τραγούδια έγραψε ξεκινούσαν από την ψυχή του, με ανθρωπιά και πάνω απ’ όλα με ειλικρίνεια (Πάμε σαν άλλοτε, Ασ’ τα μαλλάκια σου, Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά, Γέλα αγάπα και τραγούδα, Το κορίτσι το βεσπάκι μου κι εγώ…).
-Ποια είναι τα απαραίτητα στοιχεία για την επιτυχία; Δουλειά; Ταλέντο; Κάτι άλλο;
*Να σας πω. Παρ’ όλη την εργατικότητα, τις προσπάθειες και τον αγώνα που έκανα, τίποτα δεν εξαρτήθηκε από μένα, απλά γιατί άλλος κινούσε τα νήματα της ζωής μου. Κάποια ανώτερη δύναμη που τη λέμε Θεό, τύχη ή πεπρωμένο. Πιστεύω πως η τύχη είναι ταυτισμένη με τη ζωή μας. Πρώτα λοιπόν τύχη και μετά το ταλέντο και η πολλή δουλειά, που θα κάνει το ταλέντο ν’ ανθήσει.
-Ποια συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο που θέλει να ακολουθήσει το δρόμο που πήρατε και σεις;
*Ν’ αγαπήσει τη μουσική, το τραγούδι και να μορφωθεί. Όχι μόνο μουσικά αλλά ν’ αποκτήσει ευρύτερες γνώσεις. Να χτίσει μία προσωπικότητα που ν’ αντέξει στο χρόνο και να μην αφήσει να τον καταναλώσουν σε μία σεζόν.
-Ζήσατε δύσκολα χρόνια ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Σε μια περίοδο κρίσης σαν τη σημερινή υπάρχει φάρμακο και ποιο είναι;
*Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Ο τόπος έζησε περιόδους μεγάλης ακμής, με αποκορύφωμα το χρυσό αιώνα. Σε αντίθεση με τους σημερινούς μας «ηγέτες», ο Περικλής υποστήριξε τις λαϊκές μάζες και τις βοήθησε ν’ αποκτήσουν περισσότερα δικαιώματα σε βάρος της αριστοκρατικής τάξης, στην οποία ανήκε ο ίδιος.
Μακάρι να καταλάβουν όλοι ότι το αντίδοτο στην κρίση είναι ο πολιτισμός. Οι καναλάρχες, οι εκδότες, οι πολιτικοί. Όλοι οι κατέχοντες εξουσία.
-Πείτε μου ένα όνειρό σας που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί…
*Τώρα μου θυμίσατε τα όνειρα στην Κατοχή, όταν δεν είχαμε ούτε χόρτα να βράσουμε, χωρίς λάδι… Έλεγα λοιπόν, ότι αν ζήσω θα πάρω και θα φάω μια κουραμάνα. Μετά, σκέφτηκα να βάλω την κουραμάνα στο λάδι. Ύστερα η κουραμάνα έγινε φασόλια. Θα κάνω φασολάδα με λάδι μόνο, χωρίς νερό…
Όταν μετά τον πόλεμο άρχισα να βγάζω λίγα λεφτά στο Σενού, είχα κάνει έναν κατάλογο. Παίρνω την αδελφή μου την Ασημίνα -που πέθανε πολύ νέα- και πάω στην αγορά. Παίρνω μία κότα, ρύζι, βούτυρο, λάδι, πατάτες μέχρι και σοκολατάκια. Η μητέρα μου έκανε σούπα την κότα και μετά την κοκκίνισε με πατάτες. Φάγαμε σαν άνθρωποι, με το λικέρ μας, με τα σοκολατάκια μας, τον καφέ μας, όπου ήρθε ο αδελφός μου ο Μπάμπης, η ώρα τρεις από τη δουλειά, με το ποδήλατο της δουλειάς που εργαζόταν και που δεν άφηνε ν’ αγγίξουμε.
Του βάζει η μάνα μου σούπα, τη γεμίζει αυτός με ψωμιά και τρώει του σκασμού. Όταν του πήγε η μητέρα μου το κοκκινιστό με τις πατάτες, ο Μπάμπης άρχισε να κλαίει. «Τι μου κάνατε, γιατί δεν μου το είπατε από την αρχή…». Βέβαια, έβγαλε το άχτι του στο βραδινό τραπέζι. Ένα από τα μεγάλα όνειρά μου, λοιπόν, είχε πραγματοποιηθεί στην εντέλεια. Αν κάνω όνειρα σήμερα… Έχω ένα τραγούδι, από καμιά σαρανταριά ακυκλοφόρητα που θα ‘θελα να μου το πει ο Γιώργος Νταλάρας. Αυτό θέλω να ‘ναι το κύκνειο άσμα μου.
-Σας το ευχόμαστε, να είστε πάντα καλά και σας ευχαριστούμε για όλα όσα μας έχετε προσφέρει.
*Κι εγώ σας ευχαριστώ. Όλα όσα έγραψα και όσα τραγούδησα ήταν κομμάτι της καθημερινής μας ζωής, των αγώνων για επιβίωση και της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
Δυο λόγια για τον Φώτη Πολυμέρη
Το πραγματικό του όνομα ήταν Φώτης Παλημέρης. Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 20 Φεβρουαρίου 1920. Το μουσικό ταλέντο του ξεχώρισε από πολύ νωρίς σε διαγωνισμούς τραγουδιού, ενώ ο πρώτος του δίσκος κυκλοφόρησε το 1935.
Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ. Στο ΕΑΜικό κίνημα ήταν που γνώρισε και τους μεγάλους ποιητές Γιάννη Ρίτσο, Κώστα Βάρναλη και Τάσο Λειβαδίτη, με τους οποίους συνδέθηκε με βαθιά φιλία.
Έκανε μεγάλη καριέρα, ηχογραφώντας πάνω από 200 τραγούδια, ενώ έγραψε τους στίχους και τη μουσική σε περισσότερα από 100 τραγούδια. Δίκαια θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές του ελαφρού τραγουδιού. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους δημιουργούς και τραγουδιστές της εποχής του, καθώς και με ρεμπέτες, όπως τους Βασίλη Τσιτσάνη, Γιώργο Μητσάκη, Γιάννη Παπαϊωάννου και Μάρκο Βαμβακάρη.
Ερμήνευσε δικά του τραγούδια και άλλων δημιουργών σε πλήθος ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου, όπως «Ένας χαρούμενος αλήτης» (Έλα στο θείο, 1950), «Άστα τα μαλλάκια σου» (Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν, 1951) και «Θα γυρίσει κι ο τροχός» (Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν, 1951).
Με την αγαπημένη του Μαρία απέκτησαν δύο κόρες, τη Φανή και την Ευαγγελία.
Το 2004 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του από τις «Εκδόσεις Άγκυρα», με τίτλο «Των Αναμνήσεων η Λιτανεία».
«Άστα τα μαλλάκια σου»
Μουσική/Στίχοι: Μιχάλης Σουγιούλ, Αλέκος Σακελλάριος, Χρήστος Γιαννακόπουλος. Βαλσάκι από τη μεγάλη επιτυχία της Φίνος Φιλμ «Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν» (1958) με τους Άννα Καλουτά, Αλέκο Αλεξανδράκη, Σμαρούλα Γιούλη και Γιάννη Γκιωνάκη. Το τραγουδούσε ο Αλέκος Αλεξανδράκης με τη φωνή του Φώτη Πολυμέρη.
***
*Η συνέντευξη του Φώτη Πολυμέρη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ναυτεμπορική», την Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011, στη σελίδα 69. Για να επικοινωνήσω μαζί του με είχε βοηθήσει ο συνθέτης Μιχάλης Κουμπιός, στον οποίο ανήκει και η φωτογραφία του τραγουδιστή, με την κιθάρα, στην αρχή του θέματος. Τον συνάντησα στο σπίτι του στον Γέρακα και μίλησα μαζί του λίγες ημέρες πριν από τη συναυλία (29 Μαΐου 2011).
*Ο Φώτης Πολυμέρης έφυγε από τη ζωή στις 28 Μαΐου 2013, σε ηλικία 93 χρονών.
Μουσική/Στίχοι: Μιχάλης Σουγιούλ, Αλέκος Σακελλάριος, Χρήστος Γιαννακόπουλος. Βαλσάκι από τη μεγάλη επιτυχία της Φίνος Φιλμ «Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν» (1958) με τους Άννα Καλουτά, Αλέκο Αλεξανδράκη, Σμαρούλα Γιούλη και Γιάννη Γκιωνάκη. Το τραγουδούσε ο Αλέκος Αλεξανδράκης με τη φωνή του Φώτη Πολυμέρη.
***
*Η συνέντευξη του Φώτη Πολυμέρη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ναυτεμπορική», την Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011, στη σελίδα 69. Για να επικοινωνήσω μαζί του με είχε βοηθήσει ο συνθέτης Μιχάλης Κουμπιός, στον οποίο ανήκει και η φωτογραφία του τραγουδιστή, με την κιθάρα, στην αρχή του θέματος. Τον συνάντησα στο σπίτι του στον Γέρακα και μίλησα μαζί του λίγες ημέρες πριν από τη συναυλία (29 Μαΐου 2011).
*Ο Φώτης Πολυμέρης έφυγε από τη ζωή στις 28 Μαΐου 2013, σε ηλικία 93 χρονών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου