Φαντάσου ότι γυρνάς μια μέρα του Σεπτέμβρη στο σπίτι, μετά τη δουλειά, κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις και κάθεσαι να δεις τηλεόραση. Αλλά είναι κάτι στο στομάχι σου, την έδρα της ψυχής όπως έλεγαν οι αρχαίοι, που σε προειδοποιεί. Παίρνεις τηλέφωνο το παιδί σου, δεν απαντάει.
Έχουν περάσει 34 χρόνια από τότε που το γέννησες. Του τα 'δωσες όλα, του έδωσες ό,τι μπορούσες, το αγάπησες. Τον παίρνεις τηλέφωνο ξανά, τίποτα.
Είναι μια ωραία ζεστή νύχτα του Σεπτέμβρη. Χαλαρώνεις. Βάζεις να πιείς ένα ποτήρι ημίγλυκο ροζέ, το θες πριν τον ύπνο, για να χαλαρώσεις. Αλλά κάτι χτυπάει ακόμα μέσα στην ψυχή σου.
Σε παίρνουν τηλέφωνο. Χαμογελάς, αυτός είναι. Αλλά όχι, είναι άγνωστος αριθμός. Κλείνεις την τηλεόραση. Ξέρεις ότι είναι κάτι κακό. Σφίγγεις τα δόντια και το σηκώνεις.
«Καλησπέρα. Είστε η κυρία Φύσσα; Μητέρα του Παύλου Φύσσα;»
«Τι έγινε;»
Μια παύση. Η μεγαλύτερη παύση της ζωής σου. Κρατάει ένα δευτερόλεπτο. Εύχεσαι να είναι απατεώνες που θα σου πουν ότι το παιδί σου είχε ένα ατύχημα. Εύχεσαι να σου πουν κάτι άλλο απ’ αυτό που ξέρεις ότι θ’ ακούσεις.
«Πρέπει να ‘ρθειτε στο νοσοκομείο. Ο γιος σας είναι… Συγνώμη. Πρέπει να 'ρθειτε. Είναι...»
Κλαις. Αυτός ο «γιος» βγήκε από μέσα σου, τον ξεσκάτισες, τον νανούρισες, τον έμαθες να περπατάει και τον τάισες. Τον φίλησες τελευταία φορά πριν δυο μέρες. Ολόκληρο παλικάρι.
Σφίγγεις τα δόντια, ενώ δεν μπορείς να σταματήσεις να κλαις.
«Τι έγινε; Πώς έγινε; Πού τον έχετε;»
«Μάλλον… Μάλλον τον σκότωσαν», σου λέει η φωνή στο τηλέφωνο και σαν ακούς τον δισταγμό ξέρεις, ξέρεις τι έγινε.
Σφίγγεις τα δόντια και κλαις λίγο ακόμα. Γιατί ξέρεις ποιος ήταν ο γιος σου, ξέρεις ποιος ήταν ο Παύλος.
«Ποιος τον σκότωσε;»
«Ε… Καλύτερα να ‘ρθειτε από ‘δω.»
Σφίγγεις τα δόντια κι αρχίζεις να μην κλαις. Θ’ ακούσεις απ’ το Mega Channel, απ’ τους δημοσιογράφους τους, ότι τον «σκότωσαν για το ποδόσφαιρο». Αυτοί οι δημοσιογράφοι παίρνουν βραβεία δεοντολογίας σήμερα, απ’ την Πρόεδρο της γαμημένης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Πόση ντροπή ν’ αντέξει η δημοκρατία;
Μαθαίνεις ότι το έκαναν Χρυσαυγίτες, η νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση που πήρε το δικαίωμα να είναι βουλευτικό κόμμα στη γαμημένη Ελληνική Βουλή.
Κι ήταν οι γαμημένοι νεοναζί βουλευτές που έβγαζαν φωτογραφίες με την Ντόρα Μπακογιάννη, οι γαμημένοι νεοναζί Χρυσαυγίτες που θα μπορούσαν να γίνουν «Σοβαρή Χρυσή Αυγή», οι γαμημένοι νεοναζί Χρυσαυγίτες που διαφήμιζε το Πρώτο Θέμα και οι κυβερνητικές φυλλάδες, οι γαμημένοι νεοναζί δολοφόνοι που εμφανίζονταν στα κανάλια και χειροδικούσαν σε γυναίκες.
Όμως αυτοί οι νεοναζί είναι ζωντανοί.
Αυτοί οι νεοναζί είναι μέρος του συστήματος και θέλουν να επιστρέψουν, που έχουν επιστρέψει, με την πανεπιστημιακή αστυνομία, και τις επιθέσεις των ΜΑΤ σε συναυλίες.
Σφίγγεις τα δόντια, Μάγδα. Σταματάς να κλαις. Τους πολεμάς. Και συνεχίζεις.
(Αλλά ξέρω ότι πάντα θα κλαις, Μάγδα. Κανείς γονιός δεν πρέπει να θάβει το παιδί του.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου