Το 2014, μια εργαζόμενη σε επισιτιστική επιχείρηση της Ρόδου διεκδίκησε τα δεδουλευμένα της και σύμφωνα με όσα καταγγέλλει, δέχτηκε επίθεση από τον εργοδότη της. Εκτοτε χρειάστηκαν 8 ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί η δίκη και να της επιδικάσει το δικαστήριο το ...αστρονομικό ποσό των 600 ευρώ ως «αποζημίωση» συν τους τόκους!
Υποθέτουμε ότι τα χρήματα που ξόδεψε η εργαζόμενη όλα αυτά τα χρόνια ως δικαστικά έξοδα ήταν πολλαπλάσια, πράγμα που κάνει ακόμα πιο αστείο το ποσό της «αποζημίωσης».
Οσο τραβηγμένο κι αν ακούγεται, το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν είναι συνέπεια μιας «δυσλειτουργίας» της αστικής Δικαιοσύνης, που καθυστερεί γενικά στην εκδίκαση υποθέσεων. Είναι ο κανόνας με τον οποίο η ταξική Δικαιοσύνη αντιμετωπίζει τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, στηρίζοντας και θωρακίζοντας επί της ουσίας το «δίκιο» του εργοδότη.
Ποιος μεροκαματιάρης θα στραφεί δικαστικά ενάντια στον εργοδότη του, όταν ξέρει ότι για να βγει μια απόφαση θα χρειαστούν χρόνια, με ισχυρό το ενδεχόμενο να βρεθεί και χρεωμένος; Οταν όμως τα αφεντικά «καίγονται» για μια απόφαση ενάντια σε απεργία, τότε τα δικαστήρια συνεδριάζουν ακόμα και νύχτα για να τη βγάλουν «παράνομη και καταχρηστική». «Ασπίδα» για τους εργαζόμενους απέναντι στην εργοδοσία και στο κράτος της είναι η οργάνωση στα συνδικάτα, ο μαζικός ταξικός αγώνας για κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, για σύγχρονους όρους δουλειάς. Αυτό φοβάται πραγματικά η εργοδοσία, και εκεί πρέπει να χτυπάνε όλα τα σφυριά, μπροστά και στην απεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου