Στο ακριτικό νησί Αρκιοί ζούνε 30 κάτοικοι και χίλια αιγοπρόβατα. Δεν υπάρχει αστυνομία, ούτε ιατρείο, υπάρχει όμως σχολείο. Σ’ αυτό φοιτούσε μέχρι πέρυσι ο Χρήστος. Hταν ο μοναδικός μαθητής που βλέπαμε στις παρελάσεις των εθνικών εορτών να κρατά τη σημαία υπό το στοργικό βλέμμα της δασκάλας του. Στην κυρία Μαρία που τον πήγαινε πού και πού στην γειτονική Πάτμο για να δει πώς είναι τα άλλα παιδιά, εξομολογιόταν τις πιο μύχιες σκέψεις του. Δεν ήθελε να γίνει ούτε ψαράς ούτε βοσκός, όπως συνέβη με τα άλλα του αδέλφια και όπως προόριζαν κι εκείνον οι γονείς του που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα για να συνεχίσει ο γιος τους τις σπουδές του στο Γυμνάσιο.
«Ο Χρήστος, το τελευταίο παιδί», τράβηξε το ενδιαφέρον μιας Ιταλίδας που γύρισε ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τις δυσκολίες της ζωής του σε ένα απομονωμένο νησί. Παρά τα προβλήματα χρηματοδότησης, η Τζούλια Αμάτι τα κατάφερε. Εξασφάλισε διεθνή συμπαραγωγή και έμεινε έναν ολόκληρο χρόνο στους Αρκιούς για να εξοικειωθεί με το ανθρώπινο περιβάλλον και να μην διαταράξει την ηρεμία και την καθημερινότητα των κατοίκων.
Το αποτέλεσμα της δουλειάς της προβλήθηκε πριν μια βδομάδα στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας και απέσπασε κιόλας ενθουσιώδεις κριτικές. Δεν ξέρουμε αν θα αποσπάσει και κάποιο από τα βραβεία που θα ανακοινωθούν μεθαύριο. Ο μικρός όμως Χρήστος που ακούγεται να λέει «Θέλω να γίνω δάσκαλος. Να γεμίσει παιδιά το νησί μου και να τα διδάξω» έχει ήδη κερδίσει τα Οσκαρ όλου του κόσμου».
ΥΓ:Aν επισημαίνω ότι μ' αυτό το θέμα ασχολήθηκε μια Ιταλίδα και όχι κάποιος Έλληνας σκηνοθέτης ή δημοσιογράφος θα με πεΊτε γκρινιάρα. Και η γερμανική τηλεόραση έχει κάνει σχετική εκπομπή. Εμείς Πισπιρίγκου και ξερό ψωμί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου