Με θλίψη οι απόγονοι πολιτικών προσφύγων στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν πληροφορήθηκαν την κατεδάφιση της 7ης ελληνικής πολιτείας στην οδό Timiryazeva, λόγω της παλαιότητας των κτιρίων. Πρόκειται για τα σπίτια που διατέθηκαν έτοιμα ή χτίστηκαν από τους μαχητές του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας για να στεγάσουν τις οικογένειές τους.
Το Ουζμπεκιστάν και ειδικά η Τασκένδη έχει συνδυαστεί στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα με το καταφύγιο που βρήκαν δεκάδες χιλιάδες μαχητές του ΔΣΕ και οι οικογένειές τους. Εκεί οι Ελληνες αγωνιστές πολιτικοί πρόσφυγες και τα παιδιά τους απόλαυσαν περίθαλψη, δουλειά, μόρφωση!
Με την εγκατάστασή τους στις Λαϊκές Δημοκρατίες, πρώτο μέλημα ήταν η κάλυψη του ζητήματος της στέγασης. Στη Σοβιετική Ενωση, όπου ο κύριος όγκος είχε εγκατασταθεί στην Τασκένδη και 1.500 άτομα στην πόλη Τσιρτσίκ (30 χλμ. από την Τασκένδη), μοιράστηκαν σε 14 μεγάλες επιχειρήσεις που μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν δουλειά και κατοικία. Οι στρατιωτικές μονάδες του ΔΣΕ, συγκροτημένες και πειθαρχημένες, έμπαιναν σε λεωφορεία ή στο τρένο για το Τσιρτσίκ και με συνοδούς σοβιετικά στρατιωτικά και πολιτικά στελέχη της Κομσομόλ τραβούσαν για τους τόπους κατοικίας που είχαν προετοιμαστεί.
Οπως μας είπε η Ρούλα Ελευθεριάδου, παιδί πολιτικών προσφύγων που έζησε στην Τασκένδη, σήμερα μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, εκεί ήταν όλα έτοιμα: Αίθουσες φρεσκοβαμμένες, με κρεβάτια σουμιέ (στην αρχή υπήρχαν και διώροφα), σεντόνια πολύ καθαρά, ομαδικοί νιπτήρες, κομοδίνα για τα ατομικά είδη, κρεμάστρες κ.λπ. Τον πρώτο καιρό οι πολιτικοί πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν ομαδικά σε θαλάμους, χωριστά για άντρες και για γυναίκες, πράγμα που, όπως ήταν φυσικό, έφερνε δυσκολίες για τα ζευγάρια.
Αυτή η προσωρινή λύση της μαζικής εγκατάστασης υπαγορευόταν τόσο από το μέγεθος του προσφυγικού πληθυσμού, όσο και από το γεγονός ότι οι πρόσφυγες δεν γνώριζαν τίποτα για τις χώρες όπου εγκαταστάθηκαν και έτσι τον πρώτο καιρό δεν θα μπορούσαν να κινηθούν μόνοι τους. Επιπλέον, η μαζική εγκατάσταση έκανε ευκολότερη την οργανωμένη ζωή των μαχητών του ΔΣΕ - πολιτικών προσφύγων που οργανωνόταν σε μικρές πολιτειούλες. Δημιουργήθηκαν 14 πολιτείες.
Οι πολιτείες περιλάμβαναν και άλλες εγκαταστάσεις. Υπήρχαν το κτίριο της τραπεζαρίας, της διοίκησης, η αίθουσα εκδηλώσεων που μετατρεπόταν και σε κινηματογράφο, σχολεία, παιδικοί σταθμοί. Οι πολιτείες ήταν κτισμένες γύρω γύρω, ενώ στη μοναδική είσοδο υπήρχε Σοβιετικός θυρωρός. Πέρα από τα καθαρώς λειτουργικά κτίρια, δημιουργήθηκαν μαγαζιά, αλλά και χώροι υγιεινής και φροντίδας.
Οι πρώτες 40 μέρες ήταν περίοδος συνεχούς ιατρικής παρακολούθησης, θεραπείας, διαπίστωσης ικανότητας για εργασία και του είδους της εργασίας, καθορισμού βαθμών αναπηρίας. Δόθηκε σε όλους χρηματικό ποσό ύψους 500 ρουβλιών για κάλυψη μικροεξόδων, καθώς και είδη ένδυσης, όπως παλτά, κοστούμια και άλλα ρούχα μέχρι να αρχίσει η παραγωγική δουλειά.
Στη δεκαετία του 1950 δημιουργήθηκαν νέες οικογένειες και όσο περνούσε ο χρόνος χτίζονταν νέες κατοικίες και καλυτέρευε και η ζωή των προσφύγων. Στην Τασκένδη, χτίστηκαν πάνω από 100 πολυκατοικίες στις πολιτείες 2η, 3η, 4η, 5η, 6η, 7η, 9η και 10η. Στην ανέγερση νέων κτιρίων και στην επισκευή παλιών, εκτός από τη συνδρομή της κυβέρνησης (οικοδομικά υλικά) υπήρξε και η συνδρομή των μαχητών του ΔΣΕ (εργατικά χέρια). Συγκεκριμένα, δημιουργήθηκαν εθελοντικά συνεργεία στα οικοδομικά έργα, αλλά και σε ειδικότητες, όπως τσαγκαράδικο, ραφτάδικο κ.λπ.
Αργότερα, παραχωρήθηκαν διαμερίσματα σε πολυκατοικίες εργοστασίων και άλλων επιχειρήσεων στους νέους μεγάλους συνοικισμούς, με αποτέλεσμα στις αρχές της δεκαετίας του 1960 να έχει λυθεί οριστικά για τους πολιτικούς πρόσφυγες της Τασκένδης και του Τσιρτσίκ το πρόβλημα της στέγασης. Ετσι, κάθε οικογένεια είχε εξασφαλισμένο διαμέρισμα με δυο, τρία και τέσσερα δωμάτια, ανάλογα με τα μέλη της, κουζίνα, μπάνιο, τουαλέτα, μπαλκόνι. Τα διαμερίσματα είχαν χορηγηθεί από το κράτος εφ' όρου ζωής, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους Σοβιετικούς πολίτες.
Η κατεδάφιση των πολιτειών μπορεί να κρίθηκε αναγκαία για να κατασκευαστούν νέα κτίρια. Μαζί της όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαθεί η ιστορία τους, η ιστορία αυτών που τις έχτισαν, γιατί είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ίδιας της ζωής τους, όπως και των παιδιών τους. Η αναγκαιότητα διατήρησης και ανάδειξης αυτής της ιστορικής μνήμης στους χώρους αυτών των πολιτειών με ιστορικά μνημεία έχει πολύ μεγάλη σημασία για τους πολιτικούς πρόσφυγες, όσους είναι ακόμη εν ζωή, κυρίως τους απογόνους τους, πολλοί εκ τω οποίων γεννήθηκαν, έζησαν την παιδική τους ηλικία, μεγάλωσαν και σπούδασαν στην Τασκένδη. Είναι κομμάτι και της δικής τους εκεί ζωής.
Πηγή:rizospastis.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Το Ουζμπεκιστάν και ειδικά η Τασκένδη έχει συνδυαστεί στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα με το καταφύγιο που βρήκαν δεκάδες χιλιάδες μαχητές του ΔΣΕ και οι οικογένειές τους. Εκεί οι Ελληνες αγωνιστές πολιτικοί πρόσφυγες και τα παιδιά τους απόλαυσαν περίθαλψη, δουλειά, μόρφωση!
Με την εγκατάστασή τους στις Λαϊκές Δημοκρατίες, πρώτο μέλημα ήταν η κάλυψη του ζητήματος της στέγασης. Στη Σοβιετική Ενωση, όπου ο κύριος όγκος είχε εγκατασταθεί στην Τασκένδη και 1.500 άτομα στην πόλη Τσιρτσίκ (30 χλμ. από την Τασκένδη), μοιράστηκαν σε 14 μεγάλες επιχειρήσεις που μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν δουλειά και κατοικία. Οι στρατιωτικές μονάδες του ΔΣΕ, συγκροτημένες και πειθαρχημένες, έμπαιναν σε λεωφορεία ή στο τρένο για το Τσιρτσίκ και με συνοδούς σοβιετικά στρατιωτικά και πολιτικά στελέχη της Κομσομόλ τραβούσαν για τους τόπους κατοικίας που είχαν προετοιμαστεί.
Οπως μας είπε η Ρούλα Ελευθεριάδου, παιδί πολιτικών προσφύγων που έζησε στην Τασκένδη, σήμερα μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, εκεί ήταν όλα έτοιμα: Αίθουσες φρεσκοβαμμένες, με κρεβάτια σουμιέ (στην αρχή υπήρχαν και διώροφα), σεντόνια πολύ καθαρά, ομαδικοί νιπτήρες, κομοδίνα για τα ατομικά είδη, κρεμάστρες κ.λπ. Τον πρώτο καιρό οι πολιτικοί πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν ομαδικά σε θαλάμους, χωριστά για άντρες και για γυναίκες, πράγμα που, όπως ήταν φυσικό, έφερνε δυσκολίες για τα ζευγάρια.
Αυτή η προσωρινή λύση της μαζικής εγκατάστασης υπαγορευόταν τόσο από το μέγεθος του προσφυγικού πληθυσμού, όσο και από το γεγονός ότι οι πρόσφυγες δεν γνώριζαν τίποτα για τις χώρες όπου εγκαταστάθηκαν και έτσι τον πρώτο καιρό δεν θα μπορούσαν να κινηθούν μόνοι τους. Επιπλέον, η μαζική εγκατάσταση έκανε ευκολότερη την οργανωμένη ζωή των μαχητών του ΔΣΕ - πολιτικών προσφύγων που οργανωνόταν σε μικρές πολιτειούλες. Δημιουργήθηκαν 14 πολιτείες.
Οι πολιτείες περιλάμβαναν και άλλες εγκαταστάσεις. Υπήρχαν το κτίριο της τραπεζαρίας, της διοίκησης, η αίθουσα εκδηλώσεων που μετατρεπόταν και σε κινηματογράφο, σχολεία, παιδικοί σταθμοί. Οι πολιτείες ήταν κτισμένες γύρω γύρω, ενώ στη μοναδική είσοδο υπήρχε Σοβιετικός θυρωρός. Πέρα από τα καθαρώς λειτουργικά κτίρια, δημιουργήθηκαν μαγαζιά, αλλά και χώροι υγιεινής και φροντίδας.
Οι πρώτες 40 μέρες ήταν περίοδος συνεχούς ιατρικής παρακολούθησης, θεραπείας, διαπίστωσης ικανότητας για εργασία και του είδους της εργασίας, καθορισμού βαθμών αναπηρίας. Δόθηκε σε όλους χρηματικό ποσό ύψους 500 ρουβλιών για κάλυψη μικροεξόδων, καθώς και είδη ένδυσης, όπως παλτά, κοστούμια και άλλα ρούχα μέχρι να αρχίσει η παραγωγική δουλειά.
Στη δεκαετία του 1950 δημιουργήθηκαν νέες οικογένειες και όσο περνούσε ο χρόνος χτίζονταν νέες κατοικίες και καλυτέρευε και η ζωή των προσφύγων. Στην Τασκένδη, χτίστηκαν πάνω από 100 πολυκατοικίες στις πολιτείες 2η, 3η, 4η, 5η, 6η, 7η, 9η και 10η. Στην ανέγερση νέων κτιρίων και στην επισκευή παλιών, εκτός από τη συνδρομή της κυβέρνησης (οικοδομικά υλικά) υπήρξε και η συνδρομή των μαχητών του ΔΣΕ (εργατικά χέρια). Συγκεκριμένα, δημιουργήθηκαν εθελοντικά συνεργεία στα οικοδομικά έργα, αλλά και σε ειδικότητες, όπως τσαγκαράδικο, ραφτάδικο κ.λπ.
Αργότερα, παραχωρήθηκαν διαμερίσματα σε πολυκατοικίες εργοστασίων και άλλων επιχειρήσεων στους νέους μεγάλους συνοικισμούς, με αποτέλεσμα στις αρχές της δεκαετίας του 1960 να έχει λυθεί οριστικά για τους πολιτικούς πρόσφυγες της Τασκένδης και του Τσιρτσίκ το πρόβλημα της στέγασης. Ετσι, κάθε οικογένεια είχε εξασφαλισμένο διαμέρισμα με δυο, τρία και τέσσερα δωμάτια, ανάλογα με τα μέλη της, κουζίνα, μπάνιο, τουαλέτα, μπαλκόνι. Τα διαμερίσματα είχαν χορηγηθεί από το κράτος εφ' όρου ζωής, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους Σοβιετικούς πολίτες.
Η κατεδάφιση των πολιτειών μπορεί να κρίθηκε αναγκαία για να κατασκευαστούν νέα κτίρια. Μαζί της όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαθεί η ιστορία τους, η ιστορία αυτών που τις έχτισαν, γιατί είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ίδιας της ζωής τους, όπως και των παιδιών τους. Η αναγκαιότητα διατήρησης και ανάδειξης αυτής της ιστορικής μνήμης στους χώρους αυτών των πολιτειών με ιστορικά μνημεία έχει πολύ μεγάλη σημασία για τους πολιτικούς πρόσφυγες, όσους είναι ακόμη εν ζωή, κυρίως τους απογόνους τους, πολλοί εκ τω οποίων γεννήθηκαν, έζησαν την παιδική τους ηλικία, μεγάλωσαν και σπούδασαν στην Τασκένδη. Είναι κομμάτι και της δικής τους εκεί ζωής.
Πηγή:rizospastis.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου