Δ. Χατζής, Ο Σιούλας ο ταμπάκος
Πιο πολύ κι από τη δυστυχία, απ' την πληγωμένη περηφάνια ένιωθε ντροπή μπροστά στα παιδιά του που είχαν μείνει νηστικά. (..)
Έπαιρνε να βραδιάσει όταν σηκώθηκε. Κανένας τους δεν είχε ακόμα γυρίσει στο σπίτι. Ξεκρέμασε το δίκαννο που χε για το κυνηγι, το κοίταξε, το ξανακοίταξε, το πήρε παραμάσκαλα και κατέβηκε.
— Τι έπαθε, ρώτησε ο γύφτος κι έκανε να το πάρει.
Δεν του 'χε την όρεξη ν' ανοίξει τώρα κουβέντες μαζί του. Ήταν ένας γύφτος, όνομα και πράμα, φουκαράς ψευτοντουφεξής σε μια τρύπα στα μπιζεστένια —δίπλα στ' αργαστήρια των κουδουνάδων— κι έφκιαχνε για ένα τίποτα τα ντουφέκια των φουκαράδων.
— Το 'χω για πούλημα, είπε τέλος κοφτά και του 'δωσε το ντουφέκι. Θα πάρω άλλο.(…)
— Όχι, Σιούλα... Μη το δώσεις, αδερφέ μου.
— Δεν το παίρνεις δηλαδή;
— Εγώ το παίρνω και το παραπαίρνω... Και οφελος θα 'χω...
— Δεν τ' αφήνεις αυτά τα γύφτικα τα παζάρια; Πόσα δίνεις;
— Ξέρω, είπε ήρεμα, ήταν μαθημένος να τον λένε γύφτο — δεν τον πείραζε. Ξέρω, Σιούλα, που δε θα πάρεις άλλο... Στενοχώριες, αναδουλειές, τα παιδιά... Μα μη το δώσεις, αδερφέ μου, το δίκαννο, δεν το ξαναπαίρνεις ύστερα.
Ο γύφτος δεν παζάρευε.
— Ξέρω... Ήρθανε κι άλλοι ταμπάκοι, πολλοί, κακό πράμα. Όποιος το 'χε ένα μονάχο, εγώ δεν το πήρα... Χρόνια τρώω το ψωμί σας, όλο με τους φουκαράδες... Θα σου φανει χρησιμο για τη φαμελιά σου . Δώσ' το σ' άλλον. Δεν τα μολεύω τα χέρια μου...
— Έχεις δίκιο, είπε σε λίγο χωρίς να σηκώσει τα μάτια του. Ύστερα τα σήκωσε και τον κοίταξε. Καλός άνθρωπος είσαι, του 'πε σα να του το χρώσταγε και του χαμογέλασε. Κίνησε να φύγει.
Ο γύφτος τον σταμάτησε. Έβγαλε και του 'δωσε ένα κατοστάρικο.
— Άμα είναι, το ξαναφέρνεις...
Το πήρε. Το πήρε και δεν ένιωθε καμιά ντροπή. Το κράταγε μέσα στη χούφτα του και μια γλύκα περνούσε σ' όλη του την ψυχή, ως το κορμί του την ένιωθε, σα μια ζέστα. Όχι γιατί θα αγόραζε μ’ αυτό ψωμί και γάλα για τα παιδια.. Πιο πολύ γι' αυτή τη γνωριμιά των ανθρώπων —πρώτη φορά στη ζωή του, τη γνωριμιά των φουκαράδων, που 'πε κι ο γύφτος...
Έπαιρνε να βραδιάσει όταν σηκώθηκε. Κανένας τους δεν είχε ακόμα γυρίσει στο σπίτι. Ξεκρέμασε το δίκαννο που χε για το κυνηγι, το κοίταξε, το ξανακοίταξε, το πήρε παραμάσκαλα και κατέβηκε.
— Τι έπαθε, ρώτησε ο γύφτος κι έκανε να το πάρει.
Δεν του 'χε την όρεξη ν' ανοίξει τώρα κουβέντες μαζί του. Ήταν ένας γύφτος, όνομα και πράμα, φουκαράς ψευτοντουφεξής σε μια τρύπα στα μπιζεστένια —δίπλα στ' αργαστήρια των κουδουνάδων— κι έφκιαχνε για ένα τίποτα τα ντουφέκια των φουκαράδων.
— Το 'χω για πούλημα, είπε τέλος κοφτά και του 'δωσε το ντουφέκι. Θα πάρω άλλο.(…)
— Όχι, Σιούλα... Μη το δώσεις, αδερφέ μου.
— Δεν το παίρνεις δηλαδή;
— Εγώ το παίρνω και το παραπαίρνω... Και οφελος θα 'χω...
— Δεν τ' αφήνεις αυτά τα γύφτικα τα παζάρια; Πόσα δίνεις;
— Ξέρω, είπε ήρεμα, ήταν μαθημένος να τον λένε γύφτο — δεν τον πείραζε. Ξέρω, Σιούλα, που δε θα πάρεις άλλο... Στενοχώριες, αναδουλειές, τα παιδιά... Μα μη το δώσεις, αδερφέ μου, το δίκαννο, δεν το ξαναπαίρνεις ύστερα.
Ο γύφτος δεν παζάρευε.
— Ξέρω... Ήρθανε κι άλλοι ταμπάκοι, πολλοί, κακό πράμα. Όποιος το 'χε ένα μονάχο, εγώ δεν το πήρα... Χρόνια τρώω το ψωμί σας, όλο με τους φουκαράδες... Θα σου φανει χρησιμο για τη φαμελιά σου . Δώσ' το σ' άλλον. Δεν τα μολεύω τα χέρια μου...
— Έχεις δίκιο, είπε σε λίγο χωρίς να σηκώσει τα μάτια του. Ύστερα τα σήκωσε και τον κοίταξε. Καλός άνθρωπος είσαι, του 'πε σα να του το χρώσταγε και του χαμογέλασε. Κίνησε να φύγει.
Ο γύφτος τον σταμάτησε. Έβγαλε και του 'δωσε ένα κατοστάρικο.
— Άμα είναι, το ξαναφέρνεις...
Το πήρε. Το πήρε και δεν ένιωθε καμιά ντροπή. Το κράταγε μέσα στη χούφτα του και μια γλύκα περνούσε σ' όλη του την ψυχή, ως το κορμί του την ένιωθε, σα μια ζέστα. Όχι γιατί θα αγόραζε μ’ αυτό ψωμί και γάλα για τα παιδια.. Πιο πολύ γι' αυτή τη γνωριμιά των ανθρώπων —πρώτη φορά στη ζωή του, τη γνωριμιά των φουκαράδων, που 'πε κι ο γύφτος...
Δ. Χατζής, Ο Σιούλας ο ταμπάκος
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ
ΥΓ:Εκανα έναν συνδυασμό μεταξύ της ημέρας καλοσύνης και της επετείου γέννησης του Δημήτρη Χατζή. Τα διηγήματα από το «Τέλος της μικρής μας πόλης» είναι μικρα διαμάντια. Έχουν ήρωες που ζουν στα Γιάννενα, βιώνουν τον αποκλεισμό, τις κοινωνικές αλλαγές που οδηγούν στη φτώχεια, σε έναν κόσμο που φθίνει και αναδύεται ως κινητήρια δύναμη το χρήμα, προσπαθωντας να κρατηθούν από τις παλιές ανθρώπινες αξίες.
Χρύσα Κακατσάκη
Επιμέλεια: Χρύσα Κακατσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου