Τα διαβάζω όλα τούτα, τα μοχθηρά επενδυτικά, κι αισθάνομαι απέραντο σεβασμό για κάθε υποψήφιο/α του ΚΚΕ, αντιμέτωπο με αυτή την κυρίαρχη για την ώρα πολιτική, που προσπαθεί να πείσει ανθρώπους του μόχθου, σωματικού και πνευματικού, πως δεν πρέπει να αφεθεί μα το ψωμί του κόσμου, μα η καρδιά της Ευρώπης, μα κι η τελευταία τρύπα του εργαζόμενου ζουρνά στα χέρια των μοχθηρών καπιταλιστών. Και πόσο δύσκολο είναι η ιδεολογική μας υπεροχή και το αντίστοιχο οπλοστάσιο του Κόμματος να διαπεράσει το τείχος που 'χει υψώσει στα μυαλά, ειδικά των νέων, η καπιταλιστική μοχθηρία. Καλοπλασαρισμένη. Τόσο που κάνει να μοιάζει φυσικό το... αξίωμα: Ολα πουλιούνται κι αγοράζονται, όλα έχουν μια τιμή.
Για παράδειγμα, οι δυο μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές του κόσμου στις μέρες μας είναι κατά γενική παραδοχή ο Μέσι κι ο Ρονάλντο, καίτοι στα ηλικιακά έσχατα της απόδοσής του. Τον πρώτο τον είδαμε να φεσώνεται την κελεμπία του εμίρη του Κατάρ και κάποιοι λίγοι ανακατευθήκαμε. Τώρα ήρθε κι ο Ρονάλντο και το απόσωσε, προσχωρώντας ψυχή τε και σώματι στο στρατόπεδο των μοχθηρών. Γιόρτασε την εθνική γιορτή της Σαουδικής Αραβίας με κελεμπία και σπαθί. Φόρεσε δηλαδή τη σαουδαραβική φουστανέλα, όπως εκείνο το ξεχασμένο πριγκιπόπουλο Οτο, που είχε έρθει να γίνει Οθωνας εδώ και να μας βασιλέψει. Το κοιτάζω το σπαθί στη μοναδική σημαία του κόσμου που έχει θρησκευτικό τσιτάτο για σημαία, και τυπώνεται κι απ' τις δυο πλευρές, ώστε το σπαθί να δείχνει πάντα απ' τα δεξιά προς τ' αριστερά πώς διαβάζεται η φράση «ένας είναι ο Θεός, ο Αλλάχ και προφήτης του ο Μωάμεθ».
Κι αναρωτιέμαι πώς όλοι αυτοί που αποδέχονται ή ανέχονται τον Ρονάλντο ως διαφημιστικό σύμβολο της θεοκρατικής Σαουδαραβίας για ένα σκασμό λεφτά, τολμάνε και μιλάνε για ανεξαρτησία, δημοκρατία, αξίες της Δύσης και χίλιες και μια νύχτες μαύρες κι άραχνες του ιμπεριαλισμού. Αλλά κυρίως πώς ξέχασαν να πουν στα παιδιά των γηπέδων και του «Τιk Τοk» πως ένας δημοσιογράφος Σαουδάραβας με αμερικανική υπηκοότητα, που τον λέγανε Κασόγκι, πήγε στο προξενείο της νέας χώρας ευκαιρίας του Ρονάλντο τους, για κάτι χαρτιά και δεν βγήκε ποτέ. Ενα σπαθί τον τεμάχισε κυριολεκτικά. Μετά τον περάσανε κι από τη μηχανή του κιμά. Τον πέταξαν στους υπονόμους που περνάνε κάτω από την Αγιά Σοφιά, το καμαρωτό Τζαμί των Τούρκων. Και πως κανείς δεν συμπόνεσε και δεν στήριξε εκείνη τη δύστυχη αρραβωνιαστικιά του που τον πήγε στο προξενείο και τον περίμενε τυραννικά. Εως σήμερα παλεύει σε δικαστήρια και δημοσιογραφικά ταμεία να βρει ένα δίκιο, μα δυτικού μα ανατολικού τύπου μοχθηρού σπαθιού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου