“We have to laugh. Because laughter, we already know, is the first evidence of freedom”.
-- Rosario Castellanos.
~~~~~~~~~~~~~~~~
Ζω σε μια πόλη πνιγμένη από αυτοκίνητα, κτίρια και θλίψη· το τελευταίο είναι το χειρότερο. Βγαίνω στους δρόμους και ψάχνω για κάτι που θα με κάνει να ξεχάσω τη θλίψη που κουβαλάμε όλοι μας, αυτή που μας έχουν φορτώσει τόσα χρόνια -κρίση, πανδημία, πόλεμος, πάλι κρίση, πόσο πια ν’ αντέξεις;
~~~~~~~~~~~~~~~~
Ζω σε μια πόλη πνιγμένη από αυτοκίνητα, κτίρια και θλίψη· το τελευταίο είναι το χειρότερο. Βγαίνω στους δρόμους και ψάχνω για κάτι που θα με κάνει να ξεχάσω τη θλίψη που κουβαλάμε όλοι μας, αυτή που μας έχουν φορτώσει τόσα χρόνια -κρίση, πανδημία, πόλεμος, πάλι κρίση, πόσο πια ν’ αντέξεις;
Πολύ με βοηθάνε τα σκυλιά ν’ αντέξω τη μέρα. Ψηλά και κοντά, μαλλιαρά και σπανά, καθαρόαιμα και τραγελαφικά, αλλά πάντα, πάντα… Όμορφα, καλά, αγαπησιάρικα (ακόμα κι εκείνα που αγριεύουν αν πας να τα χαϊδέψεις).
Είναι και τα δέντρα. Αυτά μοιάζουν να μην κάνουν τίποτα, αν δεν τα παρατηρήσεις. Κι όμως αλλάζουν, ζουν, πρασινίζουν, αντιστέκονται. Είδα σήμερα μια μουριά που την είχαν πετσοκόψει οι άνθρωποι του δήμου· κι έχει ήδη βγάλει καινούρια μικρά κλωνάρια απ’ τον κορμό.
Όμως το πιο όμορφο απ’ όλα, το πιο λυτρωτικό θέμα, είναι τα παιδιά. Κάποιες φορές νιώθω ότι μόνο αυτά μας σώζουν, μόνο αυτά αξίζουν να σωθούν.
Τα μάτια τους, τα λόγια τους, ο τρόπος που περπατάνε –κι όταν αρχίζουν να τρέχουν για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, ενώ οι γονείς πίσω ουρλιάζουν «μην τρέχεις!»
Σήμερα στη λαϊκή αγορά ήταν ένα μωρό σε μάρσιπο. Όταν ένας λαϊκιτζής ξεκίνησε να φωνάζει «αγγούρια μύγδαλο!» το μωρό έπιασε τον τόνο και ξεκίνησε να σιγοντάρει. Δεν μιλούσε, έκανε μόνο «οοοοοοο,οοοοοο», αλλά όλοι όσοι ήμασταν εκεί γύρω γελάσαμε.
Γελάσαμε. Αυτό είναι το πιο όμορφο δώρο των παιδιών· μας κάνουν να γελάμε και πάλι.
Τα παιδία παίζει και γελάει. Οι μεγάλοι σκέφτονται, παλεύουν, θλίβονται (δεν παίζουν).
Γι’ αυτό η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει στα παιδιά. Επειδή τα παιδιά είναι ανόητα και σοφά.
Η ανοησία είναι το νόημα της ζωής και τα σοφά παιδιά γελάνε με τα πάντα… Με τα πάντα;
Ένα πράγμα χρειάζονται και τα παιδιά· αγάπη. Ίσως αυτό να είναι το μόνο νόημα, πέρα απ’ το γέλιο: Ν’ αγαπάς και να σ’ αγαπάνε.
Αλλιώς τι κάνουμε στα δευτερόλεπτα που περνάμε πάνω στον πλανήτη;
Λίγη αγάπη, λίγο γέλιο, λίγη απόλαυση, και μετά…
Αιώνια γαλήνη.
Κι ίσως το μόνο που θα μας μείνει απ’ τη ζωή που ζήσαμε να είναι το γέλιο ενός παιδιού.
Ίσως αυτό να είναι το εισιτήριο για τον παράδεισο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου