Ελλάδα
Σήμερα χαλάει ο κόσμος: Κόβονται μισθοί, συντάξεις, κοινωνικές παροχές. Η ανεργία καλπάζει, τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα κατακρεουργούνται. Τέλος δεν έχει αυτός ο αργός θάνατος από τις αντιλαϊκές επιλογές. Και πώς αντιδρούν τα θύματα αυτής της κόλασης; Μια μειοψηφία βρίσκεται στους δρόμους, υπερασπίζεται τα δίκια, διαμαρτύρεται, αντιστέκεται και παλεύει. Και οι πολλοί; Πού βρίσκεται η πλειοψηφία; Στον καναπέ παρακολουθώντας τους “ειδήμονες” να υπόσχονται και τελικά να αποφασίζουν. Είναι αυτοί, που με ανάθεση έργου, με πληρεξουσιότητες και εντολές προς τρίτους εξουσιοδοτούν μια φορά στα τέσσερα χρόνια κάποιους να τους σώσουν, να τους λυτρώσουν από τα βάσανα.
Υπήρχαν πάντα αυτοί που σήμερα αποκαλούνται “σιωπηρή πλειοψηφία”; Ο Θουκυδίδης με το στόμα του Περικλή (Περικλέους Επιτάφιος 40,2) μας λέει άλλα. Στην Αθήνα του Περικλή, της πιο μεγάλης ίσως πνευματικής μορφής μέσα στους Έλληνες πολιτικούς όλων των εποχών, αυτής της πόλης, που ο ίδιος ο Περικλής την ονόμαζε “σχολείο της Ελλάδας” η δημοκρατία (μέσα στα πλαίσια πάντα του δουλοκτητικού συστήματος) είχε υψωθεί στην πιο ολοκληρωμένη της μορφή και ο πολίτης της (ο ελεύθερος Αθηναίος) είχε κατακτήσει, ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να νοιώθει αυτάρκης και ευδαίμων, για να χαίρεται την ομορφιά αλλά και την αξία της ζωής. Σ’ αυτήν την πολιτεία δεν έχει καμμιά θέση η φιλοσοφία του “απραγμόνως ζην”, δηλαδή της απομόνωσης και της αδιαφορίας για τα κοινά και για ό,τι θεωρείται ότι προωθεί το γενικό καλό. Η δημοκρατία ζει και αναπνέει μέσα από την ενασχόληση και του τελευταίου πολίτη της με τα δημόσια πράγματα. Το άτομο αναπτύσσει την προσωπικότητά του μέσα από την εξυπηρέτηση του συνόλου και απολαμβάνει την προσωπική του ευτυχία μέσα από την ευτυχία της ολότητας. Πολίτης και πολιτεία δημιουργούν έτσι μια μοναδική σύνθεση δημιουργίας και δημιουργικότητας. Δικαίωμα αλλά και υποχρέωση και καθήκον ύψιστο η ενεργή παρουσία, η συμμετοχή σ όλα τα όργανα του πολιτεύματος, εκεί όπου λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις που έκριναν τη ζωή της πόλης ως οντότητας αλλά και του καθενός κατοίκου της χωριστά. Ανεξάρτητα από καταγωγή και πλούτο στην Εκκλησία του Δήμου και στην Ηλιαία και στον Άρειο Πάγο, παντού, πλούσιοι και πένητες, φιλόσοφοι αλλά και χειρώνακτες είχαν λόγο. Το “Τίς αγορεύειν βούλεται;” δεν ήταν γράμμα κενό. Ήταν η δύναμη η πραγματική αυτής της πόλης. Άχρηστος κι όχι ήσυχος θεωρούνταν αυτός που ιδιώτευε, αυτός που για πρώτο του μέλημα είχε το σπίτι του, το χωράφι του, το μαγαζάκι του, τη ζωούλα του.
Επιστρέφοντας στο σήμερα μπαίνει το ερώτημα: Ποιους εξυπηρετεί η λεγόμενη “σιωπηρή πλειοψηφία”; Ποιοι ωφελούνται οικονομικά από την αδράνεια των πολλών; Η άρχουσα τάξη, οι Επιχειρηματικοί Όμιλοι, που θυσιάζουν τις ανθρώπινες ζωές στο βωμό του κέρδους. Με μία λέξη, το κεφάλαιο. Διότι αν η “σιωπηρή πλειοψηφία” καταλάβει τη δύναμή της και διεκδικήσει το δίκιο της μαζί μ αυτούς που βρίσκονται στους δρόμους του αγώνα, τότε η εξουσία των αφεντικών κινδυνεύει.
Μα είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει το συμφέρον της η “σιωπηρή πλειοψηφία”; Πώς φτάνει στο σημείο να παρακολουθεί αδιαμαρτύρητα από τον καναπέ τη σφαγή της; Έχουν φροντίσει οι υπηρέτες της άρχουσα τάξης γι αυτό. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα και οι ιδεαλιστικές κοσμοθεωρίες μέσα από μια ψεύτικη εικόνα της ιστορικής και σημερινής πραγματικότητας δημιουργούν “φιλήσυχους” και παθητικούς πολίτες. Εντολοδόχοι δημοσιογράφοι, αναλυτές και κάθε είδους “εμπειρογνώμονες” μέσα από τον τύπο, την τηλεόραση και το διαδίκτυο προπαγανδίζουν την υποταγή στις επιλογές της εξουσίας. Ένα ολόκληρο οπλοστάσιο χρησιμοποιείται για την άμβλυνση συνειδήσεων και τον ευνουχισμό της αγωνιστικότητας της πλειοψηφίας, που “αν ξυπνήσει μονομιάς, θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς”.
Πηγή:dioti.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Σήμερα χαλάει ο κόσμος: Κόβονται μισθοί, συντάξεις, κοινωνικές παροχές. Η ανεργία καλπάζει, τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα κατακρεουργούνται. Τέλος δεν έχει αυτός ο αργός θάνατος από τις αντιλαϊκές επιλογές. Και πώς αντιδρούν τα θύματα αυτής της κόλασης; Μια μειοψηφία βρίσκεται στους δρόμους, υπερασπίζεται τα δίκια, διαμαρτύρεται, αντιστέκεται και παλεύει. Και οι πολλοί; Πού βρίσκεται η πλειοψηφία; Στον καναπέ παρακολουθώντας τους “ειδήμονες” να υπόσχονται και τελικά να αποφασίζουν. Είναι αυτοί, που με ανάθεση έργου, με πληρεξουσιότητες και εντολές προς τρίτους εξουσιοδοτούν μια φορά στα τέσσερα χρόνια κάποιους να τους σώσουν, να τους λυτρώσουν από τα βάσανα.
Υπήρχαν πάντα αυτοί που σήμερα αποκαλούνται “σιωπηρή πλειοψηφία”; Ο Θουκυδίδης με το στόμα του Περικλή (Περικλέους Επιτάφιος 40,2) μας λέει άλλα. Στην Αθήνα του Περικλή, της πιο μεγάλης ίσως πνευματικής μορφής μέσα στους Έλληνες πολιτικούς όλων των εποχών, αυτής της πόλης, που ο ίδιος ο Περικλής την ονόμαζε “σχολείο της Ελλάδας” η δημοκρατία (μέσα στα πλαίσια πάντα του δουλοκτητικού συστήματος) είχε υψωθεί στην πιο ολοκληρωμένη της μορφή και ο πολίτης της (ο ελεύθερος Αθηναίος) είχε κατακτήσει, ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να νοιώθει αυτάρκης και ευδαίμων, για να χαίρεται την ομορφιά αλλά και την αξία της ζωής. Σ’ αυτήν την πολιτεία δεν έχει καμμιά θέση η φιλοσοφία του “απραγμόνως ζην”, δηλαδή της απομόνωσης και της αδιαφορίας για τα κοινά και για ό,τι θεωρείται ότι προωθεί το γενικό καλό. Η δημοκρατία ζει και αναπνέει μέσα από την ενασχόληση και του τελευταίου πολίτη της με τα δημόσια πράγματα. Το άτομο αναπτύσσει την προσωπικότητά του μέσα από την εξυπηρέτηση του συνόλου και απολαμβάνει την προσωπική του ευτυχία μέσα από την ευτυχία της ολότητας. Πολίτης και πολιτεία δημιουργούν έτσι μια μοναδική σύνθεση δημιουργίας και δημιουργικότητας. Δικαίωμα αλλά και υποχρέωση και καθήκον ύψιστο η ενεργή παρουσία, η συμμετοχή σ όλα τα όργανα του πολιτεύματος, εκεί όπου λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις που έκριναν τη ζωή της πόλης ως οντότητας αλλά και του καθενός κατοίκου της χωριστά. Ανεξάρτητα από καταγωγή και πλούτο στην Εκκλησία του Δήμου και στην Ηλιαία και στον Άρειο Πάγο, παντού, πλούσιοι και πένητες, φιλόσοφοι αλλά και χειρώνακτες είχαν λόγο. Το “Τίς αγορεύειν βούλεται;” δεν ήταν γράμμα κενό. Ήταν η δύναμη η πραγματική αυτής της πόλης. Άχρηστος κι όχι ήσυχος θεωρούνταν αυτός που ιδιώτευε, αυτός που για πρώτο του μέλημα είχε το σπίτι του, το χωράφι του, το μαγαζάκι του, τη ζωούλα του.
Επιστρέφοντας στο σήμερα μπαίνει το ερώτημα: Ποιους εξυπηρετεί η λεγόμενη “σιωπηρή πλειοψηφία”; Ποιοι ωφελούνται οικονομικά από την αδράνεια των πολλών; Η άρχουσα τάξη, οι Επιχειρηματικοί Όμιλοι, που θυσιάζουν τις ανθρώπινες ζωές στο βωμό του κέρδους. Με μία λέξη, το κεφάλαιο. Διότι αν η “σιωπηρή πλειοψηφία” καταλάβει τη δύναμή της και διεκδικήσει το δίκιο της μαζί μ αυτούς που βρίσκονται στους δρόμους του αγώνα, τότε η εξουσία των αφεντικών κινδυνεύει.
Μα είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει το συμφέρον της η “σιωπηρή πλειοψηφία”; Πώς φτάνει στο σημείο να παρακολουθεί αδιαμαρτύρητα από τον καναπέ τη σφαγή της; Έχουν φροντίσει οι υπηρέτες της άρχουσα τάξης γι αυτό. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα και οι ιδεαλιστικές κοσμοθεωρίες μέσα από μια ψεύτικη εικόνα της ιστορικής και σημερινής πραγματικότητας δημιουργούν “φιλήσυχους” και παθητικούς πολίτες. Εντολοδόχοι δημοσιογράφοι, αναλυτές και κάθε είδους “εμπειρογνώμονες” μέσα από τον τύπο, την τηλεόραση και το διαδίκτυο προπαγανδίζουν την υποταγή στις επιλογές της εξουσίας. Ένα ολόκληρο οπλοστάσιο χρησιμοποιείται για την άμβλυνση συνειδήσεων και τον ευνουχισμό της αγωνιστικότητας της πλειοψηφίας, που “αν ξυπνήσει μονομιάς, θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς”.
Πηγή:dioti.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου