Βύρων Λεοντάρης
«Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα σε πλάθουν
και θα δίνουν νόημα στον πυρετό της ύπαρξής σου,
μ’ ένα φως φτεροκοπώντας γύρω σου
τις στάχτες να σου πλύνουν
-Σήκω! Της ζωής δε σταματάει ποτέ ο τρικυμισμός.
Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα μοιράζουνε το βάρος
της αίσθησής σου
ίσα στους πόρους του κορμιού,
θα σου χαρίζουν βλήματα σ’ ένα λιβάδι θάρρος,
δάχτυλα πιο συγγενικά στη χλόη του χαδιού
κι όνειρα γήινα, ταιριαστά στο ανθρώπινό μας σχήμα.
Χωρίς αγάπη ειν’ ο αγώνας πανοπλία κενή,
χωρίς αγώνα κάθε αγάπη πεθαμένο κύμα,
αίμα χωρίς σφυγμό,
καΐκι δίχως το πανί.
…….
Όμως η Γη μισεί τους βαλτοτόπους
και ο Ήλιος σκληρός, εκδικητής, ανοίγει τα πανιά,
ξεραίνει όλους τους βάλτους
και δε μένει
στάχτη της στάχτης,
λησμονιά της λησμονιάς
κι ο συρφετός των σκουληκιών πεθαίνει
ενώ βυζαίνει την προσδοκία
μιας αηδίας πιο πλατιάς.
Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα συμπτύσσουν
τους μελανούς ορίζοντες στο χάδι του υψωμού
κι αφού τη νέα ζωή σου αθλοθετήσουν,
θα σε συνέχουν πάντα στην πορεία του λυτρωμού.
Τι δύσκολο το βάδισμα!
Κάθε βήμα και πάλη
κάθε βήμα κι ηφαίστειο
που η λύπη καταρρέει
σε κάθε βήμα μια αίσθηση σ’ εγκαταλείπει
κι άλλη
προσηλυτίζει την ψυχή σου ευθύς και γλυκολέει:
“Ζει ο άνθρωπος κι ένας σφυγμός αν μείνει ακόμη,
ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια πληγή,
ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια συγγνώμη,
ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια κραυγή.”…»
(Βύρων Λεοντάρης,
Βύρων Λεοντάρης, «Γενική αίσθηση» [Αγάπη πάντοτε κι αγώνας]
(απόσπασμα) Ψυχοστασία, ύψιλον/ βιβλία)
Ποιος αγώνας μπορεί να υπάρξει, αν η αγάπη δε θερμαίνει την ψυχή; Ποια αγάπη δίνει νόημα στη ζωή, αν δεν έχει τη δύναμη να πυροδοτεί τη θέληση για πάλη ανειρήνευτη και αγώνα ατελεύτητο; Η αγάπη κι ο αγώνας έννοιες ομοούσιες, μας λέει ο ποιητής, φτιαγμένες με τα ίδια υλικά, που είναι η υπέρβαση, το τέντωμα προς το άπειρο, το όνειρο που γίνεται πράξη, τελικά η ίδια η ζωή στην ανώτερη ποιότητά της. Και επιμένει: Όχι στα βαλτόνερα που δίνουν τροφή στο συρφετό των σκουληκιών, όχι στο λίμνασμα της απογοήτευσης, στην υποχώρηση των ονείρων, στη διάψευση των προσδοκιών, στη ματαίωση των στοχεύσεων που οδηγούν αναπότρεπτα στην ήττα και στην υποταγή. “Πάντα να ρίχνεις στις πληγές σου νέο κουράγιο…” λέει αλλού και να ξαναξεκινάς. Έτσι μόνο μπορούμε να προχωρούμε.
” Κάθε βήμα και πάλη
Κάθε βήμα και ηφαίστειο..”
Κάθε βήμα και ηφαίστειο..”
Πρώτα να αγαπήσουμε πρέπει και να πιστέψουμε πως αξίζουμε την ομορφιά ενός λαμπερού μέλλοντος κι έπειτα να αγωνιστούμε για να το κερδίσουμε. Πρώτα να αγαπήσουμε πρέπει μια καλύτερη, μια δικαιότερη κοινωνία για όλους κι έπειτα να βγάλουμε φτερά και να παλέψουμε για να την κάνουμε δική μας. Πρώτα να αγαπήσουμε τα ξέφωτα και τους ανοιχτούς της λευτεριάς ορίζοντες κι έπειτα να αποδράσουμε σπάζοντας τα κάγκελα της φυλακής μας. Να αγαπήσουμε πρώτα το αληθινό, το νέο, το πραγματικά ανθρώπινο κι έπειτα να απαλλαγούμε απ το παλιό, το φθαρμένο, το ψεύτικο και σαπισμένο.
Όταν ένα κοινωνικό σύστημα βρίσκεται σε παρακμή όπως στους καιρούς μας και δεν μπορεί να προσφέρει παρά μόνο σήψη και δυσοσμία αποπνικτική, όταν η ζωή γεμίζει από σύγχυση, ταραχή, διαφθορά, υποκρισία, όταν οι ταγοί τάζουν και ταΐζουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, μπροστά στο δίλημμα “μάχη ή φυγή” οι άνθρωποι με ατομική και συλλογική συνείδηση δεν έχουν παρά ένα και μόνο δρόμο. Αυτόν της αγάπης για τη ζωή και του αγώνα για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου