"Ευτυχώς που δεν έχουμε δέντρα εδώ γύρω". Ευτυχώς;;;

Αύγουστος Κορτώ

Φωτογραφία από τον Yannis Kemmos

Όταν καταλήγεις να αισθάνεσαι ασφαλής επειδή μένεις μέσα στα τσιμέντα - και κατ' επέκτασην, φτάνεις να βλέπεις τη φύση ως τόσο ευάλωτη και τρωτή, που καθίσταται απειλητική - το πράγμα έχει πάει τόσο στραβά, που αγγίζει τα όρια της τρέλας.

Μεγάλωσα με μια Χαλκιδική που από όνειρο γινόταν εφιάλτης: κάθε χρόνο ένα κομμάτι της Κασσάνδρας καιγόταν, και του παραχρόνου γινόταν μεζονέτες. Κι όλοι σφύριζαν κλέφτικα. Ασύλληπτο ότι τέσσερις δεκαετίες μετά συμβαίνει ακόμα το ίδιο.

To θυμάμαι ακόμα, να διασχίζουμε κάθε χρόνο το Πρώτο Πόδι με τ' αμάξι και να βλέπω τα καμένα πεύκα, το μαύρο να εξαπλώνεται. Κι έπειτα, τσουπ, ξενοδοχεία κι ενοικιαζόμενες μονοκατοικίες σαν τα μανιτάρια. Θέλει πολλή δύναμη για να μην καταλήξεις να το αποδεχτείς όλο αυτό σαν αναπόδραστο πεπρωμένο.

Το να φαντάζει το δάσος δυνάμει παγίδα θανάτου, είναι σαν να λέμε, "Τέλος, παιδιά, δεν χρειαζόμαστε άλλο οξυγόνο, στο εξής θα αναπνέουμε διοξείδιο του άνθρακα".

Είναι αδιανόητο να σκέφτομαι κάθε χρόνο: "Ευτυχώς που δεν έχουμε δέντρα εδώ γύρω". Ευτυχώς;;;

Πηγή:

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---