Με την ίδια αγωνία, ευελπιστώντας να εξηγήσουμε το τέρας προτού εκκολαφθεί το επόμενο, πασχίζουμε να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε τον Ίντι Αμίν, τον Πολ Ποτ, τον Μπρέιβικ, τους μακελάρηδες που μπουκάρουν πάνοπλοι σε σχολεία των ΗΠΑ και θερίζουν παιδάκια. Μήπως, αν τους κατανοήσουμε, μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε την επόμενη έκφανση του ολέθρου;
Είναι ίδιον του ανθρώπου να αναζητά ερμηνείες, το νόημα της ζωής και τη γενεσιουργία των ατόμων εκείνων που αφήνουν τη βαριά σκιά της βίας και της φρίκης στην ιστορία. Αλλά είναι επίσης, όσο κι αν δεν μας αρέσει, μια ατέλειωτη ματαιοπονία.
Ο βαθιά κακόψυχος άνθρωπος είναι ένα μυστήριο χωρίς λύση, ένα αίνιγμα χωρίς ουσία. Από ένα σημείο κι έπειτα, είναι αδιάφορο το πώς προέκυψε, το πώς τον σμίλεψαν η οικογένεια κι η κοινωνία, διότι όλοι μας είμαστε τέκνα σύγχυσης, κι όλοι αγωνιζόμαστε ενάντια στις παθολογίες που μας διαμόρφωσαν, και μας χαλάνε τη ζωή. Είναι ευθύνη του καθενός να διαχειριστεί τα ταπεινά του ένστικτα, τη μοχθηρία, να γυρίσει την πλάτη στο μίσος.
Κατά συνέπεια, όταν βλέπεις τη φωτογραφία ενός τρομοκρατημένου ανθρώπου, κι η αντανακλαστική σου αντίδραση είναι να πανηγυρίσεις, και να προτρέψεις σε φόνο, δεν θέλω να ξέρω τίποτα απολύτως για σένα. Δεν με νοιάζει αν κακοπέρασες στα παιδικά σου χρόνια - λες κι όλων ημών των υπολοίπων ήταν αμιγώς παραδεισένια - ούτε τα ελλείμματα παιδείας κι ανθρωπιάς που σε έκαναν τόσο αποκρουστικό.
Ξέρω ότι υπάρχεις, κι ότι αν σου δοθεί η δυνατότητα θα κάνεις μεγάλο κακό, αλλά προτιμώ να εθελοτυφλώ, να προσποιούμαι ότι είσαι ανύπαρκτος (όπως και είσαι, κατά βάθος), για να μην τρελαθώ απ' την ασχήμια που συμπυκνώνει η επίγεια παρουσία σου.
Μακριά, κι ούτε κατ' ελάχιστον αγαπημένοι.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου