Λοιπόν… μια στιγμή όμως… Εσείς λέτε πάντα την αλήθεια; Α, σταθείτε, γιατί εγώ εδώ καθίζω τον εαυτό μου στο εδώλιο του κατηγορουμένου και δεν αναρωτήθηκα εαν το δικαστήριο είναι σε θέση να με κρίνει, να με αθωώσει ή να με καταδικάσει. Όχι, τώρα που το σκέφτομαι, είναι βέβαιο ότι κι εσείς λέτε ψέματα. Εσείς, μάλιστα, λέτε ψέματα όλη την ώρα! Και σας αρέσει να λέτε ψέματα και να πιστεύετε πως δεν λέτε ψέματα. Εσείς λέτε ψέματα και στον ίδιο τον εαυτό σας. Αυτή είναι η διαφορά, εγώ δεν λέω ψέματα στον εαυτό μου. Εγώ έχω την ειλικρίνεια να λέω στον εαυτό μου την αλήθεια. Δηλαδή να του παραδέχομαι ότι λέω ψέματα. Αυτό κάνει κάνει πολύ μεγάλη διαφορά.
Λοιπόν, σας την έσκασα! Δεν λέω ψέματα! Δεν λέω ψέματα ποτέ! Εγώ σας το ‘πα αυτό, ότι λέω ψέματα, γιατί ήθελα να σας παρασύρω σε μια παγίδα. θέλω να καταλάβω κάτι. Να διαπιστώσω κάτι. Εγώ δεν λέω ψέματα ποτέ. Μισώ το ψέμα και το ψέμα με μισεί. Το μόνο ψέμα που έχω πει ήταν αυτό που σας είπα πριν, ότι λέω ψέματα. Κανένα άλλο. Και τώρα, βέβαια, βλέπω τα πρόσωπά σας να ταράζονται. Καθένας σας θα ‘θελε να σηκωθεί να φύγει, γιατί φοβόσαστε μη σας κάνω καμία επερώτηση, ε; Εσείς, κυρία, που είπατε στον άντρα σας προχτές ότι θα πάτε στη μοδίστρα σας, πού πήγατε; Δεν το μαρτυράω. Αλλά αυτό τι ήτανε; Ε, ψέμα ήταν! Ψέμα! Λέγατε ψέματα. Εσείς, κύριε, μη γελάτε, γιατί κι εσείς είπατε στη γυναίκα σας ότι θα πάτε να φάτε με τους φίλους σας στη λέσχη. Το θυμόσαστε; Και δεν ήταν μόνο μια φορά που είπατε ψέματα. Λέτε ψέματα συνέχεια. Τολμήστε να με διαψεύσετε! τολμήστε να με πείτε ψεύτρα! Κανένας δεν μιλάει, ε; Το ‘ξερα εγώ!
(«Η ψεύτρα» γράφτηκε ως ποίημα, ένα μεγάλο ποίημα με ομοιοκαταληξία, την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Παρουσιάστηκε, σε θεατρική διασκευή, στο ραδιόφωνο από τον Ζαν Μαρέ.)
Πηγή: totheatro.blogspot.com
Ο Jean Cocteau (Ζαν Κοκτώ) γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1889 στο Παρίσι. Γιος συμβολαιογράφου (η αυτοκτονία του πατέρα υπήρξε χρόνιο τραύμα), μεγάλωσε στους κόλπους μιας ευκατάστατης και καλλιεργημένης οικογένειας. Αποφοίτησε από το Λύκειο Κοντορσέ και στα είκοσί του δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Το λυχνάρι του Αλαντίν». Υπήρξε ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, κριτικός, ζωγράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Έργα του είναι: «Η δαιμόνια μηχανή» (1934), «Οι νεόνυμφοι του πύργου του Άιφελ» (1921), «Οι τρομεροί γονείς» (1938), «Τα ιερά τέρατα» (1940), «Η γραφομηχανή» (1941), «Ο ωραίος αδιάφορος» (1941), «Ο δικέφαλος αετός» (1946), και άλλα.
Ενταγμένος στην καλλιτεχνική πρωτοπορία, συνομίλησε όχι μόνο με τον υπερρεαλισμό (στις τάξεις του οποίου προκάλεσε πλήθος επικρίσεις και αντιδράσεις), αλλά και με άλλες εκδοχές του μοντερνιστικού κινήματος, όπως ο κυβισμός, ο ντανταϊσμός και ο φουτουρισμός. Πίστευε σε όλη του τη ζωή πως η τέχνη καθοδηγείται από εσώτερες, σκοτεινές δυνάμεις κι έγραψε πολλές φορές για τον θάνατο, τον οποίο αντιμετώπιζε ως μια διαφορετική όψη της ζωής. Πέθανε στις 11 Οκτωβρίου 1963 στο Παρίσι, σε ηλικία 74 ετών.
(Πηγές βιογραφικού: sansimera.gr, biblionet.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου