Το μεγαλύτερο ίσως βάσανο των ψυχών μας είναι τα Πρέπει που πρέπει να ανάλαβουμε ενώ δεν τα επιθούμε. Το πιο αγχογόνο βάσανο και, ως εκ τούτου, το πιο νοσογόνο.
Πρόκειται για λυπημένους συμβιβασμούς, προδοσίες του γνήσιου εαυτού, καταδυνάστευση, για θυμούς, αγωνίες και βέβαια μια αλυσίδα σαρκοβόρων τύψεων. Μια εσωτερική αρένα με λιοντάρι και οσιομάρτυρα εμένα.
Από μωρό, πάναγνο και παρορμητικό, αρχίζει ισόβια η εκπαίδευση στα Πρέπει. Η καταδίωξη της επιθυμίας σου, η ματαίωση, η ντροπή. Αρχίζει ο θυμός και η πίκρα. Σωρεύεται λίθο τον λίθο η κατάθλιψη.
Μωρό κλαις, μεγάλος σιωπάς ή χαμογελάς βεβιασμένα, υποκρίνεσαι όλο και πιο καλά.
Έχουμε στήσει μια ζωή από τσιμεντένια Πρέπει και φυλακιστηκάμε.
Ακόμα και οι διακοπές του καλοκαιριού, όπως και κάθε υποχρεωτική, μαζικά ψυχαναγκαστική χαρά, καταλήγουν για κάποιους σε άγχος. Οφείλεις να πας με πλήθος άλλους ταξίδι. Αν δεν πας, κάτι δεν τρέχει καλά με τον χαρακτήρα σου, με την κοινωνική σου ζωή. Ο Φρόιντ ονομάζει την κατάθλιψη, τους πανικούς της, και " Παροξυσμό Αγχους". Εξηγεί ότι το άγχος πάντα προκύπτει από μία σύγκρουση ανάμεσα στο Θέλω μας και σε ένα πιεστικό Πρέπει. Να το ψάχνετε αυτό όταν στρεσάρεστε. Τι άραγε παλεύει; Τι συγκρούεται; τι πρέπει που δεν θέλω, τι θέλω που απωθώ;
Μάρω Βαμβουνάκη, απόσπασμα από το βιβλίο της "Φανάρι της βαθιάς ψυχής"
Η Σφήκα: Επιλογές
Μάρω Βαμβουνάκη, απόσπασμα από το βιβλίο της "Φανάρι της βαθιάς ψυχής"
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου