"Μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο παρακαλώ;" (Απόσπασμα)

Λιλή Ζωγράφου

Είδε και έπαθε το ανθρώπινο μυαλό να συλλάβει μόλις πριν τρεις χιλιάδες χρόνια περίπου, πως η ζωή υπηρετείται πάντοτε από κάποιο ζευγάρι: Άλογο- φοράδα, κότα - πετεινός, τράγος - κατσίκα, σερνικός - θηλυκιά.

Αμέσως η πολτιμη διαπίστωση πέρασε στα απαγορευμένα. Η γυναίκα δεν πρέπει να μάθει ποτέ - ή πρέπει να ξεχάσει - ότι η γαμική πράξη είναι ένα δικαίωμα φυσικό, όσο και το φαγητό και το ξαλάφρωμα στη τουάλετα.

Τι απόγινε αυτή η θεία δωρεά της φύσης, λάβετε φάγετε τούτο εστίν το σώμα που θα καρπίσει και θα καρπιστεί; Χάρισμα σε όλους, κάτι σαν την δωρεάν παιδεία! Μασκαράτα. Αιώνες τώρα το σερνικό παρελαύνει, παγόνι ηλίθιο, με ασπίδες, περικεφαλαίες, άμφια, πορφύρες, κράνη, επωμίδες, στέμματα, ρεντιγκότες, πηλίκια και Λακόστ. Αυτός! Γίνεται ένας ολόκληρος μύθος από μόνος του. Ο νικητής, ο ηγέτης, ο ποιητής, περιφρονητής και κατακτητής και ποτέ, μα ποτέ ο φυσιολογικός εκπρόσωπος του είδους του, όπως τον κατάταξε η Φύση, δίπλα στο αντίστοιχο είδος του: πέος - αιδοίο.

Τι απόγιναν αυτά τα πλούτη που κουδουνάνε τη λαχτάρα μας μες' από το πετσί μας, σαν τους παλιούς πραματευτάδες που γύριζαν στα χωριά με αμέτρητα χρωματιστά μπιχλιμπίδια φορτωμένα σ' ένα γάιδαρο, ξεσηκώνοντας το γυναικόκοσμο μ' ένα κοινό μικρό κουδούνι;

Υστερία, ντροπή και απαγόρευση για τις γυναίκες.

Θηλιά στο λαιμό των αντρών.

Σκεφτήκατε ποτέ τι δικάζουν τα δικαστήρια σε υποθέσεις μοιχείας;

Το αιδοίο της γυναίκας. Που, μέσα από το νομικό και κοινωνικό δίκαιο, πέρασε στη παρανομία.

Με τα όργανα της ύπαρξης - διαιώνισης κατηγορούμενα, μεταφέρανε το πρόβλημα της σεξουαλικής διέργεσης σε ποινικό αδίκημα που αφορά κλητήρες, χωροφύλακες, και (συνήθως) λάγνους δικαστές.

Όσο κατέβαινε το πνευματικό επίπεδο της ανθρωπότητας με το χριστιανικό σκοταδισμό, ανέβαιναν οι μετοχές του αρσενικού και οι απαγορευτικές απαιτήσεις του, για να φτάσει τελικά να γίνει ένας γάμος μαζί του το  υπέρτατο είδος πολυτέλειας και επιτυχίας στη ζωή της γυναίκας.

Αυτός, ο κύριος, ο εξουσιαστής της θηλυκιάς μοίρας, παντρεύεται εφοδιασμένος με πετιγκρί πολυγαμικότητας. Εκείνη, αντίθετα, με γκαραντί αποκλειστικής αφοσίωσης μέχρι θανάτου, έκανε λάβαρο εκβιασμού, καταναγκασμού και απαίτησεων το επικηρυγμένο της αιδοίο.Μόνο που η ευτυχία δεν ερχόταν.

Τι κάνουν τ'αφεντικά σ' αυτές τις περιπτώσεις; Θα ομολογήσουν την απάτη; Ξέρετε κανέναν που να γκρεμίσει μόνος του το μύθο του; Να πει τι; "Φταίω γω που σου γάνωσαν το κεφάλι με μαλακίες και ιδανικούς άντρες; Υπάρχουν, κυρά μου, ιδανικοί άνθρωποι; Και σαν και σένα, τρώγω, κοιμάμαι, ξυπνάω, κατουράω, ανασαίνω, γερνώ και θα πεθάνω, όπως όλοι μας. Ένα ανθρωπάκι αδύνατο μπροστά στους νόμους της φύσης, στις απειλές της , στο θάνατο.Διψασμένος και αδύνατος. 

Πιο διψασμένος ίσως για στοργή. Εσύ, βλέπεις, έχεις περίσσευμα στις γωνίες της κοιλίας σου, της ευλογημένης..."

Αστειεύστε! Θα χαλάσει το μαγαζί; Αντίθετα, κάνει μια συνεχή επίδειξη ευτυχίας. Γιατί έχει και κείνος πειστεί ότι πρέπει να πετύχει το δίδυμο.Συχνά ο υπανάπτυχτος σκοτώνει τη σύζυγο, για να ζήσει με την ερωμένη. Στη διαβρωμένη του νοοτροπίαο φόνος- που ελπίζει ότι δεν θα αποκαλυφτεί- είναι προτιμότερος απο το να χωρίσει τη γυναίκα του. Πρώτα γιατί τη θεωρεί κτήμα του.

Κυρίως, όμως, γιατι δεν δέχεται να ομολογήσει πως απότυχε.

Λιλή Ζωγράφου, απόσπασμα απο το βιβλίο "Μου  σερβίρετε ένα βασιλόπουλο παρακαλώ;"

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---