Υπάρχουν νικητές και νικημένοι.
Υπάρχουν αμέριμνοι άνθρωποι που σκοτώνονται σε κλάσμα δευτερολέπτου.
Υπάρχουν οι μόνιμα κυνηγημένοι.
Οι αδικημένοι.
Και η αυτοάμυνα, λέξη σημαντική που την ξεφτίλισαν.
Και τα νούμερα που όλοι αναφέρονται, δεν είναι σκορ για να πας στην επόμενη πίστα.
Και οι πύραυλοι που τους μάθαμε όλοι πια, δεν είναι παγωτά.
Έχουν στόχους να καταρρίψουν.
Μαζί με ανθρώπους.
Ασήμαντο για αυτούς.
Απλά πατούν κουμπιά.
Χάρτες με φωτεινές ενδείξεις.
Και κάθε επιτυχής στόχευση πυραύλου ακολουθείτε από επευφημίες και μπράβο.
Όπως σε ένα παιχνίδι στο κομπιούτερ.
Δεν βλέπουν ανθρώπους.
Βλέπουν νούμερα.
Νούμερα που αλλάζουν συνεχώς.
Και επιτυχίες ή αποτυχίες.
Ενα χειρίστηριο και αποφάσεις μερικών που νομίζουν ότι είναι θεοί που καθορίζουν το χρόνο της ζωής μας.
Νικητές και νικημένοι.
Αδικημένοι και νεκροί.
Κάποιον θα υπερασπιστούμε.
Τη μια μεριά ή την άλλη.
Και ας μην έχει το δίκιο με το μέρος του ο νικητής.
Και όσο εμείς θα τσακωνόμαστε για το ποια μεριά είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας, οι δημιουργοί του πολέμου θα είναι καλά κρυμμένοι.
Ένα παρανοϊκό παιχνίδι απόλυτης κυριαρχίας.
Ποιος είναι ο αδικημένος;
Ποιος αθώος και ποιος ένοχος;
Αυτό δεν τον ξέρουν οι πανέξυπνοι πύραυλοι, δεν έχουν σχεδιαστεί για αυτό.
Να πλήττουν στόχους και να σκοτώνουν ξέρουν, όχι να σκέφτονται.
Και οι παρανοϊκοί υπεύθυνοι δεν έχουν τέτοιες έννοιες.
Είμαστε ανίσχυροι μπροστά στη τρέλα του πολέμου.
Επιλέγουμε πλευρά αγνοώντας ότι όλοι είμαστε ένα σκορ στο παιχνίδι τους, που ο θάνατος μας τους βοηθά να ανέβουν πίστα απλώς.
Ας πάρουμε θέση λοιπόν, ας υπερασπίσουμε την άποψή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου