Τα ρήγματα είναι πολύ βαθιά πια. Εννοώ πως ίσως δεν φανταζόμασταν πόσο θεόρατες είναι ορισμένες διαφορές μας.
Όσο ενωτικός και να παλεύεις να μείνεις, δεν σε αφήνουν. Προσπαθείς με νύχια και με δόντια να μην πυροδοτείς και να μην αβαντάρεις διχασμούς, γιατί ξέρεις από την Ιστορία πως αυτά δεν έχουν γυρισμό, αλλά σε φτάνουν σε σημείο που αν δεν πολεμήσεις θα χαθείς.
Κοιτάς τα κορίτσια σου στα μάτια και τους λες πως δεν θα αφήσεις με τίποτα να περάσουν αυτά τα σκοτάδια που θα τις υποχρεώνουν να κυοφορήσουν με το ζόρι και μετά να τα πετάξουν ή να τα κλείσουν σε Ιδρύματα. Πως δεν θα αφήσεις την πρόστυχη συγκάλυψη εγκλημάτων για λόγους πολιτικού κόστους. Πως δεν θα αφήσεις να λερώνεται το βαθύ και άσπαστο πένθος από χυδαίους υπαινιγμούς.
Βγαίνεις ανακόλουθος στα μάτια τους, εσύ που παλεύεις να τους μάθεις πως πρέπει να βρίσκουμε τα κοινά μας σημεία με τους ανθρώπους, να τα φροντίζουμε, να τα ταΐζουμε, να τα ποτίζουμε, αυτά θα μας κρατήσουν να μην τιναχτούμε στον αέρα. Δεν σε αφήνουν όμως. Σε προετοιμάζουν για πολέμους που δεν ξέρω πια πώς τους αποφεύγεις.
Τρέφω βαθύ σεβασμό σε όσους πιστεύουν. Ξέρω ανθρώπους που η χριστιανική τους πίστη δεν είναι κάτι διαφορετικό από την πραγματική αγάπη για τον άνθρωπο και αυτός είναι ο τίμιος τρόπος που βρήκαν για να παρηγορήσουν μέσα τους την τραγωδία της ύπαρξης. Ξέρω ανθρώπους που ψηφίζουν μόνο δεξιά κόμματα αλλά ποτέ δεν θα ειρωνεύονταν μάνες που καρφώνουν σταυρούς στα μνήματα των παιδιών τους. Θεωρώ πως είμαστε περισσότεροι. Δεν ξέρω τι γίνεται και αφήνουμε όλη αυτή τη λάσπη να μας φράζει τα πνευμόνια.
Ορισμένοι αδυνατούν να καταλάβουν πως δεν ομολογούν πίστη αλλά είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι του φασισμού. Δεν υπερασπίζονται Θεό αλλά ανθρώπους που μοιάζουν οριστικά χαλασμένοι.
Υπάρχει ένας κοινός νους, βουβός και αμήχανος. Μια σιωπηλή πλειοψηφία που δεν ενώνεται απέναντι στην τρέλα και τον αμοραλισμό γιατί γινόμαστε θύματα των τεχνητών διαχωριστικών γραμμών και της ατζέντας του κάθε πονηρού που απλά αλλάζει κάθε τόσο τα τυράκια στην φάκα. Υπάρχει μία υπόγεια δυναμική που επικεντρώνεται και εξαντλείται στο «πάμε να σώσουμε ό,τι μπορούμε να σώσουμε στον μικρόκοσμό μας, στους πέντε ανθρώπους μας, τα υπόλοιπα δεν παλεύονται, είμαστε εντελώς αδύναμοι απέναντί τους».
Όμως όλο και πλησιάζουν, δεν γίνεται να κρατήσεις ανέπαφο τον κόσμο σου, θα τον λερώσουν, θα πρέπει να τον υπερασπιστείς, θα αναγκαστείς να κάνεις εκείνο που αποφεύγεις τόσα χρόνια. Δεν γίνεται να φτύνεις το γάλα της μάνας σου για να βγει μια μέρα, να καταφέρνεις να κρατάς την ανθρωπιά σου. Αλλά δεν ξέρω και πώς αλλιώς μπορεί να γίνει.
Εκείνο το περίφημο ρητορικό ερώτημα «ορισμένοι δεν ξέρω πως μπορούν να κοιμούνται τα βράδια» έχει απαντηθεί.
Μπορούν.
Εμείς αρχίζουμε να μην μπορούμε πια.
ΤΟ ΒΗΜΑ 9/2/2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου