Η καραμέλα αυτή ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στη σοσιαλδημοκρατία, μιας και στις σκανδιναβικές χώρες οι ίδιες δυνάμεις δημιούργησαν τον μύθο του «μοντέλου διακυβέρνησης» που θα μπορούσε τάχα να συμβιβάσει την καπιταλιστική ανάπτυξη και την κερδοφορία των μεγάλων ομίλων με την ευημερία και τις ανάγκες του λαού.
Βέβαια, από τις δεκαετίες του '80 και του '90 μεσολάβησαν πολλά που τσαλάκωσαν τη σκανδιναβική βιτρίνα, την οποία με επιμέλεια γυάλιζαν στη χώρα μας το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες δυνάμεις του χώρου. Τώρα όμως που το «σκανδιναβικό μοντέλο» έρχεται να πρωτοπορήσει στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μέχρι τα 70 χρόνια, όπως γίνεται στη Δανία, κάθε μύθος καταρρέει με πάταγο.
Δουλειά μέχρι τον τάφο λοιπόν για τους Δανούς, παρά τις επιδόσεις στην «πράσινη μετάβαση» και στην ψηφιακή οικονομία, που τους καθιστά «πρότυπο» μεταξύ των οικονομιών της Ευρώπης.
Δουλειά μέχρι τον τάφο λοιπόν για τους Δανούς, παρά τις επιδόσεις στην «πράσινη μετάβαση» και στην ψηφιακή οικονομία, που τους καθιστά «πρότυπο» μεταξύ των οικονομιών της Ευρώπης.
Και μια λεπτομέρεια: Η (σοσιαλδημοκρατική) συνδικαλιστική ηγεσία στη χώρα είναι τόσο ταυτισμένη με την εργοδοσία και τα συμφέροντά της, που μπροστά στον αντεργατικό ορυμαγδό ζητάει να σταματήσει η αύξηση των ορίων ηλικίας στα 70 και να μην ανέβει πιο πάνω (!) όπως αφήνει ανοιχτό η (επίσης σοσιαλδημοκράτισσα) πρωθυπουργός της χώρας.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, δεν είναι τυχαίο ότι η αστική τάξη και τα κόμματά της στη χώρα μας εκθείαζαν το «σκανδιναβικό μοντέλο» και για την ξεδιάντροπη συναίνεση που προσφέρουν στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου οι βαστάζοι του στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου