Θυμάμαι στο πανεπιστήμιο. Είχα μια «φιλία» με τις κρίσεις πανικού. Περίεργη φιλία θα έλεγα . Ερχόντουσαν εκεί που δεν τις περίμενα…στη βιβλιοθήκη, στον δρόμο, καμιά φορά και την ώρα που έκανα πως διαβάζω αλλά στην πραγματικότητα σκεφτόμουν τι θα φάω το βράδυ. Ξαφνικά… μπαμ! Καρδιά να βαράει σαν ντράμερ των Dream theater (όσοι ξέρουν, ξέρουν), ανάσα κομμένη λες και έτρεχα μαραθώνιο, το μυαλό να φωνάζει «πεθαίνεις τώρα». Και να’ σαι εκεί, 20 χρονών, να λες «αν πεθάνω στην ουρά για να πάρω γύρο , τι θα γράψει η εφημερίδα;».
Το λέω αυτό γιατί το έζησα στο πετσί μου. Ξέρω πώς είναι να σε ρουφάει αυτό το κύμα και να νιώθεις ότι χάνεις τον έλεγχο. Οπότε όταν σήμερα έρχεται κάποιος και μου λέει «πάθαινα κρίση πανικού χτες το βράδυ», δεν τον κοιτάζω σαν εξωγήινο. Το έχω ζήσει, ξέρω ακριβώς αυτό το μείγμα τρόμου, ντροπής και κούρασης.
Μα τι είναι τελικά οι κρίσεις πανικού;
Για πάμε να δούμε…οι κρίσεις δεν είναι κάποιο «κακόβουλο» τέρας που ήρθε να μας βασανίσει. Είναι το σώμα που τραβάει χειρόφρενο. Είναι το «λαμπάκι» που ανάβει στο ταμπλό μας όταν έχουμε χρόνια να κάνουμε service. Συμβολίζουν ότι κάτι μέσα μας δεν αντέχει άλλο..οι φόβοι που σπρώχνουμε κάτω από το χαλί, οι λέξεις που δεν λέμε, τα «όχι» που δεν βγαίνουν από το στόμα. Είναι κραυγή του ασυνείδητου: «Άκουσέ με, δεν πάει άλλο έτσι». Είναι ανάγκη για όρια, το σώμα λέει «τέρμα, δεν μπορώ να κουβαλάω τα πάντα». Είναι και υπαρξιακό καμπανάκι, μας θυμίζουν πόσο εύθραυστοι είμαστε και πόσο ανάγκη έχουμε να βρούμε νόημα, όχι να ζούμε σαν ρομπότ.
Σε τέτοιες στιγμές, όλοι ψάχνουμε ένα μαγικό ραβδάκι , έναν κρύσταλλο, συμπαντικές ενεργειες, «κβαντικές» μηχανές, μια τελετουργία που θα τα εξαφανίσει. Και δεν θα σου πω ψέματα, αυτά κάποιες φορές δίνουν μια αίσθηση ανακούφισης. Αλλά αν περιμένουμε από τον κρύσταλλο να μας θεραπεύσει, είναι σαν να ζητάς από GPS να σε πάει στη δουλειά χωρίς να βάλεις διεύθυνση. Τώρα αν δουλεύουν αυτά…τι να σου πω, ερεύνησε το.
Το πραγματικό μαγικό ραβδάκι είναι να καταλάβεις τι θέλει να σου πει ο πανικός, το σώμα σου, η ψυχούλα σου. Να τον δεις όχι σαν εχθρό αλλά σαν αγγελιοφόρο. Όσο κι αν τρομάζει, κουβαλάει μήνυμα..«Ζήσε διαφορετικά, άκουσε τον εαυτό σου, κόψε ταχύτητα…σταμάτα να τρως ρυζογκοφρέτες και να προσποιείσαι ότι σου αρέσει».
Δεν είναι ντροπή να έχεις κρίσεις πανικού. Είναι σημάδι ότι το σύστημα σου δουλεύει… απλά φωνάζει πιο δυνατά απ’ ό,τι θα ήθελες. Και πίστεψέ με, αν το ακούσεις, μπορεί να γίνει η αρχή για να βρεις ξανά τον εαυτό σου. Θέλει δουλίτσα όμως όχι μαγικά ραβδάκια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου