Του Όττο
Έχει περάσει πια κάμποσος καιρός, δυστυχώς πολύς χαμένος χρόνος, από εκείνη την εποχή που οι Έλληνες βγήκαμε στους δρόμους και τις πλατείες, απαιτώντας μια βαθιά πολιτική αλλαγή, σε μια προσπάθεια να υπεραμυνθούμε ίσως των ζωών μας όπως τις γνωρίζαμε. Δεν ήμασταν πλειοψηφία, όσοι τριγυρνούσαμε από πορεία σε πορεία κι από συνέλευση σε συνέλευση, όμως νιώθαμε πως η σιωπηλή πλειοψηφία ήταν κατά βάση μαζί μας, άλλωστε αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, για ποιον λόγο θα λυσσομανούσαν τόσο πολύ τα σκυλιά της εξουσίας, σε προπαγάνδα, σε ψεύδος, σε εκφοβισμό, σε σκληρή καταστολή, όπως ποτέ δεν γνώρισε ο τόπος, τουλάχιστον κατά την περίοδο της Γ' Δημοκρατίας (ονόματι Μεταπολίτευσης);
Θυμάμαι τότε στις Πλατείες, όταν ένα πολιτικό κίνημα με αιτήματα και στόχους που δεν είχαν προηγουμένως εκφραστεί, προσπαθούσε να σκάσει μύτη απ' το αυγό του, ξάφνου μέσα στην πρώτη βδομάδα έπεσε ένα σύνθημα, μάλλον από αριστερή πλευρά, αν κι όλοι τότε το έπαιζαν ακομμάτιστοι, τέλος πάντων. "Φτάνει πια ο διαπιστωτικός λόγος. Δράση εδώ και τώρα!" Το σύνθημα διαδόθηκε σαν τη φωτιά στο λιβάδι. Μέσα σε μια δυο μέρες οι περισσότεροι ήδη το παπαγάλιζαν. Δεν θα κρύψω ότι έπεσα κι εγώ θύμα του στην αρχή. Το αναπαρήγαγα κι ο ίδιος με το στόμα μου, πριν προλάβω να σκεφτώ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με δαύτο. Κάποτε όμως μου 'ρθε η ερώτηση:
"Δράση με ποιον στόχο, πάνω σε ποιο πολιτικό πλαίσιο, υπέρ ποιου κι εναντίον ποιανού;"
Σύντομα η απάντηση δόθηκε από μόνη της. Η δράση για τη δράση, τυφλά, ανοργάνωτα, χωρίς όραμα και σχέδιο, το μόνο που κατάφερνε ήταν να κουράσει τον κόσμο, ενώ όπου πιθανόν γινόταν απειλητική, η βία του καθεστωτικού μηχανισμού και τα τερατώδη ψεύδη της συστημικής και συστηματικής προπαγάνδας, ήταν πάντοτε σ' επιφυλακή. Πολύ σύντομα, όσοι προσπάθησαν ν' αντισταθούν στην καταστροφή, έφτασαν σε πλήρες αδιέξοδο. Δεν ξέρω αν τούτο το σύνθημα και μια γενικότερη γραφειοκρατική νοοτροπία που εκδηλώθηκε στην Πλατεία του Λευκού Πύργου από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής κυρίως αριστεράς και γνωστά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλεται σε πολιτικό σφάλμα, σε ανικανότητα έγκαιρης πολιτικής ανάγνωσης ή σε συνειδητή προσπάθεια χειραγώγησης, γεγονός πάντως παραμένει ότι σύντομα το κύμα κόπασε, ο κόσμος γύρισε στα σπίτια του κι απογοητευμένος στράφηκε προς συστημικές λύσεις. Δεν μπορεί επίσης ν' αμφισβητηθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο κερδισμένος απ' όλο αυτό, αφού κατάφερε στις εκλογές του Μαΐου 2012 να πάρει την πρώτη θέση στην Α' Θεσσαλονίκης (παραλίγο να δακρύσει η Παναγιά στο Άγιο Όρος). Η ακροδεξιά δεν είχε πάντως δυναμική παρουσία στην Πλατεία κι ούτε απέκτησε ιδιαίτερη δύναμη στη Θεσσαλονίκη στη συνέχεια, τουλάχιστον "κινηματικά". Οι Παοκτζήδες τους σπάνε στο ξύλο και μέσα στην έδρα τους ακόμα. Άσε που με την Αυτόνομη Θύρα 10 του Ηρακλή, τα φασιστάκια δεν τολμάνε ούτε στο ίδιο πεζοδρόμιο να προχωρήσουνε...
Μετά τις εκλογές, το κίνημα εξαφανίστηκε.
Οποιαδήποτε σκέψη για δράση εξακοντίστηκε στο κάποτε άλλοτε, η κοινωνία εμφάνισε μια απίστευτη κατά πολλούς παθητικότητα, παραδομένη άβουλη, στις διαθέσεις της ποιο διεφθαρμένης, ανίκανης και φαύλης κυβέρνησης που γνώρισε ίσως η χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια, με μόνο πιθανό διεκδικητή του ίδιου τίτλου τις κυβερνήσεις Σημίτη. Δεν εννοώ φυσικά απλά την κυβέρνηση Σαμαρά. Μιλώ για τις τέσσερις μνημονιακές κυβερνήσεις, οι οποίες επί σχεδόν πέντε χρόνια έκαμαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να στερήσουν πλήρως τη Δημοκρατία απ' το νόημά της, τους πολίτες απ' τα δικαιώματα και τις περιουσίες τους και τη χώρα απ' την κυριαρχία της. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια ενιαία κι αδιαίρετη κυβέρνηση-θέατρο σκιών, ταγμένη να υπηρετεί τυφλά ξένες δυνάμεις, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να περισώσει τα προνόμια της παρασιτικής τάξης των ολιγαρχών που τη στηρίζουν.
Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι σήμερα, εκείνο που έκαναν οι περισσότεροι Έλληνες αγανακτισμένοι, ξεζουμισμένοι, καταρρακωμένοι κι οργισμένοι μέχρι τα μπούνια, ήταν να βρίζουν κατηγορώντας ο ένας τον άλλον στο διαδίκτυο, επειδή ακόμη δεν έχουν εξεγερθεί. "Δεν είμαστε λαός εμείς, είμαστε δούλοι", "γιατί ρε μαλάκα δεν σηκώνεσαι απ' τον καναπέ σου να τους ρίξουμε;" και άλλα τέτοια απείρου κάλους κατέκλυσαν την καθημερινή μας ενημέρωση απ' τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Αλλά κι αυτοί που δεν χρησιμοποιούν το διαδίκτυο, τα ίδια περίπου λένε μέσα στα καφενεία. Όλοι αυτοί ωστόσο που λοιδορούν άπαντες τους λοιπούς για αδράνεια και δειλία, δεν συνειδητοποιούν τη δική τους ευθύνη σε τούτο το φαινόμενο.
Η πρόταση της δράσης χωρίς πολιτικό προσανατολισμό και πλαίσιο, φέρνει πάντοτε τ' αντίθετα αποτελέσματα.
Οι παραπάνω σκέψεις, όπως κι εκείνες που ακολουθούν, προέκυψαν μετά από ανταλλαγή προβληματισμών με τους φίλους Παύλο Μαυρίδη και Πέτρο Αργυρίου (με Πέτρο και Παύλο στο πλευρό μου, ουδένα εμφοβούμαι... ). Ο τίτλος μάλιστα του άρθρου ανήκει στον Παύλο. Ας δούμε όμως τι λέει κι ο ίδιος πάνω στο θέμα:
"Σήμερα συμπεραίνω με βεβαιότητα ότι μια λαϊκή εξέγερση χωρίς όρους και υπόβαθρο μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα αποτελέσματα από τα επιθυμητά. Μπορεί να οδηγήσει έναν ολόκληρο λαό στην καταστροφή καταδικάζοντας την όποια προσπάθεια για δημοκρατία για τα επόμενα χρόνια. Τα ερωτήματα που γεννούν αυτοί οι προβληματισμοί είναι :
Σε διαφορές συζητήσεις ακούω κριτική για την ευθύνη ανθρώπων που ηγούνται ή και εμπνέουν κινήματα για την παθητική στάση του κινήματος γενικά στην Ελλάδα. Είναι εύκολο να κάνεις κριτική και φυσικά είναι δύσκολο να πάρεις στους ώμους σου την τύχη του κινήματος. Έχουμε συναντήσει στην παγκόσμια ιστορία κινήματα που πνίγηκαν άδικα στο αίμα ή έπνιξαν στο αίμα την ίδια τους την χώρα χωρίς να προσφέρουν τελικά στους αρχικούς τους σκοπούς. Πρέπει να δούμε πως το σύστημα που μας καταδιώκει αλλάζει στρατηγική και διατηρείται, ώστε να διδαχτούμε ότι η επικράτηση δεν είναι μόνο θέμα δυνάμεων αλλά κυρίως στρατηγικής. Πρέπει να ιεραρχήσουμε τους στόχους μας βάζοντας την ανατροπή τελευταία και αναδεικνύοντας πρωταρχικούς στόχους τους καταλυτικούς παράγοντες για την επιτυχία μιας ανατροπής. Πρέπει να αποβάλουμε από την κοινωνία την οπαδική συμπεριφορά και να αναδείξουμε ελευθέρους πολίτες.[...]
Πρέπει να επικεντρωθούμε στην αφύπνιση του κόσμου. Να κάνουμε την επανάσταση στο σπίτι μας, στην γειτονιά , στην παρέα , στο χωριό. Δεν αρκεί να μαζεύονται μειοψηφίες συνειδητοποιημένων και να κουνούν σημαίες. Οι φόβοι για μια πρώιμη επανάσταση δεν πρέπει να μας καθησυχάζουν η να μας αποθαρρύνουν. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας θα έχει διάρκεια..."
Επειδή όμως οι "συνειδητοποιημένοι" είναι πράγματι μειοψηφία και μάλιστα ισχνή και η προφορική διάδοση της πληροφορίας είναι πολύ αργή διαδικασία, ειδικά όταν έχει ως αντίπαλο τα ΜΜΕ με την αστραπιαία τους διάδοση, τελικά τούτη θα είναι μια μακρά, επίπονη και βασανιστική διαδικασία.
Από την άλλη πλευρά όμως, τούτο δεν είναι απολύτως αληθές. Στην πραγματικότητα όλο και περισσότερος κόσμος αρχίζει κι αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο και την καταστροφή στα οποία οδηγείται η χώρα, άρα και την αδήριτη ανάγκη για μια πραγματική πολιτική αλλαγή, που θ' απαλλάξει τον τόπο από το σάπιο πολιτικό σύστημα της ονόματι Μεταπολίτευσης κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς με κάθε καλόπιστη συζήτηση που κάνει με τον διπλανό του.
Αυτό που στην πράξη επιβραδύνει δραματικά τις εξελίξεις, είναι το γεγονός ότι δεν έχει εμφανιστεί ακόμη μια συνεκτική πολιτική πρόταση, που να μπορεί να εμπνεύσει ελπίδα κι εμπιστοσύνη, ενώ είναι γεγονός ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό εκπροσώπησης στα σπλάχνα της κοινωνίας, σημαντικός δηλαδή ζωτικός χώρος για ν' αναπτυχθεί κάτι το ρηξικέλευθο και το ζωντανό.
Με λίπασμα την κοπριά και τη σαπίλα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου της χώρας.
Το ΕΠΑΜ έκανε μια αρχή προς αυτήν την κατεύθυνση, όμως η προσωπική ιδιομορφία του Καζάκη, η αυτιστική και μονωμένη του προσωπικότητα, καταδίκασε τούτη την προσπάθεια σε έναν αντίστοιχο πολιτικό αυτισμό, καταδικασμένο στο περιθώριο. Το κυριότερο πρόβλημα πολιτικής ανάγνωσης του Καζάκη, πέραν των ιδιορρυθμιών του χαρακτήρα και το σταλινικό background, ήταν η πεποίθηση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, άρα ότι με την συνεχή επίκληση του ηρωικού παρελθόντος του ΕΑΜ και της αντίστασης, θα κατάφερνε να εμπνεύσει και να συσπειρώσει τον λαό. Τούτο αποδείχτηκε λάθος και μάλιστα έμπρακτα. Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα όραμα για το μέλλον, όχι από επικλήσεις στους νεκρούς παππούδες μας, όσο κι αν προσωπικά θρέφω απεριόριστο θαυμασμό για τους δικούς μου και τον αγώνα της γενιάς τους.
Φαίνεται λοιπόν, ότι αυτό που θέλει πραγματικά πολύ χρόνο για να φτιαχτεί, είναι η πολιτική πρόταση την οποία έχει ανάγκη ο τόπος. Για την ώρα όλοι ελπίζουν ότι θα βγει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ κι όλα θ' αλλάξουν προς το καλύτερο, κάποιοι μάλιστα ευελπιστούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικά, έχει σχέδιο που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Το εύχομαι ολόψυχα και θα κάμω ό,τι μπορώ για να δω τούτο το σενάριο να γίνεται πραγματικότητα.
Όμως και πάλι, υπάρχει κάτι που μ' αφήνει με την αίσθηση του ανικανοποίητου.
Τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, θα τους ψηφίσουμε - εγώ και πολλοί άλλοι απ' όσο γνωρίζω - από αντίδραση, από απελπισία, λόγω έλλειψης καλύτερης λύσης, ίσως για να τους δώσουμε την ευκαιρία ν' αποδείξουν ότι δεν "είναι όλοι ίδιοι", όχι όμως επειδή κατάφεραν να μας δώσουν όραμα, σχέδιο και βάσιμη ελπίδα, αντί για ευσεβείς πόθους. Εάν εντούτοις επιχειρήσουν να το πράξουν, τότε αυτή η υπόγεια ζύμωση επαναστατικού προζυμιού, την οποία έχει υποστεί το κοινωνικό υπόστρωμα, θα εκδηλωθεί εύκολα και μ' ενθουσιασμό προς τον - έτσι κι αλλιώς επαναστατικό - δρόμο τον οποίο είναι υποχρεωμένοι να τραβήξουν για να βγάλουν τη χώρα απ' το τέλμα.
Αν πάλι προτιμήσουν ν' ακολουθήσουν τακτική διαχείρισης ενός πολιτικού σκηνικού πιο σάπιου κι απ' τα δόντια του Johnny Rotten και μιας οικονομικής καταστροφής απλά "ελεγχόμενης", τότε τούτο το προζύμι νομοτελειακά θα φουσκώσει, ζεσταμένο απ' την εσωτερική τριβή και σύγκρουση που θα προκαλούσε κάτι τέτοιο. Σ' αυτήν την περίπτωση, όλα θα κριθούν και πάλι από το εάν το κίνημα που θα ξεσπάσει θα έχει καταφέρει να αποκτήσει κοινά πολιτικά κι ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ή εάν θα έχουμε μια "Πρώιμη Επανάσταση", με αποτελέσματα εφάμιλλα των "Αραβικών Ανοίξεων" και της Πλατείας Ταχρίρ.
Θα καταφέρει ένα τέτοιο πολιτικό κίνημα να βρεθεί έτοιμο την κατάλληλη στιγμή, ή θα χαθεί άλλη μια μεγάλη ευκαιρία αλλαγής σε τούτη τη χώρα; Αυτό μένει να το κρίνει η Ιστορία...
Otto of Great Chaos
Έχει περάσει πια κάμποσος καιρός, δυστυχώς πολύς χαμένος χρόνος, από εκείνη την εποχή που οι Έλληνες βγήκαμε στους δρόμους και τις πλατείες, απαιτώντας μια βαθιά πολιτική αλλαγή, σε μια προσπάθεια να υπεραμυνθούμε ίσως των ζωών μας όπως τις γνωρίζαμε. Δεν ήμασταν πλειοψηφία, όσοι τριγυρνούσαμε από πορεία σε πορεία κι από συνέλευση σε συνέλευση, όμως νιώθαμε πως η σιωπηλή πλειοψηφία ήταν κατά βάση μαζί μας, άλλωστε αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, για ποιον λόγο θα λυσσομανούσαν τόσο πολύ τα σκυλιά της εξουσίας, σε προπαγάνδα, σε ψεύδος, σε εκφοβισμό, σε σκληρή καταστολή, όπως ποτέ δεν γνώρισε ο τόπος, τουλάχιστον κατά την περίοδο της Γ' Δημοκρατίας (ονόματι Μεταπολίτευσης);
Θυμάμαι τότε στις Πλατείες, όταν ένα πολιτικό κίνημα με αιτήματα και στόχους που δεν είχαν προηγουμένως εκφραστεί, προσπαθούσε να σκάσει μύτη απ' το αυγό του, ξάφνου μέσα στην πρώτη βδομάδα έπεσε ένα σύνθημα, μάλλον από αριστερή πλευρά, αν κι όλοι τότε το έπαιζαν ακομμάτιστοι, τέλος πάντων. "Φτάνει πια ο διαπιστωτικός λόγος. Δράση εδώ και τώρα!" Το σύνθημα διαδόθηκε σαν τη φωτιά στο λιβάδι. Μέσα σε μια δυο μέρες οι περισσότεροι ήδη το παπαγάλιζαν. Δεν θα κρύψω ότι έπεσα κι εγώ θύμα του στην αρχή. Το αναπαρήγαγα κι ο ίδιος με το στόμα μου, πριν προλάβω να σκεφτώ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με δαύτο. Κάποτε όμως μου 'ρθε η ερώτηση:
"Δράση με ποιον στόχο, πάνω σε ποιο πολιτικό πλαίσιο, υπέρ ποιου κι εναντίον ποιανού;"
Σύντομα η απάντηση δόθηκε από μόνη της. Η δράση για τη δράση, τυφλά, ανοργάνωτα, χωρίς όραμα και σχέδιο, το μόνο που κατάφερνε ήταν να κουράσει τον κόσμο, ενώ όπου πιθανόν γινόταν απειλητική, η βία του καθεστωτικού μηχανισμού και τα τερατώδη ψεύδη της συστημικής και συστηματικής προπαγάνδας, ήταν πάντοτε σ' επιφυλακή. Πολύ σύντομα, όσοι προσπάθησαν ν' αντισταθούν στην καταστροφή, έφτασαν σε πλήρες αδιέξοδο. Δεν ξέρω αν τούτο το σύνθημα και μια γενικότερη γραφειοκρατική νοοτροπία που εκδηλώθηκε στην Πλατεία του Λευκού Πύργου από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής κυρίως αριστεράς και γνωστά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλεται σε πολιτικό σφάλμα, σε ανικανότητα έγκαιρης πολιτικής ανάγνωσης ή σε συνειδητή προσπάθεια χειραγώγησης, γεγονός πάντως παραμένει ότι σύντομα το κύμα κόπασε, ο κόσμος γύρισε στα σπίτια του κι απογοητευμένος στράφηκε προς συστημικές λύσεις. Δεν μπορεί επίσης ν' αμφισβητηθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο κερδισμένος απ' όλο αυτό, αφού κατάφερε στις εκλογές του Μαΐου 2012 να πάρει την πρώτη θέση στην Α' Θεσσαλονίκης (παραλίγο να δακρύσει η Παναγιά στο Άγιο Όρος). Η ακροδεξιά δεν είχε πάντως δυναμική παρουσία στην Πλατεία κι ούτε απέκτησε ιδιαίτερη δύναμη στη Θεσσαλονίκη στη συνέχεια, τουλάχιστον "κινηματικά". Οι Παοκτζήδες τους σπάνε στο ξύλο και μέσα στην έδρα τους ακόμα. Άσε που με την Αυτόνομη Θύρα 10 του Ηρακλή, τα φασιστάκια δεν τολμάνε ούτε στο ίδιο πεζοδρόμιο να προχωρήσουνε...
Μετά τις εκλογές, το κίνημα εξαφανίστηκε.
Οποιαδήποτε σκέψη για δράση εξακοντίστηκε στο κάποτε άλλοτε, η κοινωνία εμφάνισε μια απίστευτη κατά πολλούς παθητικότητα, παραδομένη άβουλη, στις διαθέσεις της ποιο διεφθαρμένης, ανίκανης και φαύλης κυβέρνησης που γνώρισε ίσως η χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια, με μόνο πιθανό διεκδικητή του ίδιου τίτλου τις κυβερνήσεις Σημίτη. Δεν εννοώ φυσικά απλά την κυβέρνηση Σαμαρά. Μιλώ για τις τέσσερις μνημονιακές κυβερνήσεις, οι οποίες επί σχεδόν πέντε χρόνια έκαμαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να στερήσουν πλήρως τη Δημοκρατία απ' το νόημά της, τους πολίτες απ' τα δικαιώματα και τις περιουσίες τους και τη χώρα απ' την κυριαρχία της. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια ενιαία κι αδιαίρετη κυβέρνηση-θέατρο σκιών, ταγμένη να υπηρετεί τυφλά ξένες δυνάμεις, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να περισώσει τα προνόμια της παρασιτικής τάξης των ολιγαρχών που τη στηρίζουν.
Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι σήμερα, εκείνο που έκαναν οι περισσότεροι Έλληνες αγανακτισμένοι, ξεζουμισμένοι, καταρρακωμένοι κι οργισμένοι μέχρι τα μπούνια, ήταν να βρίζουν κατηγορώντας ο ένας τον άλλον στο διαδίκτυο, επειδή ακόμη δεν έχουν εξεγερθεί. "Δεν είμαστε λαός εμείς, είμαστε δούλοι", "γιατί ρε μαλάκα δεν σηκώνεσαι απ' τον καναπέ σου να τους ρίξουμε;" και άλλα τέτοια απείρου κάλους κατέκλυσαν την καθημερινή μας ενημέρωση απ' τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Αλλά κι αυτοί που δεν χρησιμοποιούν το διαδίκτυο, τα ίδια περίπου λένε μέσα στα καφενεία. Όλοι αυτοί ωστόσο που λοιδορούν άπαντες τους λοιπούς για αδράνεια και δειλία, δεν συνειδητοποιούν τη δική τους ευθύνη σε τούτο το φαινόμενο.
Η πρόταση της δράσης χωρίς πολιτικό προσανατολισμό και πλαίσιο, φέρνει πάντοτε τ' αντίθετα αποτελέσματα.
Οι παραπάνω σκέψεις, όπως κι εκείνες που ακολουθούν, προέκυψαν μετά από ανταλλαγή προβληματισμών με τους φίλους Παύλο Μαυρίδη και Πέτρο Αργυρίου (με Πέτρο και Παύλο στο πλευρό μου, ουδένα εμφοβούμαι... ). Ο τίτλος μάλιστα του άρθρου ανήκει στον Παύλο. Ας δούμε όμως τι λέει κι ο ίδιος πάνω στο θέμα:
"Σήμερα συμπεραίνω με βεβαιότητα ότι μια λαϊκή εξέγερση χωρίς όρους και υπόβαθρο μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα αποτελέσματα από τα επιθυμητά. Μπορεί να οδηγήσει έναν ολόκληρο λαό στην καταστροφή καταδικάζοντας την όποια προσπάθεια για δημοκρατία για τα επόμενα χρόνια. Τα ερωτήματα που γεννούν αυτοί οι προβληματισμοί είναι :
- Θα έρθει η ανατροπή όταν έχουμε απλά ως αφετηρία τον θυμό ;
- Θα εξαντλήσουμε κάθε ευκαιρία αντίστασης χωρίς να έχουμε συνείδηση της πραγματικότητας ;
- Έχουμε όλοι στο μυαλό μας τον ίδιο στόχο;
- Έχουμε όλοι τις ίδιες προσωπικές φιλοδοξίες;
Σε διαφορές συζητήσεις ακούω κριτική για την ευθύνη ανθρώπων που ηγούνται ή και εμπνέουν κινήματα για την παθητική στάση του κινήματος γενικά στην Ελλάδα. Είναι εύκολο να κάνεις κριτική και φυσικά είναι δύσκολο να πάρεις στους ώμους σου την τύχη του κινήματος. Έχουμε συναντήσει στην παγκόσμια ιστορία κινήματα που πνίγηκαν άδικα στο αίμα ή έπνιξαν στο αίμα την ίδια τους την χώρα χωρίς να προσφέρουν τελικά στους αρχικούς τους σκοπούς. Πρέπει να δούμε πως το σύστημα που μας καταδιώκει αλλάζει στρατηγική και διατηρείται, ώστε να διδαχτούμε ότι η επικράτηση δεν είναι μόνο θέμα δυνάμεων αλλά κυρίως στρατηγικής. Πρέπει να ιεραρχήσουμε τους στόχους μας βάζοντας την ανατροπή τελευταία και αναδεικνύοντας πρωταρχικούς στόχους τους καταλυτικούς παράγοντες για την επιτυχία μιας ανατροπής. Πρέπει να αποβάλουμε από την κοινωνία την οπαδική συμπεριφορά και να αναδείξουμε ελευθέρους πολίτες.[...]
Πρέπει να επικεντρωθούμε στην αφύπνιση του κόσμου. Να κάνουμε την επανάσταση στο σπίτι μας, στην γειτονιά , στην παρέα , στο χωριό. Δεν αρκεί να μαζεύονται μειοψηφίες συνειδητοποιημένων και να κουνούν σημαίες. Οι φόβοι για μια πρώιμη επανάσταση δεν πρέπει να μας καθησυχάζουν η να μας αποθαρρύνουν. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας θα έχει διάρκεια..."
Επειδή όμως οι "συνειδητοποιημένοι" είναι πράγματι μειοψηφία και μάλιστα ισχνή και η προφορική διάδοση της πληροφορίας είναι πολύ αργή διαδικασία, ειδικά όταν έχει ως αντίπαλο τα ΜΜΕ με την αστραπιαία τους διάδοση, τελικά τούτη θα είναι μια μακρά, επίπονη και βασανιστική διαδικασία.
Από την άλλη πλευρά όμως, τούτο δεν είναι απολύτως αληθές. Στην πραγματικότητα όλο και περισσότερος κόσμος αρχίζει κι αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο και την καταστροφή στα οποία οδηγείται η χώρα, άρα και την αδήριτη ανάγκη για μια πραγματική πολιτική αλλαγή, που θ' απαλλάξει τον τόπο από το σάπιο πολιτικό σύστημα της ονόματι Μεταπολίτευσης κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς με κάθε καλόπιστη συζήτηση που κάνει με τον διπλανό του.
Αυτό που στην πράξη επιβραδύνει δραματικά τις εξελίξεις, είναι το γεγονός ότι δεν έχει εμφανιστεί ακόμη μια συνεκτική πολιτική πρόταση, που να μπορεί να εμπνεύσει ελπίδα κι εμπιστοσύνη, ενώ είναι γεγονός ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό εκπροσώπησης στα σπλάχνα της κοινωνίας, σημαντικός δηλαδή ζωτικός χώρος για ν' αναπτυχθεί κάτι το ρηξικέλευθο και το ζωντανό.
Με λίπασμα την κοπριά και τη σαπίλα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου της χώρας.
Το ΕΠΑΜ έκανε μια αρχή προς αυτήν την κατεύθυνση, όμως η προσωπική ιδιομορφία του Καζάκη, η αυτιστική και μονωμένη του προσωπικότητα, καταδίκασε τούτη την προσπάθεια σε έναν αντίστοιχο πολιτικό αυτισμό, καταδικασμένο στο περιθώριο. Το κυριότερο πρόβλημα πολιτικής ανάγνωσης του Καζάκη, πέραν των ιδιορρυθμιών του χαρακτήρα και το σταλινικό background, ήταν η πεποίθηση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, άρα ότι με την συνεχή επίκληση του ηρωικού παρελθόντος του ΕΑΜ και της αντίστασης, θα κατάφερνε να εμπνεύσει και να συσπειρώσει τον λαό. Τούτο αποδείχτηκε λάθος και μάλιστα έμπρακτα. Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα όραμα για το μέλλον, όχι από επικλήσεις στους νεκρούς παππούδες μας, όσο κι αν προσωπικά θρέφω απεριόριστο θαυμασμό για τους δικούς μου και τον αγώνα της γενιάς τους.
Φαίνεται λοιπόν, ότι αυτό που θέλει πραγματικά πολύ χρόνο για να φτιαχτεί, είναι η πολιτική πρόταση την οποία έχει ανάγκη ο τόπος. Για την ώρα όλοι ελπίζουν ότι θα βγει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ κι όλα θ' αλλάξουν προς το καλύτερο, κάποιοι μάλιστα ευελπιστούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικά, έχει σχέδιο που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Το εύχομαι ολόψυχα και θα κάμω ό,τι μπορώ για να δω τούτο το σενάριο να γίνεται πραγματικότητα.
Όμως και πάλι, υπάρχει κάτι που μ' αφήνει με την αίσθηση του ανικανοποίητου.
Τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, θα τους ψηφίσουμε - εγώ και πολλοί άλλοι απ' όσο γνωρίζω - από αντίδραση, από απελπισία, λόγω έλλειψης καλύτερης λύσης, ίσως για να τους δώσουμε την ευκαιρία ν' αποδείξουν ότι δεν "είναι όλοι ίδιοι", όχι όμως επειδή κατάφεραν να μας δώσουν όραμα, σχέδιο και βάσιμη ελπίδα, αντί για ευσεβείς πόθους. Εάν εντούτοις επιχειρήσουν να το πράξουν, τότε αυτή η υπόγεια ζύμωση επαναστατικού προζυμιού, την οποία έχει υποστεί το κοινωνικό υπόστρωμα, θα εκδηλωθεί εύκολα και μ' ενθουσιασμό προς τον - έτσι κι αλλιώς επαναστατικό - δρόμο τον οποίο είναι υποχρεωμένοι να τραβήξουν για να βγάλουν τη χώρα απ' το τέλμα.
Αν πάλι προτιμήσουν ν' ακολουθήσουν τακτική διαχείρισης ενός πολιτικού σκηνικού πιο σάπιου κι απ' τα δόντια του Johnny Rotten και μιας οικονομικής καταστροφής απλά "ελεγχόμενης", τότε τούτο το προζύμι νομοτελειακά θα φουσκώσει, ζεσταμένο απ' την εσωτερική τριβή και σύγκρουση που θα προκαλούσε κάτι τέτοιο. Σ' αυτήν την περίπτωση, όλα θα κριθούν και πάλι από το εάν το κίνημα που θα ξεσπάσει θα έχει καταφέρει να αποκτήσει κοινά πολιτικά κι ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ή εάν θα έχουμε μια "Πρώιμη Επανάσταση", με αποτελέσματα εφάμιλλα των "Αραβικών Ανοίξεων" και της Πλατείας Ταχρίρ.
Θα καταφέρει ένα τέτοιο πολιτικό κίνημα να βρεθεί έτοιμο την κατάλληλη στιγμή, ή θα χαθεί άλλη μια μεγάλη ευκαιρία αλλαγής σε τούτη τη χώρα; Αυτό μένει να το κρίνει η Ιστορία...
Otto of Great Chaos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου