Του Θαναση Καρτερού
Μεταξύ μας, εκλογές χωρίς διλήμματα και φόβους δεν έγιναν ποτέ. Στην Ελλάδα τουλάχιστον. Από την εποχή του κομμουνιστικού κινδύνου, του Καραμανλής ή τανκς, του ΠΑΣΟΚ ή Επάρατος, ο πολίτης προσέρχεται στις κάλπες μετά φόβου πολλών πραγμάτων. Και μόνο στις περί δημοκρατίας και ελεύθερων εκλογών συζητήσεις μεταξύ τυρού και αχλαδίου η ψήφος είναι ανεπηρέαστη από τους φόβους.
Στις τελευταίες εκλογές ο φόβος υπήρξε όχι απλός συντελεστής της λαϊκής ψήφου, αλλά πρωταγωνιστής. Και όπως όλα δείχνουν, στις επερχόμενες θα φτάσουμε στο μη παρέκει. Με το λουρί στο σβέρκο θα ψηφίσουμε. Λουρί μάλιστα όχι μόνο made in Greece, αλλά και με ευρωπαϊκό ISO. Διεθνών προδιαγραφών, με στοιχεία από spreads, από ΑΤΜ, από Οίκους και από πάσης φύσεως επενδυτές.
Βέβαια, δεν είναι κάθε φόβος εξ ορισμού κακός. Ο φόβος μπορεί να είναι κίνητρο αλλαγής ή κίνητρο στασιμότητας. Κίνητρο προόδου ή κίνητρο υποχώρησης. Αν κάποιος δηλαδή στις εκλογές ψηφίζει με βάση και τον φόβο, καλό θα είναι να φοβάται τουλάχιστον για τους σωστούς λόγους. Διότι υπάρχουν φόβοι που ακονίζουν την ευθυκρισία. Και φόβοι που τη συσκοτίζουν. Φόβοι που ξυπνούν. Και φόβοι που κοιμίζουν.
Επίσης ο φόβος δεν είναι μόνο τοξικός. Είναι και ταξικός. Ταξικός, μάλιστα. Διότι άλλο φοβούνται οι άνεργοι, κι άλλο οι νοικοκυραίοι. Άλλο οι καταχρεωμένοι κι άλλοι οι βολεμένοι. Άλλο τα θύματα των Μνημονίων κι άλλο οι ανέγγιχτοι ή οι κερδισμένοι. Κι αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά οφείλει να δώσει τη μάχη της και στο πεδίο του φόβου, με τα δικά της όπλα. Χωρίς περιττές κατάρες και φόβους.
Να φοβούνται οι σακατεμένοι από την πολιτική του τον Σαμαρά, γιατί έχει αποδείξει πόσο αδίστακτος είναι. Και πόσα ακόμα έγγραφα Τελικής Λύσης είναι έτοιμος να υπογράψει. Να φοβούνται την υπαρκτή καταστροφή αν η συγκυβέρνηση επιβιώσει από αυτή τη μάχη. Να φοβούνται τον Βενιζέλο που κατάντησε το ΠΑΣΟΚ υποκατάστημα της Άκρας Δεξιάς. Να φοβούνται την πολιτική των Μνημονίων, που ήρθε για να μείνει.
Να φοβούνται επίσης όλους εκείνους που προπαγανδίζουν μελλοντικές καταστροφές ενώ καταστρέφουν το σήμερα. Και να φοβούνται τον λάθος φόβο, που κατασκευάζεται για να καταστείλει με μονταρισμένες σκηνές από το έργο της Δευτέρας την οργή για το έργο που ήδη παίζεται. Στις πλάτες τους...
Μεταξύ μας, εκλογές χωρίς διλήμματα και φόβους δεν έγιναν ποτέ. Στην Ελλάδα τουλάχιστον. Από την εποχή του κομμουνιστικού κινδύνου, του Καραμανλής ή τανκς, του ΠΑΣΟΚ ή Επάρατος, ο πολίτης προσέρχεται στις κάλπες μετά φόβου πολλών πραγμάτων. Και μόνο στις περί δημοκρατίας και ελεύθερων εκλογών συζητήσεις μεταξύ τυρού και αχλαδίου η ψήφος είναι ανεπηρέαστη από τους φόβους.
Στις τελευταίες εκλογές ο φόβος υπήρξε όχι απλός συντελεστής της λαϊκής ψήφου, αλλά πρωταγωνιστής. Και όπως όλα δείχνουν, στις επερχόμενες θα φτάσουμε στο μη παρέκει. Με το λουρί στο σβέρκο θα ψηφίσουμε. Λουρί μάλιστα όχι μόνο made in Greece, αλλά και με ευρωπαϊκό ISO. Διεθνών προδιαγραφών, με στοιχεία από spreads, από ΑΤΜ, από Οίκους και από πάσης φύσεως επενδυτές.
Βέβαια, δεν είναι κάθε φόβος εξ ορισμού κακός. Ο φόβος μπορεί να είναι κίνητρο αλλαγής ή κίνητρο στασιμότητας. Κίνητρο προόδου ή κίνητρο υποχώρησης. Αν κάποιος δηλαδή στις εκλογές ψηφίζει με βάση και τον φόβο, καλό θα είναι να φοβάται τουλάχιστον για τους σωστούς λόγους. Διότι υπάρχουν φόβοι που ακονίζουν την ευθυκρισία. Και φόβοι που τη συσκοτίζουν. Φόβοι που ξυπνούν. Και φόβοι που κοιμίζουν.
Επίσης ο φόβος δεν είναι μόνο τοξικός. Είναι και ταξικός. Ταξικός, μάλιστα. Διότι άλλο φοβούνται οι άνεργοι, κι άλλο οι νοικοκυραίοι. Άλλο οι καταχρεωμένοι κι άλλοι οι βολεμένοι. Άλλο τα θύματα των Μνημονίων κι άλλο οι ανέγγιχτοι ή οι κερδισμένοι. Κι αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά οφείλει να δώσει τη μάχη της και στο πεδίο του φόβου, με τα δικά της όπλα. Χωρίς περιττές κατάρες και φόβους.
Να φοβούνται οι σακατεμένοι από την πολιτική του τον Σαμαρά, γιατί έχει αποδείξει πόσο αδίστακτος είναι. Και πόσα ακόμα έγγραφα Τελικής Λύσης είναι έτοιμος να υπογράψει. Να φοβούνται την υπαρκτή καταστροφή αν η συγκυβέρνηση επιβιώσει από αυτή τη μάχη. Να φοβούνται τον Βενιζέλο που κατάντησε το ΠΑΣΟΚ υποκατάστημα της Άκρας Δεξιάς. Να φοβούνται την πολιτική των Μνημονίων, που ήρθε για να μείνει.
Να φοβούνται επίσης όλους εκείνους που προπαγανδίζουν μελλοντικές καταστροφές ενώ καταστρέφουν το σήμερα. Και να φοβούνται τον λάθος φόβο, που κατασκευάζεται για να καταστείλει με μονταρισμένες σκηνές από το έργο της Δευτέρας την οργή για το έργο που ήδη παίζεται. Στις πλάτες τους...
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου