Του Πάνου Σκουρολιάκου*
ΑΥΓΗ
Γιατί,
δηλαδή, ο Σάκης Ρουβάς δεν δικαιούται να ασχοληθεί με το αρχαίο δράμα;
Γιατί ο καθένας από όλους εμάς δεν μπορεί να δοκιμάσει την τύχη του στο
οτιδήποτε; Οι σύγχρονες κοινωνίες δημιούργησαν ένα πλαίσιο ευκαιριών
όπου οι πάντες μπορούν να τολμήσουν και να δοκιμαστούν στα πάντα. Η
Αριστερά, μάλιστα, έδωσε αγώνες για το δικαίωμα στη δημιουργία. Αν,
λοιπόν, ένα ποπ είδωλο πλαισιωθεί από ικανούς κατά τεκμήριο συντελεστές
και φιλοξενηθεί στον "ναό" του αρχαίου δράματος, γιατί να μη
νομιμοποιηθεί ως επαίων; Εννοείται ότι πλήθος κόσμου θα τρέξει να
επικοινωνήσει με τον λόγο του Ευριπίδη που υπηρετεί ο ηθοποιός -
τραγουδιστής των μεγάλων νυχτερινών σκηνών.
Βεβαίως, όλη αυτή η ιστορία δεν μπορεί να μείνει χωρίς μια κάποια επιβράβευση. Υπάρχουν πολλές διοργανώσεις όπου βραβεύονται οι δημιουργοί. Τα βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών, τα βραβεία του Ιδρύματος Ελένης και Κώστα Ουράνη, αλλά και τα Κορφιάτικα Βραβεία και πολλά άλλα. Δεν αξιολογώ τη σοβαρότητα όλων αυτών των διοργανώσεων. Αλίμονο. Αλλά στα βραβεία που φέρουν το όνομα του Κάρολου Κουν αποφασίσθηκε η βράβευση του Σάκη Ρουβά με εκείνο του αρχαίου δράματος. Δύσκολη επιλογή. Ο βραβευμένος λαοφιλής τραγουδιστής, έχοντας συνδέσει την πορεία του με ένα είδος απαιτητικό μεν, αλλά στερούμενο πνευματικότητας και ουσιαστικής πρωτογενούς δημιουργίας δε, μπορεί να διαπρέπει στις νυχτερινές πίστες, δεν είναι όμως πειστικός ως ερμηνευτής του λόγου των αρχαίων τραγικών στην ορχήστρα της Επιδαύρου. Ένα πράγμα είναι το δικαίωμα στην προσπάθεια για κάτι δύσκολο και εκτός καλλιτεχνικού πεδίου κάποιου και άλλο το αποτέλεσμα.
Η συντεχνία των θεατρίνων, γνωρίζοντας πολύ καλά το αντικείμενο, μπορεί να μιλήσει αυθεντικότερα επ' αυτού. Η ερμηνεία μεγάλων συγγραφέων έχει να κάνει με μια μακρά πορεία προσέγγισης του πεδίου, την αποκρυπτογράφησης του και την προετοιμασία για την ερμηνεία του, μέσα από παραδομένους αλλά και προσωπικούς κώδικες που απαιτούν χρόνο, επιμονή, καλλιέργεια, ψυχή, νεύρα, καρδιά και... κάτι άλλο. Τάλαντο γι' αυτό καθ' αυτό το είδος στο οποίο αναφερόμαστε. Το αρχαίο δράμα. Προσοχή παρακαλώ. Ειδικό, ξεχωριστό τάλαντο.
Η βράβευση του λαμπερού σταρ με ένα βραβείο που φέρει δύο σημαντικά φορτία, όπως αυτά του αρχαίου δράματος αλλά και του Κάρολου Κούν, ήταν η αιτία ώστε η ηθοποιός Χρυσούλα Διαβάτη να εκθέσει φωναχτά αυτά που συζητά η συντεχνία των ηθοποιών χαμηλόφωνα. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, δεν είναι εύκολο άλλωστε να τα βάλεις με ένα ολόκληρο πλέγμα μέσων ενημέρωσης, διακινητών γνώμης και επί παντός επιστητού «αποψιούχων», που, ένθεοι από την παρουσία του ποπ ειδώλου, τον υπερασπίζονται με πάθος και απόλυτη ειλικρίνεια.
Η Χρυσούλα Διαβάτη δεν είναι κάποια φωνασκούσα περίπτωση στον θεατρικό χώρο. Δεν είναι κάποια πολιτική «Πασιονάρια». Με μακρόχρονη και άκρως επιτυχημένη πορεία στο σανίδι του θεάτρου, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, έχει κατακτήσει τα εφόδιά της, κάνοντας ατελείωτα χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή. Μίλησε λοιπόν και εξέφρασε ένα κομμάτι των ομοτέχνων της. Θεωρώ το συντριπτικά μεγαλύτερο. Αλλά εξέφρασε κι ένα κομμάτι των φίλων του θεάτρου. Αυτών που με συνέπεια το παρακολουθούν και αναζητούν σε αυτό την απόλαυση, τη σκέψη, τη μέθεξη. Αυτών που το στηρίζουν διαχρονικά και δεν το επισκέπτονται ως γεγονός, ως event που λέμε στα ελληνικά.
Βεβαίως, οι πάντες καλοδεχούμενοι είναι στο θέατρο. Και ως θεατές, και ως δημιουργοί. Αλλά εφόσον ως δημιουργός κάνει κανείς χρήση του δικαιώματος να κυνηγήσει τα όνειρά του και να εκφράσει την ψυχή του, θα πρέπει να δεχθεί και εκείνη την κριτική που ελέγχει την υλοποίηση των ονείρων, αλλά και τον τρόπο που κυνηγά κανείς τα όνειρα. Που ελέγχει τις διόδους που δίνουν σε κάποιους τη δυνατότητα να υλοποιούν τα όνειρα. Και να δέχεται τέλος την κριτική για αυτούς που κρίνουν την επάρκεια της υλοποίησης των ονείρων.
Εν κατακλείδι, το θετικό της βράβευσης για την οποία συζητάμε είναι ότι έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε για άλλη μια φορά για την ουσία των πραγμάτων. Να μιλήσουμε γι' αυτά που μας επιβάλλονται ως ιλουστρασιόν εξώφυλλα στη ζωή μας χωρίς να μας ρωτήσουν. Να έχουμε τον νου μας για όλους αυτούς που ανακατεύουν το life style με τον Ευριπίδη, το gossip με τον Μαγιακόφκι που αυτοκτόνησε και το καλό γούστο με την αρχοντοχωριατιά. Να σκεφθούμε λοιπόν το μέλλον που ονειρευόμαστε και να απορρίψουμε την πλαστική ζωή που μας σερβίρουν καθημερινά.
* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Βεβαίως, όλη αυτή η ιστορία δεν μπορεί να μείνει χωρίς μια κάποια επιβράβευση. Υπάρχουν πολλές διοργανώσεις όπου βραβεύονται οι δημιουργοί. Τα βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών, τα βραβεία του Ιδρύματος Ελένης και Κώστα Ουράνη, αλλά και τα Κορφιάτικα Βραβεία και πολλά άλλα. Δεν αξιολογώ τη σοβαρότητα όλων αυτών των διοργανώσεων. Αλίμονο. Αλλά στα βραβεία που φέρουν το όνομα του Κάρολου Κουν αποφασίσθηκε η βράβευση του Σάκη Ρουβά με εκείνο του αρχαίου δράματος. Δύσκολη επιλογή. Ο βραβευμένος λαοφιλής τραγουδιστής, έχοντας συνδέσει την πορεία του με ένα είδος απαιτητικό μεν, αλλά στερούμενο πνευματικότητας και ουσιαστικής πρωτογενούς δημιουργίας δε, μπορεί να διαπρέπει στις νυχτερινές πίστες, δεν είναι όμως πειστικός ως ερμηνευτής του λόγου των αρχαίων τραγικών στην ορχήστρα της Επιδαύρου. Ένα πράγμα είναι το δικαίωμα στην προσπάθεια για κάτι δύσκολο και εκτός καλλιτεχνικού πεδίου κάποιου και άλλο το αποτέλεσμα.
Η συντεχνία των θεατρίνων, γνωρίζοντας πολύ καλά το αντικείμενο, μπορεί να μιλήσει αυθεντικότερα επ' αυτού. Η ερμηνεία μεγάλων συγγραφέων έχει να κάνει με μια μακρά πορεία προσέγγισης του πεδίου, την αποκρυπτογράφησης του και την προετοιμασία για την ερμηνεία του, μέσα από παραδομένους αλλά και προσωπικούς κώδικες που απαιτούν χρόνο, επιμονή, καλλιέργεια, ψυχή, νεύρα, καρδιά και... κάτι άλλο. Τάλαντο γι' αυτό καθ' αυτό το είδος στο οποίο αναφερόμαστε. Το αρχαίο δράμα. Προσοχή παρακαλώ. Ειδικό, ξεχωριστό τάλαντο.
Η βράβευση του λαμπερού σταρ με ένα βραβείο που φέρει δύο σημαντικά φορτία, όπως αυτά του αρχαίου δράματος αλλά και του Κάρολου Κούν, ήταν η αιτία ώστε η ηθοποιός Χρυσούλα Διαβάτη να εκθέσει φωναχτά αυτά που συζητά η συντεχνία των ηθοποιών χαμηλόφωνα. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, δεν είναι εύκολο άλλωστε να τα βάλεις με ένα ολόκληρο πλέγμα μέσων ενημέρωσης, διακινητών γνώμης και επί παντός επιστητού «αποψιούχων», που, ένθεοι από την παρουσία του ποπ ειδώλου, τον υπερασπίζονται με πάθος και απόλυτη ειλικρίνεια.
Η Χρυσούλα Διαβάτη δεν είναι κάποια φωνασκούσα περίπτωση στον θεατρικό χώρο. Δεν είναι κάποια πολιτική «Πασιονάρια». Με μακρόχρονη και άκρως επιτυχημένη πορεία στο σανίδι του θεάτρου, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, έχει κατακτήσει τα εφόδιά της, κάνοντας ατελείωτα χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή. Μίλησε λοιπόν και εξέφρασε ένα κομμάτι των ομοτέχνων της. Θεωρώ το συντριπτικά μεγαλύτερο. Αλλά εξέφρασε κι ένα κομμάτι των φίλων του θεάτρου. Αυτών που με συνέπεια το παρακολουθούν και αναζητούν σε αυτό την απόλαυση, τη σκέψη, τη μέθεξη. Αυτών που το στηρίζουν διαχρονικά και δεν το επισκέπτονται ως γεγονός, ως event που λέμε στα ελληνικά.
Βεβαίως, οι πάντες καλοδεχούμενοι είναι στο θέατρο. Και ως θεατές, και ως δημιουργοί. Αλλά εφόσον ως δημιουργός κάνει κανείς χρήση του δικαιώματος να κυνηγήσει τα όνειρά του και να εκφράσει την ψυχή του, θα πρέπει να δεχθεί και εκείνη την κριτική που ελέγχει την υλοποίηση των ονείρων, αλλά και τον τρόπο που κυνηγά κανείς τα όνειρα. Που ελέγχει τις διόδους που δίνουν σε κάποιους τη δυνατότητα να υλοποιούν τα όνειρα. Και να δέχεται τέλος την κριτική για αυτούς που κρίνουν την επάρκεια της υλοποίησης των ονείρων.
Εν κατακλείδι, το θετικό της βράβευσης για την οποία συζητάμε είναι ότι έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε για άλλη μια φορά για την ουσία των πραγμάτων. Να μιλήσουμε γι' αυτά που μας επιβάλλονται ως ιλουστρασιόν εξώφυλλα στη ζωή μας χωρίς να μας ρωτήσουν. Να έχουμε τον νου μας για όλους αυτούς που ανακατεύουν το life style με τον Ευριπίδη, το gossip με τον Μαγιακόφκι που αυτοκτόνησε και το καλό γούστο με την αρχοντοχωριατιά. Να σκεφθούμε λοιπόν το μέλλον που ονειρευόμαστε και να απορρίψουμε την πλαστική ζωή που μας σερβίρουν καθημερινά.
* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου