Του Κοσμά Ηλιάδη
Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
Τι είναι ο Χριστόδουλος Ξηρός; Μην είναι ένα ωραίο προπαγανδιστικό εργαλείο στα χέρια «άξιων αναλυτών;» Μην είναι ένα βολικό άλλοθι στα πολιτικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν εδώ και πέντε χρόνια;
Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας;
Μην είναι ο Στάθης Μπούκουρας;
Μην είναι ο Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος;
Αγωνίστηκε, δεν μπορώ να πω, το παραδέχομαι! Αγωνίστηκε γενναία, για να μην γίνουν εκλογές! Τι συνεργασίες τους υποσχέθηκε, τι υπουργεία τους έταξε. Τι αναθεώρηση συντάγματος ψέλλισε. - Καλά εδώ και δυόμιση χρόνια, ποιος σε εμπόδισε, γιατί δεν ξεκίνησες τι διαδικασία αναθεώρησης; Δεν λέω, να την ολοκλήρωνες, να την ξεκινούσες λέω. - Αυτοί εκεί, αγύριστα κεφάλια, αχάριστοι, τι να πω;
Αναφέρομαι στους 132 ανθρώπους με ονοματεπώνυμο. -Οι άλλοι οι 168, δεν έχουν ονοματεπώνυμο-. Συγγνώμη, αλλά δεν φταίω εγώ. Έτσι αποφάσισε ο Σαμαράς. Όσοι έχουν απορίες, ας τον ρωτήσουν, να τις λύσει.
Για λόγου επιεικείας, αυτοί οι 132 άνθρωποι με ονοματεπώνυμο, τις διευθύνσεις των οποίων συλλέγει ή συνέλεξε ήδη ο Άδωνις Γεωργιάδης, θα πω πως δικαιούνται να είναι αχάριστοι. Όμως δεν δικαιούνται να μην γνωρίζουν το συμφέρον τους. Το πραγματικό συμφέρον τους! Θα παίρνανε το κάτι τις τους, ανάλογα για τον καθένα. Κάποιος θα έπαιρνε ας πούμε υπουργείο. Κάποιοι θα μπορούσαν να πάρουν υφυπουργεία. Ακόμη όχι αμελητέο, θα συνέχιζαν να παίρνουν την βουλευτική τους αποζημίωση – αυτό δεν το καταλαβαίνω, άκου βουλευτική αποζημίωση – για ακόμη ενάμισι χρόνο. Αυτοί εκεί, αγύριστα κεφάλια, αχάριστοι, θα το ξαναπώ!
Εντάξει, μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν είναι όλοι τους αγύριστα κεφάλια. Δεν είναι όλοι τους αχάριστοι. Υπάρχουν και καλά παιδιά, υπάρχουν εθνικόφρονες πατριώτες, που γνωρίζουν το συμφέρον τους. Δυο ονόματα στην τύχη. Στάθης Μπούκουρας, Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος. Πρόσφατα αποφυλακισθέντες.
Χριστόδουλος Ξηρός! Τον παρακολουθούσαν εδώ και δυο μήνες.
Που πας βρε Σαμαρά, με έναν πρώην μπασκετμπολίστα που κεκεδίζει;
Δεν λέω πως τον τάιζαν, ούτε πως τον σκέπαζαν με κουβέρτα μην κρυώσει. Άλλο θέλω να πω: Καλά βρε απερίσκεπτοι, αν πάθαινε κάτι το παιδί, ένα τυχαίο ατύχημα – αυτό το προπαγανδιστικό εργαλείο – αν σκοτωνόταν τι θα μας δείχνατε; Το φέρετρο; Πουλάει; Δεν πουλάει! Αν τραυματιζόταν βαριά, στον καθένα μπορεί να συμβεί αυτό, τι θα μας δείχνατε; Τον θάλαμο εντατικής; Αρέσει; Δεν αρέσει!
Εκτός και αν, υπόθεση κάνω, εκτός και αν, λέω, τον είχατε υπό προστασία. Έναν ουσιώδη μάρτυρα, έναν μεγάλο αρχιτρομοκράτη, ένα αρχιεγκληματία, δεν θα ήταν φρόνιμο να τον αφήνατε στην τύχη του, υποθέτω. Μήπως είχατε στήσει γύρω του έναν «αόρατο» κλοιό ασφαλείας, που από λόγους ευγενείας, μας το αποκρύπτεται;
Ένας που βαρέθηκε να διαβάζει όλα αυτά τα ανούσια έκανε κάτι:
Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
Τι είναι ο Χριστόδουλος Ξηρός; Μην είναι ένα ωραίο προπαγανδιστικό εργαλείο στα χέρια «άξιων αναλυτών;» Μην είναι ένα βολικό άλλοθι στα πολιτικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν εδώ και πέντε χρόνια;
Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας;
Μην είναι ο Στάθης Μπούκουρας;
Μην είναι ο Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος;
Αγωνίστηκε, δεν μπορώ να πω, το παραδέχομαι! Αγωνίστηκε γενναία, για να μην γίνουν εκλογές! Τι συνεργασίες τους υποσχέθηκε, τι υπουργεία τους έταξε. Τι αναθεώρηση συντάγματος ψέλλισε. - Καλά εδώ και δυόμιση χρόνια, ποιος σε εμπόδισε, γιατί δεν ξεκίνησες τι διαδικασία αναθεώρησης; Δεν λέω, να την ολοκλήρωνες, να την ξεκινούσες λέω. - Αυτοί εκεί, αγύριστα κεφάλια, αχάριστοι, τι να πω;
Αναφέρομαι στους 132 ανθρώπους με ονοματεπώνυμο. -Οι άλλοι οι 168, δεν έχουν ονοματεπώνυμο-. Συγγνώμη, αλλά δεν φταίω εγώ. Έτσι αποφάσισε ο Σαμαράς. Όσοι έχουν απορίες, ας τον ρωτήσουν, να τις λύσει.
Για λόγου επιεικείας, αυτοί οι 132 άνθρωποι με ονοματεπώνυμο, τις διευθύνσεις των οποίων συλλέγει ή συνέλεξε ήδη ο Άδωνις Γεωργιάδης, θα πω πως δικαιούνται να είναι αχάριστοι. Όμως δεν δικαιούνται να μην γνωρίζουν το συμφέρον τους. Το πραγματικό συμφέρον τους! Θα παίρνανε το κάτι τις τους, ανάλογα για τον καθένα. Κάποιος θα έπαιρνε ας πούμε υπουργείο. Κάποιοι θα μπορούσαν να πάρουν υφυπουργεία. Ακόμη όχι αμελητέο, θα συνέχιζαν να παίρνουν την βουλευτική τους αποζημίωση – αυτό δεν το καταλαβαίνω, άκου βουλευτική αποζημίωση – για ακόμη ενάμισι χρόνο. Αυτοί εκεί, αγύριστα κεφάλια, αχάριστοι, θα το ξαναπώ!
Εντάξει, μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν είναι όλοι τους αγύριστα κεφάλια. Δεν είναι όλοι τους αχάριστοι. Υπάρχουν και καλά παιδιά, υπάρχουν εθνικόφρονες πατριώτες, που γνωρίζουν το συμφέρον τους. Δυο ονόματα στην τύχη. Στάθης Μπούκουρας, Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος. Πρόσφατα αποφυλακισθέντες.
Χριστόδουλος Ξηρός! Τον παρακολουθούσαν εδώ και δυο μήνες.
Που πας βρε Σαμαρά, με έναν πρώην μπασκετμπολίστα που κεκεδίζει;
Δεν λέω πως τον τάιζαν, ούτε πως τον σκέπαζαν με κουβέρτα μην κρυώσει. Άλλο θέλω να πω: Καλά βρε απερίσκεπτοι, αν πάθαινε κάτι το παιδί, ένα τυχαίο ατύχημα – αυτό το προπαγανδιστικό εργαλείο – αν σκοτωνόταν τι θα μας δείχνατε; Το φέρετρο; Πουλάει; Δεν πουλάει! Αν τραυματιζόταν βαριά, στον καθένα μπορεί να συμβεί αυτό, τι θα μας δείχνατε; Τον θάλαμο εντατικής; Αρέσει; Δεν αρέσει!
Εκτός και αν, υπόθεση κάνω, εκτός και αν, λέω, τον είχατε υπό προστασία. Έναν ουσιώδη μάρτυρα, έναν μεγάλο αρχιτρομοκράτη, ένα αρχιεγκληματία, δεν θα ήταν φρόνιμο να τον αφήνατε στην τύχη του, υποθέτω. Μήπως είχατε στήσει γύρω του έναν «αόρατο» κλοιό ασφαλείας, που από λόγους ευγενείας, μας το αποκρύπτεται;
Ένας που βαρέθηκε να διαβάζει όλα αυτά τα ανούσια έκανε κάτι:
Πήρε από το κεφάλι το διάτρητο καπέλο, το άπλωσε. Προσμένοντας το θαύμα. Βατράχια στις τρύπες κοάζανε, ακατανόητα. Τρόικα; Μέρκελ; Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπανδρέου; Όπως Ηλί – Ηλί, λαμά σαβαχθανί.
Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας
Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;
Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;
Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι
καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;
κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα
ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,
ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα
μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;
Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,
καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ
καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα
καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!
Ιωάννης Πολέμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου