Ματίνα Κατσιβέλη
Τρεις οικογένειες σήμερα το βράδυ έφυγαν με το βραδινό καράβι από το φιλόξενο σπίτι μας, το ΠΙΚΠΑ Λέρου.
Η μία με ένα μωρό επτά μηνών, Τρεις οικογένειες που έμειναν μαζί μας περίπου δυο βδομάδες.
Ηρέμησαν, ξεκουράστηκαν, μας είπαν για τη ζωή τους, για τους θανάτους, για τα αγαπημένα πρόσωπα που έχασαν, για την ελπίδα να σώσουν τα παιδιά τους.
Και ήλθε η στιγμή να φύγουν.
Με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, με συνεχείς ερωτήσεις ΄Που να πάμε΄, ΄Τι είναι καλύτερο να κάνουμε΄ ΄Που θα ζήσουμε με ασφάλεια΄.
Και μεις ανήμποροι να απαντήσουμε, να δίνουμε υπνόσακους και τρόφιμα για τα παιδιά, να δίνουμε ζεστά μπουφάν και σκούφους, να δίνουμε ευχές και την αγάπη μας γιατί μόνο αυτό μπορούμε.
Αυτοί που μπορούν να κάνουν περισσότερα έστησαν ατέλειωτα συρματοπλέγματα, εκεί να γαντζώνονται τα χέρια και οι ελπίδες των ξεριζωμένων, αποφάσισαν να στήνουν στρατόπεδα, εκεί να θάβονται οι ζωές των ήδη καταδικασμένων...
Αποφάσισαν να γυρίζουν πίσω στους διώκτες τους διωκόμενους.
Και αυτή η απέραντη θλίψη στα μάτια του δεκάχρονου από τη Συρία, που σ΄ένα βομβαρδισμό έχασε τους γονείς του και τρία δάχτυλα από το αριστερό του χέρι και αναζητά μαζί με το μεγαλύτερο αδελφό του, ένα ήρεμο τόπο, μια ευκαιρία να ζήσουν..
Θα μας συντροφεύει και θά 'ναι και δική μας θλίψη.
Ματίνα Κατσιβέλη
Τρεις οικογένειες σήμερα το βράδυ έφυγαν με το βραδινό καράβι από το φιλόξενο σπίτι μας, το ΠΙΚΠΑ Λέρου.
Η μία με ένα μωρό επτά μηνών, Τρεις οικογένειες που έμειναν μαζί μας περίπου δυο βδομάδες.
Ηρέμησαν, ξεκουράστηκαν, μας είπαν για τη ζωή τους, για τους θανάτους, για τα αγαπημένα πρόσωπα που έχασαν, για την ελπίδα να σώσουν τα παιδιά τους.
Και ήλθε η στιγμή να φύγουν.
Με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, με συνεχείς ερωτήσεις ΄Που να πάμε΄, ΄Τι είναι καλύτερο να κάνουμε΄ ΄Που θα ζήσουμε με ασφάλεια΄.
Και μεις ανήμποροι να απαντήσουμε, να δίνουμε υπνόσακους και τρόφιμα για τα παιδιά, να δίνουμε ζεστά μπουφάν και σκούφους, να δίνουμε ευχές και την αγάπη μας γιατί μόνο αυτό μπορούμε.
Αυτοί που μπορούν να κάνουν περισσότερα έστησαν ατέλειωτα συρματοπλέγματα, εκεί να γαντζώνονται τα χέρια και οι ελπίδες των ξεριζωμένων, αποφάσισαν να στήνουν στρατόπεδα, εκεί να θάβονται οι ζωές των ήδη καταδικασμένων...
Αποφάσισαν να γυρίζουν πίσω στους διώκτες τους διωκόμενους.
Και αυτή η απέραντη θλίψη στα μάτια του δεκάχρονου από τη Συρία, που σ΄ένα βομβαρδισμό έχασε τους γονείς του και τρία δάχτυλα από το αριστερό του χέρι και αναζητά μαζί με το μεγαλύτερο αδελφό του, ένα ήρεμο τόπο, μια ευκαιρία να ζήσουν..
Θα μας συντροφεύει και θά 'ναι και δική μας θλίψη.
Ματίνα Κατσιβέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου