Του Τάσου Καρβουνιάρη*
Όσοι ζήσαμε, έστω και για λίγα χρόνια τον «υπαρκτό», δεν είχαμε κανένα λόγο να βαριόμαστε, (ειδικά αν είχες τη τύχη να μένεις στην πανέμορφη Πράγα, τότε γινόταν ακόμη πιο ενδιαφέρον). Δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν πρόσβαση στο πολιτισμό και τον αθλητισμό, δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν φυσιολατρικές εκδρομές, άφθονη μπύρα, βότκα και φολκλόρ.
Ειδικά στο τελευταίο είχα προσδιορίσει μια υποκατηγορία: το σοσιαλκομματικό φολκλόρ.
Γιορτές και φεστιβάλ για την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού κράτους και των επιτευγμάτων του, μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις μαζικού αθλητισμού, οι λεγόμενες Σπαρτακιάδες, εκθέσεις με προϊόντα της σοσιαλιστικής βιομηχανίας (που τα περισσότερα βέβαια δεν κατέληγαν ποτέ στα ράφια των καταστημάτων, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Μέρος αυτού του φολκλόρ ήταν και οι παρελάσεις, στρατιωτικές και πολιτικές (π.χ. πρωτομαγιά).
Η συμμετοχή στις παρελάσεις ήταν υποχρεωτική, αλλά το καλό ήταν ότι είχες αργία και πάντα κατέληγες στη βαρελίσια μπύρα και στους πάγκους με τα λουκάνικα. Οι στρατιωτικές παρελάσεις στις χώρες του «υπαρκτού» όμως, ήταν άξιες παρακολούθησης. Συνήθως ήταν υπερθεάματα, με άψογους σχηματισμούς, λες και ένας αόρατος χάρακας, κρατούσε στρατιώτες και κάθε λογής στρατιωτικά άρματα, σε απόλυτη συμμετρία. Η ευτυχία του στρατόκαυλου, η ξινίλα του ειρηνιστή και η οργή του αναρχικού. Με λίγα λόγια, παραγωγή επιπέδου Μπεν Χουρ και λίγα λέω.
Τα μέρη που ελάμβαναν χώρα οι παρελάσεις ήταν χιλίαδων τετραγωνικών μέτρων και δεν είχαν καμία σχέση με τη Λεωφόρο Νίκης στη Θεσσαλονίκη ή τη Λεωφόρο Αμαλίας στην Αθήνα. Όπως δεν είχαν σχέση και οι εξέδρες που στήνονταν για τους επίσημους. Στην εξέδρα θα έπρεπε να χωρέσουν η κομματική και κρατική ηγεσία και να είναι αρκετά μέτρα από το έδαφος ψηλά.
Αυτό ήταν και το σημείο, που μου τη χάλαγε στις παρελάσεις.
Πάντα αναρωτιόμουν, γατί πρέπει να υπάρχει εξέδρα για επισήμους; Ποιοι είναι αυτοί οι επίσημοι; Γιατί στις «Λαϊκές Δημοκρατίες» η ηγεσία στέκεται ψηλότερα από τον Λαό; Δεν θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο; Δεν θα έπρεπε ας πούμε να γίνεται μία παρέλαση, που σε μια τεράστια εξέδρα να είναι ο λαός και από κάτω να παρελαύνει η κομματική και κρατική ηγεσία; Αυτά και άλλα ρομαντικά περνούσαν από το αφελές μυαλό μου. Με τον καιρό και με τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, δεν έκανα πια όνειρα. Ο «υπαρκτός» κατέρρευσε και σταμάτησαν και οι παρελάσεις (εκτός από τη Ρωσία, που γιαυτό, πρέπει να γράψουμε ειδικό σημείωμα)
Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες παγκοσμίως, που διατηρεί ακόμα αυτόν τον αναχρονιστικό θεσμό.
Μήπως θα μπορούσε η ηγεσία, αφού δεν τις καταργεί να κάνει κάτι άλλο; Να παρελαύνει μπροστά από τον Λαό; Να περνάει φωνάζοντας μπράβο στους συνταξιούχους, για το κουράγιο και την αντοχή τους να επιβιώνουν, με τις τιποτένιες συντάξεις; Να χειροκροτεί τους ανέργους, τους χαμηλά αμοιβόμενους εργαζομένους, τους δασκάλους, τους γιατρούς και τους μικρούς επαγγελματίες;
Μα τι λέω; Το αφελές μυαλό τελικά, παραμένει αφελές. Πάει το ’καψα. Κανένας Τσιπέρπης δε τα κάνει αυτά.
It’s time for our parade, wake up!
*Κοινωνιολόγος-δημοσιολόγος, ειδικός σε θέματα Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης
Τάσος Καρβουνιάρης: Σχετικά με τον συντάκτη
Όσοι ζήσαμε, έστω και για λίγα χρόνια τον «υπαρκτό», δεν είχαμε κανένα λόγο να βαριόμαστε, (ειδικά αν είχες τη τύχη να μένεις στην πανέμορφη Πράγα, τότε γινόταν ακόμη πιο ενδιαφέρον). Δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν πρόσβαση στο πολιτισμό και τον αθλητισμό, δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν φυσιολατρικές εκδρομές, άφθονη μπύρα, βότκα και φολκλόρ.
Ειδικά στο τελευταίο είχα προσδιορίσει μια υποκατηγορία: το σοσιαλκομματικό φολκλόρ.
Γιορτές και φεστιβάλ για την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού κράτους και των επιτευγμάτων του, μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις μαζικού αθλητισμού, οι λεγόμενες Σπαρτακιάδες, εκθέσεις με προϊόντα της σοσιαλιστικής βιομηχανίας (που τα περισσότερα βέβαια δεν κατέληγαν ποτέ στα ράφια των καταστημάτων, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Μέρος αυτού του φολκλόρ ήταν και οι παρελάσεις, στρατιωτικές και πολιτικές (π.χ. πρωτομαγιά).
Η συμμετοχή στις παρελάσεις ήταν υποχρεωτική, αλλά το καλό ήταν ότι είχες αργία και πάντα κατέληγες στη βαρελίσια μπύρα και στους πάγκους με τα λουκάνικα. Οι στρατιωτικές παρελάσεις στις χώρες του «υπαρκτού» όμως, ήταν άξιες παρακολούθησης. Συνήθως ήταν υπερθεάματα, με άψογους σχηματισμούς, λες και ένας αόρατος χάρακας, κρατούσε στρατιώτες και κάθε λογής στρατιωτικά άρματα, σε απόλυτη συμμετρία. Η ευτυχία του στρατόκαυλου, η ξινίλα του ειρηνιστή και η οργή του αναρχικού. Με λίγα λόγια, παραγωγή επιπέδου Μπεν Χουρ και λίγα λέω.
Τα μέρη που ελάμβαναν χώρα οι παρελάσεις ήταν χιλίαδων τετραγωνικών μέτρων και δεν είχαν καμία σχέση με τη Λεωφόρο Νίκης στη Θεσσαλονίκη ή τη Λεωφόρο Αμαλίας στην Αθήνα. Όπως δεν είχαν σχέση και οι εξέδρες που στήνονταν για τους επίσημους. Στην εξέδρα θα έπρεπε να χωρέσουν η κομματική και κρατική ηγεσία και να είναι αρκετά μέτρα από το έδαφος ψηλά.
Αυτό ήταν και το σημείο, που μου τη χάλαγε στις παρελάσεις.
Πάντα αναρωτιόμουν, γατί πρέπει να υπάρχει εξέδρα για επισήμους; Ποιοι είναι αυτοί οι επίσημοι; Γιατί στις «Λαϊκές Δημοκρατίες» η ηγεσία στέκεται ψηλότερα από τον Λαό; Δεν θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο; Δεν θα έπρεπε ας πούμε να γίνεται μία παρέλαση, που σε μια τεράστια εξέδρα να είναι ο λαός και από κάτω να παρελαύνει η κομματική και κρατική ηγεσία; Αυτά και άλλα ρομαντικά περνούσαν από το αφελές μυαλό μου. Με τον καιρό και με τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, δεν έκανα πια όνειρα. Ο «υπαρκτός» κατέρρευσε και σταμάτησαν και οι παρελάσεις (εκτός από τη Ρωσία, που γιαυτό, πρέπει να γράψουμε ειδικό σημείωμα)
Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες παγκοσμίως, που διατηρεί ακόμα αυτόν τον αναχρονιστικό θεσμό.
Μήπως θα μπορούσε η ηγεσία, αφού δεν τις καταργεί να κάνει κάτι άλλο; Να παρελαύνει μπροστά από τον Λαό; Να περνάει φωνάζοντας μπράβο στους συνταξιούχους, για το κουράγιο και την αντοχή τους να επιβιώνουν, με τις τιποτένιες συντάξεις; Να χειροκροτεί τους ανέργους, τους χαμηλά αμοιβόμενους εργαζομένους, τους δασκάλους, τους γιατρούς και τους μικρούς επαγγελματίες;
Μα τι λέω; Το αφελές μυαλό τελικά, παραμένει αφελές. Πάει το ’καψα. Κανένας Τσιπέρπης δε τα κάνει αυτά.
It’s time for our parade, wake up!
*Κοινωνιολόγος-δημοσιολόγος, ειδικός σε θέματα Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης
Τάσος Καρβουνιάρης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου