spectrum
Η δεσποινίς Ελισάβετ είχε τρακ. Το ίδιο που ένοιωθε κάθε φορά. Τόσα χρόνια καθηγήτρια, τόσες φορές να λέει τα ίδια πράγματα σε παιδιά πάντα της ίδιας ηλικίας κι όμως… Αυτό το μπλέξιμο στο στομάχι, αυτή η ταχυπαλμία, αυτό το αίσθημα ότι έχεις φτερά και θέλεις να πάρεις φόρα και να πετάξεις, να ξεφύγεις. Αυτό το πράγμα, να αισθάνεσαι την ψυχή σου να σε γαργαλά κι ας μην ξέρεις πού είναι ή αν υπάρχει.
Ρούφηξε όσο πιο πολύ αέρα άντεχαν τα πνευμόνια της. Από την ασυνήθιστη πρόσληψη μεγάλης ποσότητας οξυγόνου ζαλίστηκε λίγο, αλλά, κάθε χρόνο το ίδιο, ήξερε να το κουμαντάρει. Μπήκε στην τάξη της πρώτης γυμνασίου. Τα παιδιά είχαν σχηματίσει μικρές ομάδες και μιλούσαν μεταξύ τους.
-Ξεκινάμε το μάθημα. Για συνταχθείτε, παρακαλώ.
Το κάθε παιδί πάτησε με τον δείκτη του χεριού το κουμπί του αμαξιδίου του, το έστριψε από εδώ, το μετέφερε αλλού και τέλος πάντων, σε τρία λεπτά είχαν όλα τους οπτική επαφή με τη δασκάλα. Ε, πάντα τα πρωτάκια είναι ψαρωμένα. Τα μάτια της έκαναν μια γρήγορη πορεία 180 μοιρών, επαληθεύοντας ότι ησυχία επικρατούσε.
- Λοιπόν, παιδιά, τώρα που είστε στο Γυμνάσιο, τώρα που είστε μεγάλοι πια, τώρα που είστε αρκετά ώριμοι να δεχτείτε μυστικά που δεν μπορούμε να πούμε σε μικρά παιδιά… τώρα ήρθε η ώρα να μάθετε την αλήθεια
Ένας μικρός θόρυβος ακούστηκε. Μάλλον κάποιο παιδί τσαλάκωνε ένα άδειο σακουλάκι από πατατάκια, αλλά η προσπάθεια έμεινε στη μέση, μπροστά στην απόλυτη σιωπή. Όλοι οι άλλοι ήθελαν να μάθουν το Μυστικό. Η Ελισάβετ τα περίμενε όλα αυτά. Χαμογέλασε, πιο πολύ στον εαυτό της, επιβεβαιώνοντας το σενάριο – σχέδιο μαθήματος που γινόταν πράξη κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Δεν άφησε στιγμή χαλάρωσης. Ξεκίνησε αμέσως.
- Την πρωτόγονη εποχή, που λέτε, υπήρχε μια απαίσια λειτουργία του εγκεφάλου των ανθρώπων. Φρικιαστική, τρομακτική, απαίσια.
Κάθε κίνηση είχε σταματήσει τώρα. Τα μάτια των παιδιών είχαν ανοίξει διάπλατα. Ήταν σίγουρη ότι τα μισά δεν ανέπνεαν καν.
-Εκείνη την εποχή, λοιπόν, οι άνθρωποι έκαναν χειρωνακτικές εργασίες
-Τι εννοείτε;
-Έχτιζαν μόνοι τους τα σπίτια τους, χωρίς τη βοήθεια μηχανών. Σε πολύ μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον.
-Μα… μα πώς… τόσος κόπος, τόση κούραση…
Μερικά παιδιά δεν άντεξαν την ιδέα – κάθε χρόνο τα ίδια.
-Κυρία, θέλω τουαλέτα, δεν αντέχω, φώναξε η Σταματία, ένα κοντό πρασινομάτικο κορίτσι. Την ακολούθησαν 5-6 συμμαθητές. Η δεσποινίς Ελισάβετ, μόλις έκλεισε η πόρτα της τάξης, κοίταξε συνωμοτικά γύρω της και αμέσως έγειρε το κορμί της προς τα παιδιά.
-Τώρα, που έφυγαν οι ευαίσθητοι, ξέρετε πιο ήταν το πιο τρομερό, το πιο φρικτό από όλα;
-Τι;
Απάντησαν όλα με έναν ταυτόχρονο, αδύναμο ψίθυρο. Τα κορμάκια τους, με μεγάλη προσπάθεια, έτειναν μπροστά, μην τυχόν και δυναμώσει ανεπίτρεπτα η φωνή της δασκάλας και διαρρεύσει η πληροφορία.
-Ε, λοιπόν… έπρεπε να σκεφτούν για όλα αυτά. Πόσο σίδερο, πόσο τσιμέντο…
-Φοβάμαι…
-Κι όχι μόνο για τα σπίτια τους. Ο μπακάλης έπρεπε να υπολογίσει πόσα φασόλια θα αγοράσει, πόσο θα τα αγοράσει, πόσο θα τα πουλήσει…
-Αν είναι δυνατόν.
-Η σκέψη ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα της εποχής. Παραμόρφωνε τα πράγματα και τα σώματα και…
Ακούστηκε ο χτύπος του κουδουνιού. Το δεκαπεντάλεπτο μάθημα είχε τελειώσει. Τα περισσότερα παιδιά έμεινα μαρμαρωμένα στη θέση τους. Άλλα, που είχαν τρομοκρατηθεί, ζήτησαν από τους γονείς τους να έρθουν να τα πάρουν. Η Ελισάβετ έκλεισε τα μάτια. Κάθε χρόνο έκανε η ίδια αυτό το μάθημα, δεν άφηνε την Ρέα, τον δάσκαλο-ρομπότ, να το κάνει. Μερικά πράγματα ήταν πολύ σύνθετα για μια μηχανή…
Ο Θανασάκης, μετά το μάθημα, γύριζε με τα πόδια σπίτι, μαζί με τον Πάτροκλος, το ρομπότ-συνοδό, φυσικά. Κοντοστάθηκε σε ένα μαγαζί με… βιβλία.
-Πάτροκλε, πόσο χαρτζιλίκι μου έμεινε;
-Γιατί, Θανασάκη; Προφανώς δεν…
-Θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο.
Το Πάτροκλος κράτησε μια σημείωση. Πώς έμαθε ο μικρός να διαβάζει, κάτω από τη μύτη των γονιών του; Γιατί βρέθηκε εκτεθειμένος σε τόσο μεγάλο κίνδυνο; Γιατί χάζευε τις βιτρίνες μαγαζιών που απευθύνονταν αποκλειστικά σε μηχανές; Είχε πάρα πολλά να συζητήσει με τον πατέρα του Θανάση, το βράδυ. Πριν εισηγηθεί την εξαφάνισή του στο τοπικό συμβούλιο μηχανών…
Πηγή: enfo.gr
spectrum: Σχετικά με τον συντάκτη
Η δεσποινίς Ελισάβετ είχε τρακ. Το ίδιο που ένοιωθε κάθε φορά. Τόσα χρόνια καθηγήτρια, τόσες φορές να λέει τα ίδια πράγματα σε παιδιά πάντα της ίδιας ηλικίας κι όμως… Αυτό το μπλέξιμο στο στομάχι, αυτή η ταχυπαλμία, αυτό το αίσθημα ότι έχεις φτερά και θέλεις να πάρεις φόρα και να πετάξεις, να ξεφύγεις. Αυτό το πράγμα, να αισθάνεσαι την ψυχή σου να σε γαργαλά κι ας μην ξέρεις πού είναι ή αν υπάρχει.
Ρούφηξε όσο πιο πολύ αέρα άντεχαν τα πνευμόνια της. Από την ασυνήθιστη πρόσληψη μεγάλης ποσότητας οξυγόνου ζαλίστηκε λίγο, αλλά, κάθε χρόνο το ίδιο, ήξερε να το κουμαντάρει. Μπήκε στην τάξη της πρώτης γυμνασίου. Τα παιδιά είχαν σχηματίσει μικρές ομάδες και μιλούσαν μεταξύ τους.
-Ξεκινάμε το μάθημα. Για συνταχθείτε, παρακαλώ.
Το κάθε παιδί πάτησε με τον δείκτη του χεριού το κουμπί του αμαξιδίου του, το έστριψε από εδώ, το μετέφερε αλλού και τέλος πάντων, σε τρία λεπτά είχαν όλα τους οπτική επαφή με τη δασκάλα. Ε, πάντα τα πρωτάκια είναι ψαρωμένα. Τα μάτια της έκαναν μια γρήγορη πορεία 180 μοιρών, επαληθεύοντας ότι ησυχία επικρατούσε.
- Λοιπόν, παιδιά, τώρα που είστε στο Γυμνάσιο, τώρα που είστε μεγάλοι πια, τώρα που είστε αρκετά ώριμοι να δεχτείτε μυστικά που δεν μπορούμε να πούμε σε μικρά παιδιά… τώρα ήρθε η ώρα να μάθετε την αλήθεια
Ένας μικρός θόρυβος ακούστηκε. Μάλλον κάποιο παιδί τσαλάκωνε ένα άδειο σακουλάκι από πατατάκια, αλλά η προσπάθεια έμεινε στη μέση, μπροστά στην απόλυτη σιωπή. Όλοι οι άλλοι ήθελαν να μάθουν το Μυστικό. Η Ελισάβετ τα περίμενε όλα αυτά. Χαμογέλασε, πιο πολύ στον εαυτό της, επιβεβαιώνοντας το σενάριο – σχέδιο μαθήματος που γινόταν πράξη κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Δεν άφησε στιγμή χαλάρωσης. Ξεκίνησε αμέσως.
- Την πρωτόγονη εποχή, που λέτε, υπήρχε μια απαίσια λειτουργία του εγκεφάλου των ανθρώπων. Φρικιαστική, τρομακτική, απαίσια.
Κάθε κίνηση είχε σταματήσει τώρα. Τα μάτια των παιδιών είχαν ανοίξει διάπλατα. Ήταν σίγουρη ότι τα μισά δεν ανέπνεαν καν.
-Εκείνη την εποχή, λοιπόν, οι άνθρωποι έκαναν χειρωνακτικές εργασίες
-Τι εννοείτε;
-Έχτιζαν μόνοι τους τα σπίτια τους, χωρίς τη βοήθεια μηχανών. Σε πολύ μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον.
-Μα… μα πώς… τόσος κόπος, τόση κούραση…
Μερικά παιδιά δεν άντεξαν την ιδέα – κάθε χρόνο τα ίδια.
-Κυρία, θέλω τουαλέτα, δεν αντέχω, φώναξε η Σταματία, ένα κοντό πρασινομάτικο κορίτσι. Την ακολούθησαν 5-6 συμμαθητές. Η δεσποινίς Ελισάβετ, μόλις έκλεισε η πόρτα της τάξης, κοίταξε συνωμοτικά γύρω της και αμέσως έγειρε το κορμί της προς τα παιδιά.
-Τώρα, που έφυγαν οι ευαίσθητοι, ξέρετε πιο ήταν το πιο τρομερό, το πιο φρικτό από όλα;
-Τι;
Απάντησαν όλα με έναν ταυτόχρονο, αδύναμο ψίθυρο. Τα κορμάκια τους, με μεγάλη προσπάθεια, έτειναν μπροστά, μην τυχόν και δυναμώσει ανεπίτρεπτα η φωνή της δασκάλας και διαρρεύσει η πληροφορία.
-Ε, λοιπόν… έπρεπε να σκεφτούν για όλα αυτά. Πόσο σίδερο, πόσο τσιμέντο…
-Φοβάμαι…
-Κι όχι μόνο για τα σπίτια τους. Ο μπακάλης έπρεπε να υπολογίσει πόσα φασόλια θα αγοράσει, πόσο θα τα αγοράσει, πόσο θα τα πουλήσει…
-Αν είναι δυνατόν.
-Η σκέψη ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα της εποχής. Παραμόρφωνε τα πράγματα και τα σώματα και…
Ακούστηκε ο χτύπος του κουδουνιού. Το δεκαπεντάλεπτο μάθημα είχε τελειώσει. Τα περισσότερα παιδιά έμεινα μαρμαρωμένα στη θέση τους. Άλλα, που είχαν τρομοκρατηθεί, ζήτησαν από τους γονείς τους να έρθουν να τα πάρουν. Η Ελισάβετ έκλεισε τα μάτια. Κάθε χρόνο έκανε η ίδια αυτό το μάθημα, δεν άφηνε την Ρέα, τον δάσκαλο-ρομπότ, να το κάνει. Μερικά πράγματα ήταν πολύ σύνθετα για μια μηχανή…
Ο Θανασάκης, μετά το μάθημα, γύριζε με τα πόδια σπίτι, μαζί με τον Πάτροκλος, το ρομπότ-συνοδό, φυσικά. Κοντοστάθηκε σε ένα μαγαζί με… βιβλία.
-Πάτροκλε, πόσο χαρτζιλίκι μου έμεινε;
-Γιατί, Θανασάκη; Προφανώς δεν…
-Θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο.
Το Πάτροκλος κράτησε μια σημείωση. Πώς έμαθε ο μικρός να διαβάζει, κάτω από τη μύτη των γονιών του; Γιατί βρέθηκε εκτεθειμένος σε τόσο μεγάλο κίνδυνο; Γιατί χάζευε τις βιτρίνες μαγαζιών που απευθύνονταν αποκλειστικά σε μηχανές; Είχε πάρα πολλά να συζητήσει με τον πατέρα του Θανάση, το βράδυ. Πριν εισηγηθεί την εξαφάνισή του στο τοπικό συμβούλιο μηχανών…
Πηγή: enfo.gr
spectrum: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου