Στέφανος Μαντζαρίδης
Τελικά όσο περνάνε οι μέρες, οι αρχικές μου υποψίες τείνουν να μετατραπούν σε πεποίθηση. Όλοι εκείνοι που εναντιώνονται με τόσο χυδαίο και εμετικό τρόπο στο δικαίωμα των διεμφυλικών ατόμων να αυτοπροσδιορίζουν την ταυτότητα του φύλου τους, είναι εκείνοι ακριβώς που έμαθαν να χρησιμοποιούν τους ανθρώπους αυτούς ως απλά σκεύη ηδονής για να καλύψουν τα σεξουαλικά τους ένστικτα, με τρόπο τόσο ενεργητικό όσο και παθητικό...
Είναι άτομα που τρέμουν στην ιδέα και μόνο πως οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζονται πια, τόσο από μια, πρωτόγνωρα μεγάλη για την συντηρητική ελληνική κοινωνία, μερίδα ανθρώπων όσο και από το επίσημο ελληνικό κράτος, ως αυτό που πραγματικά είναι. Ως ανθρώπινα όντα δηλαδή που έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους...
Νιώθουν έτσι πως κινδυνεύουν άμεσα να χάσουν το σεξουαλικό τους παιχνιδάκι...
Υπάρχει όμως και μια βαθύτερη αιτία που τους οδηγεί όλους αυτούς σε αυτή την τόσο χυδαία και επιθετική αντιμετώπιση κάθε ενός που τον νιώθουν διαφορετικό, είτε σε σεξουαλικές προτιμήσεις, είτε σε ζητήματα φύλου, εθνότητας, θρησκείας ή πολιτιστικού υπόβαθρου.
Είναι αντιληπτό, φαντάζομαι, σε όλους πως η κοινωνία μας είναι ιεραρχικά δομημένη. Έτσι ήταν, έτσι είναι και πολύ φοβάμαι πως έτσι θα συνεχίσει για καιρό ακόμα να είναι...
Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία της Κοινωνικής Κυριαρχίας και με βάση την ιεραρχική αυτή δομή της κοινωνίας μας, υπάρχει μια ομάδα που είναι η Κυρίαρχη ομάδα και η οποία απολαμβάνει υπέρμετρα πολλά προνόμια και πρόσβαση στα αγαθά. Παράλληλα, υπάρχει μια ή περισσότερες ομάδες, οι Κυριαρχούμενες ομάδες, που όντας μειοψηφίες στερούνται παντελώς κάθε είδους προνόμιο καθώς και πρόσβαση σε δημόσια αγαθά.
Στην πρώτη κατηγορία, αυτή των Κυρίαρχων ομάδων, θα μπορούσαμε εύκολα να εντάξουμε στην καπιταλιστική και ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη δυτική κοινωνία που ζούμε, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικούς, και τραπεζίτες, ενώ τις Κυριαρχούμενες ομάδες απαρτίζουν οι Ρομά, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες και κάθε άλλη ομάδα ανθρώπων που τίθεται στο περιθώριο της κοινωνίας μας.
Μια τέτοια ομάδα, κοινωνικά αποκλεισμένη, είναι και τα διεμφυλικά άτομα...
Ενδιάμεσα στις ομάδες αυτές, τοποθετούνται ιεραρχικά διάφορες άλλες που είναι αναγκασμένες να αντιπαραθέτονται διαρκώς η μια την άλλη για να κατακτήσουν μεγαλύτερη πρόσβαση από αυτήν που ήδη έχουν σε προνόμια και αγαθά.
Εκεί κάπου είμαστε τοποθετημένοι οι περισσότεροι από εμάς...
Τα μέλη των ομάδων υψηλού κοινωνικού κύρους, εμφανίζουν σε σταθερή βάση έναν προσανατολισμό κοινωνικής κυριαρχίας, ένα σύστημα δηλαδή πεποιθήσεων που θα νομιμοποιεί εσαεί την κυριαρχία τους και θα συνδυάζεται με μεγάλη αφοσίωση στην ομάδα.
Σε ομάδες χαμηλού κύρους αντίθετα, όπου υφίσταται δε μεγάλο βαθμό η ύπαρξη μιας αρνητικής κοινωνικής ταυτότητας, δεν υπάρχουν αυτές οι συσχετίσεις.
Σε περιόδους οικονομικής κρίσης ή πολέμων, με την τεχνητή δημιουργία ελλείψεως αγαθών και περικοπής προνομίων -βλέπε καταπάτηση κατακτημένων εργασιακών δικαιωμάτων, περιορισμός της ελευθερίας του λόγου, απαγορεύσεις διαδηλώσεων και άγρια καταστολή όταν αυτές λαμβάνουν χώρα- η μια ομάδα στρέφεται κατά της άλλης πανικόβλητη, σύμφωνα με τη Θεωρία της Ρεαλιστικής Σύγκρουσης Ακριβώς όμως επειδή οι Κυριαρχούμενες ομάδες αποτελούν μειοψηφίες και αδύναμους κρίκους του κοινωνικού ιστού μας, είναι πολύ εύκολο να στραφούν τα μέλη των ενδιάμεσων ομάδων κατά αυτών των ανθρώπων... Με την κατάλληλη μάλιστα χειραγώγηση, αυτή η επίθεση μπορεί να φτάσει σε ακραίες μορφές ρατσιστικής βίας.
Άλλωστε, κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη μιας Θετικής Κοινωνικής Ταυτότητας και ο ευκολότερος τρόπος για να την αποκτήσει είναι να συγκριθεί και τελικά να στραφεί εναντίων των ασθενέστερων από τη δική του κοινωνικά ομάδων.
Όσο βαθαίνει λοιπόν η οικονομική κρίση, το χάσμα αυτό θα μεγαλώνει. Υπάρχει αλήθεια τρόπος να ξεπεραστεί αυτό και να έρθουν οι διάφορες ομάδες κοντά η μια στην άλλη, παραμερίζοντας τις τεχνηέντως δημιουργημένες διαφορές τους και αντιμετωπίζοντας από κοινού το πρόβλημα της άδικης αυτής κοινωνικής ιεραρχίας;
Μοναδικός τρόπος για να καταφέρει να διαφύγει κάποιος από αυτόν τον πραγματικό χυδαίο και εξευτελιστικό τρόπο αντιμετώπισης των υπολοίπων ανθρώπων που στο παρελθόν οδήγησε σε φρικαλέα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας -βλέπε ναζιστική Γερμανία- είναι η Παιδεία και η άμεση επαφή όλων μας με τους ανθρώπους αυτούς, συνδυασμένη με παράλληλη αντιμετώπιση καταστάσεων από κοινού.
Ποιες θα μπορούσε να είναι αυτές; Το μαγείρεμα από κοινού σε κάποιον καταυλισμό προσφύγων ή η εκπαίδευση παιδιών Ρομά ή προσφύγων και μεταναστών σε κοινές με τα υπόλοιπα παιδιά αίθουσες διδασκαλίας. Θα μπορούσε ακόμα να είναι οργάνωση κοινών projects για τη γειτονιά, με τη συμμετοχή τόσο απλών κατοίκων της περιοχής όσο και μελών μειονοτήτων που μέχρι τώρα βρίσκονται αποκλεισμένα από κάθε κοινωνική εκδήλωση, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής ολόκληρης της γειτονιάς.
Όταν πάψουν οι αδύναμοι, λοιπόν, κρίκοι της κοινωνίας μας να αποτελούν απλά αριθμούς και μέλη συμπαγών και απρόσωπων ομάδων και αποκτήσουν ξανά στα μάτια της κοινωνίας μας την πραγματική τους υπόσταση, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως θα ξεπεραστούν τα στερεότυπα και οι άνθρωποι θα γκρεμίσουν κάθε τεχνητά δημιουργημένο στεγανό που χωρίζει τις φαντασιακές αυτές ομάδες και τις θέλει να βρίσκονται σε μια διαρκή διάσταση και έχθρα.
Άλλωστε όλες οι μεγάλες αλλαγές και οι επαναστάσεις στην ανθρώπινη ιστορία ξεκίνησαν από τα χαμηλά στρώματα...
Τρανό παράδειγμα της δύναμης που μπορεί να έχει ακόμα και η απλή επαφή των ανθρώπων αποτελούν οι τόσοι αλληλέγγυοι που στάθηκαν και στέκονται στο πλευρό των προσφύγων κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης που βιώνουμε.
Η καθημερινή επαφή και η τριβή τους με τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων έγινε η αφορμή για να καταρρεύσουν τα υποτιθέμενα εθνικά, θρησκευτικά ή πολιτισμικά όρια που εμφάνιζαν τους πρόσφυγες ως απειλή.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με όσους στάθηκαν στο πλευρό των διεμφυλικών ατόμων και οι οποίοι με την επιστημονική ενημέρωση και την επαφή τους με μέλη της ομάδας αυτής, έπαψαν να αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους αυτούς ως μια συμπαγή ομάδα και τους είδαν έτσι όπως ακριβώς είναι, άτομα δηλαδή ξεχωριστά και αυτοτελή, με τα δικά τους προβλήματα και τον δικό τους χαρακτήρα το καθένα από αυτά.
Ρομαντικό και ουτοπικό; Μπορεί, δεν αντιλέγω, κάπως έτσι όμως θέλω να είναι ο κόσμος που θα ζήσει το παιδί μου και θα κάνω τα πάντα να του τον χαρίσω...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Τελικά όσο περνάνε οι μέρες, οι αρχικές μου υποψίες τείνουν να μετατραπούν σε πεποίθηση. Όλοι εκείνοι που εναντιώνονται με τόσο χυδαίο και εμετικό τρόπο στο δικαίωμα των διεμφυλικών ατόμων να αυτοπροσδιορίζουν την ταυτότητα του φύλου τους, είναι εκείνοι ακριβώς που έμαθαν να χρησιμοποιούν τους ανθρώπους αυτούς ως απλά σκεύη ηδονής για να καλύψουν τα σεξουαλικά τους ένστικτα, με τρόπο τόσο ενεργητικό όσο και παθητικό...
Είναι άτομα που τρέμουν στην ιδέα και μόνο πως οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζονται πια, τόσο από μια, πρωτόγνωρα μεγάλη για την συντηρητική ελληνική κοινωνία, μερίδα ανθρώπων όσο και από το επίσημο ελληνικό κράτος, ως αυτό που πραγματικά είναι. Ως ανθρώπινα όντα δηλαδή που έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους...
Νιώθουν έτσι πως κινδυνεύουν άμεσα να χάσουν το σεξουαλικό τους παιχνιδάκι...
Υπάρχει όμως και μια βαθύτερη αιτία που τους οδηγεί όλους αυτούς σε αυτή την τόσο χυδαία και επιθετική αντιμετώπιση κάθε ενός που τον νιώθουν διαφορετικό, είτε σε σεξουαλικές προτιμήσεις, είτε σε ζητήματα φύλου, εθνότητας, θρησκείας ή πολιτιστικού υπόβαθρου.
Είναι αντιληπτό, φαντάζομαι, σε όλους πως η κοινωνία μας είναι ιεραρχικά δομημένη. Έτσι ήταν, έτσι είναι και πολύ φοβάμαι πως έτσι θα συνεχίσει για καιρό ακόμα να είναι...
Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία της Κοινωνικής Κυριαρχίας και με βάση την ιεραρχική αυτή δομή της κοινωνίας μας, υπάρχει μια ομάδα που είναι η Κυρίαρχη ομάδα και η οποία απολαμβάνει υπέρμετρα πολλά προνόμια και πρόσβαση στα αγαθά. Παράλληλα, υπάρχει μια ή περισσότερες ομάδες, οι Κυριαρχούμενες ομάδες, που όντας μειοψηφίες στερούνται παντελώς κάθε είδους προνόμιο καθώς και πρόσβαση σε δημόσια αγαθά.
Στην πρώτη κατηγορία, αυτή των Κυρίαρχων ομάδων, θα μπορούσαμε εύκολα να εντάξουμε στην καπιταλιστική και ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη δυτική κοινωνία που ζούμε, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικούς, και τραπεζίτες, ενώ τις Κυριαρχούμενες ομάδες απαρτίζουν οι Ρομά, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες και κάθε άλλη ομάδα ανθρώπων που τίθεται στο περιθώριο της κοινωνίας μας.
Μια τέτοια ομάδα, κοινωνικά αποκλεισμένη, είναι και τα διεμφυλικά άτομα...
Ενδιάμεσα στις ομάδες αυτές, τοποθετούνται ιεραρχικά διάφορες άλλες που είναι αναγκασμένες να αντιπαραθέτονται διαρκώς η μια την άλλη για να κατακτήσουν μεγαλύτερη πρόσβαση από αυτήν που ήδη έχουν σε προνόμια και αγαθά.
Εκεί κάπου είμαστε τοποθετημένοι οι περισσότεροι από εμάς...
Τα μέλη των ομάδων υψηλού κοινωνικού κύρους, εμφανίζουν σε σταθερή βάση έναν προσανατολισμό κοινωνικής κυριαρχίας, ένα σύστημα δηλαδή πεποιθήσεων που θα νομιμοποιεί εσαεί την κυριαρχία τους και θα συνδυάζεται με μεγάλη αφοσίωση στην ομάδα.
Σε ομάδες χαμηλού κύρους αντίθετα, όπου υφίσταται δε μεγάλο βαθμό η ύπαρξη μιας αρνητικής κοινωνικής ταυτότητας, δεν υπάρχουν αυτές οι συσχετίσεις.
Σε περιόδους οικονομικής κρίσης ή πολέμων, με την τεχνητή δημιουργία ελλείψεως αγαθών και περικοπής προνομίων -βλέπε καταπάτηση κατακτημένων εργασιακών δικαιωμάτων, περιορισμός της ελευθερίας του λόγου, απαγορεύσεις διαδηλώσεων και άγρια καταστολή όταν αυτές λαμβάνουν χώρα- η μια ομάδα στρέφεται κατά της άλλης πανικόβλητη, σύμφωνα με τη Θεωρία της Ρεαλιστικής Σύγκρουσης Ακριβώς όμως επειδή οι Κυριαρχούμενες ομάδες αποτελούν μειοψηφίες και αδύναμους κρίκους του κοινωνικού ιστού μας, είναι πολύ εύκολο να στραφούν τα μέλη των ενδιάμεσων ομάδων κατά αυτών των ανθρώπων... Με την κατάλληλη μάλιστα χειραγώγηση, αυτή η επίθεση μπορεί να φτάσει σε ακραίες μορφές ρατσιστικής βίας.
Άλλωστε, κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη μιας Θετικής Κοινωνικής Ταυτότητας και ο ευκολότερος τρόπος για να την αποκτήσει είναι να συγκριθεί και τελικά να στραφεί εναντίων των ασθενέστερων από τη δική του κοινωνικά ομάδων.
Όσο βαθαίνει λοιπόν η οικονομική κρίση, το χάσμα αυτό θα μεγαλώνει. Υπάρχει αλήθεια τρόπος να ξεπεραστεί αυτό και να έρθουν οι διάφορες ομάδες κοντά η μια στην άλλη, παραμερίζοντας τις τεχνηέντως δημιουργημένες διαφορές τους και αντιμετωπίζοντας από κοινού το πρόβλημα της άδικης αυτής κοινωνικής ιεραρχίας;
Μοναδικός τρόπος για να καταφέρει να διαφύγει κάποιος από αυτόν τον πραγματικό χυδαίο και εξευτελιστικό τρόπο αντιμετώπισης των υπολοίπων ανθρώπων που στο παρελθόν οδήγησε σε φρικαλέα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας -βλέπε ναζιστική Γερμανία- είναι η Παιδεία και η άμεση επαφή όλων μας με τους ανθρώπους αυτούς, συνδυασμένη με παράλληλη αντιμετώπιση καταστάσεων από κοινού.
Ποιες θα μπορούσε να είναι αυτές; Το μαγείρεμα από κοινού σε κάποιον καταυλισμό προσφύγων ή η εκπαίδευση παιδιών Ρομά ή προσφύγων και μεταναστών σε κοινές με τα υπόλοιπα παιδιά αίθουσες διδασκαλίας. Θα μπορούσε ακόμα να είναι οργάνωση κοινών projects για τη γειτονιά, με τη συμμετοχή τόσο απλών κατοίκων της περιοχής όσο και μελών μειονοτήτων που μέχρι τώρα βρίσκονται αποκλεισμένα από κάθε κοινωνική εκδήλωση, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής ολόκληρης της γειτονιάς.
Όταν πάψουν οι αδύναμοι, λοιπόν, κρίκοι της κοινωνίας μας να αποτελούν απλά αριθμούς και μέλη συμπαγών και απρόσωπων ομάδων και αποκτήσουν ξανά στα μάτια της κοινωνίας μας την πραγματική τους υπόσταση, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως θα ξεπεραστούν τα στερεότυπα και οι άνθρωποι θα γκρεμίσουν κάθε τεχνητά δημιουργημένο στεγανό που χωρίζει τις φαντασιακές αυτές ομάδες και τις θέλει να βρίσκονται σε μια διαρκή διάσταση και έχθρα.
Άλλωστε όλες οι μεγάλες αλλαγές και οι επαναστάσεις στην ανθρώπινη ιστορία ξεκίνησαν από τα χαμηλά στρώματα...
Τρανό παράδειγμα της δύναμης που μπορεί να έχει ακόμα και η απλή επαφή των ανθρώπων αποτελούν οι τόσοι αλληλέγγυοι που στάθηκαν και στέκονται στο πλευρό των προσφύγων κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης που βιώνουμε.
Η καθημερινή επαφή και η τριβή τους με τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων έγινε η αφορμή για να καταρρεύσουν τα υποτιθέμενα εθνικά, θρησκευτικά ή πολιτισμικά όρια που εμφάνιζαν τους πρόσφυγες ως απειλή.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με όσους στάθηκαν στο πλευρό των διεμφυλικών ατόμων και οι οποίοι με την επιστημονική ενημέρωση και την επαφή τους με μέλη της ομάδας αυτής, έπαψαν να αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους αυτούς ως μια συμπαγή ομάδα και τους είδαν έτσι όπως ακριβώς είναι, άτομα δηλαδή ξεχωριστά και αυτοτελή, με τα δικά τους προβλήματα και τον δικό τους χαρακτήρα το καθένα από αυτά.
Ρομαντικό και ουτοπικό; Μπορεί, δεν αντιλέγω, κάπως έτσι όμως θέλω να είναι ο κόσμος που θα ζήσει το παιδί μου και θα κάνω τα πάντα να του τον χαρίσω...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου