Κώστας Γκιώνης
Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι προσέγγισης στον τρόπο πού ψηφίζει κάποιος, πιο κάτω θα δούμε μερικούς απ' αυτούς.
Ο κλασικός, ο παραδοσιακός τύπος ψηφοφόρου, είναι αυτός ο τύπος του ξεροκέφαλου, αυτού πού όλη του τη ζωή ψηφίζει το ίδιο κόμμα, ανεξαρτήτως τι τάζει η ποιος είναι ο εκάστοτε αρχηγός του κόμματος η τι έκανε κατά την διάρκεια πού είχε τη διακυβέρνηση το κόμμα του, αυτός θα συνεχίσει να ψηφίζει το ίδιο, γιατί όπως λέει κόμμα και ομάδα δεν αλλάζεις ποτέ... Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή ψηφίζει ότι και να γίνει το ίδιο κόμμα, αλλά από άλλη αφετηρία είναι αυτός πού ψηφίζει κληρονομικό δικαίωμα, δεν έχει ακριβή άποψη αλλά ψηφίζει αυτό πού ψήφιζαν οι γονείς τους και οι παππούδες τους, έχουν δε τη λογική ότι αν δεν ψηφίσουν αυτό το κόμμα θα τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων τους.
Μια εξίσου σημαντική κατηγορία η οποία καθορίζει συνήθως το τελικό αποτέλεσμα, είναι οι γυρολόγοι, δηλαδή αυτοί πού όπου φυσάει ο άνεμος πάνε, η όπως τους κατευθύνουν τα ΜΜΕ, η περιρρέουσα κατάσταση, περιμένουν τις δημοσκοπήσεις για να δουν ποιόν θα δείξουν πρώτο κόμμα για να διαμορφώσουν άποψη, γι' αυτό έχει ουσιαστικό περιεχόμενο το «πείραγμα» των δημοσκοπήσεων, είναι αυτοί πού αλλάζουν την γνώμη τους σαν τα πουκάμισα και τους αρέσει να είναι πάντα με τους νικητές, γιατί του Έλληνα δώστου πανηγύρι και πάρτου τη ψυχή.
Άλλη μια εξίσου σημαντική κατηγορία είναι ο τύπος πού ψηφίζει με αρνητικό τρόπο, αυτό πού θα λέγαμε αρνητική ψήφος, δηλαδή ψηφίζω τον Α όχι γιατί πιστεύω ότι θα μου λύσει τα προβλήματα μου, αλλά γιατί θα εμποδίσει τον Β πού τον θεωρώ πολύ χειρότερο, να πάρει την εξουσία, η λογική του λιγότερου κακού, δηλαδή αποδέχεσαι το κακό σαν αναπόφευκτο και απλά προσπαθείς να το περιορίσεις σε πιο χαμηλό επίπεδο.
Άλλο ένα είδος ψηφοφόρου είναι ο συμφεροντολόγος, αυτός πού η ψήφος του είναι καθαρά συμφεροντολογική, αυτή η κατηγορία έχει πολλά πλοκάμια, υπάρχουν αυτοί πού πιστεύουν ότι αν βγει ο Α δεν θα του κόψει τη σύνταξη η το μισθό, σε αντίθεση με τον Β πού είναι σίγουρο πως θα του την κόψει. Στην ίδια κατηγορία εμπίπτουν κι αυτοί πού ψηφίζουν ένα κόμμα, γιατί έχουν κάποιο γνωστό πού εποφθαλμιούν οφέλη, είτε να τους βάλει σε μια δουλειά, η αν είναι κατασκευαστές να πάρουν κάποιο έργο, η μια κρατική προμήθεια, η μια διευκόλυνση σε κάποιο θέμα τους, είτε είναι φορολογικό, είτε πολεοδομικό, είτε γραφειοκρατικό.
Άλλος ένας τύπος ψηφοφόρου είναι ο αμπέ-μπα-μπλομ, δηλαδή αυτός πού μπαίνει στο παραβάν, ανακατεύει τα ψηφοδέλτια, τραβάει ένα στη τύχη, το βάζει μέσα στο φάκελο και έτσι εκπληρώνει το μέγιστο καθήκον του, την πιο σημαντική μέρα,(λέμε τώρα) της δημοκρατίας.
Επίσης μία κατηγορία είναι το λευκό-άκυρο (κατά συνείδηση), πού ποτέ δεν συνειδητοποίησα γιατί στήνονται τόση ώρα στην ουρά, χάνοντας τόσο χρόνο, ενώ θα μπορούσαν να απέχουν, ίσως παλιότερα είχε κάποιο ενδιαφέρον τουλάχιστον για αυτούς πού βρίσκονταν στη καταμέτρηση, τα διάφορα ευφυολογήματα πού γράφονταν πάνω στο λευκό για να πιαστεί ως άκυρο, αλλά και ίσως πιο ουσιαστικό ενδιαφέρον όταν μέσα στο φάκελο έβαζε ο ψηφοφόρος ένα κομμάτι αλλαντικού κατά προτίμηση μορταδέλα λόγω περισσότερου λίπους, το οποίο με την πάροδο του χρόνου και τη ζέστη έβγαζε λάδι και έτσι κατάφερνες την ακύρωση περισσότερων του ενός ψήφων!
Όλοι αυτοί οι παραπάνω... συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι, πού είναι η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, επιτίθενται με λύσσα σε αυτούς πού δηλώνουν ότι θα απέχουν, χαρακτηρίζοντας τους ανεύθυνους και ότι με το να μην πηγαίνουν να ψηφίσουν βοηθάνε να βγει αυτό το κόμμα πού δεν θα ήθελαν να βγει.
Όταν τους ρωτάς μα καλά αφού δεν θέλω κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα, η απάντηση τους είναι ότι, πήγαινε να ψηφίσεις ένα οποιοδήποτε μικρό κόμμα και δεν καταλαβαίνουν οι ηλίθιοι ότι με αυτό το τρόπο το μόνο πού πετυχαίνεις είναι να βοηθάς το πρώτο κόμμα να πετύχει αυτοδυναμία με αρκετά μικρότερο ποσοστό.
Όλα τα κόμματα διέπονται από ένα ιδεολογικό αχταρμά, στο όνομα της πουτάνας της πολυσυλλεκτικότητας, τα μέτωπα των μικρών κομμάτων γίνονται για καθαρά εκλογικούς και οικονομικούς όρους, με πρωταρχικό σκοπό όχι απαραίτητα να μπουν στη Βουλή, αλλά για να πιάσουν το 1,5% πού θα τους φέρει τη πολυπόθητη επιδότηση από το κράτος, την οποία θα την κομματιάσουν τα κομματίδια-συνέταιροι.
Σ' αυτό το καρναβάλι, ιδεολογικό, οικονομικό, συμφεροντολογικό, η αποχή είναι μονόδρομος, όταν και όποτε φτιαχτεί ένα κίνημα πολιτών, χωρίς πατρώνους, τηλεστάρ, επαγγελματίες του είδους, τότε τα ξαναλέμε, ως τότε ψυχή βαθιά!
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι προσέγγισης στον τρόπο πού ψηφίζει κάποιος, πιο κάτω θα δούμε μερικούς απ' αυτούς.
Ο κλασικός, ο παραδοσιακός τύπος ψηφοφόρου, είναι αυτός ο τύπος του ξεροκέφαλου, αυτού πού όλη του τη ζωή ψηφίζει το ίδιο κόμμα, ανεξαρτήτως τι τάζει η ποιος είναι ο εκάστοτε αρχηγός του κόμματος η τι έκανε κατά την διάρκεια πού είχε τη διακυβέρνηση το κόμμα του, αυτός θα συνεχίσει να ψηφίζει το ίδιο, γιατί όπως λέει κόμμα και ομάδα δεν αλλάζεις ποτέ... Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή ψηφίζει ότι και να γίνει το ίδιο κόμμα, αλλά από άλλη αφετηρία είναι αυτός πού ψηφίζει κληρονομικό δικαίωμα, δεν έχει ακριβή άποψη αλλά ψηφίζει αυτό πού ψήφιζαν οι γονείς τους και οι παππούδες τους, έχουν δε τη λογική ότι αν δεν ψηφίσουν αυτό το κόμμα θα τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων τους.
Μια εξίσου σημαντική κατηγορία η οποία καθορίζει συνήθως το τελικό αποτέλεσμα, είναι οι γυρολόγοι, δηλαδή αυτοί πού όπου φυσάει ο άνεμος πάνε, η όπως τους κατευθύνουν τα ΜΜΕ, η περιρρέουσα κατάσταση, περιμένουν τις δημοσκοπήσεις για να δουν ποιόν θα δείξουν πρώτο κόμμα για να διαμορφώσουν άποψη, γι' αυτό έχει ουσιαστικό περιεχόμενο το «πείραγμα» των δημοσκοπήσεων, είναι αυτοί πού αλλάζουν την γνώμη τους σαν τα πουκάμισα και τους αρέσει να είναι πάντα με τους νικητές, γιατί του Έλληνα δώστου πανηγύρι και πάρτου τη ψυχή.
Άλλη μια εξίσου σημαντική κατηγορία είναι ο τύπος πού ψηφίζει με αρνητικό τρόπο, αυτό πού θα λέγαμε αρνητική ψήφος, δηλαδή ψηφίζω τον Α όχι γιατί πιστεύω ότι θα μου λύσει τα προβλήματα μου, αλλά γιατί θα εμποδίσει τον Β πού τον θεωρώ πολύ χειρότερο, να πάρει την εξουσία, η λογική του λιγότερου κακού, δηλαδή αποδέχεσαι το κακό σαν αναπόφευκτο και απλά προσπαθείς να το περιορίσεις σε πιο χαμηλό επίπεδο.
Άλλο ένα είδος ψηφοφόρου είναι ο συμφεροντολόγος, αυτός πού η ψήφος του είναι καθαρά συμφεροντολογική, αυτή η κατηγορία έχει πολλά πλοκάμια, υπάρχουν αυτοί πού πιστεύουν ότι αν βγει ο Α δεν θα του κόψει τη σύνταξη η το μισθό, σε αντίθεση με τον Β πού είναι σίγουρο πως θα του την κόψει. Στην ίδια κατηγορία εμπίπτουν κι αυτοί πού ψηφίζουν ένα κόμμα, γιατί έχουν κάποιο γνωστό πού εποφθαλμιούν οφέλη, είτε να τους βάλει σε μια δουλειά, η αν είναι κατασκευαστές να πάρουν κάποιο έργο, η μια κρατική προμήθεια, η μια διευκόλυνση σε κάποιο θέμα τους, είτε είναι φορολογικό, είτε πολεοδομικό, είτε γραφειοκρατικό.
Άλλος ένας τύπος ψηφοφόρου είναι ο αμπέ-μπα-μπλομ, δηλαδή αυτός πού μπαίνει στο παραβάν, ανακατεύει τα ψηφοδέλτια, τραβάει ένα στη τύχη, το βάζει μέσα στο φάκελο και έτσι εκπληρώνει το μέγιστο καθήκον του, την πιο σημαντική μέρα,(λέμε τώρα) της δημοκρατίας.
Επίσης μία κατηγορία είναι το λευκό-άκυρο (κατά συνείδηση), πού ποτέ δεν συνειδητοποίησα γιατί στήνονται τόση ώρα στην ουρά, χάνοντας τόσο χρόνο, ενώ θα μπορούσαν να απέχουν, ίσως παλιότερα είχε κάποιο ενδιαφέρον τουλάχιστον για αυτούς πού βρίσκονταν στη καταμέτρηση, τα διάφορα ευφυολογήματα πού γράφονταν πάνω στο λευκό για να πιαστεί ως άκυρο, αλλά και ίσως πιο ουσιαστικό ενδιαφέρον όταν μέσα στο φάκελο έβαζε ο ψηφοφόρος ένα κομμάτι αλλαντικού κατά προτίμηση μορταδέλα λόγω περισσότερου λίπους, το οποίο με την πάροδο του χρόνου και τη ζέστη έβγαζε λάδι και έτσι κατάφερνες την ακύρωση περισσότερων του ενός ψήφων!
Όλοι αυτοί οι παραπάνω... συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι, πού είναι η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, επιτίθενται με λύσσα σε αυτούς πού δηλώνουν ότι θα απέχουν, χαρακτηρίζοντας τους ανεύθυνους και ότι με το να μην πηγαίνουν να ψηφίσουν βοηθάνε να βγει αυτό το κόμμα πού δεν θα ήθελαν να βγει.
Όταν τους ρωτάς μα καλά αφού δεν θέλω κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα, η απάντηση τους είναι ότι, πήγαινε να ψηφίσεις ένα οποιοδήποτε μικρό κόμμα και δεν καταλαβαίνουν οι ηλίθιοι ότι με αυτό το τρόπο το μόνο πού πετυχαίνεις είναι να βοηθάς το πρώτο κόμμα να πετύχει αυτοδυναμία με αρκετά μικρότερο ποσοστό.
Όλα τα κόμματα διέπονται από ένα ιδεολογικό αχταρμά, στο όνομα της πουτάνας της πολυσυλλεκτικότητας, τα μέτωπα των μικρών κομμάτων γίνονται για καθαρά εκλογικούς και οικονομικούς όρους, με πρωταρχικό σκοπό όχι απαραίτητα να μπουν στη Βουλή, αλλά για να πιάσουν το 1,5% πού θα τους φέρει τη πολυπόθητη επιδότηση από το κράτος, την οποία θα την κομματιάσουν τα κομματίδια-συνέταιροι.
Σ' αυτό το καρναβάλι, ιδεολογικό, οικονομικό, συμφεροντολογικό, η αποχή είναι μονόδρομος, όταν και όποτε φτιαχτεί ένα κίνημα πολιτών, χωρίς πατρώνους, τηλεστάρ, επαγγελματίες του είδους, τότε τα ξαναλέμε, ως τότε ψυχή βαθιά!
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου