«Φύγε Στέλλα , κρατάω μαχαίρι». Η θρυλική ατάκα από τη Στέλλα εξακολουθεί να είναι viral, έστω και για χαβαλέ. Η ταινία, που προβλήθηκε τέτοιες μέρες πριν 69 χρόνια, υπήρξε πρωτοποριακή για την εποχή της, σε μια κοινωνία που πίστευε πως μόνο ένας γάμος δίνει νόημα στην υπαρξη μιας γυναικας.
Στη Στέλλα έχουμε την πρώτη γυναικοκτονία στο ελληνικό σινεμά..
Οι τότε κριτικές -δυστυχώς και σε «προδευτικά» έντυπα- δεν στάθηκαν στη δολοφονία της, ηρωίδας , αλλά στη συμπεριφορά της. Ενδεικτικά αποσπάσματα από το ΒΗΜΑ, την Αυγή και την Επιθεώρηση Τέχνης: «Αυτό που βλέπουμε είναι ένα ξεδιάντροπο μελόδραμα, που προβάλλει ό,τι χαμηλότερο, ό,τι πιο “λούμπεν”, ό,τι πιο χυδαίο και καθυστερημένο στοιχείο υπάρχει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα».
«Η ξετσιπωσιά παρουσιάζεται σαν ηρωισμός, .. Το ξετραχηλισμένο αυτό γύναιο, δεν θέλει να παντρευτεί για να ‘χει το ελεύθερο να γλεντάει τη ζωή της με τον ένα και με τον άλλον». Πιστεύουν πως η προσπάθειά της, η "πάλη" της να προασπίσει μιαν ανήθικη, μια διεστραμμένη ασυδοσία, μπορεί να κινήσει τη συμπάθεια ή το θαυμασμό, ή πως το μαχαίρωμά της από έναν ποδοσφαιριστη είναι τραγωδία» “Eκείνο που αναρωτιόμαστε είναι αν ο τόπος αυτός δεν διαθέτει για προβολή τίποτ’ άλλο από τον τσουλισμό, το μπουζουκισμό, τον κουτσαβακισμό, τα νταϊλίκια, τη μαγκιά, την κουρελαρία, τ’ αγαπητηλίκια».
Τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε . Ξανά και ξανά το ίδιο τροπάρι. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Δεν ξερουμε αν η Στελλα θα τραγουδούσε σήμερα, ημερα της γιορτής της το «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι». Αυτό που ευχόμαστε είναι ο κάθε Μίλτος να παίρνει το μαχαίρι του και να πηγαίνει να μαζέψει χόρτα.
Σημείωση:Η «Στέλλα» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Απρίλη του 1955, στις Κάννες, κι έχασε στο νήμα τον Χρυσό Φοίνικα (όπως και η Μελίνα Μερκούρη, που, ύστερα από διαφωνία της κριτικής επιτροπής, απέσπασε ειδικό βραβείο ερμηνείας) ενώ το 1956, κατέκτησε τη Χρυσή Σφαίρα μη αγγλόφωνης ταινίας.. Ο Μιχάλης Κακογιάννης βρίσκει στο πρόσωπο της Μελίνας Μερκούρη την ιδανική Ελληνίδα Κάρμεν της αθηναϊκής γειτονιάς, Ο Μάνος Χατζιδάκις έχει συνθέσει κλασικά τραγούδια. Ο Βασίλης Τσιτσάνης τα παίζει στο μπουζούκι. Ο Γιάννης Τσαρούχης στα σκηνικά, η Ντένη Βαχλιώτη στα κοστούμια, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης θεατρικός εμπνευστής του κειμένου. Ό,τι καλύτερο διέθετε η Ελλάδα.
Χρύσα Κακατσάκη, εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου