Κυριακή Μπεϊόγλου
Τα όμορφα δέντρα καίγονται και, όχι, δεν καίγονται όμορφα. Καμιά ομορφιά δεν έχει το έργο των πυρομανών, των οικοπεδοφάγων, των ανελέητων συμφερόντων. Καμιά ομορφιά δεν έχει να καίγονται απροστάτευτα τα δάση από τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες. Και καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να τιθασεύσει όλους αυτούς τους «παράγοντες» αν δεν αποφασιστεί πως τα δάση έχουν εθνική σημασία και οι πυρκαγιές είναι ένας μεγάλος κοινός εχθρός της χώρας.
Εχθρός αμείλικτος και επικίνδυνος που τρέφεται μέσα από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Μήπως παραδειγματίστηκαν οι «κακοί» από το Μάτι; Οχι. Μήπως είχαν παραδειγματιστεί από τις μεγάλες φωτιές των προηγούμενων χρόνων; Οχι. Ούτε θα παραδειγματιστούν από τη μεγάλη καταστροφή στην Εύβοια. Η πρωτεύουσα μυρίζει καμένο ξύλο αυτή την ώρα που σας γράφω. Ο καπνός έχει σκεπάσει τον αττικό ουρανό. Τα κανάλια μεταδίδουν συνεχώς έκτακτα δελτία και οι δημοσιογράφοι κρέμονται από τα χείλη των μετεωρολόγων.
Ο χρόνος περνά δίχως να δίνει σημασία στη λύπη μας, σε λίγο το βράδυ θα σκεπάσει τα πάντα. Και οι πυροσβέστες; Οι πυροσβέστες εκεί, στην πρώτη γραμμή. Δεν θα πάει κανείς σπίτι αν δεν σβήσει η φωτιά. Τι κάνουμε αλήθεια για να προστατέψουμε αυτούς που μας προστατεύουν; Τι όπλα έχουν στα χέρια τους για να νικήσουν το κακό και τη φύση; Είναι αρκετά για να είναι οι ίδιοι ασφαλείς και να γυρίσουν σώοι πίσω στις οικογένειές τους; Κοιτώ με θλίψη τις εκατοντάδες εντυπωσιακές λήψεις της φωτιάς.
Κάποιοι εκφράζονται με θαυμασμό μπροστά στο φλεγόμενο τέρας που καταπίνει το δάσος. Η θεοποίηση της εικόνας μάς κάνει τυφλούς. Δεν βλέπουμε την καταστροφή, βλέπουμε πόσο εντυπωσιακά είναι τα χρώματα και πόσο πετυχημένη η γωνία λήψης. Πόσο αλήθεια έχουμε αλλοτριωθεί; Πόσο εύκολα ξεχνάμε αυτό που συμβαίνει κάθε καλοκαίρι και καταλήγει σε τραγικούς απολογισμούς;
Φυσάει αέρας στην πόλη, λυτρωτικός για τη ζέστη των τελευταίων ημερών, μα θέλω να σταματήσει. Να γλιτώσουν τα δέντρα, να γλιτώσουν τα ζώα, να γυρίσουν στα σπίτια τους οι κάτοικοι των χωριών που εκκενώθηκαν. Κοιτώ τις ζοφερές εικόνες της φωτιάς στην τηλεόραση και ιερά μού φαίνονται πια μόνο τα δέντρα.
«Ιερά μού φαίνονται μόνο τα δέντρα, σήματα οιωνών, φωλιές πνευμάτων, δωρητές σκιάς, αφηγούνται ολόκληρη την ιστορία, με χίλια λόγια, μ’ έναν παλμό… Ιερά μού φαίνονται μόνο τα δέντρα, τα παντοδύναμα, χωρίς να το δείχνουν, κάθε φορά που τα ρίχνουν σπαράζει ο Θεός, κάθε φορά που γκρεμίζονται, η φύση αναρωτιέται "πώς γίνεται να σωριαστεί ένας Τιτάνας, μήπως φτάνει η Συντέλεια;"» (Σ. Πασχάλης).
Πηγή: efsyn.gr
Κυριακή Μπεϊόγλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Τα όμορφα δέντρα καίγονται και, όχι, δεν καίγονται όμορφα. Καμιά ομορφιά δεν έχει το έργο των πυρομανών, των οικοπεδοφάγων, των ανελέητων συμφερόντων. Καμιά ομορφιά δεν έχει να καίγονται απροστάτευτα τα δάση από τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες. Και καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να τιθασεύσει όλους αυτούς τους «παράγοντες» αν δεν αποφασιστεί πως τα δάση έχουν εθνική σημασία και οι πυρκαγιές είναι ένας μεγάλος κοινός εχθρός της χώρας.
Εχθρός αμείλικτος και επικίνδυνος που τρέφεται μέσα από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Μήπως παραδειγματίστηκαν οι «κακοί» από το Μάτι; Οχι. Μήπως είχαν παραδειγματιστεί από τις μεγάλες φωτιές των προηγούμενων χρόνων; Οχι. Ούτε θα παραδειγματιστούν από τη μεγάλη καταστροφή στην Εύβοια. Η πρωτεύουσα μυρίζει καμένο ξύλο αυτή την ώρα που σας γράφω. Ο καπνός έχει σκεπάσει τον αττικό ουρανό. Τα κανάλια μεταδίδουν συνεχώς έκτακτα δελτία και οι δημοσιογράφοι κρέμονται από τα χείλη των μετεωρολόγων.
Ο χρόνος περνά δίχως να δίνει σημασία στη λύπη μας, σε λίγο το βράδυ θα σκεπάσει τα πάντα. Και οι πυροσβέστες; Οι πυροσβέστες εκεί, στην πρώτη γραμμή. Δεν θα πάει κανείς σπίτι αν δεν σβήσει η φωτιά. Τι κάνουμε αλήθεια για να προστατέψουμε αυτούς που μας προστατεύουν; Τι όπλα έχουν στα χέρια τους για να νικήσουν το κακό και τη φύση; Είναι αρκετά για να είναι οι ίδιοι ασφαλείς και να γυρίσουν σώοι πίσω στις οικογένειές τους; Κοιτώ με θλίψη τις εκατοντάδες εντυπωσιακές λήψεις της φωτιάς.
Κάποιοι εκφράζονται με θαυμασμό μπροστά στο φλεγόμενο τέρας που καταπίνει το δάσος. Η θεοποίηση της εικόνας μάς κάνει τυφλούς. Δεν βλέπουμε την καταστροφή, βλέπουμε πόσο εντυπωσιακά είναι τα χρώματα και πόσο πετυχημένη η γωνία λήψης. Πόσο αλήθεια έχουμε αλλοτριωθεί; Πόσο εύκολα ξεχνάμε αυτό που συμβαίνει κάθε καλοκαίρι και καταλήγει σε τραγικούς απολογισμούς;
Φυσάει αέρας στην πόλη, λυτρωτικός για τη ζέστη των τελευταίων ημερών, μα θέλω να σταματήσει. Να γλιτώσουν τα δέντρα, να γλιτώσουν τα ζώα, να γυρίσουν στα σπίτια τους οι κάτοικοι των χωριών που εκκενώθηκαν. Κοιτώ τις ζοφερές εικόνες της φωτιάς στην τηλεόραση και ιερά μού φαίνονται πια μόνο τα δέντρα.
«Ιερά μού φαίνονται μόνο τα δέντρα, σήματα οιωνών, φωλιές πνευμάτων, δωρητές σκιάς, αφηγούνται ολόκληρη την ιστορία, με χίλια λόγια, μ’ έναν παλμό… Ιερά μού φαίνονται μόνο τα δέντρα, τα παντοδύναμα, χωρίς να το δείχνουν, κάθε φορά που τα ρίχνουν σπαράζει ο Θεός, κάθε φορά που γκρεμίζονται, η φύση αναρωτιέται "πώς γίνεται να σωριαστεί ένας Τιτάνας, μήπως φτάνει η Συντέλεια;"» (Σ. Πασχάλης).
Πηγή: efsyn.gr
Κυριακή Μπεϊόγλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου