Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Εδώ θα προσπαθήσω να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου, παρουσιάζοντας, όσο καλύτερα μπορώ, κάποιες σκόρπιες εσωτερικές μου σκέψεις για τη φύση της πολιτικής. Ξεκινώντας ωστόσο, ας περιγράψουμε πρώτα τι είναι το Ζεν στα Ιαπωνικά ή Τσαν στα Κινέζικα, το οποίο ως θεωρία και πρακτική με επηρέασε βαθύτερα και με βοήθησε να συμπυκνώσω τη πολιτική μου λογική σε ένα συνεκτικό όλον, τα τελευταία χρόνια.
Η φιλοσοφία του Τσαν δεν ασχολείται με ζητήματα σχετικά με την προέλευση του σύμπαντος ή την παρουσία ενός ανώτερου όντος. Το Τσαν είναι το σώμα της διδασκαλίας για την επιστροφή ανθρώπων στην φύση τους, αυτή τη στιγμή. Δεν είναι μια θρησκεία, δεδομένου ότι δεν έχει δόγμα. Δεν υπάρχει καμία θρησκεία και κανένα σύστημα πίστης στο Τσαν.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ρωτήσει κάποιος που θέλει να βιώσει το Τσαν είναι: "Τι είμαι;" Αν κάνει στον εαυτό του κάποιος πραγματικά αυτό το ερώτημα (όχι απλώς εννοιολογικά), θα έχει μια αίσθηση ότι πραγματικά «δεν γνωρίζει». Αυτό το ερώτημα θέτει ουσιαστικά το "Ποια είναι η θεμελιώδης φύση του μυαλού;" Το ερώτημα διαπερνά την καρδιά του θέματος και μπορεί να απαντηθεί μόνο με μια διαισθητική έκλαμψη στην οποία η αλήθεια του μυαλού φαίνεται να είναι το υπόστρωμα της ύπαρξης. Είναι η πιο ριζοσπαστική οπτική γωνία (το υπαρξιακό ριζικό μηδέν) από την οποία μπορεί κανείς να αρχίσει να βιώνει το Τσαν. Οι πολλές και διαφορετικές τεχνικές για την πρακτική του Τσαν έρχονται μετά από αυτή την πρώτη εμπειρία.
Ένα από τα κεντρικά σημεία του Τσαν είναι η διαισθητική κατανόηση. Όταν ερχόμαστε να συνειδητοποιήσουμε τη θεμελιώδη φύση του μυαλού, το Τσαν κινείται στο χώρο του υπέρλογου. Από την άλλη πλευρά, όταν προσπαθούμε να εξετάσουμε τη φύση του μυαλού μέσα από τα συναισθήματα, εγωπάθειες, ψυχικές προβολές και ιδέες λόγου που βασίζονται στην αισθησιακή αντίληψη, το Τσαν μοιάζει ανοησία. Επειδή όλα τα πράγματα προκύπτουν από το μυαλό, το μυαλό δεν μπορεί να μετρηθεί με τις συλλήψεις του, επειδή οι τελευταίες δεν είναι τόσο τέλειες όσο το ίδιο μυαλό.
Όσον αφορά τον ρόλο της πρακτικής, είναι παραδόξως η καλλιέργεια της μη-καλλιέργειας, αναγνωρίζοντας ότι πρέπει να καταργηθεί μόνο η ψευδαίσθηση της μη-φώτισης για να επέλθει η φώτιση. Όπως είχε πει ο Bruce Lee, «αν ξοδεύετε πολύ χρόνο σκεπτόμενοι κάτι, δεν πρόκειται να το κάνετε ποτέ».
Ο Bruce Lee είχε επίσης πει: «Δεν ήρθα σε αυτό τον κόσμο για να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας και δεν ήρθατε σε αυτό τον κόσμο για να ανταποκριθείτε στις δικές μου». Και από αυτό το σημείο θα μιλήσω για το πώς επηρέασαν εμένα όλα αυτά από μια ιδεολογικοπολιτική σκοπιά.
Ξεκινώντας από την παραδοχή της μη-φώτισης για να επέλθει η φώτιση, βοηθήθηκα να εκφράσω ιδεολογικά τη καχυποψία μου απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή πρωτοπορίας, ταξικής, εθνικής, κοινωνικής, θρησκευτικής, ιδεολογικής κτλ. Πάντα σφιγγόμουν για να μεταφέρω τη κομματική γραμμή, ακόμη και τότε που ήμουν οργανωμένος. Πλέον αρνούμαι σταθερά να συμβουλεύσω τον οποιονδήποτε για το πώς θα πρέπει να σκέφτεται, γιατί θεωρώ ότι η εμπειρία θα πρέπει να είναι ο δάσκαλος του καθενός μας. Ακόμη και αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή τα εκλαμβάνω ως μια μορφή αυτοπαρουσίασης και όχι ως προτροπή για το πώς θα πρέπει να σκέφτεται ο οποιοσδήποτε.
Προσπερνώντας λοιπόν το κομμάτι της ιδεολογικοπολιτικής ζύμωσης προχωράω κατευθείαν σε ζητήματα διαπραγμάτευσης. Η απορία και το στοίχημα μου είναι πως θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε όλες οι αταίριαστες ψηφίδες που συνθέτουν την Ελληνική κοινωνία και όχι πως θα επηρεάσουμε, θα κάνουμε υποδείξεις ή θα συγκρουστούμε ο ένας με τον άλλο. Άλλωστε ως τώρα αυτό δε δούλεψε.
Και δεν είναι αλήθεια, κατά τη γνώμη μου, ότι η κρίση διέλυσε τον κοινωνικό ιστό. Δεν υπήρχε κοινωνικός ιστός και πριν τη κρίση. Απλώς, επειδή «λεφτά υπήρχαν», όλες οι ξεκούδουνες ομαδοποιήσεις που έτυχε να συγκατοικούν εντός των συνόρων της χώρας δεν ασχολούνταν με την ουσιώδη συνύπαρξη γιατί δεν υπήρχε ιστορική υλιστική βάση για μια τέτοια ανάγκη.
Ε, τώρα υπάρχει.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Εδώ θα προσπαθήσω να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου, παρουσιάζοντας, όσο καλύτερα μπορώ, κάποιες σκόρπιες εσωτερικές μου σκέψεις για τη φύση της πολιτικής. Ξεκινώντας ωστόσο, ας περιγράψουμε πρώτα τι είναι το Ζεν στα Ιαπωνικά ή Τσαν στα Κινέζικα, το οποίο ως θεωρία και πρακτική με επηρέασε βαθύτερα και με βοήθησε να συμπυκνώσω τη πολιτική μου λογική σε ένα συνεκτικό όλον, τα τελευταία χρόνια.
Η φιλοσοφία του Τσαν δεν ασχολείται με ζητήματα σχετικά με την προέλευση του σύμπαντος ή την παρουσία ενός ανώτερου όντος. Το Τσαν είναι το σώμα της διδασκαλίας για την επιστροφή ανθρώπων στην φύση τους, αυτή τη στιγμή. Δεν είναι μια θρησκεία, δεδομένου ότι δεν έχει δόγμα. Δεν υπάρχει καμία θρησκεία και κανένα σύστημα πίστης στο Τσαν.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ρωτήσει κάποιος που θέλει να βιώσει το Τσαν είναι: "Τι είμαι;" Αν κάνει στον εαυτό του κάποιος πραγματικά αυτό το ερώτημα (όχι απλώς εννοιολογικά), θα έχει μια αίσθηση ότι πραγματικά «δεν γνωρίζει». Αυτό το ερώτημα θέτει ουσιαστικά το "Ποια είναι η θεμελιώδης φύση του μυαλού;" Το ερώτημα διαπερνά την καρδιά του θέματος και μπορεί να απαντηθεί μόνο με μια διαισθητική έκλαμψη στην οποία η αλήθεια του μυαλού φαίνεται να είναι το υπόστρωμα της ύπαρξης. Είναι η πιο ριζοσπαστική οπτική γωνία (το υπαρξιακό ριζικό μηδέν) από την οποία μπορεί κανείς να αρχίσει να βιώνει το Τσαν. Οι πολλές και διαφορετικές τεχνικές για την πρακτική του Τσαν έρχονται μετά από αυτή την πρώτη εμπειρία.
Ένα από τα κεντρικά σημεία του Τσαν είναι η διαισθητική κατανόηση. Όταν ερχόμαστε να συνειδητοποιήσουμε τη θεμελιώδη φύση του μυαλού, το Τσαν κινείται στο χώρο του υπέρλογου. Από την άλλη πλευρά, όταν προσπαθούμε να εξετάσουμε τη φύση του μυαλού μέσα από τα συναισθήματα, εγωπάθειες, ψυχικές προβολές και ιδέες λόγου που βασίζονται στην αισθησιακή αντίληψη, το Τσαν μοιάζει ανοησία. Επειδή όλα τα πράγματα προκύπτουν από το μυαλό, το μυαλό δεν μπορεί να μετρηθεί με τις συλλήψεις του, επειδή οι τελευταίες δεν είναι τόσο τέλειες όσο το ίδιο μυαλό.
Όσον αφορά τον ρόλο της πρακτικής, είναι παραδόξως η καλλιέργεια της μη-καλλιέργειας, αναγνωρίζοντας ότι πρέπει να καταργηθεί μόνο η ψευδαίσθηση της μη-φώτισης για να επέλθει η φώτιση. Όπως είχε πει ο Bruce Lee, «αν ξοδεύετε πολύ χρόνο σκεπτόμενοι κάτι, δεν πρόκειται να το κάνετε ποτέ».
Ο Bruce Lee είχε επίσης πει: «Δεν ήρθα σε αυτό τον κόσμο για να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας και δεν ήρθατε σε αυτό τον κόσμο για να ανταποκριθείτε στις δικές μου». Και από αυτό το σημείο θα μιλήσω για το πώς επηρέασαν εμένα όλα αυτά από μια ιδεολογικοπολιτική σκοπιά.
Ξεκινώντας από την παραδοχή της μη-φώτισης για να επέλθει η φώτιση, βοηθήθηκα να εκφράσω ιδεολογικά τη καχυποψία μου απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή πρωτοπορίας, ταξικής, εθνικής, κοινωνικής, θρησκευτικής, ιδεολογικής κτλ. Πάντα σφιγγόμουν για να μεταφέρω τη κομματική γραμμή, ακόμη και τότε που ήμουν οργανωμένος. Πλέον αρνούμαι σταθερά να συμβουλεύσω τον οποιονδήποτε για το πώς θα πρέπει να σκέφτεται, γιατί θεωρώ ότι η εμπειρία θα πρέπει να είναι ο δάσκαλος του καθενός μας. Ακόμη και αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή τα εκλαμβάνω ως μια μορφή αυτοπαρουσίασης και όχι ως προτροπή για το πώς θα πρέπει να σκέφτεται ο οποιοσδήποτε.
Προσπερνώντας λοιπόν το κομμάτι της ιδεολογικοπολιτικής ζύμωσης προχωράω κατευθείαν σε ζητήματα διαπραγμάτευσης. Η απορία και το στοίχημα μου είναι πως θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε όλες οι αταίριαστες ψηφίδες που συνθέτουν την Ελληνική κοινωνία και όχι πως θα επηρεάσουμε, θα κάνουμε υποδείξεις ή θα συγκρουστούμε ο ένας με τον άλλο. Άλλωστε ως τώρα αυτό δε δούλεψε.
Και δεν είναι αλήθεια, κατά τη γνώμη μου, ότι η κρίση διέλυσε τον κοινωνικό ιστό. Δεν υπήρχε κοινωνικός ιστός και πριν τη κρίση. Απλώς, επειδή «λεφτά υπήρχαν», όλες οι ξεκούδουνες ομαδοποιήσεις που έτυχε να συγκατοικούν εντός των συνόρων της χώρας δεν ασχολούνταν με την ουσιώδη συνύπαρξη γιατί δεν υπήρχε ιστορική υλιστική βάση για μια τέτοια ανάγκη.
Ε, τώρα υπάρχει.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου